ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ: Γενική εισαγωγή πρακτικής εφαρμογής

Συνεχίζοντας την ανάρτηση ιδεολογικών θεμάτων από το βιβλίο μας " η Ιδεολογία του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος -ΕΝΕΚ και που αποτέλεσαν μέρος από τα μαθήματα της έδρας της Ιδεολογίας της Σχολής Στελεχών (Σ.Σ.) του Κινήματος, περνάμε  στο προτελευταίο μέρος του 8ου κεφαλαίου "ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΙΑ" με την «Γενική εισαγωγή πρακτικής εφαρμογής» Θα ακολουθήσει το 4^ο και τελευταίο Το κυρίως θέμα: Η Ελληνική Εθνεγερσία 

γ .Γενική εισαγωγή πρακτικής εφαρμογής

Τό πρώτο αντικείμενο της Θεωρητικής Πολιτειολογίας είναι τό σύνολο των πολιτικών σχέσεων- Τό δεύτερο όμως αντικείμενο της είναι ό τρόπος εκδηλώσεως αυτών τών πολιτικών σχέσεων, δηλαδή τό Πολίτευμα. Είναι σκόπιμο άπό την άποψη της πρακτικής εφαρμογής νά υποδειχθεί ή μέθοδος μελέτης και αναλύσεως ενός οποιουδήποτε πολιτεύματος, και τά θεμελιακά σημεία της οίκοδομήσεώς του.

"Οταν μιλάμε για πολίτευμα πρέπει πάντα νά έχομε στο νου μας μία σπουδαία και θεμελιώδη διάκριση: τό πολίτευμα ποτέ δέν ανα­φέρεται στην ποιότητα της πολιτειακής δομήσεως μιας κοινωνίας, άλλα στο τρόπο της εκδηλώσεως της. Μέ άλλα λόγια τό πολίτευμα ποτέ δέν θα μας δείξει άν ένας κρατικός οργανισμός εΐναι υγιής και ρωμαλέος ή άν ευρίσκεται στο στάδιο τής διαλύσεως και της άποσυνθέσεως. "Οχι. Τοΰτο τό τελευταίο θά μας τό δείξει μόνο τό στά­διο, του ιστορικού κύκλου υπάρξεως, εκείνης τής ηγουμένης μειο­ψηφίας, που δημιουργεί αύτη την πολιτειακή δόμηση. Τό πολίτευμα θά μας δείξει κάτι άλλο: τόν τρόπο παραμονής και διακινήσεως τής ηγουμένης μειοψηφίας στήν κορυφή τής συνολικής πολιτικοκοινω­νικής δομήσεως. 

Αυτός ό τρόπος παραμονής και διακινήσεως τής ηγουμένης μειο­ψηφιας στή κορυφή ουδόλως εξαρτάται άπό την ιστορική ποιότητα αυτής της ηγουμένης μειοψηφίας, άλλα άπό τις γενικές ιστορικές συνθήκες, πού περιβάλλουν μία κοινωνία, ένα Λαό- Εΐναι δυνατόν μία ηγουμένη μειοψηφία, που βρίσκεται στό στάδιο της ανόδου νά « λειτουργεί » μέσα σέ μία μορφή που μπορεί κάλλιστα νά χρησιμοποιεί και μία άλλη ηγουμένη μειοψηφία, πού ευρίσκεται στο στάδιο της καταρρεύσεως. Η διαφορά βρίσκεται στη σκοπιμό­τητα χρησιμοποιήσεως αυτής της συγκεκριμένης μορφής πολιτεύμα­τος και στά τελικά άπ αυτήν αποτελέσματα.

Υπάρχει όμως τρόπος να διαπιστωθεί μέσα άπό οποιαδήποτε μομφή πολιτεύματος τό στάδιο του ιστορικού κύκλου υπάρξεως μιας ηγουμένης μειοψηφίας.

Πριν αναφερθούμε στο ζήτημα αυτό θά κάνουμε μία βασική δι­ευκρίνηση. Ή κρατική εξουσία, πού εκδηλώνεται σέ νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία δέν είναι απαραίτητο νά βρίσκεται άμεσα στά χέρια της ηγουμένης μειοψηφίας της κορυφής. Η ιστορικά καθοριστική της δύναμη ούδόλως εξαρτάται άπό την άμεση διαχεί­ριση των πολιτειακών και πολιτικών λειτουργιών. Εκείνο όμως πού άπαραίτητα πρέπει νά κρατεί στά χέρια της μία ηγουμένη μειοψη­φία της κορυφής, γιά νά είναι τέτοια, είναι ή κυβερνητική λειτουργία, ή λειτουργία δηλαδή ελέγχου της λειτουργίας όλων των άλλων κρα­τικών λειτουργιών-

Μετά άπ αυτό ερχόμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα μας. Είναι γεγονός, ότι ή ανάθεση των κρατικών λειτουργιών σέ μία σειρά ανωτάτων ύπεύθυνων οργάνων δημιουργεί τήν έννοια τών κρατικών εξουσιών. "Ομως τό χαρακτηριστικό της κυβερνητικής λειτουργίας είναι, ότι ή ανάθεση της σέ μία ηγουμένη μειοψηφία δέν έχει χαρακτήρα νομικοπολιτικό άλλά ιστορικό.

Αυτό σημαίνει ότι ή κυβερνητική λειτουργία ανατίθεται σέ μία ηγουμένη μειοψηφία όχι γιατί αυτό απαιτούν οί στενές πολιτειακές ανάγκες άλλά γιατί τό απαιτούν οί ευρύτερες ιστορικές καταστάσεις και συνθήκες. "Όμως ή κυβερνητική λειτουργία έχει τήν ιστορική ευχέρεια νά μετατρέπεται και σέ κυβερνητική εξουσία, δηλαδή σέ λει­τουργία μέ νομικοπολιτική καθιέρωση. Τούτη ή ευχέρεια και ή έλαστικότης τής μορφής κάνει ώστε να είναι δύσκολος ό εκάστοτε καθορισμός τής κυβερνητικής λειτουργίας.

"Οταν ή κυβερνητική λειτουργία δέχεται τήν νομικοπολιτική κα­θιέρωση και μετατρέπεται οε κυβερνητική εξουσία, σημαίνει ότι υποτάσσεται μέσα στο καθοριστικό πλαίσιο των νομικά καθιερωμέ­νων πολιτικών σχέσεων. Μέ άλλα λόγια, επειδή ή κυβερνητική λει­τουργία βρίσκεται πάντα στα χέρια τής ηγουμένης μειοψηφίας, τού­τη ή τελευταία διαπίστωση σημαίνει ότι ή ηγουμένη μειοψηφία τής κορυφής θέτει εθελοντικά τόν εαυτόν της μέσα στο καθοριστικό πλαί­σιο των νομικά καθιερωμένων πολιτικών σχέσεων. Τό γεγονός όμως αυτό είναι πραγματική ένδειξη πεποιθήσεως και ρωμαλεότητος, διό­τι τότε και μόνον τότε μία ηγουμένη μειοψηφία δέχεται τό συγκεκρι­μένο νομικοπολιτικό έλεγχο όταν είναι σίγουρη γιά τόν εαυτόν της, για τήν ιστορική της αναγκαιότητα. Αλλιώς, όπως και κάθε φυσικοϊστορικός σχηματισμός, θά κοιτάξει νά ξεφύγει από αυτόντον έλεγχο, πού απειλεί νά τήν καταστρέψει, γιά νά διαφυλάξει άπλα τήν ϊδια της τήν Ιστορική ύπαρξη και συνέχεια.

Άρα ή κυβερνητική λειτουργία, τότε, και μόνον τότε, μετατρέπε­ται σέ εξουσία όταν ή ηγουμένη μειοψηφία που την αναλαμβάνει βρί­σκεται στο στάδιο τής δημιουργικής της ανόδου· Επειδή όμως το στάδιο τής δημιουργικής ανόδου συνδέεται μέ μία, πέρα γιά πέρα, δυναμική εποχή, σημαίνει ότι μέσα σ αυτό όλες οί μέθοδοι, πού ανα­φέρονται στήν πολιτειακή λειτουργία, εΐναι κατ εξοχήν δυναμικές, και ή πρωταρχικά δυναμική μέθοδος είναι ή αξιοκρατική·

Τό τελικό μας συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι στη μελέτη για τόν καθορισμό του σταδίου του ιστορικού κύκλου ύπάρξεως μιας ηγου­μένης μειοψηφίας μέσω τής μορφής του πολιτεύματος, είναι αναγ­καία ή διαπίστωση δυο σπουδαίων στοιχείων: τής μορφής τής κυβερ­νητικής λειτουργίας και τής μεθόδου με τήν οποία αναδεικνύονται τά ανώτατα όργανα του Κράτους· Η ύπαρξη της άξιοκρατικής μεθόδου και τής κυβερνητικής λειτουργίας ώς εξουσίας είναι άλάθευτο κριτήριο για νά προσδιορίσουμε ότι ή ηγουμένη μειοψηφία βρίσκεται στο στάδιο τής δημιουργικής ανόδου· Στήν περίπτωση πού τούτη ή σχέση διακοπεί βρισκόμαστε σέ διαφορετικό ιστορικό στάδιο του κύ­κλου ύπάρξεως τής ηγουμένης μειοψηφίας.

Έτσι, λοιπόν, άφού προσδιορίσουμε τό στάδιο του κύκλου ύπάρ­ξεως της ηγουμένης μειοψηφίας της κοινωνίας, πού μελετάμε, ερχό­μαστε αμέσως μετά νά μελετήσουμε τήν εσωτερική υφή ενός οποιου­δήποτε πολιτεύματος.

Πρώτα-πρώτα εξετάζουμε τον τρόπο μέ τον όποΐο σχηματίζεται και οργανώνεται ή κρατική εξουσία, δηλαδή μελετάμε τήν μορφή του πολιτεύματος. Πέντε εΐναι οί τρόποι, οί μέθοδοι, σχηματισμού και οργανώσεως τής κρατικής εξουσίας: ή κληρονομική, ή αυθαίρετη, ή τυχαία, ή εκλογική καί ή αξιοκρατική.

Αφού όρίσουμε τήν μέθοδο αυτήν, αμέσως μετά ερχόμαστε vα με­λετήσουμε τον τρόπο ασκήσεως τής κρατικής εξουσίας, δηλαδή τις οργανωτικές βάσεις τού πολιτεύματος. Παρατηρούμε, λοιπόν, σέ ποιά όργανα ανατίθενται ή νομοθετική, ή εκτελεστική και ή δικαστική λειτουργία έχοντας προσδιορίσει προηγουμένως τήν θέση τής κυβερ­νητικής λειτουργίας.

Αφού καθαρισθεί και αυτό, μετά ερχόμαστε νά δούμε τήν προέλευση των φυσικών προσώπων, πού επανδρώνουν αυτά τά όργανα, δηλαδή νά δούμε άν προέρχονται άπό προσωπικές ή αρχηγικές ομάδες ή άπό κοινωνικές πολιτικές ομάδες.

Είναι ευνόητο ότι, στή περίπτωση πού αυτά τά φυσικά πρόσωπα προέρχονται άπό κοσμοθεωρητική Ομάδα, τότε έχουμε νά αντιμετω­πίσουμε τήν περίπτωση τής κατ’ εύθεΐαν προβολής τής ηγουμένης μειοψηφίας στό πολιτικό προσκήνιο, οπότε είναι ώς νά γνωρίζουμε έκ των προτέρων τήν μέθοδο και τήν φύση τής κυβερνητικής λειτουρ­γίας.

Τελικά, λοιπόν, ή μέθοδος σχηματισμού και οργανώσεως τής Κρατικής εξουσίας, ή ανάθεση των κρατικών λειτουργιών σέ διάφορα όργανα και ή πηγή των φυσικών προσώπων, πού σχηματίζουν αυτά τά όργανα, είναι τά τρία βασικά καί άπαραίτητα στοιχεία γιά νά διαπιστώσουμε τον τρόπο παραμονής καί διακινήσεως τής ηγουμένης μειοψηφίας στήν κρατική εξουσία.

Γνωρίζουμε, παραδείγματος χάριν, ότι ή μέθοδος σχηματισμού καί οργανώσεως τής κρατικής εξουσίας στήν Αμερική μέχρι τό 1950 ήταν ή εκλογική, σ’ όλα τά επίπεδα ακόμη καί τό δικαστικό. Oι κρατικές λειτουργίες ήταν αυστηρά ξεχωρισμένες άφού κάθε όργανο πού τις ασκούσε δεν είχε καμμιά σχέση μέ τό άλλο. ΊΙ πηγή των πρόσωπων, πού σχηματίζουν αυτά τά όργανα ήσαν δύο κοινωνικά κόμματα, τό ρεμπουμπλικανικό και τό δημοκρατικό. Ή κυβερνητική λειτουργία ένεφανίζετο μέ τήν νομική κάλυψη του ανωτάτου δικαστηρίου και τής γερουσίας, όργανα ανεξάρτητα ουσιαστικά, μέσα στά όποια προωθείτο ή αφρόκρεμα της αμερικανικής κοινωνίας.

"Ομως άπό τά τέλη του 1950 ή ηγουμένη μειοψηφία άρχισε νά αποσύρεται μέσα στο πλεγμάτων βιομηχανικών συμπλεγμάτων άπό τό όποιο ξεπηδούσαν γιγαντιαίες μυστικές υπηρεσίες, Τό ανώτατο δικαστήριο και ή γερουσία άπό κεκτημένη ταχύτητα ένεκα του θεσμι­κού τους πλαισίου έρχονται σέ αντίθεση μέ τήν καινούργια κατάστα­ση, άλλα άπό ότι φαίνεται τελικά θά υποταγούν σ’ αυτήν.