ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΣ και ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ : Ιδεολογικαί προεκτάσεις του ζητήματος (τελευταίο μέρος )

Σήμερα αναρτούμε το τελευταίο μέρος από το πόνημα του συναγωνιστή Χατζησταύρου "Κληρονομικότης και Περιβάλλον" με την ενότητα:

Ιδεολογικαί προεκτάσεις του ζητήματος"  

Λίγοι είναι αυτοί πού έχουν τό θάρρος νά πουν τήν αλήθεια. Ακόμη καί στόν εαυτό τους.

Πολλοί είναι αυτοί πού ζουν μέ ψευδαισθήσεις καί στηρίζον­ται σέ φανταξιοπληξίες.

«Είναι πάντα εύκολο νά ρίχνης άλλου τίς ευθύνες σου».

Οφείλουμε όμως νά αντιμετωπίσουμε τήν πραγματικότητα. Νά πάψουν έπί τέλους πολλοί νά υποστηρίζουν δογματικές αντι­λήψεις χωρίς καμία κρίσι, χωρίς τήν απαραίτητη επιστημονική γνώσι. Έτσι πρωταρχικά τό πρόβλημα δέν είναι οϋτε οικονομικό, ούτε κοινωνικό, οϋτε κάν επιστημονικό.

Τό πρόβλημα πρωταρχικά είναι ηθικό. Πρέπει νά ύπάρχη ή θέλησι γιά τήν αλήθεια, γιά τήν γνώσι, γιά τήν πνευματική άναζήτησι. Πρέπει νά υπάρχει ηθική ρωμαλεότης, στοιχείο πού λείπει άπό τίς σημερινές «καθιερωμένες» Ιδεολογίες.

Πολλοί είναι αυτοί πού έχουν ένταχθή, χωρίς νά γνωρίζουν πολλά πράγματα, σέ κάποια Ιδεολογία. Μετά άπό αυτό έρχεται ή παγίδευσι νά υποστηρίζουν οποιαδήποτε τάσι ή θεωρία τής ιδε­ολογίας αυτής χωρίς νά τήν κρίνουν, χωρίς νά τήν εξετάζουν. Έτσι άντί νά βρουν σιγουριά βρίσκουν ανησυχία. Καί μοιραία μετά άπό ένα χρονικό διάστημα τήν θέσι τής πίστεως τήν παίρνει ή αμφιβολία.

«Μήπως ό σημερινός άνθρωπος είναι ένα κακομαθημένο παιδί πού αρνείται ή φοβάται νά δή τήν πραγματικότητα;»

Πρέπει νά πάψη ή παθητική αναμονή τών νομοτελειών, πού περιμένουν οι άνθρωποι νά τούς δίνονται έτοιμες. Ό άνθρωπος πρέπει νά είναι υποκείμενο πνευματικής αναζητήσεως. Πρέπει νά συνειδητοποιήσει τήν ανάγκη νά απελευθερωθούν οί άνθρωποι τής εποχής μας άπό τίς αναστολές πού έχουν δημιουργήσει οι «καθιερωμένες» ιδεολογίες.

Πρέπει νά έξετασθή ή θέσι τών ιδεολογιών αυτών σχετικά μέ τό ζήτημα τής «κληρονομικότητος καί τοϋ περιβάλλοντος». "Εχει άναφερθή ή επιστημονική τοποθέτησι τοϋ ζητήματος, σύμφωνα μέ τίς σύγχρονες απόψεις τής βιολογίας πού είναι ενσωματω­μένη στήν ιδεολογία τού Εθνικισμού. Αντίθετα οί «καθιερωμέ­νες» ιδεολογίες τού Ιμπεριαλισμού καί τοϋ μαρξισμού παρουσιάζονται άντιεπιστημονικές. Θά μπορούσε νά πή κανείς : Μά είναι δυνατόν σήμερα νά υπάρχουν άνθρωποι πού υποστηρίζουν ξε­περασμένα πιά άπό τήν επιστήμη πράγματα; Δυστυχώς αυτή εί­ναι ή πραγματικότης. Στό θέμα «κληρονομικότης καί περιβάλ­λον», άπλά καί χωρίς πολύ μεγάλο κόπο διαπιστώνεται μία ση­μαντική ιδεολογική ήττα τόσο τού λιμπεραλισμού όσο καί τού μαρξισμού. 

Ό λιμπεραλισμός δέν παρουσιάζεται σάν μιά αυστηρή θεωρία, συστηματοποιημένη καί κωδικοποιημένη, στήν ψυχολογική καί κοινωνική λειτουργικότητα του ή στήν λογική δομή του. Οί αντι­λήψεις του δέν παρουσιάζονται σάν θεωρήματα γεωμετρίας ή τού Σίπινόζα ή σάν θέσεις τού Χέγγελ, όπως προσφυώς παρατηρή ό J. Burnham 

Όρισμένες αντιλήψεις τού λιμπεραλισμού πρέπει νά ερμηνευθούν περισσότερο σάν έκφρασι τάσεων ή αι­τημάτων, παρά σάν προσπάθεια καθορισμού νόμων ή σχηματι­σμού συγκεκριμένων υποθέσεων. Παρατηρείται δηλαδή στό ση­μείο αυτό μιά ασάφεια. Παρ' όλα αυτά ισχύει ή παρατήρησι πού καθορίζει τήν θέσι τού λιμπεραλισμού στό θέμα «κληρονομικό­της καί περιβάλλον», καί πού θεωρεί τήν ανθρώπινη φύσι μετα­βλητή καί επιδεκτική θετικής αναπτύξεως. Σύμφωνα μέ τήν άποψι-θέσι αυτή τού λιμπεραλισμού ό άνθρωπος είναι ικανός νά φθάση κάποτε στήν τελειότητα. Διότι όπως έχει προαναφερθεί είναι επιδεκτικός τελειοποιήσεως. Αυτά διατυπώνονται άπό τόν Βάκωνα, τόν Ντεκάρτ καί τούς γεμάτους άπό ρητορικό ενθουσι­ασμό Ρουσώ, Κοντορσέ, Ντιντερό καί άλλους. Τότε όμως ήταν μία διαφορετική εποχή καί οί αντιλήψεις τής ιατρικής άν 

συγκρι­θούν μέ τίς σημερινές παρουσιάζονται νηπιακές. Άλλωστε ή βι­ολογία τότε έστοιχειοθετεϊτο σάν επιστήμη. Αυτό πού διαπιστού­ται είναι ή συνοδοιπορία μέ τόν Λαμάρκ, πού πρεσβεύει ότι τό περιβάλλον δημιουργεί τίς φυσικές καί ψυχοπνευματικές ιδιότη­τες.

Άπό τήν προηγούμενη θέσι τού λιμπεραλισμού γιά τήν «πλα­στικότητα» τής ανθρωπινής φύσεως καί τόν εξωτερικό χαρα­κτήρα τών εμποδίων πηγάζει ή λεγομένη «ιστορική αισιοδοξία» τοϋ λιμπεραλισμού. Σήμερα στήν βιολογία οί απόψεις τού Λα­μάρκ θεωρούνται εσφαλμένες. Στόν λεγόμενο όμως χώρο τής διανοήσεως ό λιμπεραλισμός παρουσιάζεται νά έχη πληθώρα υποστηρικτών. Είναι τό γνωστό φαινόμενο τής διαστάσεως επι­στήμης καί «διανοήσεως».

Άν έξετασθή ή πρακτική πλευρά τής συνεχούς τελειοποι­ήσεως τού άνθρωπου πρέπει νά προκύψουν εύλογα ώρισμένα συμπεράσματα. Επειδή οί προσπάθειες βελτιώσεως τής ανθρω­πινής φύσεως, τουλάχιστον άπό τούς υποστηρικτές τής θέσεως αυτής, έχουν ήδη αρκετή χρονική διάρκεια θά έπρεπε ήδη νά παρατηρείται μιά ποιοτική βελτίωσι. Σάν παράδειγμα θά μπο­ρούσε νά άναφερθή μιά συνεχής μείωσι τής έγκληματικότητος. Στήν Αμερική ή ιδεολογία τού λιμπεραλισμού κυριαρχεί. Θά έπρεπε λοιπόν νά παρατηρηθή αυτή ή μείωσι. Βλέπουμε όμως ότι ή έγκληματικότης αυξάνει. "Οπως αυξάνουν καί ό αλκοολισμός καί ή χρήσι τών ναρκωτικών. Είναι σήμερα ή αμερικανική κοινω­νία καλλίτερη άπό αυτή, καλλίτερη άπό ότι ήταν παλιότερα; Υπάρχει περίπτωσι νά είναι καλλίτερη, γιά άλλους λόγους φυσι­κά, άλλά καί χειρότερη.

Ή παιδεία, ή άσκησι, ό τρόπος διαβιώσεως είναι σέ θέσι νά επιφέρουν μιά ποιοτική βελτίωσι τοϋ άτομου άλλά όχι καί τής κληρονομικής του υποστάσεως. Ή τελευταία οϋτε καλλίτερη, ούτε χειρότερη γίνεται. Τό γενετικό υλικό, πού αναφέρθηκε στήν επιστημονική τοποθέτησι τού ζητήματος είναι τό ίδιο. Δέν 

πα­ρουσιάζει καμία «πλαστικότητα» ούτε δυνατότητα τελειοποιήσε­ως. Άλλωστε έχει τήν ιδιότητα νά αύτοσυντίθεται, τό θυγατρικό υλικό νά είναι πανομοιότυπο μητρικού, καί νά μεταδίδη τήν ιδι­ότητα του αυτή άπό γενειά σέ γενειά.

Ή θέσι λοιπόν τοϋ λιμπεραλισμού, ότι ή ανθρώπινη φύσι είναι μεταβλητή καί δυνατή θετικής αναπτύξεως απορρίπτεται. Απο­τελεί άπλή δοξασία, πού θά άρεσε ϊσως σέ ώρισμένους, άλλά όχι επιστημονική θέσι.

Άλλά υπάρχει ακόμη ένα επιχείρημα. Έάν ή ανθρώπινη φύσι ήταν επιδεκτική συνεχούς τελειοποιήσεως τότε καί τά μόρια τού DΝΑ θά ήταν επιδεκτικά συνεχούς βελτιώσεως, παράλληλα μέ τίς εξωτερικές επιδράσεις. Είναι δυνατόν οί κοινωνικές συνθήκες νά επιφέρουν μετάλλαξι; Σέ όποιον έχει γνώσεις βιολογίας καί άν τεθή αυτό τό ερώτημα θά γελάση, πρίν απαντήσει. Είναι αδιανό­ητο νά υποστηρίζεται αυτό. Αντίθετα αυτό τό βιολογικό κληρο­νομικό υπόστρωμα, τό γενετικό υλικό, δυνατόν νά δημιουργήση κοινωνικές συνθήκες σύμφωνα μέ τίς προκλήσεις τού περιβάλ­λοντος. Οί προκλήσεις τού περιβάλλοντος καί ό αγώνας γιά έπικράτησι τού άνθρώπου επάνω στό φυσικό του περιβάλλον δημι­ουργούν ερεθίσματα στά οποία άπαντα τό νευροψυχικό υπό­στρωμα. Υπάρχει τό κλασσικό παράδειγμα τών λιμανιών τού Πει­ραιώς καί τής Καρχηδόνος. Οί οικονομικές συνθήκες πού δημι­ούργησαν τά λιμάνια γιά τούς κατοίκους, έφεραν τελείως διαφο­ρετικά αποτελέσματα. Οί Έλληνες δημιούργησαν πολιτισμό παγ­κοσμίου ακτινοβολίας. Οί Καρχηδόνιοι τί δημιούργησαν; Πολλοί υποστηρίζουν ότι ή δημιουργία τού Αρχαίου Ελληνικού πολιτι­σμού είναι αποτέλεσμα τών θαυμάσιων κλιματολογικών συνθη­κών τής ευκράτου ζώνης. Άλλά οί αυτές κλιματολογικές συνθή­κες υπήρξαν καί σέ περιοχές τού νοτίου ημισφαιρίου τής γής. Δημιούργησε έκεϊ τό περιβάλλον Ελληνική φυλή; Ή δημιούργη­σαν πολιτισμό, έστω κάπως ανάλογο τού Ελληνικού, οί κάτοικοι τών περιοχών εκείνων; Κάτι άλλο ήταν τό βασικό. Ή ϋπαρξις τών φυλετικών ιδιοτήτων πού χαρακτηρίζονται άπό τό γενετικό υλικό.

Άν παραδεχθούμε τήν «ιστορική αισιοδοξία» τού λιμπεραλι­σμού είναι αδύνατο νά εξηγήσουμε πραγματικά ιστορικά γεγονό­τα. Όχι δημιουργήματα τής φαντασίας ή υποθετικές καταστά­σεις. Υπήρξαν κατά τήν αρχαιότητα ό Αρχαίος Ελληνικός 

πολι­τισμός καί ό Ρωμαϊκός. Στήν συνέχεια ήρθε ή περίοδος τού σκο­ταδισμού, ό αποκαλούμενος Μεσαίων. Πώς μπορεί νά έξηγηθή μέ βάσι τήν «ιστορική αισιοδοξία» αυτό τό φαινόμενο; Πώς δικαι­ολογείται ή παλινδρόμησι; "Εχασε ή ανθρώπινη φύσι τήν δυνατό­τητα τελειοποιήσεως της γιά ένα διάστημα; Πώς δικαιολογείται ή άγριότης τού Α' καί Β' Παγκοσμίου πολέμου μετά άπό τήν ϋπαρξι τών αρχαίων πολιτισμών καί τών περιόδων τής διαφωτίσεως καί μάλιστα άπό τά Έθνη στά όποϊα κυριάρχησαν οί πολιτισμοί αυτοί; Δέν υπάρχει πιθανότης νά διακρίνουμε διαφορά, βελτίωσι τής ανθρωπινής φύσεως στά γεγονότα αυτά. Αντίθετα αυτό πού παρατηρεί ό αντικειμενικός μελετητής είναι οί συνεχείς άνακυκλίσεις. Δυνατόν ή πορεία ενός λαού νά μήν παρουσιάζη συνεχή άνοδο άλλά διακυμάνσεις. Παρατηρείται όμως τό γεγονός ότι τά φαινόμενα, πού απορρέουν άπό τήν άντίδρασι τοΰ νευροψυχικοΰ υποστρώματος νά έπαναλαμβάνωνται. 

Πώς συμβαίνει τό γεγονός ή ελληνική φυλή νά διατήρηση τίς ιδιότητες της έπί τέσσερις αι­ώνες αγριότατης τουρκικής τυραννίας; Πολλές άπό τίς ιδιότητες της είναι βέβαια ότι έμειναν γιά μακρό χρονικό διάστημα στό ύποσεινήδητο, άλλά είναι τό ίδιο βέβαιο ότι όταν ήρθαν στήν επιφάνεια δικαιολόγησαν απόλυτα τήν ονομασία Έλληνες. Άν σκεφθή κανείς ώρισμένα γεγονότα, πού σωστά ονομάζονται ηρωικές πράξεις, θά φθάση στό συμπέρασμα ότι ή φύσι τών Ελλήνων ήταν ή ίδια σέ διαφορετικούς τόπους καί χρόνους. Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα, όπως τό Κούγκι, τό Μανιάκι, τό Αρκάδι, τό Ζάλογγο, ή Άραπίτσα ό Καπετάν-Μητρούσης στόν Μακεδόνικο αγώνα. Ή ναυμαχία τής Σαλαμίνας δέν θά μπορούσε θαυμάσια πρίν άπό 2300 περίπου χρόνια νά παραλληλισθή μέ τήν μάχη στά Δερβενάκια; Γιατί νά αναζητήσουμε τήν αιτία όλων αυ­τών τών πράξεων, όλων αυτών τών γεγονότων σέ συνθήκες ή οτιδήποτε άλλο άπό τό περιβάλλον καί όχι στήν ίδια τήν Ελλη­νική φυλή; Άπό όλα αυτά πηγάζει ή βασική θέσι ότι πιστεύουμε στόν Άνθρωπο, πιστεύουμε στόν Έλληνα.

Τελευταία έχει παρουσιασθη στό κοινό άπό τόν Ελληνικό άλλά καί τόν ξένο τύπο ή επιστήμη τής κοινωνιοβιολογίας. Πολύ σωστά καί μέ επιστημονική τοποθέτησι τοΰ ζητήματος ή επι­στήμη αυτή εξετάζει τίς κοινωνικές σχέσεις πού ξεκινούν άπό τό γενετικό υλικό τής κοινωνίας. Εξηγεί τά φαινόμενα μέ βάσι τό βιοψυχικό υπόβαθρο, δηλαδή τήν ουσία τού ζητήματος. Πολλοί σχολιάζουν τό γεγονός μέ έκπληξι. Άλλοι δίνουν πολιτική προέκτασι στό θέμα καί σωστά βέβαια, γιατί ή νέα αυτή θεώρησι, βα­σική δική μας θέσι, θά άνατρέψη πολλά άπό τά ισχύοντα σήμερα. Οί βιολόγοι επιστήμονες πού δίνουν κοινωνιολογική προέκτασι στό ζήτημα τής υπάρξεως τού γενετικού υλικού προσπαθούν νά εξηγήσουν.

Νά εξηγήσουν ότι ό άνθρωπος δέν γεννιέται λευκό χαρτί, δέν γεννιέται αδιαμόρφωτος, άλλά στό κληρονομικό υπόστρωμα πού διαθέτει «υπάρχουν συγχορδίες ιδιοτήτων καί ότι τό περιβάλλον θά επίδραση κατά τό ποιες άπό αυτές καί πόσο θά παιχθούν».

Οι «σοφοί» όμως κοινωνιολόγοι έθεσαν τό ερώτημα : 

Πρέπει νά αφήνουμε ελεύθερη αυτή τήν επιστήμη; Πού θά μας όδηγήση άραγε; Ούτε τήν έξήγησι πού θά πρόκυψη από τήν μελέτη τού γενετικού υλικού σχετικά μέ τίς κοινωνικές σχέσεις είναι διατεθιμένοι νά δεχθούν. Όπωσδήποτε πρόκειται γιά τεράστιο ηθικό θέμα. Μιά χαρακτηριστική άπόδειξι τής «ελευθερίας» πού 

επι­κρατεί στήν εποχή μας.

Ή τυμβωρυχία τού Λαμαρκισμού προχωρά άπό τήν Δύσι στήν Ανατολή. Καί έδώ οί επίκτητες ιδιότητες πρέπει νά κληρονο­μούνται. "Οχι γιατί αυτή είναι ή επιστημονική τοποθέτησι, άλλά γιατί αυτό προστάζουν οί δογματικές αντιλήψεις τού μαρξισμού.

Πρέπει όμως νά άναφερθή τό γεγονός ότι οί σοβιετικοί πολί­τες, ακόμη καί οί κομμουνιστές στήν ΕΣΣΔ δέν παίρνουν στά σο­βαρά τίς δογματικές αντιλήψεις τού μαρξισμού. Ή συμπεριφορά στήν «επίσημη ιδεολογία», Ιδιαίτερα άπό τούς νέους είναι γενικά συμπριφορά αδιαφορίας ή γελοιοποιήσεως. Νά χαρακτηρισθή, ή έμμονη στόν μαρξισμό σάν υστερία, σάν παραλογισμός; Μάλλον δέν είναι σωστό. Αυτό ισχύει γιά τούς ψυχανώμαλους θιασώτες τής «ιδεολογίας» αυτής. Τό πιθανώτερο είναι πώς πίσω άπό τά δόγματα αυτά κρύβονται οί πολιτικές καί επεκτατικές προθέσεις τής φατρίας τού Κρεμλίνου. Όπως ή παρασιτική κεφαλαιοκρατία είναι ό Απρόσωπος Υλισμός ό Σοσιαλμπολσεβικισμός είναι ό Συλλογικός Υλισμός. Άλλά ό καθηγητής τής Βιολογίας σέρ Τζ. Χάξλεϋ παρατηρεί:

 «Ό μαρξισμός πρέπει νά έπιμείνη στήν θέσι του, τής επιρροής δηλαδή τού περιβάλλοντος έπί τού κληρονομικού υποθέματος, έάν θέλη νά μή χρεωκοπήσει ό Μαρξ».

Ή ιδεολογική πανωλεθρία τού μαρξισμού στό ζήτημα τής κληρονομικότητος καί τού περιβάλλοντος είναι φανερή καί ξε­κάθαρη. Βέβαια δέν είναι ή μοναδική πανωλεθρία τού μαρξισμού στό ιδεολογικό επίπεδο. Όλόκληρη ή σύγχρονη φυσική, άπό τήν κβαντομηχανική μέχρι τήν άρχή τής απροσδιοριστίας αποτελεί τήν τρανότερη άπόδειξι τής ασχετοσύνης τών μαρξιστών.

Ό άνθρωπος δέν είναι υλικό ή οικονομικό όν όπως θά επιθυ­μούσε ό Μάρξ. Ό άνθρωπος είναι βιολογικό όν. Ό μαρξισμός θεωρεί τήν Ιστορία σάν πάλη τών τάξεων καί προσπαθεί νά τήν έρμηνεύση μ' αυτό τό δόγμα. Τήν άπάντησι τήν δίνει πολύ χαρα­κτηριστικά, στήν εσφαλμένη αυτή τοποθέτησι ό Βρεττανός κα­θηγητής Ντάρλινγκτον πού παρατηρεί:

 «Ή κληρονομική ουσία πού περιλαμβάνεται στά χρωματοσώματα, είναι τό υπόβαθρο, πού σέ τελευταία άνάλυσι καθορίζει τήν πορεία τής ιστορίας».

Δέν είναι ή πάλη τών τάξεων, οϋτε οί οικονομικές σχέσις τών ανθρώπων αυτές πού δημιουργούν τήν δομή καί τίς εκδηλώσεις μιάς κοινωνίας. Αυτά δυνατόν νά είναι επιφανειακές καί τελείως δευτερεύουσες εκδηλώσεις μέ παροδικό χαρακτήρα. Ό C. Darlington στό βιβλίο του «Τhe facts of life» (Λονδίνο 1953) δίνει μία πολύ χαρακτηριστική άπάντησι: «Όπως ό πυρήνας τού κυττάρου δημιουργεί ένα κυτταρόπλασμα καί ένα κύτταρο, τά οποία τού ταιριάζουν, καί όπως τά κύτταρα κατασκευάζουν ένα οργανισμό κατάλληλο για αυτά, έτσι καί οί άνθρωποι δημιουργούν ένα περι­βάλλον, πού τούς ταιριάζει. Σέ τελευταία άνάλυσι τό οικοδόμημα μιάς κοινωνίας στηρίζεται επάνω στά χρωματοσώματα».

Άλλά οί δογματικές αντιλήψεις τοΰ μαρξισμού έχουν ύποχρέωσι νά αγνοούν τόν γίγαντα τής ανθρωπινής διανοήσεως, ό όποιος γράφει : 

«Γιά νά δημιουργηθή μία πολιτεία δέν άρκοΰν, οϋτε ή κατοικία στό ίδιο μέρος, οϋτε τό νά μή αδικούν ό ένας τόν άλλο οί πολίτες, οϋτε οί εμπορικές σχέσεις. Αυτά είναι απαραί­τητα γιά νά ύπαρξη μία πολιτεία, άλλά, καί όταν όλα αυτά υπάρ­ξουν, δέν υπάρχει μία πολιτεία. Πολιτεία είναι ή κοινωνική ένωσι τών συγγενών ομάδων, χάριν τελείου καί αυτάρκους βίου».

 Ό Αριστοτέλης δέν έγνώριζε τήν ΰπαρξι τών χρωματοσωμάτων. Τό φωτισμένο όμως μυαλό τοϋ μεγάλου φιλοσόφου «διέγνωσε» τήν αλήθεια. Καί ή άνακάλυψι τών χρωματοσωμάτων χιλιετηρίδες αρ­γότερα «δικαιώνει» τόν διδάσκαλο τοϋ Αλεξάνδρου. Ή κοινωνία δέν μπορεί νά θεωρηθή σάν ένα άθροισμα ατόμων, πού συνδέ­ονται μεταξύ τους άπό τίς εμπορικές σχέσεις καί τίς ανάγκες συντηρήσεως. Αυτό είναι πολύ αφελές.

Οί γνωρίζοντες τήν ιδεολογία τού μαρξισμού γνωρίζουν φυ­σικά τήν «αρχή τής αέναης κίνησης» ή «άρχή τής εξελίξεως» Σύμφωνα μέ τήν άρχή αυτή τά πάντα κινούνται άέναως, τά πάντα άλλάσουν καί εξελίσσονται προοδευτικά. Πρόκειται γιά βασική άρχή τού διαλεκτικού υλισμού γιά βασική άρχή, τής φιλοσοφικής μεθοδολογίας τού μαρξισμού. Οί ιδιότητες τού DΝΑ απορρίπτουν τήν άρχή αυτή. Ή 1η ίδιότης τού DNΑ, ότι δηλαδή αυτό έχει τήν Ιδιότητα νά αύτοσυντίθεται καί νά μεταφέρη τήν ιδιότητα αυτή άπό γενεά σέ γενεά. Τό DNΑ δέν παρουσιάζει προοδευτική έξέλιξι στόν άνθρωπο.

Μία άλλη κοινή θέσι τού μαρξισμού καί τού φιλελευθερισμού είναι ό διεθνισμός. Καί σάν αποτέλεσμα τού γεγονότος αυτού παρατηρείται σήμερα στίς κοινωνίες τό φαινόμενο τού έξατομισμένου άνθρωπου. Γιατί ό διεθνισμός προϋποθέτει τόν ατομισμό καί αντιστρόφως. Ό διεθνισμός καί ό ατομισμός είναι έννοιες πού συνδέονται στενά μεταξύ τους, γιατί ό διεθνιστής άπορρίπτοντας τήν ίδέα τού "Εθνους μοιραία οδηγείται στόν ατομικισμό. Καί αντίστροφα ό άτομικιστής απορρίπτοντας τήν έννοια τού "Εθνους, σκεπτόμενος τά στενά ατομικά του συμφέ­ροντα, άγεται πρός τόν διεθνισμό. Ή εσφαλμένη αυτή τοποθέτησι ξεκινά άπό τήν θεώρησι ότι ή κοινωνία είναι ένα αριθμητικό άθροισμα ανθρώπων, πού τά συνδέει ένα «κοινωνικό συμβόλαιο», τό όποϊο ρυθμίζει βασικά τίς μεταξύ τους εμπορικές σχέσεις. Αυτό όπως ήδη έχει άναφερθή δέν ισχύει. 

Γιατί «δέν είναι μύθος ή φυλή» όπως παρατηρεί ό καθηγητής I. Κούμαρης. Γιατί τό κοινό κληρονομικό υπόβαθρο, οί κοινές κληρονομικές καταβολές καί οί νευροψυχικές ιδιότητες πού απορρέουν άπό αυτό μάς υποχρεώνουν τήν άναγνώρισι τού κεφαλαιώδους σημασίας όρου : "Εθνος. "Εκτός καί άν άπορριφθή τό γεγονός τού κοινού κληρονομικού υποβάθρου. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Είναι παραλογισμός.

Οί κοινωνιολόγοι, πού συνήθως ρίχνουν όλο τό βάρος στή κοινωνικο-οίκονομικές συνιστώσες πρέπει πρέπει νά πληροφορηθούν τό μάθημα τής κληρονομικότητας. Νά πληροφορηθούν ότι κάθε φυλή διατηρεί τίς κληρονομικές της ιδιότητες ακόμη καi άν βρεθή σέ τελείως διαφορετικές καταστάσεις. «Οί κληρονομικές ιδιότητες μιάς φυλής, δέν αλλάζουν άπό τίς εξωτερικές επιρροές, στίς όποιες θά βρεθούν τά άτομα της. Μέ τήν παιδεία τήν πίεσι, τόν τρόπο διαβιώσεως υφίσταται αλλαγή τό άτομο άλλά όχι ή κληρονομική του ύπόστασι, ή οποία οϋτε χειρότερη οϋτε καλλίτερη γίνεται»

.

Ό υλισμός άν θέλη νά μή χρεωκοπήση πρέπει νά έπιμείνη στόν Λαμαρκισμό. Χαρακτηριστική είναι ή περίπτωσι τοϋ σοβιετκοϋ άγροβιολόγου Τροφίμ Λυσένκο. Ό σοβιετικός αυτός «έπιστήμων» υπεστήριξε ότι απέδειξε τήν μεταβίβασι τών έπικτήτων ιδιοτήτων. Ή ύπόθεσι αυτή αποδεικνύει ότι οί κομμουνισταί μιλούν πάντοτε γιά επιστήμη καί επιστημονικές μεθόδους, άλλά ε ναι ανίκανοι νά κατανοήσουν τήν επιστήμη. Έτσι ό Λυσένκ κατάφερε νά φθάση στήν κορυφή τών επιστημόνων τής ΕΣΣΔ παρά τήν άντίδρασι τών σοβιετικών βιολόγων, καί μέ τίς εύλογίες τοϋ Στάλιν. Μέ τήν «άποσταλινοποίησι» ό Λυσένκο καθηρέθι άλλά κατόπιν έπί Κροϋστσεφ έπανεφέρθη γιατί οί απόψεις το εξυπηρετούσαν τό πρόγραμμα αγροτικής πολιτικής. Σήμερα βέβαια οί απόψεις τοϋ «αγύρτη» Λυσένκο, όπως τόν χαρακτήρισα οί σοβιετικοί βιολόγοι, οϋτε συζητούνται. Μέ τρομακτική εύκολία ελάμβαναν αποφάσεις γιά τήν ορθότητα ή όχι επιστημονικών θέσεων, ανάλογα έάν εξυπηρετούσαν τά κομματικά τους συμφέροντα.

Ό υλισμός όμως... πρέπει νά έπιμείνη στό ότι οί επίκτητες ιδιότητες κληρονομούνται. Καί οί μέν παρασιτική κεφαλαιοκρατία είναι Απρόσωπος Υλισμός, ό δέ Σοσιαλμπολσεβικισμός είναι Συλλογικός Υλισμός. Ή σοσιαλδημοκρατία είναι Ατομικός Υλισμός. Είναι τό φαινόμενο τού Άκράτου Υλισμού. Μέ τήν επιστημονική καί μόνο τοποθέτησι της κληρονομικότητος άπό τήν βιολογία απορρίπτεται κάθε προσωπεΐο κάθε παραλλαγή τοϋ Άκρατου Υλισμού. Απορρίπτεται ό Υλισμός καθ' ολοκληρία.

Οί ασυνείδητοι όμως, οί άρνητές τής πραγματικότητος μάχονται. Γιατί υπάρχουν τά ασυνείδητα κίνητρα. Γιατί οί «καί ερωμένες» ιδεολογίες γι' αυτούς είναι τό γάντι, πού μέσα του κρύβουν τά βρώμικα χέρια τους. Κρύβουν τά άνομα συμφέροντα τους. Δίνουν τά προσωπεία πού θέλουν στόν Άκρατο υλισμό τους. Θά αναφέρουμε καί τούς νευρωτικούς καί τούς ψυχοπα­θείς, πού μέ υστερική μανία προσπαθούν πίσω άπό τίς «ιδεολογί­ες» αυτές νά συγκαλύψουν τά ανομολόγητα πάθη τους.

Ή ιδεολογία τού Εθνικισμού θεωρεί τό θέμα «κληρονομικότης καί περιβάλλον» άπό τά πιό ουσιώδη καί βασικά. Γιατί ολό­κληρη σειρά εννοιών καί όρων δικαιώνεται απόλυτα. Άλλωστε μέ μοναδικό τρόπο έχει ενσωματωμένη τήν επιστημονική τοποθέτησι τού ζητήματος.

Ό Εθνικισμός θεωρεί ότι ό άνθρωπος δέν είναι ούτε υλικό ούτε πνευματικό όν, άλλά βιολογικός τύπος.

Θεωρεί ότι ό άνθρωπος είναι βιολογικός τύπος μέ ανώτερη ποιοτική νευροψυχική δόμησι καί ότι αί υλικές ή πνευματικές ιδι­ότητες του είναι εκφάνσεις τής ανωτέρας αυτής βιολογικής συγ­κροτήσεως.

Θεωρεί ότι ό άνθρωπος δέν «γεννιέται άγραφο χαρτί». Άλλά ότι κληρονομεί μιά ολόκληρη συγχορδία ιδιοτήτων καί ότι τό περιβάλλον δέν δημιουργεί νέες ιδιότητες, άλλά ένα τμήμα τών κληρονομουμένων ιδιοτήτων κατά τούτο υφίσταται τήν έπίδρασι τού περιβάλλοντος, κατά πόσον δηλαδή δίδεται ή δυνατότης νά παιχθή ολόκληρη ή σειρά τών συγχορδιών καί πώς. Τά στοιχεία όλων τών ανθρωπίνων ιδιοτήτων εϊτε σωματικής εϊτε φυσιολογι­κής, εϊτε πνευματικής, εϊτε ψυχικής φύσεως είναι, περιλαμβά­νονται σέ ένα κληρονομικό αποθεματικό.

Υπάρχει απόλυτη πεποίθησι, πού πηγάζει άπό τήν πραγματι­κότητα, ότι είναι αδύνατη ή θεώρησι τού ανθρωπίνου όντος έκ­τός τής φυλής, έκτός τού Έθνους.

Θεωρεί ότι ό ανώτερος ανθρώπινος σύνδεσμος είναι ή φυσική συγγένεια, καί ότι μόνον μέσα στήν φυσική κοινότητα κατα­ξιώνεται ή ϋπαρξι τού άνθρωπου. Ό άπομωμονωμένος άνθρωπος δέν είναι κάτι τό δεδομένο στήν φύσι, άλλά προϊόν νοητικής αφαιρέσεως. Τό φυσικό, στήν διπλή του έννοια τού δεδομένου καί τού αναγκαίου είναι ή ομάς, καί χωρίς αυτή δέν υπάρχουν άνθρωποι.

Θεωρεί ότι ή κοινωνία δέν είναι απλώς ένα σύνολο πληθυ­σμού, άλλά αποτέλεσμα φυσικών νόμων. Τό σταθερώτερο στοι­χείο κάθε φυλής είναι τό κληρονομικό της υπόστρωμα. Εκεί εί­ναι τό υπόβαθρο πού δημιουργεί τά ιστορικά γεγονότα. Χαρα­κτηριστικά αυτή ή θέσι αναφέρεται άπό τόν I. Μεταξά :

 «Ημείς δέν έδημιουργήσαμε τάς ήθικάς δυνάμεις, τάς όποίαςάναπτύσσει σήμερον ό Ελληνισμός. Αύται ήσαν μέσα του, ήσαν έν μέρει εις λήθαργον, έκοιμώντο. Ημείς τάς άφυπνίσαμεν, τάς έσυντονίσαμεν, καί τάς έθέσαμεν πρός τά εμπρός. Επομένως τό έργο τό ΐδικόν μας ήτο έως έκεί. Τό ύπόλοιπον καί τό θαύμα, τό οποίον επιτελείται, είναι έργον τού Ελληνικού Λαού. Καί αυτό έχει τήν αξία του, διότι τά έργα ενός άνθρωπου δέν έχουσιν άξίαν».

Παρατηρεί ότι οί ιδιότητες τής "Ελληνικής φυλής είναι μέσα της. Δέν ζεί μέ τήν χίμαιρα τής δημιουργίας ενός νέου «τύπου» άνθρωπου. Ό Ελληνικός Εθνικισμός πιστεύει στόν Έλληνα.

Πιστεύει στίς πολιτιστικές ιδιότητες τού Λαού τών Ελλήνων στήν ιστορική του πορεία. Ότι είναι δυνατή ή πραγματοποίησι τής κοσμοθεωρητικής προοπτικής.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Πού βαδίζει λοιπόν σήμερα ή άνθρωπότης; Ποιά ιδανικά, ποιες πνευματικές καί ηθικές αξίες τήν καθοδη­γούν;

Υπάρχει ηγεσία, φυσική καί μέ αξιοκρατικά κριτήρια, πού νά όδηγήση τούς λαούς μακριά άπ' τό χάος, νά τούς όδηγήση στόν Νέο δρόμο, στόν Νέο Πολιτισμό;

Πώς είναι δυνατόν ό κάθε πολίτης νά πάρη τή θέσι πού πρα­γματικά αξίζει, σύμφωνα μέ τήν αξία του καί τήν προσφορά του, σύμφωνα μέ τίς υποχρεώσεις καί τά δικαιώματα του μέσα στά πλαίσια τού Έθνους πού ανήκει καί τής κοινωνίας όπου ζή;

Όλα εκφράζουν τήν ανάγκη νά ύπαρξη ένας Νέος δρόμος. Νά δημιουργηθή ή υποδομή πού θά όδηγήση στήν άνοδο. Νά ξεκινήση μιά μεγαλειώδης προσπάθεια πού ή χρονική της διάρκεια νά είναι τής τάξεως τών δεκαετηρίδων. Ένα ΚΙΝΗΜΑ όχι προσω­πικό, όχι ταξικό, ούτε κάν κοινωνικό, άλλά ένα ΚΙΝΗΜΑ κοσμο­θεωρητικό, μέ στόχους μέ σκοπούς. Νά ύπαρξη μιά σωστή, μέ καθαρά Ελληνική σκέψι καί πολύ δυνατή θέλησι προσπάθεια.

Είναι γνωστό ότι ή έκκίνησι έχει γίνει. Ό σπινθήρας άναψε. Ανοίγεται πιά μπροστά μας ό δρόμος Ο ΝΕΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, πού οδηγεί στήν ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ, μιά κατάστασι τελείως διαφορετική άπ' τήν σημερινή.

Ό κόσμος τής εποχής μας, ή άνθρωπότης στήν ουσία δέν γνωρίζει πού οδηγείται. Δέν γνωρίζει πού πηγαίνει. Μία άπάντησι πού προσεγγίζει πολύ στήν πραγματικότητα, είναι ότι ή άνθρω­πότης βαδίζει πρός τό χάος. Ό εκφυλισμός, ή παρακμή, ή πνευ­ματική καί βουλητική ανεπάρκεια οδηγούν στό συμπέρασμα αυ­τό. Μέ τά σημερινά δεδομένα έκεϊ οδηγεί ή κρίσι πού υπάρχει.

Πρέπει νά σημειωθή καί νά μή διαφεύγει άπό τήν άντίληψί μας, ότι χαρακτηριστικά στοιχεία είναι ή έλλειψι ιδανικών, πνευματικών καί ηθικών άξιων.

Στήν δύσι υπάρχει ή ηθική τοϋ χρήματος.

Στήν ανατολή βασιλεύει ή ηθική τού ύλισμού, πού εκφράζεται μέ τήν κατάστασι πού εξυπηρετεί τήν κομματική κλίκα.

Κοντά στά προηγούμενα, ή ηγεσία τών περισσοτέρων λαών άπό τή φύσι της αναξιοκρατική καί αντιλαϊκή, έφ' όσον προέρχε­ται άπό τήν κληρονομική μονοπώλησι τών κέντρων λήψεως απο­φάσεων, δηλαδή τών οικονομικών καί κομματικών κέντρων. Ή εξουσία αποτελεί αυτοσκοπό. Μία εξαιρετικής σημασίας δια­στροφή. Πού άλλου, παρά στό χάος, είναι σέ θέσι νά όδηγήση τούς λαούς ή ηγεσία τους; Είναι φυσική συνέπεια τής ποιότητος της.

Ή ιδεολογία τού Εθνικισμού σάν άπάντησι στό πρόβλημα τής Κρίσεως χαράσσει ένα ΝΕΟ ΔΡΟΜΟ.

Τόν δρόμο πού οδηγεί στήν πραγματοποίησι τής κοσμοθε­ωρητικής μας προοπτικής. «Τόν εξανθρωπισμό τής οικουμένης».

Έχει ήδη άναφερθή ότι ό δρόμος αυτός, είναι μακρύς καί δύοκολος. Υπάρχουν τεράστια εμπόδια, γιά πολλούς ανυπέρ­βλητα.

Άλλά πιστεύουμε στήν δύναμι τής ανθρωπινής θελήσεως καί στήν έπιβολήτης. Ή αξία ηγεσία θά όδηγήση στήν ΝΙΚΗ, τά εμ­πόδια όποια κι άν είναι θά ξεπεραστούν.

Ό Νέος δρόμος αναγκαστικά περνάει μέσα άπό τό τέλμα, πού έχει δημιουργήσει ή εποχή μας.

Θά περάση!

Περνάει άπό τόν βούρκο τών σημερινών πολιτικών κατεστη­μένων, τούς φορείς καί τούς δημιουργούς τής παρακμής. 

Θά περάση!

Περνάει άπό τήν έρημο τών ιδανικών, τών πνευματικών καί ηθικών άξιων. 

Θά περάση!

Περνάει ακόμη άπό τήν σημερινή ανωριμότητα μας καί άπό τίς ανθρώπινες αδυναμίες, πού πάντα θά υπάρχουν. 

Θά περάση!

Γιατί πιστεύουμε στήν δύναμι τής ανθρώπινης θελήσεως, πι­στεύουμε στήν ικανότητα τού Άνθρωπου νά επιβάλλεται τελικά στό περιβάλλον του.

Ο Κοινός Παρονομαστής θα δημοσιεύσει ολόκληρο το βιβλίο από τις 3 αναρτήσεις μας σε μια, έτσι ώστε να μπορούν όσοι θέλουν να το διαβάζουν ολόκληρο χωρίς ενότητες