Για μια Ελλάδα πιο δυνατή απ’ αυτή που μας δόθηκε, μια Ελλάδα πιο υπερήφανη απ’ αυτή που βρήκαμε!

Ζούμε τις τελευταίες ημέρες πρωτοφανείς στιγμές στο πεδίο της πολιτικής σκηνής. Βουλευτές διώκονται και φυλακίζονται για σωρεία εγκληματικών πράξεων. Παρά τις διαχωριστικές γραμμές που τέθηκαν, η γενικότερη τάση (ίσως και θέληση) είναι να πληγεί ο εθνικός χώρος. Επικρατεί μια γενικότερη αντίληψη πως οτιδήποτε προβάλλει την εθνική ταυτότητα και τα γενικότερα εθνικά στοιχεία αποτελεί στοιχείο ακραίας πολιτικής συμπεριφοράς.

Θεωρώ πως το μοναδικό ακραίο στοιχείο στην πολιτική ζωή είναι η χρήση βίας και η υιοθέτηση κηρυγμάτων μίσους, όχι κάποια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία, πολύ δε περισσότερο δεν αποδέχομαι την ταύτιση του Εθνικισμού με τέτοιες ακρότητες. Αντιθέτως, πιστεύω ακράδαντα πως ο Ελληνικός Εθνικισμός

έχει πολλά να προσφέρει στον τόπο. Διότι ο Ελληνικός Εθνικισμός συνδέεται με την ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά προς την πατρίδα, όχι με το μίσος απέναντι σε αλλόδοξους. Ο Ελληνικός Εθνικισμός συνδέεται με το σεβασμό και την προστασία του εθνικού μας συμφέροντος και της εθνικής μας κληρονομιάς και ταυτότητας, όχι με την απαξίωση της εθνικότητας των άλλων. Ο Ελληνικός Εθνικισμός συνδέεται με την παρακίνηση σε πολιτική δράση και σε ευρύτερη πολιτική συμμετοχή, όχι με τη δημιουργία πολωτικού κλίματος και εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων.

Συνδέοντας τον Ελληνικό Εθνικισμό με τη βία είναι σα να συνδέεις την Ελλάδα με κάθε τι το ακραίο και βίαιο. Την Ελλάδα, όμως δεν τη βρίσκεις στο μίσος προς το αλλότριο ή στη βία προς το διαφορετικό. Τη βρίσκεις στο χαμόγελο και στις υποσχέσεις μιας ανοιξιάτικης μέρας. Την αφουγκράζεσαι στη βυζαντινή ψαλμωδία ενός γιορταστικού πρωινού. Τη χαίρεσαι στη φιλοξενία, την ευγένεια και τη χαρά ενός κυριακάτικου γεύματος, όταν όλοι συγκεντρωνόμαστε γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Την αντικρίζεις στο περήφανο βλέμμα του παππού που παίρνει το εγγόνι του για μια βόλτα στο πάρκο. 

Τη θωρείς στα χαμογελαστά χείλη της γιαγιάς που αντικρίζει, στα μάτια των εγγονών της, τα δικά της παιδιά σαν ήταν κι αυτά μικρά. Τη βλέπεις στην έκφραση του πατέρα που επιστρέφει σπίτι του κατάκοπος μα ευχαριστημένος που έβγαλε και σήμερα ένα τίμιο μεροκάματο. Τη νιώθεις στην τρυφερή αγκαλιά της μαμάς που κρύβει ολάκερα τα πλούτη της καρδιάς της. Τη συναντάς την ώρα που, περνώντας από τις κεντρικές πλατείες αυτού του τόπου, κάπου θα δούμε να κυματίζει η σημαία μας, περήφανη σαν τα μάτια των ευζώνων που τη φυλάνε, ηρωική σαν την ψυχή όλων αυτών που μάτωσαν για χάρη της, γαλάζια σαν τον ουρανό που μας σκεπάζει, ελεύθερη, σαν εκείνους που την πρωτοξεδίπλωσαν στο φωτεινό ουρανό, φωνάζοντας «Ελευθερία ή θάνατος»!

Λοιπόν, όλα τα παραπάνω είναι τα σπουδαία. Διότι η καθημερινή Ελλάδα που προσπαθεί και αγωνίζεται, η μικρή ελπίδα του καθένα από μας είναι αυτή η σπίθα που θα ανάψει τις μεγάλες λαχτάρες για ένα καλύτερο αύριο, τα μεγάλα οράματα για μια καλύτερη Ελλάδα. Μια Ελλάδα πιο δυνατή απ’ αυτή που μας δόθηκε. Μια Ελλάδα πιο περήφανη απ’ αυτή που βρήκαμε. Αυτό υπήρξε πάντοτε το κέλευσμα των σπουδαίων ανδρών της Ιστορίας μας. Αυτό υπήρξε πάντοτε το σύνθημα του Ελληνικού Εθνικισμού!

Δημήτρης Γκίκας,

Υπ. Διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας
Μέλος Εθνικού Συμβουλίου και Δ/ντης Επικοινωνίας του Εθνικού Μετώπου