Ή εργασία μέσον Έθνικιστικής και κοινωνικής καταξιώσεως

Συμπληρώνονται εφέτος 133 χρόνια άπό τή μεγά­λη Πρωτομαγιάτικη απεργία του Σικάγου, την εκ­δήλωση εκείνη πού πράγματι υπογράμμισε τό ρό­λο των εργατών στήν παραγωγική διαδικασία. Με αυτήν αναγνωρίστηκαν δικαιώματα καθοριστικά στίς σχέσεις τους μέ τήν εργοδοσία είτε είναι ιδιωτική είτε κρατική.

Συστηματικά όμως σήμερα οί κομμουνιστές καί κάθε λογής αποκλίσεις τους παρουσιάζονται σάν πάτρωνες τών εργατών καί σάν χειραγωγοί των αιτημάτων τους, δίνοντας καί καλλιεργώντας έ­ντονα ταξικό χαρακτήρα, προσπαθώντας έτσι νά τούς περιχαρακώσουν μέ τις μαρξιστικές αναλύ­σεις τους, μακριά άπό τόν υπόλοιπο λαό καί κυ­ρίως άπό τήν πορεία τους στό " Εθνος.

Μ ' αυτές τις λανθασμένες θεωρητικές καί πρα­κτικές κατευθύνσεις, έφτασαν νά διδάσκουν ότι σ' ένα κράτος υπάρχουν δύο έθνη, αυτό τών ερ­γαζομένων καί αυτό τών καπιταλιστών!!! Δυστυ­χώς, ξεχνούν επίτηδες μερικές άπλές αλήθειες, πού διαψεύδουν τίς τραγελαφικές δοξασίες τους.

Οί εσωτερικές οικονομικές διεκδικήσεις τών εργατών, πάντοτε γεννιούνται καί επιλύονται μέ­σα στά πλαίσια του ενεργού διαλόγου κυβερνή­σεως ή εργοδοσίας καί εργαζομένων καί πού πιθανόν νά καταλήξει σέ αδιέξοδο, άλλά πάντα πλαισιώνεται άπό τήν εθνική ταυτότητα και τών δύο μερών.

Τά οικονομικά επιτεύγματα δέν είναι πάντοτε στόχος τών εργατικών διεκδικήσεων. Πολλές φο­ρές ζητούν ήθικοποίησι της πολιτικής ζωής καί περισσότερες ουσιαστικές αντιστάσεις της ε­ξουσίας στήν εξωτερική αλλοτρίωση καί στήν α­πώλεια της εθνικής ταυτότητας.

' Ιστορικά, σέ κάθε χώρα, μόλις υπάρξει εθνι­κός κίνδυνος, κάθε εργατικό αίτημα αποσύρεται καί όλοι συσπειρώνονται γύρω άπό τήν ηγεσία. Οί εργάτες δέν αποτελούν ιδιαίτερη τάξη, ακόμα καί μέ κοινωνιολογική θεώρηση. ' Υπάρχει τόσο εύ­ρος ικανοτήτων, αρμοδιοτήτων καί εξουσιών στόν εργασιακό χώρο, πού ό διαχωρισμός τους είναι δυσχερής.

Ο μαρξισμός αυτά τά παραγνωρίζει ηθελημένα καί τό χειρότερο τά παραποιεί. Προβάλλει τίς δια­μάχες τών τάξεων γιά να δημιουργήσει μέτωπο εναντίον της

καθεστηκυίας τάξεως, μεταβάλλο­ντας σέ όχημα του τήν εργατική τάξη καί βαστά­ζους του τούς εργαζομένους. Σάν αφεντικό στίς σοσιαλιστικές χώρες είναι στυγνός δυνάστης, α­πορροφώντας υπεραξία εργασίας έξαπλάσια άπό αυτή πού περιγράφει.ό Μαρξ.

' Η αλήθεια καί ή ελευθερία του διαψεύδεται κάθε μέρα, όταν οί Ρώσοι εργάτες στά άρματα μάχης, υπηρέτες καί φορείς τού ιμπεριαλισμού του επιτίθονταν  σέ Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, ' Αφγανιστάν, Ουγγαρία, όταν οί Βιετναμέζοι δο­λοφονούσαν τούς παλιούς συμμάχους του Λάος καί της Καμπότζης.

Ο εργάτης είναι μιά ιδιότητα του άνθρωπου πού δέν έχει τή δυνατότητα νά αφαιρεί τήν βιολογική καί εθνική καταβολή μέσα του πού τόν προσδιο­ρίζει και νά καταπατά τήν προτεραιότητα τους. "Οταν πραγματώνεται ή αλληλεγγύη εργαζομέ­νων καί εργοδότη, ιδιώτη ή κρατικού, τότε σέ όλο της το μεγαλείο τιμάται ή προσφορά μά ιδιαίτερα ή εργασία καί ή δημιουργία σάν έκφραση της ζωής καί της εθνικής προκοπής.

Κι αυτά έρχονται κάθε χρόνο νά εορτάσουν καί νά διακηρύξουν οί εργαζόμενοι τήν 1η του Μάη.

το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νέα Θέσις επίσημο όργανο του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος στις 2 Μαΐου του 1986