Πρέπει να είναι το πολίτευμα η πρώτη αξία στην ζωή μας;

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Ζούμε σε μια εποχή όπου, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί και συστημικοί καλλιτέχνες ή συγγραφείς θεωρούν υποχρέωσή τους να αναφέρονται “με ψύλλου πήδημα” στη Δημοκρατία και τις Δημοκρατικές τους αξίες.

Έχουν μετατρέψει ένα απλό πολίτευμα, δημιούργημα των Αρχαίων Ελλήνων, σε πολιτική θρησκεία του σύγχρονου κόσμου.

Με μία μικρή διαφορά. Την κονταίνουν ή την φαρδαίνουν, την μακραίνουν ή τη στενεύουν, την κάνουν πλέρια ή πειθαρχημένη, ειρηνική ή πολεμοχαρή, πάροχο δικαιωμάτων  ή αρνητή και ότι άλλο τους βολεύει, αρκεί να μπορούν να την εκπορνεύουν και να εισπράττουν ως νταβατζήδες τις ανάλογες απολαβές από τους πελάτες στους οποίους την πλασάρουν.

Παραβλέπουν πως το πολίτευμα  (ένα από τα πολιτεύματα) που δημιούργησαν κάποιοι άλλοι Έλληνες, παλαιότεροι από εμάς, είχε κατά την περίοδο της ορθής λειτουργίας του δύο βασικά χαρακτηριστικά. Κριτήρια καθορισμού του δικαιώματος να είσαι Πολίτης και υποχρέωση Συμμετοχή των Πολιτών στα κοινά και τα αξιώματα.

Όπως κάθε ανθρώπινο δημιούργημα έτσι και το πολίτευμα της Δημοκρατίας, ακολουθώντας τους νόμους της δημιουργίας, πέρασε από το στάδιο της ακμής στο στάδιο της παρακμής. Στον καιρό της παρακμής του πολιτεύματος, καθιερώθηκε η δυνατότητα αντιπροσώπευσης (που εξελίχθηκε σε εγκατάλειψη του ρόλου του Πολίτη) και η καθιέρωση αμοιβής για να συμμετέχουν οι Πολίτες στις ψηφοφορίες και τις υπηρεσίες προς το σύνολο (που οδήγησε σε εξαγορές και διαφθορά).

Στον καιρό του διαφωτισμού, από τα γνωστά παράκεντρα της Ευρώπης, επιβλήθηκε με φόνους και πολέμους το πολίτευμα του Κοινοβουλευτισμού. Ένα πολίτευμα που αντιστοιχεί απολύτως στον τρόπο που οι αρχαίοι μας πρόγονοι εφάρμοζαν τη Δημοκρατία στον καιρό της παρακμής της. Όμως, ακόμη και αυτό το παρηκμασμένο πολίτευμα, οι Ευρωπαίοι δεν είχαν “το ανάστημα” για να το εφαρμόσουν σωστά και γι’ αυτό το “χαμήλωσαν” ακόμη περισσότερο. Το κατέβασαν στο επίπεδο των αναγκών, των ενστίκτων, του διχασμού και του εξωθεσμικού ελέγχου των κομμάτων -διεκδικητών της κυβέρνησης. Έτσι γεννήθηκε ο Κοινοβουλευτισμός.

Ο Κοινοβουλευτισμός επεβλήθη, ως πολίτευμα των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε όλες τις αναπτυσσόμενες ή “απελευθερούμενες” από την αποικιοκρατία χώρες. Με διαφορετική εκδοχή εφαρμογής σε κάθε χώρα αλλά με κοινές αρχές λειτουργίας, την εξάρτηση κομμάτων και πολιτικών από τους οικονομικά ισχυρούς, τη διαπλοκή με τα αφεντικά των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και την υπακοή στις εντολές των ξένων επικυρίαρχων. Κάθε άρνηση βασικών επιλογών, είχε και έχει ως ποινή τον πολιτικό αφανισμό ή ακόμη και την φυσική λήξη της ζωής των εναντιούμενων. Η τυραννία των αριθμών επεβλήθη στη ζωή των ανθρώπων.

Οι Αρχαίοι Έλληνες μίλησαν για τον κύκλο των πολιτευμάτων και η ζωή τους επιβεβαίωσε. Ειδικότερα, η Ελλάδα, μεγαλούργησε ή καταστράφηκε με κάθε μορφής πολίτευμα. Το κάθε πολίτευμα που κυριαρχούσε ήταν απόρροια επιβολής από τους νικητές των πολέμων ή τους οικονομικά ισχυρούς.

Αυτοκράτορες έφτιαξαν το Βυζάντιο. Δικτάτορας δημιούργησε το Έπος του 1940. Βασιλεύς και Κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός μεγάλωσαν την Ελλάδα στους Βαλκανικούς πολέμους ή την διοικούσαν κατά την Μικρασιατική καταστροφή. Δημοκρατία ονομαζόταν το πολίτευμα κατά τον Χρυσούν αιώνα του Περικλέους. Βασίλεια ήταν η Σπάρτη και η Μακεδονία. Δημοκρατία είχαν αι Αθήναι και η Θήβα. Δημοκρατία ονομάζουν και το σημερινό πολίτευμα που μας διοικεί. Ακριβέστερα… Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Μεγαλουργήσαμε αλλά και πέσαμε στα τάρταρα, με κάθε μορφής πολίτευμα.

Προφανώς γιατί τα πολιτεύματα υποκύπτουν και αυτά στον φυσικό και γενικής εφαρμογής νόμο της φθοράς. Προφανώς γιατί σαν ανθρώπινα δημιουργήματα είναι και αυτά πεπερασμένα. Προφανώς γιατί τα πολιτεύματα δομούνται από ανθρώπους που πιστεύουν σε αξιακά συστήματα. Και προφανώς όλα τα αξιακά συστήματα φθείρονται και παρακμάζουν.

Στις εποχές της παρακμής επικρατούν αξίες που καθιστούν κέντρο ενδιαφέροντος το άτομο και το προσωπικό συμφέρον. Που αντιμετωπίζουν τη φθορά του κρατούντος συστήματος με μετατροπή του σε θρησκεία.

Στους καιρούς της ανάτασης επικρατούν αξίες που καθιστούν κέντρο ενδιαφέροντος τον άνθρωπο και το συμφέρον του συνόλου. Που αντιμετωπίζουν τον κύκλο ζωής τους με διαρκή αναζήτηση.

Οι λαοί οφείλουν να επιλέγουν τα πολιτεύματά τους μόνοι τους και όχι κατ’ επιβολήν. Να προσαρμόζονται στην φθορά ή στην ακμή τους και βεβαίως στην διαμόρφωση νέων συνθηκών του γεωπολιτικού περιβάλλοντός τους.

Το πολίτευμα δεν μπορεί να είναι η πρώτη αξία στη ζωή μας. Είναι απλώς ένα κουστούμι που επιλέγουμε να φοράμε ανάλογα με τις συνθήκες και όχι μια θρησκεία την οποία οφείλουμε να προσκυνάμε υπακούοντας στο δόγμα «πίστευε και μη ερεύνα».