Επειδή κάνω την τραγική διαπίστωση, γνωστή δυστυχώς στην ιστορική
μας διαδρομή, ότι πάλι χωριζόμαστε σε στρατόπεδα εν μέσω κρίσης, να εξηγηθώ προσωπικά.
Τα μοναδικά στρατόπεδα που βλέπω είναι τα εξής: Ή είσαι με την
Ελλάδα ή με την Τουρκία. Δεν συμμερίζομαι στο ελάχιστο διαχωρισμούς τύπου «αριστερός
– δεξιός», «Νεοδημοκράτης – Συριζαίος» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Δεν με νοιάζει αν η κυβέρνηση είναι μπλε, κόκκινη, πορτοκαλί
ή πράσινη. Δεν με νοιάζει αν η Ευρώπη θα μας στηρίξει ή αν αντέχουμε
οικονομικά. Ό,τι κάναμε στην Ιστορία μας πρώτα το κάναμε μόνοι μας, με
οποιονδήποτε κυβερνήτη, με λίγες οικονομικές δυνάμεις.
Δεν με νοιάζει το είδος του πολέμου (υβριδικός ή ό, τι
άλλο). Όταν πολεμάς, πολεμάς. Στα σύνορα ή στις πόλεις, στη θάλασσα ή στην
ξηρά, στην πρωτεύουσα ή στην επαρχία, στην ενδοχώρα ή στα νησιά, με ξίφος ή με
πένα, πάντως πολεμάς.
Δεν με νοιάζει αν είμαστε λίγοι. Έτσι κι αλλιώς, πάντα λίγοι
ήμαστε και πάντα ανάστημα γιγάντων υψώναμε.
Με νοιάζει μόνο ότι η χώρα μας δέχεται επίθεση. Εδώ είμαστε
τώρα ως λαός και δεν είναι η πρώτη φορά που βρεθήκαμε σ’ αυτή τη θέση:
Αμυνόμαστε υπέρ πατρίδος ή την προδίδουμε.
Ψηλά το κεφάλι, Έλληνες!
Δημήτρης Γκίκας
Διδάκτωρ Πολιτικής και Αισθητικής Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π