Η συνέντευξη Γουνελά για τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973 στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ

Για όσους δεν έχουν διαβάσει στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ που κυκλοφορεί την αποκαλυπτική συνέντευξη του υπιλάρχου Μ. Γουνελά επικεφαλής του άρματος που έριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου στον Νίκο Θεοδώρου. Να σημειώσουμε πως είναι δημοσιευμένη στην έκδοση Νοεμβρίου που ακόμα κυκλοφορεί στα περίπτερα και προλαβαίνουν να την αγοράσουν. 

Σε αυτό το φύλλο του "ΕΚ" έχουμε την τιμή να συνομιλούμε με τον υπίλαρχο Μιχάλη Γουνελά, ο οποίος μιλά για πρώτη φορά σε Ελλαδική εφημερίδα για τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973 στο Πολυ­τεχνείο και όχι μόνον.

Θυμάμαι το δάσκαλο μου κύριε Γου­νελά στο δημοτικό που μας έλεγε, ότι, «τα τανκς της Χούντας πατάγανε τα παιδιά στο Πολυτεχνείο όπως τα καρ­πούζια». Εσείς είστε λοιπόν ο'Ελλην Αξιωματικός που έλιωσε τους φοιτη­τές εκείνη την νύκτα;

Κοίταξε, έχουνε ειπωθεί πάρα πολλά, αλλά πιστεύω ότι ο πολύς κόσμος, ξέρει τι ακριβώς έχει συμβεί στο Πολυτεχνείο.

Που σας βρίσκει το βράδυ της 21ης Απριλίου 1967;

Το βράδυ εκείνο ήμουνα στη Σχολή Ευελ­πίδων δευτεροετής Εύελπις.

Στη Σχολή λίγες ημέρες συζητάτε και λέτε ότι κάτι θα γίνει; Πως είναι το κλίμα; Το περιμένατε;

Όχι, ήταν εντελώς αιφνίδιο, βέβαια το γενι­κότερο κλίμα έξω στην κοινωνία ήταν τέτοιο που όλοι ζητούσαν έναν Λοχία να βάλει μία τάξη.

Μαθαίνετε ότι έγινε επανάσταση, οι πρώτες αντιδράσεις ποιες ήταν; Και η δική σας, αλλά και των υπολοίπων Ευελπίδων.

Όλοι ήταν υπέρ του κινήματος, δεν υπήρξε κάποιος που να ήτανε αντίθετος ή και να ήτανε κάποιος τουλάχιστον δεν εκδηλώθηκε.

Ας πάμε τώρα στην 17η Νοεμβρίου 1973. Εσείς πως βρίσκεστε στο Πολυ­τεχνείο;

Την εποχή εκείνη έτυχε να έχω μια τετραή­μερη άδεια. Δεν ήξερα τι συμβαίνει στο Πο­λυτεχνείο, πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Κάποια στιγμή το βράδυ ειδοποιηθήκαμε όλοι οι Αξιωματικοί να πάμε στις Μονάδες μας. Έτυχε να φτάσω πρώτος.

Φτάνετε λοιπόν στο Πολυτεχνείο. Ποιες οι πρώτες σας κινήσεις;

Βάλαμε τα άρματα απέναντι από το Πολυ­τεχνείο. Τα αναπτύξαμε και τα βάλαμε ακριβώς μπροστά, στην εμπρόσθια περίφραξη του Πο­λυτεχνείου που είναι προς την Πατησίων. Και μετά αρχίσανε οι διαπραγματεύσεις με εκπρο­σώπους των φοιτητών.

Βέβαια μέσα στο Πολυτεχνείο δεν ήτανε μόνο φοιτητές.Ήτανε μια μικρή μειοψηφία οι φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι υπόλοιποι ήτανε διάφοροι. Επικεφαλής αυτής τπς συν­τονιστικής επιτροπής ας πούμε των φοιτητών ήταν ο Κυριάκος ο Σταμέλος, πολιτικός μηχα­νικός.

Συμμετείχανε, ο Κώστας Λαλιώτης, αυτοί βγήκανε έξω, και μέσα αη ότι ξέρω ήτανε ο Τζουμάκας και κάτι άλλοι, και ένας αρχιτέκτο­νας κρητικός, δεν θυμάμαι το όνομα του γιατί εκεί είχανε εξαφανιστεί όλοι.

Η Μαρία Δαμανάκη ήτανε τότε μπρο­στά στις διαπραγματεύσεις;

Όχι, τη Δαμανάκη δεν την είδαμε ποτέ. Ήτανε στο ραδιοφωνικό σταθμό μέσα.

Άρα δεν γνωρίζετε μια και δεν την εί­δατε ποτέ, εάν η Δαμανάκη πήγαινε κάθε τρεις και λίγο εκείνο το βράδυ στην Αμερικάνικη πρεσβεία από την πίσω πόρτα του Πολυτεχνείου ή στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο;

Έτσι έχει ειπωθεί, έτσι έχει γραφτεί. Όχι, αυτά δεν τα ξέρω.

Υπήρχε συμφωνία του στρατού και της αστυνομίας με τους φοιτητές;

Εμείς δεν κατεβήκαμε κάτω για να κατα­στείλουμε μία εξέγερση. Εμείς κατεβήκαμε για να παίξουμε το ρόλο του διαιτητού, μεταξύ της αστυνομίας και των φοιτητών. Επειδή τα επει­σόδια διαρκούσαν επί ένα τριήμερο είχαν δη­μιουργηθεί και προσωπικά πάθη μεταξύ τους. Και φοβόντουσαν λοιπόν να βγούνε έξω όσοι ήτανε φοιτητές και ζητάγανε εγγυήσεις.

Οι φοιτητές;

Ασφαλώς. Και η εγγύηση ήταν ο στρατός.

Μετά, η συντονιστική επιτροπή δεν μας είπε ότι θα το κάνουνε Αρκάδι και δεν πρόκειται να βγούνε από μέσα

Προσπαθούσαν και αυτοί να βρούνε κάποιο

τρόπο να να βγούνε από το Πολυτεχνείο χωρίς να πάθει κάποιο κάτι.

Στο Πολυτεχνείο λοιπόν υπάρχει η κεντρική είσοδος, και υπάρχουν και οι δυο πλαϊνές. Οι πλαϊνές γιατί δεν άνοιξαν;

Σε κάποια στιγμή, η δεξιά πλαϊνή πόρτα όπως βλέπουμε το Πολυτεχνείο άνοιξε και βγήκαν καμιά διακοσαριά από μέσα, όμως, μετά κάποιοι την έκλεισαν και τους εμπόδιζαν να βγουν.

Υπήρχε κατά τη γνώμη σας κάποιο σχέδιο από τους φοιτητές που ήταν μέσα να γίνει κάτι; Κάτι να συμβεί, μια αναταραχή, μια αναμπουμπούλα;

Πολύ πιθανό να είχανε κάποια σχέδια στο μυαλό τους, τους πολιτικούς τους συνέφερε να υπάρχουν θύματα μέσα στο Πολυτεχνείο για να δυσφημιστεί το στρατιωτικό καθεστώς.  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν προς το συμ­φέρον τους και μάλιστα κάποια στιγμή, από ότι ξέρω, δεν το είδα εγώ, πέρασε ο Κανελλόπουλος πιο πριν, και ενεθάρρυνε τους φοιτητές και εν συνεχεία πήγε στο Κολωνάκι και έπινε τα ουι-σκάκια του και περίμενε να μάθει τα μαντάτα ta κακά. Φυσικά και οι πολιτικοί θέλανε θύματα, ο στρατός όμως όχι.  Αυτό είναι ξεκάθαρο αγαπητέ Νίκο. 

Ποιοι θέλανε θύματα, ποιοι επιδίωκαν κάτι τέτοιο;

Πιστεύω ότι αυτοί που θέλανε να ρίξουνε τη "χούντα". Όποιος ήθελε να ρίξει τη "χούντα" και είχε συμφέροντα ήθελε και θύματα! Τώρα ποιοι ήταν αυτοί; Οι πολιτικοί, οι κομμουνι­στές...

Αληθεύει ότι στο Πολυτεχνείο, δεν ήτανε Έλληνες στρατιώτες αλλά ξένοι; Σας λέω τι έχει γραφτεί και τι έχει ει­πωθεί κύριε Γουνελά.

Αυτά είναι παραμύθια Δεν υπήρχανε ξένοι. Λένε πολλά. Εδώ μας κατηγορήσανε ότι ήμα­σταν και πράκτορες της CiA! Αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν! Αν ήμασταν πράκτορες τπς CIA θα παίρναμε και σύνταξη και θα ήμασταν σε καλή κατάσταση...

Αν θυμόσαστε τώρα, στις διαπραγμα­τεύσεις ο Λαλιώτης ήτανε έξαλλος, φοβισμένος; Πως συμπεριφερόταν;

Φυσιολογικό είναι να ήταν φοβισμένοι, γιατί η θέση τους ήτανε δύσκολη και στις καταθέσεις κατά τη διάρκεια της δίκης ήτανε σωστοί και οι δύο και ο Λαλιώτης και ο Σταμέλος.

Πυροβολισμοί πέφτανε;

Όχι στο Πολυτεχνείο, ακούγονταν πυροβο­λισμοί αλλά σε χώρους γύρω από την Αθήνα Εκείνη την ώρα γινόντουσαν και κάποιες επι­θέσεις στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως το οποίο ήταν παρακάτω.

Από ποιους;

Το έχουν δηλώσει και στη δίκη, υπήρχανε και επτά ή οκτώ νεκροί εκεί πέρα που προσπά­θησαν να καταλάβουν το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως και αν δεν κάνω λάθος είχαν ανέβει μέ­χρι το δεύτερο όροφο.

Του Παπαδόπουλου πως του ξέφυγε η κατάσταση με το Πολυτεχνείο; Αν ξέ­ρετε κάτι ή τι μάθατε αργότερα.

Εγώ πιστεύω όη ο Παπαδόπουλος στην αρχή θεώρησε ότι αυτό το πράγμα δεν θα εξελισσόταν με τον τρόπο που εξελίχθηκε. Ίσως σε αυτό να φταίνε και διάφορες υπηρεσίες οι οποίες να μην είχαν κάνει καλές εκτιμήσεις και δεν του είχαν επισημάνει ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος αυτή η .κατάσταση να κλιμακωθεί.

Πάντως είναι βέβαιο ότι δεν είχε καμία πρό­θεση να σκοτώσει εκεί μέσα ο Παπαδόπουλος.

Πως έβλεπε τότε ο στρατός και οι Αξιωματικοί τους φοιτητές εντός του Πολυτεχνείου; Υπήρχε κλίμα φανατι­σμού από τους ανωτέρους σας;

Δεν υπήρχε κλίμα φανατισμού σε γενικές γραμμές. Τώρα αν υπήρχε κανείς θερμοκέφαλος δεν έπαιξε κανέναν ρόλο αυτό και γι' αυτό το λόγο οι φοιτητές προστατεύτηκαν όταν βγήκαν, είχε γίνει ένας κλοιός από τους καταδρομείς για να μην γίνει κάτι δεξιά και αρι­στερά από τον στρατό, περνούσαν οι φοιτητές και έφευγαν ανενόχλητοι! Εμείς ήμασταν η ασπίδα τους.

Μήπως ξέρετε ποιος ακριβώς υπήρξε ο ρόλος του Κώστα Λαλιώτη και της Μαρίας Δαμανάκη;

Η Δαμανάκη ήταν εκφωνήτρια μαζί με κά­ποιον Χριστόπουλο.

Ο Λαλιώτης;

Ήτανε βοηθός κατά κάποιο τρόπο του Σταμέλου. Ο Σταμέλος είχε τον πρώτο λόγο, αυτός ήταν ο επικεφαλής.

            «ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΥΛΗ»

Δίνεται η διαταγή για να ρίξει το άρμα τη πύλη του Πολυτεχνείου; Ποιος ήτανε μέσα στο άρμα; Σας

ρωτάω κύριε Γουνελά επειδή η Ελλάδα είναι η χώρα των μύ­θων, άρα όπως καταλαβαίνετε το παραμύθι πηγαίνει σύννεφο.

Λοιπόν Νίκο, εγώ ήμουν μέσα στο άρμα. Όχι οδηγός, επικεφαλής του άρματος επάνω. Οδηγός ήτανε ο στρατιώτης Σκευοφύλακας. Οι στρατιώτες αυτοί υη' όψιν, δεν ανήκαν στη δική μου την ίλη. Τα άρματα αυτά τα οποία πήρα εγώ από το Γουδί τα είχαν ορθώσει και ήταν ο ουλαμός επιφυλακής και ανή­καν σε άλλη ίλη. Τους στρατιώτες δηλαδή δεν τους είχα υποδείξει για να ξέρω ποιος είναι ο καθένας, για να μπορώ να τους αξιο­λογήσω και να τους εκτιμήσω. Και γι αυτό ανέβηκα κι εγώ επάνω στο άρμα επειδή δεν τους ήξερα Έδινα εγώ εντολές στον Σκευοφύλακα μέσω ενδοεπικοινωνίας μέσα από το άρμα, έχω βάλει αριστερά του τον Ανθυπασπιστή το Λάμπρο τον Κωνσταντέλο γιατί είχα κλείσει τη θυρίδα από πάνω, και δεξιά του το λοχία τον Στέλιο Εμβαλωμένο για να έχουν άμεση επαφή και να επι­κοινωνούνε μαζί του με χτυπήματα στη θυρίδα για να του πουν να σταματήσει αν χρειαστεί. Εγώ έδινα τις οδηγίες απευθείας στον Σκευοφύλακα ως ο επικεφαλής Αξιωματικός του άρματος.

Ποιος δίνει την εντολή να πέσει η πυλη του Πολυτε­χνείου; Να μπει το άρμα μέσα και να τη ρίξει;

Α τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά Νίκο. Προηγήθηκε η δια­πραγμάτευση. Η διαπραγμάτευση γινότανε στον προθάλαμο του ξενοδοχείου ΑΚΡΟΠΟΛ που είναι απέναντι από το Πολυτεχνείο. Συμμετείχε ο στρατός, ήταν εισαγγελέας, ήταν κάποιοι εκπρόσωποι της Αστυνομίας και οι εκπρόσωποι των φοιτητών, ο Σταμέλος, και ο Λαλιώτης.

Πέφτει λοιπόν η πύλη. Ποιος δίνει τη διαταγή στο Σκευοφυλακα να τη ρίξει;

Εγώ, του είπα προχώρα Ήξερα ότι πίσω από την πύλη δεν είχε ούτε έναν πολίτη, είχε δύο αυτοκίνητα τα οποία καταστράφηκαν. Αρχίζουν να βγαίνουν όσοι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και δεν λέω φοιτητές γιατί δεν ήταν μόνο φοι­τητές μέσα.

Πίσω από τη πύλη είχε φοιτητές όταν τη ρίχνει το άρμα;

Είχε φοιτητές στην αρχή, όταν όμως ερχόταν το άρμα αυτοί απομακρύνθηκαν γιατί ήρθε απέναντι ο Σταμέλος με μια ντουν­τούκα και τους έλεγε, συνάδελφοι φύγετε να ρίξουμε τη πύλη.

              «ΜΕΣΑ. ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΧΑΟΣ»

Φεύγουν οι φοιτητές και όποιοι άλλοι ήτα­νε μέσα και μπαίνετε μέσα στο Πολυτε­χνείο, τι αντικρίζετε σε τι κατάσταση το βρήκατε;

Λεηλασία και χάος. Είχε διαλυθεί τo Πολυτεχνείο μέσα τα είχανε σπάσει όλα οι φοιτητές, δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Σκουπίδια βρωμιές, όργανα σπασμένα, αυτά που βλέπουμε και σήμερα δηλαδή στα Πανε­πιστήμια, το ίδιο πράγμα είναι. Βρήκαμε ένα χάος.

Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη για να περιγράψω αυτό που είδαμε.

Νεκρούς και τραυματίες βρήκατε;

Όχι. Υπήρχανε κάποιοι τραυματίες αλλά ήταν από άλλα σημεία της Αθήνας τους οποίους είχαν μεταφέρει μέσα στο Πολυτεχνείο. Μέσα δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός, ούτε τραυματίας,το δηλώνω κα­τηγορηματικά αυτό και υπάρχουν και οι εκθέσεις της Αστυνομίας. Ο Μαγκάκης όταν ήταν υπουργός είχε πει να συνταξιοδοτηθούν οι οικογένειες των θυμάτων. Δεν παρουσιάστηκε ούτε ένας. Διότι πολύ απλά Νίκο στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός. Ούτε ένας!

Έρχεται η Μεταπολίτευση και γίνετε η δίκη του Πολυτεχνείου, σας κατηγό­ρησαν;

Ναι βεβαίως. Ο εισαγγελέας πρότεινε οκτώ μήνες φυλάκιση και το δικαστήριο μου επέβαλε δέκα οκτώ μήνες και ο Άρειος Πάγος μετά από αναίρεση έκανε την ποινή επτα η οκτω μήνες.

Πως δημιουργήθηκε, πως χτίστηκε ο μύθος του Πολυτεχνείου;

Νομίζω ότι το βασικότερο στοιχείο είναι ότι υπάρχει μια πύλη σιδερένια στραπατσαρισμένη και προσφέρεται για να πηγαίνεις να καταθέτεις στεφάνια, ένας από τους λόγους είναι αυτός.

Ακούγεται κυνικό λίγο, αλλά πιστεύω ότι και αυτό συνετέλεσε, βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μερικοί από τους φοιτητές ή όποιοι άλλοι ήταν μέσα, ίσως να είχαν και πραγματική ας το πούμε επαναστατική διάθεση...

Μπορούσε να είχε γίνει κάτι το διαφο­ρετικό στο Πολυτεχνείο έτσι ώστε να μπν είχε δημιουργηθεί αυτός ο μύθος;

Μπορούσε, και εκεί "φταίω" εγώ βέβαια Αντί να την έσπρωχνα την πύλη, έπρεπε να την τρα­βήξω με μια ρυμούλκα προς τα έξω. Δεν μου πέρασε από το μυαλό τότε! Αλλά που να το φαν­ταστώ, τι να πέσει προς τα μέσα, τι προς τα έξω, αφού δεν υπήρχε κανείς πίσω από την πύλη.

Ας μιλήσουμε τώρα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου κύριε Γουνελά. Εν­τός και εκτός και αν υπήρχαν πραγμα­τικά νεκροί. Τι γνωρίζετε;

Ξέρω ότι οι νεκροί είναι διαπιστωμένοι, δώ­δεκα τον αριθμό και όλοι εκτός του Πολυτε­χνείου. Μέσα στο Πολυτεχνείο ούτε ένας. Επα­ναλαμβάνω αγαπητέ Νίκο ούτε ένας. Το δηλώνω κατηγορηματικά αυτό και είναι και γνωστό πια, το ξέρουνε όλοι, το ομολογούνε ακόμα και οι αντίπαλοι. Εξάλλου τα πορίσματα του εισαγγελέα Τσεβά και του Σαμπάνη για το Πολυτεχνείο είναι ξεκάθαρα και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Σημειώστε ότι τα πο­ρίσματα έγιναν επί μεταπολίτευσης και όχι επί "Χούντας' Εχει μεγάλη σημασία αυτό.

Μία τελευταία ερώτηση, γιατί εορτά­ζουμε κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο, τό­ση μεγάλη αξία έχει;

Όλα αυτά γίνονται διότι οι πολιτικοί βάλανε το κομματικό και πολιτικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό.

Κύριε Γουνελά σας ευχαριστώ πάρα πολυ νια όλα όσα είπαμε. Μεγάλη μου η χαρα που σας γνώρισα.

Κι εγώ σε ευχαριστώ αγαπητέ Νίκο που μου έδωσες την ευκαιρία να πούμε και να ξεκαθα­ρίσουμε κάποια πράγματα. Πρέπει επιτέλους να μαθευτεί η αλήθεια