ΕΠΕΣΕ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ «O πρώτος αντιστασιακός»

Γράφει η Ποσειδωνία

Κουκίδης Κωνσταντίνος: Έλληνας στρατιώτης. Φρουρός της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Στις 27 Απρίλη 1941, όταν μπήκαν οι Γερμανοί κατακτητές στη Αθήνα και όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τη στιγμή που οι άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς και γίνονταν υπουργοί, ο Κ. Κουκίδης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε ν' αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν' ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα.

Τι ακριβώς όμως συνέβη επάνω στον Ιερό Βράχο, τις ακριβείς λεπτομέρειες του κοσμοϊστορικού και μοναδικού στα χρονικά όλου του πολιτισμένου κόσμου συγκλονιστικού  γεγονότος που ακολούθησε, ίσως να μη τις μάθουμε ποτέ.. Εκτός και αν μιλήσουν τα γερμανικά στρατιωτικά αρχεία..
Το μόνο βέβαια είναι ότι ένας νέος ο Κώστας Κουκίδης βρέθηκε εκεί, παραστάτης του ιερού εθνικού μας  συμβόλου, φρουρός ταγμένος δίπλα στη σημαία μας την κρίσιμη εκείνη ώρα, όχι έπειτα από διαταγή ανωτέρων  του, αλλά από τη συνείδησή του και μόνο.. Ίσως οι ναζί τον διέταξαν να κατεβάσει εκείνος τη σημαία, ίσως την κατέβασαν μόνοι τους και του την έδωσαν.. Ίσως πάλι και να μην του την έδωσαν, αλλά να την πέταξαν περιφρονητικά κάπου εκεί δίπλα, το βέβαιο όμως είναι ότι το παλικάρι εκείνο των 20 περίπου χρόνων τυλίχτηκε με αυτήν και μπρος στα κατάπληκτα μάτια των άφωνων κατακτητών πήδησε στο κενό, κάτω στα βράχια και σκοτώθηκε βάφοντάς την με το αίμα του.. 

Το ουσιώδες θέμα όμως δεν είναι το πώς ακριβώς έγινε το γεγονός, αλλά η σιωπηρή αμφισβήτησή του στα μετέπειτα χρόνια, παρά τις τόσες αναφορές σε αυτό από σύγχρονους αλλά και μεταγενέστερους. Έπειτα από έρευνες, μαρτυρίες και πληροφορίες το γεγονός αποτελεί αδιαμφισβήτητα πραγματικότητα, ακόμη και αν πολλοί δεν έχουν ακούσει ποτέ και τίποτα γι' αυτό. Είναι επιταγή του σύγχρονου δουλοπάροικου συστήματος βλέπετε! 

Στην εποχή μας, εποχή αλλοτρίωσης και ψευδοευδαιμονισμού , τα πρότυπα είναι διαφορετικά από εκείνα της δεκαετίας του '40, οι κατακτητές δεν είναι στυγνοί, αλλά γραβατωμένοι και χαμογελαστοί. Αυτοί που δεν «προσαρμόζονται», δεν συμβιβάζονται, αλλά συνεχίζουν με τον τρόπο τους να προασπίζουν τα όσια και ιερά του Έθνους, τα έθιμα, τις παραδόσεις, τη γλώσσα, τον πολιτισμό μας, «ματώνουν» καθημερινά.

Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης υπήρξε λοιπόν. Μόνο που οι πάντα αγνώμονες Έλληνες, οι μεταπολεμικοί και τα παιδιά τους που έχουν παραδοθεί στην αντιπνευματικότητα, τη μαλθακότητα, την οκνηρία και τον εντελώς υλιστικό τρόπο διαβίωσης (τα εξοχικά σπίτια, τα διπλά αυτοκίνητα, την εξαφάνιση των αρχών κ.λ.π.), αδιαφόρησαν και αδιαφορούν γι αυτόν. 

Εμείς όμως οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ μιλάμε για ήρωες.

Η αυτοθυσία του Κ. Κουκίδη και η χωρίς δισταγμό επιλογή του ένδοξου θανάτου από την ατίμωση της σκλαβωμένης διαβίωσης είναι ο λακωνικός αντικατοπτρισμός όλης της ψυχοσύνθεσης των Ελλήνων Εθνικιστών.  Για τη Σημαία μας, το σύμβολο του Ελληνικού Έθνους, οι προπάτορές μας έχουν δώσει αγώνες και κάτω απ' αυτή τη Σημαία έχουν κερδηθεί νίκες. Τέτοια ηρωικά παραδείγματα αυτοθυσίας, όπως αυτό του Κωνσταντίνου Κουκίδη, μας χαλυβδώνουν. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ