Η αυτοκατάργηση του κράτους και της ελληνικής αστικής τάξης

Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλου

Η ελληνική αστική τάξη κατάργησε το κράτος και αυτοκαταργήθηκε. Παγκόσμια ιστορική πρωτοτυπία. Η Ν.Δ. μετά από 42 χρόνια δεν έχει ούτε ιδεολογία ούτε κομματικά μέλη. Πρόκειται για τον πλήρη εκφυλισμό της πολιτικής ζωής αφού το κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα και σημάδεψε για δεκαετίες την πορεία της αποδεικνύεται αδιασείστως ότι στερείται και ιδεολογίας και το θεμελιώδες πολιτικό στοιχείο το οποίο συνιστά την έννοια του κόμματος: Τα εγγεγραμμένα μέλη.

Τα μέλη τα οποία δίνουν τη συνδρομή τους, μετέχουν ενεργά στις προβλεπόμενες καταστατικές οργανώσεις και στα επί μέρους συλλογικά όργανα πολιτικής δράσης, εκλέγουν και εκλέγονται στα διάφορα πολιτικά επίπεδα έως το επίπεδο, το κυρίαρχο πολιτικό και κομματικό Συνέδριο, το οποίο

με τη σειρά του, εκλέγει τα επί μέρους ανώτερα καθοδηγητικά όργανα και την κεντρική επιτροπή η οποία εκλέγει το Πολιτικό Συμβούλιο ή Πολιτική Γραμματεία ως τον αρχηγό ή πρόεδρο του κόμματος.

Για να μετάσχουν όμως σ’ αυτή την κορυφαία κομματική λειτουργία, τα κομματικά μέλη προσφέρουν ενεργά στη δράση του κόμματος, ματώνουν γι’ αυτό, θυσιάζουν πολλά γι’ αυτό και αν χρειαστεί πεθαίνουν γι’ αυτό. Αυτή η κομματική μέθεξη προϋποθέτει ότι τα κομματικά μέλη είναι απολύτως συνειδητοποιημένα. Κομματικό μέλος χωρίς κομματική και πολιτική και ιδεολογική ένταξη δεν υπάρχει, δεν πρέπει να υπάρχει.

Στην πολιτική ζωή αυτές οι προϋποθέσεις και αυτές οι λειτουργίες συνιστούν αυτό που ονομάζεται κόμμα, μέσα από το οποίο και από τη δράση του οποίου αναδεικνύονται τα καθοδηγητικά συλλογικά όργανα και ο Πρόεδρός του. Συνεπώς, ταύτης ούσης της λειτουργικής και εννοιολογικής σημασίας του πολιτικού κόμματος, η εκλογή του αρχηγού από τους περαστικούς και περίεργους με το μοναδικό προσόν συμμετοχής τα τρία ευρώ, συνιστά τερατώδη βεβήλωση της έννοιας του κόμματος και κατ’ επέκτασιν τόσο της πολιτικής ζωής όσον και της εκφυλισμένης δημοκρατίας. Κατά πως διδάσκεται στο Συνταγματικό Δίκαιο μόνο στις δημόσιες συναθροίσεις πηγαίνει όποιος θέλει (αρθρ. 11 του Συντάγματος).

Άλλο όμως να μετέχει των δημοσίων συναθροίσεων όποιος θέλει και εντελώς άλλο να μετέχει όποιος θέλει στην εκλογή του αρχηγού του κόμματος. Αυτό συνιστά απόλυτη παραχάραξη της έννοιας του κόμματος και συνεπώς της δομικής λειτουργίας της δημοκρατίας εφ’ όσον η σάπια δημοκρατία στηρίζεται στο «Κράτος των κομμάτων», το οποίο χαρακτηρίστηκε ως «εκφυλισμένη μορφή της δημοκρατίας» και ως «αντιδημοκρατική άνοδος ενός σχεδόν απολυταρχικού καισαρισμού κομματικών αρχηγών».

Πιο πέρα, στην πολιτική θεωρία, υποστηρίζεται και η άποψη ότι: «Με την εγκαθίδρυση και την ανάπτυξη του κράτους των κομμάτων αναπτύσσεται ταυτόχρονα ένα καρτέλ, κομματικών ελίτ, μια πραγματική «πολιτική τάξη», όπως συμπεραίνει η έρευνα των πολιτικών επιστημών. Σ’ αυτή την κομματική κυριαρχία, λέει η πολιτική επιστήμη: «το κοινοβούλιο χάνει τον χαρακτήρα του ως ένας θεσμός της αυτόνομης διαμόρφωσης πολιτικής βούλησης και αυτόνομης λήψης αποφάσεων και γίνεται τόπος συνάντησης κομματικών εκπροσώπων, δεσμευμένων από την κατηγορική εντολή, οι οποίοι θα επικυρώσουν αποφάσεις που πάρθηκαν κάπου αλλού (σε Επιτροπές ή κομματικές συνεδριάσεις)».

Πρόκειται για αληθινές διαπιστώσεις, όπως αυτές τις βιώνει το εκφυλισμένο πολιτικό μας σύστημα, το οποίο ουσιαστικά υπηρετεί μόνο ετούτη την άποψη που διατυπώνεται από τον Γερμανό καθηγητή της πολιτικής επιστήμης M. G. Schmidt που λέει: «Κερδισμένοι από τον τρόπο αυτό λειτουργίας της κομματικής δημοκρατίας είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα ανόδου σε ηγετικές θέσεις στο κράτος, στην κοινωνία και στην οικονομία». Πρόκειται για το φαινόμενο αυτό –της παντοειδούς καριέρας- το οποίο στην πολιτική θεωρία χαρακτηρίζει αυτή την άνοδο ως «πολιτικό επιχειρηματία» (Για τα ζητήματα αυτά βλ. το ογκώδες έργο του Μ. G. Schmidt: «Θεωρίες της Δημοκρατίας», εκδ. «Σαββάλας», Αθήνα 2000, σελ. 421, επ. όπου το κεφάλαιο: «Η δημοκρατία των πολιτικών κομμάτων».

Ούτως εχόντων των πραγμάτων η πολιτική επιστήμη αναγνωρίζει πανηγυρικά -  αυτό που υποστηρίζει εγγράφως και ο γράφων εδώ και χρόνια-όσοι ασχολούνται με την πολιτική και δηλώνουν ότι «θυσιάζονται για την πατρίδα και το λαό» είναι πολιτικοί απατεώνες. Αγωνίζονται για το δικό τους βόλεμα και την προσωπική τους κοινωνική και οικονομική άνοδο.

Η εποχή των αγωνιστών – κομμουνιστών και αστών - ιδεολόγων πέρασε ανεπιστρεπτί! Τώρα η ενασχόληση με την πολιτική έχει ως άξονα το «πολιτικώς επιχειρείν» δηλαδή την ικανοποίηση παντός είδους και μορφής προσωπικών συμφερόντων. Τρανή απόδειξη ο λυσσαλέος και ανέντιμος πολιτικός ανταγωνισμός των υποψηφίων αρχηγών των κομμάτων οι οποίοι πολλάκις όταν δεν εκλέγονται αποχωρούν από το κόμμα το οποίο καταγγέλλουν!

Τα παραδείγματα αυτών των χρόνων περισσεύουν σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Τα όσα σημειώνονται εδώ για τη Ν.Δ. ισχύουν και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο εφήρμοσε τη μέθοδο των διερχόμενων ψηφοφόρων στην εκλογή του αρχηγού του κόμματος (βλ. το άρθρο μου: «Η εκλογή των πολιτικών αρχηγών από τους διερχομένους αποτελεί αντιδημοκρατικό λαϊκισμό», στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Μαΐου 2010 και αναδημοσίευσή του στο συλλογικό μου έργο: «Κριτικά Κείμενα», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 284-292).

Από το 1848, που το περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», χαρακτήρισε το κράτος ως «επιτροπή διαχείρισης των συμφερόντων της αστικής τάξης» και διακήρυξε την αναγκαιότητα της κατάργησής του με την προλεταριακή επανάσταση, πέρασαν ως το 2010 162 χρόνια… Αυτή τη χρονιά άρχισε ο ανασκολοπισμός του ελληνικού κράτους με την έλευση της Τρόϊκα. Τι κομματικές μπροσούρες, τι Συνέδρια, τι συγγράμματα μαρξιστικά και τι αίμα χύθηκε για τη ματαία αυτή πραγμάτωση.

H κατάργηση του ελληνικού κράτους έγινε όχι μόνο χωρίς καμμία τουφεκιά αλλά και με τη συναίνεση της αστικής τάξης που αυτοκαταργήθηκε. Τώρα, οι αγώνες του προλεταριάτου δικαιώνονται. Το ελληνικό «κράτος» αποτελεί φέουδο της Τρόϊκα και επαρχία των Βρυξελών!

Αν ζούσε ο Λένιν θα έδινε συγχαρητήρια στην ελληνική αστική τάξη, που υλοποίησε τη θεωρία του και έγινε πιο απατρις από τους «απατρίδες» κομμουνιστές, τους οποίους πετσόκοβε στο όνομα της… πατρίδας.

Η ελαύνουσα παγκοσμιοποίηση, με όχημα το Ευρώ, κάνει, γρήγορα και αποτελεσματικά, αυτό που δεν μπόρεσε ο μαρξισμός – λενινισμός!

Μέσα σε μια χρεωκοπημένη και πολυδιεφθαρμένη Ελλάδα αυτά τα… ασήμαντα θέματα περνούν απαρατήρητα (Περισσότερα για τη μαρξική θεωρία του κράτους και του έθνους και την κατάργησή τους βλ. το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 239-279).

«Κυρίαρχε» λαέ, αν ήξερες τι σε περιμένει…

Καταλήγοντας και παραφράζοντας τη ρήση του Λένιν ότι «η αστική τάξη θα μας δώσει το σχοινί να την κρεμάσουμε», θα έλεγα ότι το έδωσε στην Τρόϊκα και τους τοκογλύφους που έκαναν το ίδιο!