Τύπος και Εξουσία - του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Η Πολιτική και Οικονομική προϋπήρξαν κάθε άλλης εξουσία (πλην Θεού και φύσης). Όλες οι άλλες αποτελούν παραφυάδες στις οποίες έχουν εκχωρηθεί «στοιχεία εξουσίας» των δυο πρώτων, με σκοπό την υπηρέτηση των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων. Οι άνθρωποι του Τύπου κορδακίζονται ότι αποτελούν «την τετάρτη εξουσία» και εθελοτυφλούν μπροστά στην πραγματικότητα, που είναι τελείως διαφορετική.

Ο Τύπος και τα Ηλεκτρονικά Μέσα Επικοινωνίας θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποτελούν την ελπίδα για την διαμόρφωση μιας πιο δίκαιης και ανθρώπινης κοινωνίας. Εξετράπησαν, όμως, και δυστυχώς τα περισσότερα αποτελούν «Δούρειο  Ίππο» στα σπλάχνα της αενάως διαμορφούμενης κοινωνίας των ανθρώπων.

Ο Τύπος και τα Ηλεκτρονικά Μέσα Επικοινωνίας σήμερα, διατείνονται ότι είναι ελεύθερα για: 

- να μιλούν για τα δικαιώματα των πολιτών (όχι όμως και να τα υπερασπίζονται).

- να αναφέρονται στους αιρετούς (όχι όμως και να τους καταλογίζουν ευθύνες).

- να φιλοξενούν ειδήσεις και θέσεις «αντιπάλων» των κρατούντων (μόνον αν αυτοί ανήκουν στο εναλλασσόμενο σύστημα εξουσίας).

- Να υπηρετούν την αλήθεια (μόνον, αν, αυτή η αλήθεια δεν βλάπτει τους διαχειριστές της εξουσίας).

- Να μάχονται για ιδανικά (μέχρι να τους πουν, με χίλιους τρόπους πίεσης, «το διάλλειμα τέλος, τα κεφάλια μέσα»).

Είναι αδυσώπητο το σύστημα εξουσίας.

Ο βουλευτής που διόρισε τον έφορο, απαιτεί και τον επιλεκτικά σκληρό έλεγχο, όταν νοιώσει πως απειλείται.

Ο νομάρχης που διόρισε τους αντινομάρχες απαιτεί «να κοπούν οι διακηρύξεις» όταν δει ότι δεν του κάνεις τα χατίρια.

Ο δήμαρχος που διόρισε τους προέδρους των δημοτικών επιχειρήσεων, δίνει εντολή και «κόβεται, παρανόμως, κάθε επί πληρωμή, καταχώριση».

Οι πιέσεις, υπό μορφή απειλών, καταναγκασμού, δικαστικών διώξεων, ή αποκλεισμού ειδήσεων και χρηματοδοτήσεων δεν σταματούν ποτέ. Ακόμα και όταν «οι υπηρέτες του λαού» (εδώ γελάνε) αντικαθίστανται λόγω βαθέως γήρατος ή αποφάσεως των κομματικών παράκεντρων της Αθήνας.

Η ελευθερία του Τύπου, Έντύπου και Ηλεκτρονικού είναι φενάκη. Και οι περισσότεροι «λειτουργοί του» είναι τόσο ελεύθεροι όσο και ο Καραγκιόζης ή ο Χατζηαβάτης. Και τόσο μορφωμένοι ή γνώστες των θεμάτων με τα οποία ασχολούνται, όσο και το μικρόφωνο μιας κάμερας.

Παρ’ όλα αυτά η μάχη για την ελεύθερη πληροφόρηση, δίνεται καθημερινά.

- Από εκείνους, τους λίγους, που το έκαναν σκοπό ζωής.

- Από εκείνους τους ασυμβίβαστους που δεν υποκύπτουν σε πιέσεις ή εξαγορές.

- Από εκείνους τους διαφορετικούς που υπηρετούν, πολλές φορές και με την ζωή τους, ένα σύστημα αξιών, τελείως διαφορετικό από αυτό που σήμερα κυριαρχεί στις σιωνιστοκρατούμενες Δυτικές χώρες.

Ο τύπος δεν είναι εξουσία. Αντιθέτως, οφείλει να είναι κριτικός  σε κάθε μορφή εξουσίας, ιδίως όταν οι εκφραστές της «δεν πορεύονται καλά».

Και όποιοι δημοσιογραφούντες το ξεχνούν ή το εκμεταλλεύονται, καλόν θα ήτο, να βάλουν μία επιγραφή δίπλα στον τίτλο τους, όπου να δηλώνουν ότι είναι:  «His master’s voise».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ στις 3/11 /2012