Εικόνα σαπίλας σε χώρα υπό διάλυση..

με φόντο τον ..ναό τους! 

Ενίοτε η εικόνα λέει όλη την αλήθεια. Μία από τις λίγες φορές που ίσχυσε το προαναφερθέν είναι η παρέλαση ομοφυλόφιλης «υπερηφάνειας» στην Αθήνα. Η λέξη «υπερηφάνεια» χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από τους διοργανωτές ως γέφυρα του κοινού με μια βδελυρή πραγματικότητα, όπου νόμος είναι η εκτροπή, η ακαλαισθησία, ο εκφυλισμός και η καταπάτηση της έννοιας του φύλου, και παράβαση είναι η…κανονικότητα. 

Οι προπαγανδιστές και οι πρωταγωνιστές αυτού του υπερκίτς θεάματος, το οποίο πάντα θυμίζει κάτι σαν θλιβερό μετατσίρκο, καπελώνοντας εν τοις πράγμασι τους ομοφυλοφίλους, παρουσίασαν μια εικόνα και μια δέσμη ιδεών όλως ασυμβάτων με εκείνες του ήθους, του μέτρου, της αυτοσυγκράτησης, του λόγου και της αληθινής, ουσιαστικής ανοχής προς τον πλησίον.

και οι... χορηγοί τους

Φυσικά, το σύνολο των ομοφυλοφίλων δεν είναι έτσι ούτε διανοείται πως θα μπορούσε να καταντήσει έτσι. Όμως το καπέλωμα μιας άτυπης συλλογικότητας είναι εύκολο. Αρκεί να δηλώσει κάποιος ότι εκπροσωπεί άτομα που ουδέποτε θα τον εξουσιοδοτούσαν και γίνεται πιστευτός από κάθε σύστημα εξουσίας που επιθυμεί να πέσει ο μέσος όρος ακόμα πιο χαμηλά από εκείνον που επιτρέπει στα σάπια καθεστώτα να υπάρχουν.

Η δημοσιότητα μιας εκδήλωσης λειτουργεί σαν υποβολέας που λέει ότι «αφού αυτοί είναι ομοφυλόφιλοι και είναι πρότυπα επειδή είναι ομοφυλόφιλοι και συμπεριφέρονται έτσι επειδή είναι τέτοιοι, ας γίνεις και εσύ».

Σε αυτό το μοτίβο κινήθηκε και ο κατεστημένος σάπιος πολιτικός και διπλωματικός κόσμος που τρέφεται από τις σάρκες της κοινωνίας που δολοφονεί. Πρεσβείες (με πρώτη και χειρότερη την αμερικανική), κόμματα, «προσωπικότητες», υπουργοί, βουλευτές και «διαμορφωτές άποψης» συμμετείχαν στο Αθενς Πράιντ και παρήλαυναν αλά μπρατσέτα με τους «υπερήφανους», αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική καταστροφή που πλήττει τις γειτονιές της Ελλάδας από τις πολιτικές που εφαρμόζονται.

Η πείνα και η εξαθλίωση δεν τους αφορούν. Στην κηδεία του άτυχου 11χρονου μαθητή που δολοφονήθηκε από σφαίρα σεσημασμένου στο Μενίδι δεν βρήκαν χρόνο και διάθεση για να πάνε. Προείχε, γαρ, η «υπερηφάνεια» τους για όσα μας επεδείκνυαν στο κέντρο των Αθηνών. 

Παρακμή…

δημοκρατία