ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΑΤΣΗ ταπεινά γονατίζουμε στην δική σου μνήμη.

Ο Κυριάκος Μάτσης φοιτητής στην Θεσσαλονίκη

Αν δώσουμε τη ζωή μας για την πατρίδα, τότε η χαρα μας πρέπει να vαι απέραντη.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ 

"Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς  πρέπει να είστε περήφανοι για εμάς. Αν ο θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχην να δώσομεν την ζωή μας για την πατρίδα τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη.

Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη απο αυτήν.

Και δεν μπορώ να σκεφτώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα"....

Αυτά έγραψε ο ήρωας Κυριάκος Μάτσης στους γονείς του Χριστοφή και Κυριακού στο Παλαιχώρι λίγο πριν την Πρωτοχρονιά του 1958, του χρόνου που δεν έμελλε να δει το τέλος, αφού ενάμισι σχεδόν μήνα πριν, έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία της Κύπρου σε κρυσφήγετο στο κατεχόμενο σήμερα Δίκωμο.

Μαζί του οι αντάρτες Ανδρέας Σοφιόπουλος, από τη Λάπηθο, και Κώστας Χριστοδούλου (Κωσταρής) από το Πέλαπαϊς (Από αυτούς, ο δεύτερος ζει).

Ο Μάτσης τάφηκε στα Φυλακισμένα Μνήματα - κοντά στους εννιά απαγχονισθέντες και στους Αυξεντίου, Λένα και Δράκο - μακριά από το χωριό του.

Παραθέτω πιο κάτω τις λεπτομέρειες, σε συνάρτηση προς το τί έγινε στο Παλαιχώρι μετά την αναγγελία του ηρωικού του θανάτου και τις προσπάθειες των γυναικών του να τον θάψουν στην γενέτειρα του.

"Αγαπητέ μου Συμεών, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά απο εκείνη που αισθάνεται ένας σαν βλέπει να μετατρέπονται σε πραγματικότητα τα όνειρα και οι ελπίδες και το ιδανικά του. Πλάσαμε δυνατά μέσα μας κάποια όνειρα και ζήσαμε με την ελπίδα για μια πραγματοποίηση των και χαιρόμαστε τώρα γιατί μια όμορφη μοίρα μας έταξε στρατιώτες για τη νίκη των (...) Ισως σου φανεί κάπως παράξενο γιατί σου γράφω συνέχεια για τα ίδια πράγματα. Δεν το κάνω μόνο γιατί τούτα και μόνο έγιναν η ζωή και το βίωμα μας"

(Κυριάκος Μάτσης)

Εκείνα το όνειρα τα μεγάλα που έπλασες κάποτε στην φλογερή ψυχή σου, έγιναν ποίηση, στοίχοι ακατάλυτοι μιας μοίρας και μιας πατρίδας που δεν έχει ακόμη ξαποστάσει. Εκείνες οι ιδέες που σφυρηλάτησες μέσα στη συνείδηση σου, έγιναν χρέος, σύμβολα πανάρχαια ενός αγώνα που δεν τελείωσε, που δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Δεν μιλάς τώρα ή μήπως όχι; Κάπου στο χρόνο νοιώθουμε επιτακτικά τις δικές σου προσταγές. Το δικό σου δρόμο. Βαρύς μα την αλήθεια τούτος ο καημός. Και εμείς σαν Έλληνες μάθαμε από τα παλιά να συμβιβαζόμαστε με το μαρτύριο, την αγωνία αλλά και την υπερηφάνια. Κατορθώσαμε τουλάχιστον σε όλη την μακραίωνη ιστορία μας να διασώσουμε την Δόξα της Φυλής. Μαραθώνας και Θερμοπύλες, Ρούμελη και Μανιάκι, Δίκωμο και Μαχαιράς, είναι η συντεταγμένες των γεγονότων που συναντώνται σε μια τελεία, σε ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι: Σκάλισε τούτες τις πέτρες. Σκούπισε την επίφαση της ματαιοδοξίας, καθάρισε για λίγο την σκόνη του εφησυχασμού και τότε θα διαβάσεις με γράμματα κεφαλαία : Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ!

Ναι η Ρωμιοσύνη που δένει τον άνθρωπο με τις πιο λαμπρές αρετές. Η Ρωμιοσύνη που σημαδεύει τον θρίαμβο και την πανανθρώπινη ουσία της ελευθερίας καιτης αξιοπρέπειας. Η Ρωμιοσύνη που βάλθηκε αιώνες τώρα να μετουσιώνουν το ιδεώδες με την πιο παράτολμη απόφαση: Ή TAN Ή ΕΠΙ ΤΑΣ ! "..Και ο λαός αυτός μνήμην των εθνικών του παραδόσεων ολοκληρώνει την ιστορία του έλεγες

Τριάντα έξι ολόκληρα χρόνια από τον ηρωικό θάνατο σου. Στο διάστημα αυτό πολλά συνέβησαν. Αρχίζοντας από την ανεξαρτησία, και περνώντας από διαδοχικές φάσεις προστριβών αναταρραχών και συγκρούσεων. Εκείνη η αλλοτινή μας ενότητα, έσβηνε σιγά σιγά. Κάπου διαχωρίσαμε τις θέσεις και τις ιδέες μας. Κάπου αφήσαμε εκείνο το γνώριμο δρόμο του αγώνα. Παρασυρόμενοι σε παγίδες υποχθόνιες και ξένες, αρχίσαμε τις εμφύλιες διαμάχες. Γίναμε "εσείς" , "αυτοί", "εκείνοι", "οι δικοί μας", "οι άλλοι" χάνοντας οριστικά το ΕΜΕΙΣ. Ετσι κατορθώσαμε να διαπάσουμε τους εαυτούς μας σε μια κρίσιμη εποχή. Και ύστερα ο όλεθρος. Σε ένα πικρό καλοκαίρι του 1974, ο βάρβαρος τουρκικός επεκτατισμός θα μοιράσει το νησί μας με την εισβολή του Αττίλα ξεκληρίζοντας 200.000 πρόσφυγες, με χιλιάδες νεκρούς και αγνο­ούμενους, ενώ η Κερύνια, η Μόρφου, η Καρπασία, η Αμ­μόχωστος έμειναν έκτοτε σκλα­βωμένες πολιτείες με την ανάμνηση τους να μας καίει την καρδιά. Και όμως αγωνιώδη τα ερωτήματα που προβάλλονται ύστερα από είκοσι χρόνια σκλαβιάς και μαρασμού. Και εσύ, μετα κόκκαλά σου βυθισμένα-στο χώμα των κεντρικών φυλακών, μας κοιτάζεις από ψηλά και μας κρίνεις. 

ο Ήρωας Κ. Μάτσης

ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΑΤΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙΣ! Εχεις κάθε δικαίωμα να μας δικάσεις. Εσύ πέθανες με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Το όπλο σου, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΣΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ Ήταν εκείνες οι ελπίδες που έγραφες και δίδασκες σε όλους. Μα ποιος ξεχνάει το θυμό σου; "ΟΥΠΕΡΙ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΕΙΟΥΜΕΘΑ, ΑΛΛΑ ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ" έκτοτε έγινες θρύλος. Εφυγες τόσο νέος. Μας άφησες κάπου στις συμπληγάδες του χρόνου. Και σήμερα ταπεινά γονατίζουμε στην δική σου μνήμη. Το μόνο που ζητάμε από σένα είναι επιείκεια. Δεν έχουμε βέβαια αυτό το δικαίωμα. Ωστόσο συνεχίζουμε το Γολγοθά μας.

Συγχώρεσε μας Κυριάκο Μάτση! Η μνήμη σου ΑΘΑΝΑΤΗ ΚΑΙ ΙΕΡΗ θα σκεπάζει τους επερχόμενους αιώνες αποδείχνοντας κάθε μέρα ότι πράγματι το να πεθάνει κανείς ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΑΦΝΗ.

 -------------------------------------------------
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα 21ος ΑΙΩΝ το 1996