Γρηγόρης Αυξεντίου: Ο Αετός του Μαχαιρά

Γράφει η Χρυσηίς Κακοφεγγίτου  

Ήταν 22 Φεβρουαρίου 1928. Στό χωριό Λύση τής Κύπρου γεν­νήθηκε ό Γρηγόρης. Ήταν μιά εποχή γεμάτη αγώνες καί ελπί­δες γιά μιά Μεγάλη Ελλάδα. Ή επανάσταση πού άρχισε ένα αιώνα πρίν, μετατέθηκε τώρα στόν πολιτικό στίβο. Οι καθημερινές μάχες γιά τήν επικράτηση τών Ελληνικών δικαίων βρίσκονταν σέ μία περίοδο έξαλλη. Ή αποτυ­χία της Μικρασιατικής εκστρα­τείας έδημιούργησε μιά ατμό­σφαιρα απαισιοδοξίας καί έλειτούργησε σάν καταλύτης στόν Μεγαλοϊδεατισμό τών "Ελλήνων. Στήν Κύπρο όμως έσήμανε τό ξε­κίνημα γιά μιά νέα προσπάθεια ανεξαρτησίας, πιστεύοντας ίσως ότι μέ τήν αποτυχία στή Μικρά Ασία, οί Μεγάλες Δυνάμεις -πού είχαν βάλει τό χεράκι τους στήν καταστροφή , γιά νά εξι­λεωθούν ίσως επέτρεπαν τήν προσάρτηση τής Κύπρου στήν Ελλάδα.

Μέσα σ' αυτό τό κλίμα γεννήθη­κε ό Γρηγόρης καί μέ ανάλογο επη­ρεασμό μεγάλωσε. Ό κόσμος του ήταν γεμάτος άπό τούς αγώνες της Φυλής. Ή ψυχή του ήταν γεμάτη Ελλάδα καί ή ζωή του πλημμυρι­σμένη μέ ποδοπατημένα άπό τήν Εγγλέζικη μπότα Ιδανικά. Ό Γρηγόρης μαθητής ακόμη ονειρευόταν τόν εαυτό του, ντυμέ­νο μέ τήν στολή του "Ελληνα Αξιω­ματικού. Κάθε τι τό ελληνικό γέμιζε περηφάνια τήν ψυχή του. "Ετσι τό 1949 τόν βρίσκουμε στήν Ελλάδα νά προσπαθή νά περάση στή Σχολή Ευελπίδων. Στήν μητέρα του γράφει:

«Μή λυπάσαι μητέρα πού έφυγα άπ' τήν αγκαλιά σου γιατί τώρα βρίσκομαι στήν αγκαλιά της Ελλάδος, τής πιό τιμημένης μάνας του κόσμου». Κι ή μάνα άπαντα στό λεβέντη της μέ στοίχους.

«Γιατί έμέ αρνήθηκες γιά νά αγκαλιάσεις άλλη; σ' άρεσαν άπό μακρυά τ' ατίμη­τα της κάλλη;» Καί ό Γρηγόρης άπαντα:

 «Δέν είναι άπό μακρυά πού γνώρισα τά κάλλη της μητέρα... μέσ' τήν καρδιά μου είχα τήν καί νύχτα καί ήμερα». Τό 1953, ό έφεδρος ανθυπολο­χαγός πεζικού Γρηγόρης Αυξε­ντίου επέστρεψε στήν Κύπρο, πεφήφανος γιατί μπόρεσε νά υπηρέ­τηση έστω καί γιά λίγα χρόνια τήν Ελλάδα καί απέκτησε καί τυπικά τήν "Ελληνική υπηκοότητα.

Ο Αυξεντίου μεταμφιεσμένος σε καλόγερο

Ό Γρηγόρης άπό τήν πρώτη στιγμή πού γύρισε, πίσω αυτό. πού έκανε ήταν μέ κάθε, τρόπο νά έκφράζη τήν αγάπη του πρός τήν 'Ελλάδα καί τήν ελευθερία. Γεμάτος ανυπομονησία καθώς συζητούσε , μέ τούς φίλους του ρωτούσε:

Ώς πότε θα μείνουμε ταπεινοί σκλάβοι;

Δέν θά βρεθή κάποιος νά οδή­γηση αυτό τόν τόπο πρός τήν Ελλάδα;»

Κανείς δμως δέν ήξερε νά τοϋ απάντηση. Αυτήν τήν γεμάτη προσ­δοκία καί πίστη πρός τά εθνικά ιδα­νικά ερώτηση έπανελάμβανε πολ­λές φορές... Κάποτε κάποιος ξά­δελφος του τού μίλησε:

'Ακου Γρηγόρη, σε λίγο θά αρ­χίσουμε τήν Επανάσταση. Έτσι ξημερώματα τής 1ης "Απρι­λίου ξεκίνησε τό θαύμα. Οι εκρή­ξεις συγκλόνησαν τήν Κύπρο άπ' άκρου σ' άκρον.

Ό Κυπριακός "Ελληνισμός, αυ­τός ό ήρεμος, ό πράος, ό άοπλος, ό άμαχος λαός, όταν τό πρωί εκείνο άκουσε τίς βόμβες τής ΕΟΚΑ δέν δίστασε. Πήρε χωρίς συζητήσεις πολλές, χωρίς εξηγήσεις ιδιαίτερες τήν θέση πού επέβαλλαν οί ιστορι­κές συνθήκες.

Ό Γρηγόρης μέ τήν όρμή καί τήν αποφασιστικότητα πού διακρίνει όλους τούς νέους, άλλά καί μέ τό σοβαρό καί έντονο προβληματισμό πού επιβαλλόταν στήν προσωπικό­τητα του δέν δίστασε νά δώση τήν καρδιά του στόν αγώνα αυτό. θαύ­μαζε τήν ιδιοσυγκρασία τών συμπα­τριωτών του, πού έπραξαν αυτά ακριβώς τά όποια θά έπραττε οποιοσδήποτε "Ελληνας άν βρισκό­ταν στίς ίδιες συνθήκες. Ό ίδιος γράφοντας σ" ένα φίλο του -κατά τήν περίοδο του ενωτικού δημοψηφίσματος άπό τά Έλληνο-βουλγαρικά σύνορα όπου υπηρε­τεί, προφητεύει:

«Αγαπητέ μου φίλε. Πήρα τό γράμμα σου τό γραμμένο μέ τήν θέρμη τής καρδιάς σου σέ στιγ­μές έξαλλου ενθουσιασμού, στιγμές ή καλύτερα μέρες πού τις έζησα καί έγώ μέ τήν ίδια θέρμη, μέ τό ίδιο πύρωμα τής καρδιάς. Τήν Λευτεριά μας, τό Ιδανικό τών Ιδανικών μας, τήν υπόγραψα κι έγώ όχι μόνο σέ χαρτί, μά φορώντας τήν τιμημέ­νη στολή του Έλληνα φαντά­ρου, καί θά τήν υπογράψω οποιαδήποτε στιγμή τό ζητήσει ή Κύπρος μας καί μέ τό αίμα μου, όπως καί κάθε Κύπρος. Δέν είναι θαύμα ή εξύψωση τών ταπεινών, τών χωρίς Ιδανικά αν­θρώπων, σέ αγωνιστές. Αυτός είναι ό Έλληνας!»

Στά βουνά, όπου έπικυρηγμένος αναγκάζεται νά άνεβή, συνεχίζει τόν αγώνα πού ονειρευόταν... Τίπο­τα δέν φοβόταν ό Γρηγόρης. Όπως αρμόζει στους "Ελληνες... Μόνο τήν προδοσία... Γράφει σχετικά σέ συναγωνιστή του: "Τό μόνο πού έχω νά σου τονίσω είναι νά φυλά­γεσαι άπό τήν προδοσία. Τώρα τήν φοβήθηκα».

Έτσι βρέθηκε όταν του έβαλαν φωτιά οι Εγγλέζοι

Οι Εγγλέζοι είχαν σκυλιάσει, όμως ήταν αδύνατο νά ανακαλύ­ψουν τόν Αυξεντίου... Μόνο μέ μιά προδοσία θά τά κατάφερναν. Καί είχε δίκιο ό ήρωας νά φοβάτε τήν προδοσία. "Εμελλε νά ανακαλυφθή τό κρησφύγετο του μόνο μετά άπό προδοτική ενέργεια... Βέβαια ό Γρηγόρης μέ τήν ισχυρότατη προ­σωπικότητα δέν ήταν δυνατόν νά άφήση τήν τύχη του στά χέρια του κάθε προδότη! Ήξερε πολύ καλά νά καθοδηγή καί όχι νά είναι έρ­μαιο... Ήξερε τι ήθελε καί όλοι όσοι κατά καιρούς ήρθαν σέ επαφή μαζί του γνώριζαν αναμφισβήτητα ότι το τέλος του θά τό καθόριζε αυτός, όπως θά τό ήθελε καί όταν θά τό ήθελε...

Πρίν 60 χρόνια ό Γρηγόρης Αυ­ξεντίου μάς έδειξε ότι οί Έλληνες βρίσκουν πάντα τόν τρόπο νά νι­κούν!!!

Ήταν 3 Μαρτίου 1957. Στά βουνά του Μαχαιρά ό Αυξεντίου έδινε μαθήματα ηρωισμού σ' όλη τήν οι­κουμένη. Μέσα άπ' τό κρυσφύγετό του έλεγε:

«αρκετή υπηρεσία πρόσφερα διδάσκοντας πως νά κρατάνε τό όπλο καί νά πολεμούν. Πρέπει όμως νά τελειώσω διδάσκοντας τους καί πώς νά πεθαίνουν!!! Ό αγώνας του Αυξεντίου δέν στηριζόταν σέ στρατιωτική υπερο­χή. Στηριζόταν στή νίκη στο ηθικό επίπεδο μέσω τής θυσίας του. Ή θυσία είναι μιά μορφή αγώνος πού αποτελεί αποκλειστικά προνόμιο τών δυνατών φυλών καί ανθρώπων μέ ανώτερη νευροψυχική δόμηση. Είναι ή μορφή εκείνη συγκρούσεως πού διαλέγουν λίγοι άνθρωποι γιά νά γίνουν φωτεινά παραδείγματα καί στοιχείο υπερηφάνειας στους λαούς πού ανήκουν.

Είναι ή μορφή αγώνος, πού δόξασε τόν Ελληνικό λαό μέσα στήν ιστορική του πο­ρεία. Δέν υπάρχει οτόν κόσμο άλλη φυλή πού νά έκανε τήν μορφή αυτή τής συγκρούσεως, λάβαρο επιβιώ­σεως, θάρρους καί ανδρείας.

Ή θυσία αποτελεί τήν μέθοδο τής έμμεσου προσπελάσεως άπ" τό στρατιωτικό στό ποιοτικά ανώτερο επίπεδο, στό ηθικό. Μέ τήν θυσία του ό Αυξεντίου δέν επεδίωξε βέ­βαια άμεσα στρατιωτικά οφέλη. Αυ­τό πού έπεδείωξε ήταν ή νίκη σέ ένα άλλο επίπεδο, πού ό εχθρός δέν εννοείται κάν ότι υπάρχει. "Αν ό τρόπος τής στρατιωτικής ήττας πού οδηγεί στήν θυσία είναι τέ­τοιος, ώστε νά συγκίνηση καί νά συναρπάση μέ τό θάρρος, τότε ή νίκη έχει κερδηθή άπό τούς νικη­μένους... Αυτό επιδίωξε ό Αυξε­ντίου, νά κάνη τούς νικητές
νικη­μένους και τους νικημένους νικη­τές... Καί τό κατάφερε...