Το πρόβλημα πλέον είμαστε εμείς οι ίδιοι.

 Του Δ.Γκίκα

Η αναβολή των εορτασμών για την  28η Οκτωβρίου ίσως είναι μια καλή ευκαιρία αναστοχασμού της σημασίας των εθνικών μας επετείων. Τι νόημα έχει να γιορτάζουμε τους αγώνες του λαού μας να παραμείνει λεύτερος, όταν πλέον δεν έχουμε καμία διάθεση να επαναλάβουμε, αν χρειαστεί, μια τέτοια εποποιία;

Πραγματικά δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα (ειδικά η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης) έχει

τα φόντα, τα κότσια, τη στρατιωτική δύναμη και την πολιτική βούληση να τα βάλει με την Τουρκία. Οι πολιτικές του ενδοτισμού, η βύθιση του εθνικού φρονήματος και η αντικατάστασή του με διεθνιστικές παλαβομάρες (που  ήδη έχουμε αρχίσει  να πληρώνουμε ακριβά), η επίπλαστη οικονομική ευημερία (όσο κράτησε), μας κατέστησαν κοιμώμενο λαό.

Διότι μόνο ένας κοιμώμενος λαός εγκαλεί ως φασιστικές τις παρελάσεις προς τιμή των ηρώων που αγωνίστηκαν για την πατρίδα τους.

Μόνο ένας κοιμώμενος λαός στέκεται απαθής στο δράμα ενός λαού που, όπως κάποτε ο ίδιος, πολεμά για την πατρίδα του κόντρα σε ένα διεθνές υποκριτικό περιβάλλον και απέναντι σε ένα ανάλγητο κράτος που θεωρεί τη γενοκτονία ειρηνική πρακτική.

Μόνο ένας κοιμώμενος λαός λοιδωρεί τη θρησκεία που τον βύζαξε για να θωπεύσει τη θρησκεία που κόντεψε να τον εξοντώσει.

Μόνο ένας κοιμώμενος λαός καταντά οσφυοκάμπτης μιας Ευρώπης που τον θεωρεί παρία και ενός διεθνούς περιβάλλοντος που τον έχει, με εύσχημες δικαιολογίες, υποδουλώσει οικονομικά, μόνο και μόνο διότι ελπίζει να τον προστατέψουν, όπως ένας νταβατζής την πόρνη του.

Δεν είναι η Τουρκία το πρόβλημα. Πέρσες, Άβαροι, Σλάβοι, Γότθοι, Ούνοι, Φράγκοι, Τούρκοι, Ιταλοί, Γερμανοί, πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το πρόβλημα πλέον είμαστε εμείς οι ίδιοι. Διότι κάποτε όλους αυτούς τους αντιμετωπίσαμε με γενναιοψυχία, με πίστη σε ιδανικά, με ελεύθερη βούληση, αξιοποιώντας όταν χρειαζόταν «τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα». Τώρα έχουμε απομείνει «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα»…