Δεν θέλαμε και πολύ ήταν η αλήθεια... Δεν μας είχαν μολύνει
ακόμα τότε οι πολιτικές ορθότητες, οι κομματικές γραμμές, οι μακροπολιτικές αναλύσεις
και οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Δεν μας είχε μολύνει ακόμα ο άρρωστος αέρας
του κοινοβουλίου. Ούτε καν την μυρωδιά του δεν φανταζόμασταν. Το μόνο που
είχαμε σαν φαντασία να γαργαλάει την μύτη μας ήταν η τσίκνα από τα αποκαΐδια,
ένα βράδυ που θα καιγόταν το μπουρδέλο η βουλή... Το χαμε σύνθημα στο στόμα
μας, το χαμε και μυρωδιά στην μύτη μας... Μια μυρωδιά που επανέρχεται κάθε τόσο
σαν γνώριμη, λες κι έχουμε ζήσει την μέρα που θα γίνει...
-"Γιάννη ήρθαν το μεσημέρι κάτι μαθητές από ένα λύκειο
στους Αμπελόκηπους", μου είπε ο Θόδωρος ο Δράκος όταν πήγα από την
"Νέα Θέσι". "Σταμάτησαν το μάθημα, έβγαλαν μία ελληνική σημαία
και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο ως φόρο τιμής στους
αξιωματικούς που έπεσαν εχθές.
Θέλουν να κάνουμε κάτι, να πάμε έξω από την βουλή, να οργανώσουμε πορεία.
Κάτι... Δες με τους δικούς σου, να κινητοποιήσουμε κι εμείς τους συναγωνιστές
να κάνουμε κάτι.
Τότε βγάζαμε ένα μαθητικό - φοιτητικό περιοδικάκι, το
"ΕΜΠΡΟΣ'.Όργανο της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητικού Αγώνα, των
εθνικιστικών καταλήψεων της προηγούμενης χρονιάς. Η παρέα της "Νέας
Θέσης" και οι παλιοί συναγωνιστές ήταν σαν έτοιμοι από καιρό,
περιμένοντας ένα σύνθημα...
Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα και στήθηκε η πρώτη πορεία για
τα Ίμια, με ημερομηνία βιαστική για να μην αφήσουμε να περάσει έτσι το
γεγονός: μόλις τέσσερις μέρες μετά, την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου.
Η προκήρυξη τυπώθηκε την 1 η Φεβρουαρίου σε χιλιάδες
αντίτυπα με την υπογραφή "Μαθητική Πρωτοβουλία". Ξεκινήσαμε να
μοιράζουμε σε όλη την Αθήνα. Το ίδιο έντυπο το κάναμε μερικές εκατοντάδες
αφισέτες και τρεις όλοι κι όλοι μουρλοί (εγώ, ο Πέτρος ο Μ. και ο συναγωνιστής
Γιάννης Σ.) κολλήσαμε το κέντρο μέχρι την Κάνιγγος δίπλα στα Εξάρχεια όπου και
μας την έπεσαν αναρχικοί, για να γλιτώσουμε με αυτούς τους περίεργους τρόπους
που μας γλίτωνε πάντα ο Θεούλης (πρέπει να έχει γελάσει πολύ ο Παντοδύναμος με
τα περιστατικά που μας σκάρωνε...).
Την Κυριακή το πρωί, το ραντεβού ήταν και πάλι εκεί. Η
Κάνιγγος προς
έκπληξη όλων, μα πρώτα απ όλα δική μας, άρχισε να γεμίζει
από κόσμο και ελληνικές σημαίες. Εκείνη την εποχή το να μαζευτούν εκατοντάδες
άτομα με ελληνικές σημαίες δίπλα από τα Εξάρχεια, μόνο σαν ανέκδοτο θα μπορούσε
να το πει κάποιος. Κι όμως το "ανέκδοτο" είχε γίνει πραγματικότητα
μόλις μέσα σε τρεις μέρες.
Μπροστά μπήκε μία μεγάλη πολεμική σημαία με τον διπλό
πέλεκυ στην μέση. Πήρα την ντουντούκα: "Δεν σκύβουμε κεφάλι σε ΗΠΑ και
Τουρκία, Ελλάς, Τιμή, Ελευθερία"...
Στο πίσω μέρος του μυαλού μας είχαν στοιχειώσει τρεις
αξιωματικοί. Δεν ξέραμε ακόμα τις μορφές τους, μα τις νοιώθαμε... Η σημαία που
είχε υποσταλεί πήγε και ντύθηκε πολεμική, πήρε κι ένα διπλό τσεκούρι και
στήθηκε μπροστά... Στο βάθος άρχισε να ξεχωρίζει το κοινοβούλιο που ευχαριστούσε
τους Αμερικάνους. Η ίδια γνώριμη μυρωδιά γαργάλισε τα ρουθούνια... Και
ξεκινήσαμε...
Από τότε, μέχρι τώρα. Στους ίδιους δρόμους... Γιατί
"όπου υπάρχουν τάφοι, υπάρχει και Ανάσταση", όπως έγραψε ο Νίτσε.
το άρθρο του συναγωνιστή δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Κόσμο Ιανουαρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ομάδα του Κοινού Παρονομαστή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς ύβρεις και προσωπικές αντιπαραθέσεις
Οι απόψεις, θέσεις του συγγραφέα- αρθρογράφου δεν υιοθετούνται απαραίτητα από την συντακτική ομάδα του Κοινού Παρονομαστή
Σχόλια που δεν θα είναι σύμφωνα με το πνεύμα της ομάδος διαχείρισης δεν θα προβάλλονται
Ομάδα Κ.Π