ΒΟΥΛΗΣΙΟΚΡΑΤΙΑ (ή.. πως η Βούληση υπερισχύει της ανάγκης).

από τον Κώστα Τάταρη

Ένας βοσκός από τ΄Ανώγεια, άγριο πετροχώρι στην πλαγιά του Ψηλορείτη, άκουγε τους χωριανούς του να του διηγούνται σημεία και τέρατα για το Μεγάλο Κάστρο. Στην πολιτεία αυτή, λέει, βρίσκεις όλα τ' αγαθά του κόσμου : κουκιά με τη σέσουλα, παστό μπακαλιάρο τσουβάλια, βαρέλια τις σαρδέλες και τις καπνιστές ρέγγες' κι ακόμα μαγαζιά τίγκα στιβάνια, κι άλλα που πουλούν τουφέκια όσα θες, σουγιάδες, μαχαίρια και μπαρούτη' κι άλλα που κάθε πρωί ξεφουρνίζουν, φουρνιές, φουρνιές, άσπρο ψωμί, φραντζόλα. Κι έχει, λέει, ακόμα, σαν βραδιάσει, γυναίκες που δε σε σκοτώνουν, σαν τις Κρητικοπούλες, αν τις αγγίξεις, κι είναι το κρέας τους άσπρο και νόστιμο σαν τη φραντζόλα.

Όλα τούτα τα θάματα τ΄άκουγε ο βοσκός, τα σάλια του έτρεχαν, και το Μεγάλο Κάστρο έλαμπε στη φαντασιά του σαν κρητικός παράδεισος, γεμάτος μπακαλιάρο, τουφέκια και γυναίκες. Άκουγε, άκουγε, κι ένα μεσημέρι πια δε βάσταξε, έζωσε σφιχτά το φαρδύ ζωνάρι του, ανακρέμασε στην πλάτη του την πιο καλή, την πιο ξομπλιαστή του βούργια, φούχτωσε το βοσκοράβδι του και ροβόλησε από τον Ψηλορείτη. Σε λίγες ώρες αντίκρισε το Μεγάλο Κάστρο΄ ήταν ακόμα μέρα και η καστρόπορτα ήταν ανοιχτή. Ο βοσκός στάθηκε στο κατώφλι' μια δρασκελιά και θα ' 'μπαινε στον παράδεισο. 

Μα ξαφνικά η ψυχή του τινάχτηκε σαν να 'νιωσε η ψυχή αυτή πως πως η πεθυμιά την είχε καβαλήσει, ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ Ο, ΤΙ ΗΘΕΛΕ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ντράπηκε. Ζάρωσε ο Κρητικός τα φρύδια, τον πήρε το φιλότιμο.

- ΘΕΛΩ μπαίνω, ΘΕΛΩ δεν μπαίνω, είπε. 

ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΩ!

Γύρισε τη ράχη στο Κάστρο και πήρε δρόμο πίσω κατά το βουνό.

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ : "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ".

Τα κεφαλαία δική μου "υπογράμμιση"...