Πού είστε, μωρέ;

του Δημήτρη Γκίκα

Πού είστε, εσείς οι νέοι άνθρωποι; Γιατί δεν εξεγείρεστε; Ακούτε να σας αποκαλούν κλούβια αυγά, ότι δεν έχετε θέση στη χώρα, ότι είστε παρίες. 

Πού είστε, μωρέ; Έχουν καταπνίξει τα όνειρά σας, πριν αυτά αρχίσουν. Σας κατάντησαν αναλώσιμους, περιθωριακούς, αριθμούς για να "στολίζετε" τα ποσοστά των γραφείων του ΟΑΕΔ και να "κυνηγάτε"- τι ντροπή για όλη την κοινωνία μας! - μονάχα την κάρτα ανεργίας σας ή μια θεσούλα σ' ένα Δημόσιο, καιρό τώρα χρεοκοπημένο... 

Πού είστε; Που λιώνετε στα έδρανα των σχολών, παίρνετε πτυχία, μεταπτυχιακά, μαθαίνετε ξένες γλώσσες μόνο και μόνο για να μάθετε ότι τις θέσεις τις παίρνουν εκείνοι που έχουν άλλες γλώσσες, ικανές μονάχα για γλείψιμο; 

Πού είστε, μωρέ; Σε ποιους νομίζετε ότι μπορείτε να στηριχτείτε; Σε μας που τα' χουμε θαλασσώσει από καιρό, σ' εμάς που κοντοζυγώνουμε στο γήρας - άλλοι έχουμε ήδη γέρικη ψυχή πια - και αυτά που σας διδάσκουμε κοντεύουν να παλιώσουν, σαν πολυκαιρισμένα πουκάμισα σε σκονισμένα ντουλάπια; Πού είστε; Ποιος νομίζετε ότι θα ξεκινήσει μια επανάσταση; - δεν είναι ανάγκη να γίνει με όπλα, ανάγκη να στηριχτεί σε φωτισμένα μυαλά, νέες ψυχές, ορμή φρέσκια... 

Πού είστε; Σας σκιάζουν κάτι πεθαμένοι και μαύροι στην ψυχή που "πουλάνε" την εξουσία τους, και μαζί με σας και την πατρίδα σας, για τριάντα αργύρια; Σας σκιάζουν εσάς, που' χετε τετράδιπλα νεφρά και ριζιμιό στα στήθια, όπως έλεγε κι ο Βαλαωρίτης; Τι κάθεστε στα παρασκήνια; Τα παρασκήνια είναι για τους δειλούς και τους γέρους... Αγανακτήστε, αμφισβητήστε, αλλ' όχι για να μηδενίσετε ή να καταστρέψετε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξετε... Δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο, παρά μόνο τούτο: Αυτός ο κόσμος, ο στραβός, ο γκρίζος δεν είναι ο κόσμος που πρέπει να ζήσετε. Αλλάξτε τον, λοιπόν! Αποδείξτε ότι δεν έχετε πεθάνει, πριν ζήσετε! Το χρωστάτε στα νιάτα σας (που δεν είναι, δεν είναι για πάντα...), στην ορμή σας, τον ίδιο σας τον εαυτό...

*ο Δημήτρης Γκίκας είναι φιλόλογος. Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας