Αγωνιστικό Ημερολόγιο ΕΝ.Ε.Κ. : Άγις Κοκκορός του Άγι

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΤΗΣ ΗΡΩΪΚΗΣ ΓΕΝΝΙΑΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ 

Η κηδεία του δεν έγινε δημοσία δαπάνη 

Γράφει ο Γιάννης Σχοινάς, εκδότης

Γεννήθηκε το 1918.

Ο πατέρας του, Άγις σκοτώθηκε στον πόλεμο του 1918 (Γρίμποβο), πριν από την γέννησή του. Γι’ αυτό και πήρε το όνομά του.

Ο αδελφός του, Γεώργιος σκοτώθηκε το 1940 στην Αλβανία κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο.

Ο ίδιος κατετάγη εθελοντής και πολέμησε στο Ρούπελ. Για τους ηρωϊσμούς του, του απενεμήθησαν δύο χρυσά αριστεία ανδρείας.

Στην μάχη του Μυστρά με τους Ελασίτες, στις 12 Οκτωβρίου 1944, δεν συμφώνησε στην παράδοση του Κάστρου στους Ελασίτες, ούτε παραδόθηκε όπως οι άλλοι, αλλά διέφυγε με είκοσι άνδρες του προς τον Ταϋγετο, ακολουθώντας το παράδειγμα του Θύμιου Δεδούση, του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων.

Στην συνέχεια οργάνωσε απόσπασμα με 250 άνδρες και διετήρησε τα τέσσερα χωριά της περιοχής του (Γοράνοι, Λιαντίνα, Πολοβίτσα και Ποταμιά) ελεύθερα, μη επιτρέποντας να πλησιάσουν σ’ αυτά οι συμμορίτες.

Πρόεδρος της Κοινότητος Γοράνων Λακωνίας την τετραετία 1960-1964 και Κοινοτικός Σύμβουλος επί σειράν ετών.

Απέκτησε επτά παιδιά (4 αγόρια και 3 κορίτσια) και 21 εγγόνια.

Απεβίωσε πλήρης ημερών, την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009.

Η κηδεία του έγινε στην γενέτειρά του την Πέμπτη 19 Νοεμβρίου, παρουσία πλήθους κόσμου.

Από τους εκφωνηθέντες επικηδείους λόγους καταφαίνονται η προσωπικότης, το κύρος, η δράσις, και οι αγώνες του ανδρός. Τούς παραθέτουμε λοιπόν.

«ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ»

Ο κ. Κυριάκος Νικολαρέας, μεταξύ άλλων, είπε:

«Η βαθειά οδύνη όλων όσοι βρίσκονται τούτη την ώρα μπροστά στο σκήνωμά σου το σεπτό, δικών σου ανθρώπων, συγγενών, χωριανών, φίλων και γνωστών δεν προέρχεται μόνο από το γεγονός ότι ο θάνατος προκαλεί αλγεινά συναισθήματα, αλλά κυρίως γιατί εσύ δεν ήσουν ένας τυχαίος απλός θνητός.

Πατούσες γερά και ακλόνητα στη γη και δεν λύγιζες μπροστά στους κινδύνους, δεν λογάριαζες τις καταιγίδες. Σε δύσκολες στιγμές έπαιρνες μεγάλες αποφάσεις και μπροστάρης τραβούσες για ωραίους αγώνες με οδηγό την φωνή της ιστορίας, την κραυγή του έθνους για την διατήρηση των ωραίων παραδόσεών μας και υψηλών ιδανικών της Ελληνικής Φυλής.

Όρθιο κορμί, στητή ψυχή! Ατρόμητος στον πόλεμο. Ήσυχος και πράος σε περίοδο ειρήνης. Ίσως ήσουν ο μεγαλύτερος σε ηλικία εκείνης της γενιάς, που δεν δίστασε να ριχτεί στον ιερό αγώνα, σε χαλεπούς καιρούς για την σωτηρία της γλυκειάς πατρίδας. Εμείς λίγο σε γνωρίσαμε, αλλά πολύ μας εντυπωσίασε ο λαμπρός χαρακτήρας σου και η αψεγάδιαστη συμπεριφορά σου.

Ντόμπρος ειλικρινής, φιλότιμος, γνήσιο τέκνο της λεβεντογέννας Λακωνίας. Κύριες αρετές σου το ήθος, η αξιοπρέπεια, η ευθύτητα, η ευγένεια.

Δημιούργησες ωραία οικογένεια και χάρηκες εξαίρετα παιδιά και εγγόνια. Κατά την περίοδο της ειρήνης, μεταπολεμικά, έζησες ήρεμη ζωή, όπως αρμόζει στα γνήσια παλληκάρια.

Τον τελευταίο καιρό πάλεψες καρτερικά με την αρρώστια σου, αλλά όπως ήταν επόμενο υπέκυψες στο μοιραίο. Φεύγεις όμως από τον πρόσκαιρο κόσμο μας λεβέντης, όπως λεβέντης υπήρξες.

Υπεράξιος συνεχιστής σου είναι ο αγαπητός γιός σου Γιώργος, τον οποίο δεν νοιώθουμε μόνο ως φίλο, αλλά ως συγγενή εξ αίματος, ως πραγματικό αδελφό. Καταβάλλει άοκνες προσπάθειες προκειμένου να διατηρηθή ολοζώντανος ο αγώνας σας και η μεγάλη θυσία των ηρωϊκώς πεσόντων για την πατρίδα προγόνων μας.

Όσο για μας ποτέ δεν θα σε λησμονήσουμε όσο ζούμε. Θα σε θυμόμαστε πάντα, γιατί αφήνεις πίσω σου καλό παράδειγμα και αγαθή μνήμη.

Τον νόμο τετέλεκας και την πίστιν τετήρηκας. Ζάχαρη νά ’ναι ο ύπνος σου και μέλι τ’ όνειρό σου. Πανάλαφρο το χώμα κι αιωνία η μνήμη σου».

Κατευόδιο σε έναν ΄Ηρωα

«ΔΩΣΑΤΕ ΗΧΗΡΟ ΡΑΠΙΣΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΓΕΣΙΑ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΗ»

«Μπάρμπα - Άγη Κοκκορέ.

Μεγάλε Μαχητή της δεκαετίας του ’40!

Σήμερα εδώ στο ιστορικό χωριό των Γοράνων όπου είδες και αγνάντεψες τον ήλιο για πρώτη φορά πριν 92 χρόνια, σήμερα εδώ όλοι συγκεντρωθήκαμε σιμά σου, να σου αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής και να σου πούμε το τελευταίο Αντίο!

Υπήρξες ένας από τους επικεφαλής των δυνάμεων του απλού λαού, του αγνού και του ανυστερόβουλου που ύψωσαν το ανάστημά τους στην χρονική και τραγική συνάμα εκείνη συγκυρία, το φθινόπωρο του 1943, όταν κινδύνεψε η ελευθερία και ταυτόχρονα αυτή η ίδια η υπόσταση της αγαπημένης μας πατρίδας, της αιματοβαμένης Ελλάδας.

Από την στιγμή εκείνη και συγκεκριμένα, όταν ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός και ο Ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος έπεφταν μαζί με τους δεκάδες άντρες τους κάτω από τα πυρά εκείνων που…τάχα θα έφερναν την Ελευθερία και την Δημοκρατία!

Όταν ουσιαστικά τότε δεν υπήρχε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, εσείς ενθυμούμενοι τους Εθνικούς Αγώνες στους οποίους ποταμοί αίματος εχύθηκαν για να βρεθεί η Ελλάδα στην πρωτοπορία του αγώνα εναντίον των δυνάμεων του άξονα των Ιταλών και των Γερμανών εσείς που άμεσα βιώσατε το έπος της Αλβανίας και του Ρούπελ, δεν περιμένατε, γιατί ξέρατε μέσα σας ότι το «Salus Patria Suprema lex est»: Η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος!

Εσύ και η Ηρωική γενιά σου στις 10-12 Οκτώβρη του 1944 στην μάχη του Μυστρά κάτω από την Βυζαντινή καστροπολιτεία των Παλαιολόγων επολεμήσατε και στείλατε ένα πολύ δυνατό μήνυμα και ταυτόχρονα δώσατε ένα ηχηρό ράπισμα σε μια ηγεσία χρεωκοπημένη που περίσσευε στην Cava dei Tyrreni της Ιταλίας τις ίδιες εκείνες ημέρες να επιστρέψει στην Αθήνα για να μοιράσει οφίτσια, αξιώματα και μονέδα, όταν εσείς ματώνατε και ξαναματώνατε στην μάχη εκείνη, η οποία ήτo καθοριστικής σημασίας, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε πανελλαδικό, για τα μετέπειτα γεγονότα πολιτικά και στρατιωτικά των ετών 1945-49.

Για τους ανθρώπους εκείνης της δήθεν κυβέρνησης εθνικής ενότητας και τους παρατρεχάμενους, που … παραθέριζαν στο Κάϊρο και στο Λίβανο αρκεί ο στίχος του ποιητή του τότε διπλωμάτη Γιώργου Σεφέρη : «…ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες..»

Η γενιά σας δεν αποδεχόταν επ’ ουδενί αυτό το άθλιο «αλισβερίσι» της εξουσίας, γιατί μέσα στην συνείδησή σας υπήρχαν οι προαιώνιες Αξίες του Ελληνισμού, η τιμή, η αξιοπρέπεια και η πέρα ως πέρα επιτέλεση του καθήκοντος επάνω στις επάλξεις του έθνους μας.

Αγαπητές και αγαπητοί μου συντοπίτες τούτος ο επικήδειος λόγος μου, θέλω να πιστεύω ότι δεν αποπνέει καμία εμπάθεια, εξήντα τόσα χρόνια μετά τα γεγονότα εκείνα, αλλά ότι είναι μια προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.

Επειδή συμβαίνει να μελετώ την ιστορία εκείνης της όντως ταραγμένης εποχής, όσα λέγω τα έχω ζυγίσει πάρα πολύ και είναι απόρροια μιας πολυετούς ενασχόλησής μου με τα γεγονότα της δεκαετίας του 1940, επειδή επίσης θεωρώ ότι ελλείψει ελεγκτικού και ανατρεπτικού αντιλόγου αφέθη επί τόσες δεκαετίες να οργιάζει η λοιδορία και η λασπολογία εναντίον της γενιάς εκείνης που ουσιαστικά έσωσε την Ελλάδα από τον ολοκληρωτισμό, αφού περίτρανα δικαιώθηκε το 1989, όταν έπεσε σαν χάρτινος πύργος το σαθρότατο οικοδόμημα του δήθεν «υπαρκτού σοσιαλισμού», αυτός ο λόγος μου δεν μπορεί να μπεί στα οποιαδήποτε στενά όρια του οιουδήποτε κόμματος, γιατί πιστεύω ότι εκφράζει την συντριπτική πλειονότητα του λαού μας, το 90% και πλέον.

Σήμερα που η πολιτική μας ζωή βολοδέρνει μέσα στον καιροσκοπισμό και στον αριβισμό πάλι βλέπει ο λαός μας εμβρόντητος την ηγεσία του να πραγματοποιεί... το ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου, ο οποίος δεν ήξερε που πήγαινε και εκεί που έφτασε δεν ήξερε που βρισκόταν.

Ας είναι αγαπητοί μου αυτός ο επικήδειος το άναμμα ενός καντηλιού στην μνήμη των ηρώων και των μαρτύρων, μιας στρατιάς ανθρώπων που έπεσαν, μαχόμενοι ή δολοφονημένοι με το όραμα μιας ένδοξης και μεγάλης Ελλάδας.

Μπάρμπα Άγη

Εμείς που σήμερα σε κατευοδώνουμε είμαστε πεπεισμένοι, ότι θα μεταφέρεις όχι μόνο χαιρετίσματα, αλλά και ευγνώμονες ευχαριστίες σε όλους τους συμμαχητές σου.

Τελειώνοντας θα ήθελα να εκφράσω τα εκ βαθέων συλλυπητήριά μου σε όλα τα μέλη της οικογένειάς σου.

Καλό ταξίδι

Μπάρμπα Άγη Κοκκορέ!».

Πάνος Κ. Μηνακάκης

Φιλόλογος

Υ.Γ ο επικήδειος αυτός γράφτηκε στις 18 Νοεμβρίου 2009 στο πατρικό μου σπίτι στα Σοχιώτικα Καλύβια, και εκφωνήθηκε την επομένη στην κηδεία του θανόντος στους Γοράνους.

«Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΓΟΡΑΝΩΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΥΦΥΕΣ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙ ΚΟΚΚΟΡΟΥ»

«Ο Άγις Κοκκορός ταύτισε τον εαυτό του με τον πόλεμο επί μία δεκαετία σχεδόν, 1940-1950. Ηγήθηκε των Γορανιτών σε μια τραγική περίοδο του ιστορικού μας βίου και πέτυχε να κρατηθεί το χωριό ασφαλές από την επιβουλή των αντιπάλων του.

Ρώτησα πριν από καιρό τον Μήτσο Καστάνη από την Λιαντίνα, τον τελευταίο αντάρτη του Ταϋγέτου: Γιατί δεν χτυπήσατε τους Γοράνους, όπως κάνατε με τον Άρνα; Μου απάντησε με ειλικρίνεια: Το σκεφτήκαμε αρκετές φορές αλλά δεν μπορούσαμε. Μας εμπόδιζε η μορφολογία του χωριού αλλά κυρίως το γεγονός ότι δεν γνωρίζαμε τις θέσεις των Γορανιτών ούτε και τον οπλισμό τους. Δεν ξέραμε τί θα συναντούσαμε μπαίνοντας στο χωριό.

Η σωτηρία των Γοράνων οφείλεται στο ευφυές σχέδιο του Άγι Κοκκορού. Κάθε βράδυ αναδιέτασε τις δυνάμεις. Με το σούρουπο έστελνε κάποιους σε διάφορα σημεία και πυροβολούσαν σε διαφορετικές ώρες προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Στη συνέχεια συμπτύσσονταν σε διαφορετικά, κάθε φορά, σημεία.

Ηγήθηκε ατάκτων οπλοφόρων και πέτυχε να τους χειραγωγήσει, όσο αυτό ήταν εφικτό, σε συγκεκριμένο σκοπό, την ασφάλεια του χωριού. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θαύμαζε τον Ναπολέοντα, τον οποίο αποκαλούσε «θεό του πολέμου».

Αλλά συμπλήρωνε: «Τί να μου δώκει 5.000 και να μπορώ να τους εδιοικώ. Τί να του δώκω 500 και να μην εμπορεί». Τόση διαφορά έχει ο τακτικός στρατός από τον άτακτο.

Με τον θάνατό του κλείνει και μια εποχή. Τον λόγο τώρα έχει η ιστορία. Ο Άγις Κοκκορός έχει περάσει στην ιστορία και θα κριθεί ως ιστορικό πρόσωπο. Για την δράση του θα υπάρξουν διχογνωμίες. Όλα τα γεγονότα επιδέχονται διαφορετικές αναγνώσεις. Για τα γεγονότα υπάρχουν τόσες απόψεις όσες και οι εμπλεκόμενες σ’ αυτά.

Μετά από τόσα χρόνια από την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου έχει έρθει η ώρα να αποκτήσει το έργο του πραγματικές διαστάσεις.

Προσωπικά λυπάμαι πολύ για τον θάνατό του, γιατί, εκτός των άλλων, με περιέβαλε με την εμπιστοσύνη του και μου εμπιστεύθηκε την περιπέτεια της ζωής του. Έχω καταγράψει τις αναμνήσεις του σε κασέτες διαρκείας άνω των 40 ωρών.

Ο γορανίτικος τόπος που θα τον δεχθεί ας είναι πάντοτε χλοερός».

Δημήτρης Κατσουλάκος

Δρ φιλοσοφίας της Ιστορίας

«ΕΣΥ θα είσαι υπερήφανος για εμάς! Και εμείς ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για ΕΣΕΝΑ»

Ο Χαιρετισμός του Ηλία Α. Κοκκορού, 5ου γιού, του θανόντος Ήρωα, Άγι Κοκκορού, που δημοσιεύθηκε στην ημερήσια εφημερίδα «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ».

«ΠΑΤΕΡΑ!!!!

Είναι τόσα λίγα όσα είπαν οι προλαλήσαντες.

Είναι τόσα πολλά όσα θέλω να σου πω!!!

Είναι τόσος πολύς ο πόνος!

Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη!

Είναι τόσος λίγος ο χρόνος που μας απομένει!!

Μιλώντας μόνο με την γλώσσα της ψυχής και της καρδιάς θέλω να σε ευχαριστήσω ΔΗΜΟΣΙΑ βλέποντάς Σε για τελευταία φορά.

Θέλω να Σε ευχαριστήσω, όχι για όσα υλικά αγαθά μας έδωσες στην ζωή, ΑΛΛΑ, για όσα μας έμαθες να ζούμε με την ζωή.

Θέλω να Σε διαβεβαιώσω ότι θα ισχύει για πάντα η συμφωνία μας. ΕΣΥ θα είσαι υπερήφανος για εμάς! Και εμείς ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για ΕΣΕΝΑ.

Οπως υπερήφανος ήσουν για την ζωή Σου και τα δημιουργήματά Σου που μεταξύ αυτών είμαστε και εμείς. Ετσι υπερήφανα έφυγες.

Και υπερήφανος θα συνεχίσεις να ΕΙΣΑΙ για εμάς, από κει ψηλά που σίγουρα θα μας βλέπεις.

Εμείς ΠΑΤΕΡΑ θα είμαστε υπερήφανοι για ΕΣΕΝΑ. Θυμάμαι ΠΑΤΕΡΑ! Όπου γυρνούσα υπηρετώντας και άκουγαν το όνομα ΚΟΚΚΟΡΟΣ! Με ρωτούσαν:

─ «Τον Άγι τον ξέρεις»; και απαντούσα:

─ «Ναι τον ξέρω»!!

─ «Τον ξέρεις καλά»;

Και εγώ δεν τους έλεγα ότι ήσουν ΠΑΤΕΡΑΣ μου!! Αλλά τέντωνα το κορμί, σήκωνα το κεφάλι και χαμογελώντας έλεγα «ΝΑΙ!! Είμαι ο πέμπτος γιός του»!!!

Πατέρα σε κάθε δύσκολη στιγμή θα κοιτάζουμε ψηλά και θα ζητάμε την γνώμη και την βοήθειά σου. Βέβαιοι ότι ΕΣΥ ότι και θα μας βλέπεις και θα μας οδηγείς.

Να είσαι βέβαιος ότι κάτω από την σκέπη σου θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως εσύ μας έμαθες. Δηλαδή!!!

● Να πρεσβεύουμε την θρησκεία μας!

● Να αγαπάμε την οικογένειά μας!

● Να είμαστε αδέλφια!

● Να τιμάμαι τους φίλους!

● Να συγχωράμε τους εχθρούς!

● Να πολεμάμε για την πατρίδα μας!

Μπορεί η ζωή να Σου στέρησε πολλά στην πατρική σου οικογένεια. Αφού ο πατέρας Σου σκοτώθηκε πολεμώντας για την πατρίδα το 1918 και έμεινες ορφανός λίγες μέρες πριν γεννηθείς. Μεγάλωσες με την αγαπημένη μας γιαγιά. Ο μοναδικός αδελφός Σου σκοτώθηκε και αυτός το 1940 πολεμώντας για την πατρίδα. Πολέμησες και ΕΣΥ και το μαρτυρούν οι δυο πολεμικοί σταυροί που Σου απονεμήθηκαν και τώρα κοσμούν το σκήνωμά Σου.

Οσα όμως στερήθηκες μικρός, ήρθε να στα ανταποδώσει ο πανάγαθος και Ελεήμων Θεός στην δική Σου οικογένεια. Σε ευλόγησε να αποκτήσεις και να αφήσεις πίσω Σου 21 εγγόνια και 7 παιδιά. Και τα οποία χάρη σε εσένα είναι:

● Εθνικά Υπερήφανα!

● Οικονομικά Αποκατεστημένα!

● Οικογενειακά Ευτυχισμένα!

● Κοινωνικά Καταξιωμένα!

και

Ολα γύρω σου τώρα.

Ο εγγονός σου και γιός μου. Ο Άγις ο 5ος.

Εγραψε σε μια έκθεσή του στο Δημοτικό:

Ο παππούς μου ήταν γενναίος.

Πολέμησε για την πατρίδα. Τον θαυμάζω!

Όταν μεγαλώσω θέλω να του μοιάσω.

Μας αγαπάει πολύ.

Τον αγαπάω και εγώ.

Ολοι σε αγαπάμε!!!

Το πλήθος του κόσμου που ήρθε να σε αποχαιρετήσει, αποδεικνύει τον σεβασμό και την αγάπη και δικαιώνει τους αγώνες Σου. Και είναι τιμή για εμάς που είχαμε ΕΣΕΝΑ.

Τώρα τα παιδιά και τα εγγόνια Σου σε ένδειξη σεβασμού – αγάπης και αφοσίωσης θα Σε σηκώσουν ψιλά, θα Σε πάρουν στα χέρια τους για να Σε οδηγήσουν τα ίδια στην τελευταία Σου κατοικία. Αρπάζοντας την ευκαιρία έστω και για τελευταία φορά να Σε έχουμε κοντά μας, να Σε αγγίζουμε, να Σε έχουμε δικό μας!!

ΠΑΤΕΡΑ

Μας αγάπησες.

─ «Σε αγαπάμε»!

Μας τίμησες.

─ «Σε τιμάμε»!

Μικρά με χαρά μας πήρες αγκαλιά.

─ «Μεγάλοι με λύπη σε σηκώνουμε ψηλά».

Θα μας κοιτάζεις από τον ουρανό.

─ «Θα σηκώνουμε το κεφάλι. Με την ευχή σου παντού και πάντα. Στην μνήμη μας θα είσαι αιώνια»!

Θέλησες να φύγεις.

─ «Θα είσαι κοντά μας»!

Καλό σου ταξίδι!!!».