Διεκδικήσεις και Απειλές κατά των Εθνικών μας Συμφερόντων - Γεωπολιτικές Εξελίξεις Εθνικού Ενδιαφέροντος.

Εισέρχομαι στο θέμα με την όποια αντικειμενικότητα μπορεί να έχει ένας ανησυχών Έλληνας, ο οποίος μέσω της κοινής λογικής αντιλαμβάνεται το ανορθόδοξο της πορείας του έθνους μας. Και αναφέρομαι στην κοινή λο­γική, διότι η λογική μου είναι αυτή του απλού πολίτου και όχι η περίπλοκη και ελιγματώδης ενός εδραιωμένου θεσμικού.

Όπως η συντριπτική πλειονότης των Ελλήνων, έτσι κι εγώ αντιλαμβάνομαι, ότι η Ελλάδα απειλείται. Και η κοινή μου λογική διατελεί εν συγχύσει: γιατί η Ελ­λάδα απειλείται; Γιατί; Επειδή η Ελλάδα νοσεί! Και η απειλή προέρχεται πρωτίστως από τον ίδιο της τον εαυτό. Και πώς είναι δυνατόν; Είναι. Ας ιδούμε τα συμ­πτώματα.

Η Ελληνική οικονομία ασθενεί. Ο ανταγωνισμός και η διαμάχη για την ικανοποίηση ασυγκράτητων επι­διώξεων οδηγούν σε μία διάσταση, όπου η οικονομία αφήνεται στην λειτουργία της αήθους αγοράς. Η ίαση δεν αναμένεται από τις στρατιές των οικονομολόγων, οι οποίοι συζητούν ατερμόνως πλην αποφεύγουν επιμε­λώς να προτείνουν λύσεις ουσίας, λύσεις αποτελεσμα­τικές, με τις οποίες η Ελλάδα Θα μπορούσε να επαναποκτήσει την οικονομική της υγεία.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι οικονομικό. Είναι πολιτικό. Το κράτος οφείλει να προσαρμόσει τις παρεμβάσεις με συνειδητό συντονισμό για την ανάπτυξη της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, που είναι άλλωστε και στα πλαίσια των δυνατοτήτων της χώρας.

Η οικονομία της Ελλάδος θα εισέλθει σε υγιή πορεία, όταν αναληφθεί υπεύθυνη πολιτική αντιμετώ­πιση, η οποία θα διακρίνεται από αυξημένη πολιτική και κυρίως εθνική συνείδηση. Άλλως δεν προοιωνίζεται καμμία ανάκαμψη.

Άλλη απειλή. Το δημογραφικό. Δεν αμφιβάλλω και ουδείς εκ των παρόντων αμφιβάλλει, ότι η δημογρα­φική μας νόσος οφείλεται σε αριθμό φθινουσών παρα­μέτρων, όπως είναι η ομογονία, η ομοφυλία, η ομοεθνία, η ομοφυΐα και η ομοείδεια. Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να εγκύψει με περισσή σοβα­ρότητα στο σύμπτωμα. Και επί πλέον πρέπει να λάβει θέση φυλάξεως έναντι του φαινομένου της παγκοσμίου ανακατανομής των πληθυσμών, διότι η χωρητικότητα μας είναι ησσόνων δυνατοτήτων και ανοχών. Και όχι μόνον. Πρέπει να λάβει υπ' όψιν και την σκόπιμη και κατευθυνόμενη διεισδυτική πρακτική των ομόρων λαών που μαζί με τους λοιπούς, ανεξέλεγκτα εισρέοντες. συ­στήνουν ένα υπομόχλιο ανατροπής της μέχρι προ τίνος γνωστής μας ελληνικής τάξεως δημογραφικών και πληθυσμικών πραγμάτων.

Αλλο σύμπτωμα υποτροπιαζούσης νόσου. Τα πολιτισμικά. Οι Έλληνες ενώ έχουν την πλουσιότερη πο­λιτισμική κληρονομιά συμπεριφέρονται κατά τρόπο, ο οποίος αντιβαίνει σε ορισμούς, που διαβεβαιώνουν, πι­στοποιούν και προσεπικυρώνουν την πολιτισμική ανέ­λιξη.

Οι θεσμοί και η παιδεία γίνονται αθύρματα προ­οδευτικών θεωριών ή πραγματιστικών και αποδομιστικών στόχων. Αν μη τι άλλο τουλάχιστον οι Έλληνες θα μπορούσαν να εργάζονται για την διαφύλαξη της κλη­ρονομιάς στην κατάσταση που την παρέλαβαν. Από την άλλη χαρακτηριστική είναι η ανοχή μας στην πολιτι­σμική ρυμούλκηση από αλλότριους παράγοντες που συντελούν στην πολιτισμική μας αλλοίωση. Αποδεχόμεθα την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση χωρίς αντίρ­ρηση.

Τούτο όμως δεν είναι άλλο τι από μία καθαρά οικονομική παγκοσμιοποίηση, η οποία επιδρά δραμα­τικά στην αλλοίωση των βιοθεωρικών στοιχείων, που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία δεδοκιμασμένων αξιών. Δε­χόμεθα με απαθές ανασήκωμα των ώμων μας την μουσουλμανοποίηση του ακραιφνούς ελληνικού ανθρωπολογικού και νυν χωροχρονικά αποστασιοποιημένου κοινωνικού τοπίου.

Και κάτι καινούργιο. Η ζωή μας μολύνθηκε από Σουλεϊμανίαση. Πολλαπλά είναι τα τρυπήματα από τις ενέσεις κατωτεροποίησης που δέχεται ο οργανισμός μας.

Κι όμως, η Ελληνική Πολιτεία θα μπορούσε με βάση την διαισθητική προσέγγιση, την τεχνοκρατική συνδρομή και την τεχνολογική υποστήριξη να επανέλθει στην εξέταση, αξιολόγηση και εκμετάλλευση της εκχω­ρούμενης και παγκοσμίως σεβαστής πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να υπερηφα­νευτούμε, ότι είμαστε συντελεστές μιας διαρκούς ελλη­νικής ηγεμονικής πολιτισμικής παρουσίας στον υφήλιο πολιτισμικό κόσμο.

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι. Η Αθήνα παγ­κόσμια πολιτισμική πρωτεύουσα. Η Σπάρτη οικουμενι­κός οδηγός αρετών. Οι Θερμοπύλες, ο Μαραθώνας, η Σαλαμίνα, οι Πλαταιές: πλανητικά μουσεία αποδείξεως της δυνάμεως της ανθρώπινης θέλησης.

Η ομοεργία των συγχρόνων υπευθύνων στο «με­γάλα πράττειν» θα προίκιζε την Ελλάδα με την αίγλη, που τούτη την ώρα έχει την απόλυτο ανάγκη της. Συνε­πώς η αδιαφορία μας για την διατήρηση της συνεχείας του ελληνικού μας πολιτισμού ισοδυναμεί με μία εκ των έσω απειλή.

Μία άλλη απειλή είναι και η τάση προς αμεθεξία περί τα θρησκευτικά. Ας το χαρακτηρίσουμε ως το ηθικο-κοινωνικόν αδιάθετον. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αναδυόμενη θρησκεία είναι ο ατομισμός, όπου το αν­θρώπινο υποκείμενο περιβάλλεται με ιερότητα και αν­τιπαρατίθεται σε κάθε εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Και το συλλογικό συμφέρον, ως φυσικόν απαιτεί μείωση του ατομισμού. Ο αύξων αυτός αθεϊσμός και ο αγνωστι­κισμός μπορεί να συνιστούν ένα πνευματικό αυτοπροσδιορισμό αλλά δεν παύουν να είναι καταλύτες εξοφλήσεως της ελληνικής κοινωνικής ομοειδείας. Απέ­ναντι η εκκλησία στέκεται αδέξια και σαστισμένη ένεκα του φρενήρους ρυθμού των κοινωνικών μεταλλαγών επί παραδόσεων, πίστεως και δοξασιών. Επιδεικνύει αδυνα­μία προβολής μιας ισχυράς θρησκευτικής επιχειρηματο­λογίας, εμπρός στην ρευστότητα πεποιθήσεων. Οι πεπαιδευμένοι αιτιώνται την απουσία πνευματικών ερε­θισμάτων. Οι ενδείξεις μαρτυρούν κοινωνικο-πνευματική απορρύθμιση

.

Παρά ταύτα, ο ιστός της πίστεως των Ελλήνων παραμένει εκείνος, ο οποίος έχει διαμορφωθεί από την παράδοση. Ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να πι­στεύει σε κάτι, διότι άλλως Θα καθίστατο εκμεταλλεύ­σιμος ύλη των φορέων του θρησκευτικού μηδενισμού, του κοινωνικού ρεφορμισμού, ακόμη και του αφελληνι­σμού, όπερ και ολέθριον για την δική μας ανάδελφο φυ­λετική ομάδα, η οποία θέλει και πρέπει να έχει ένα εθνικο-κοινωνικό προσανατολισμό. Ας παραδειγματισθούμε από το Ιslam. Ας ιδούμε την ακμαιότητα των μουσουλμάνων και την έφεση τους να καλύπτουν τα κενά εκείνα, όπου δεν υπάρχουν άμυνες, οι οποίες να εγ­γυώνται την ακεραιότητα της οντότητας, που εκπροσω­πούν.

Στην Ελλάδα σήμερα ακόμη και ένας κοινός νους, πολλώ δε μάλλον ένας προσεκτικός αναλυτής θα παρατηρήσει, ότι στους θεσμούς υπάρχουν κενά. Κενά σε προσδοκώμενη σοφή ηγεσία. Σε πρόσφορο διαχεί­ριση της οικονομίας. Στην εκτίμηση της σοβαρότητος του ρόλου των ενόπλων δυνάμεων στην ασφάλεια της χώρας. Γενικά θα διαπιστώσει χρεωκοπία των αξιών.

Λέει ο Arlnod Toynbee στο βιβλίο του «Η Σπουδή της Ιστορίας», ότι όταν τα σύνορα μιας κοινω­νίας ανωτέρου πολιτισμού και μιας άλλης κατωτέρου τοι­ούτον παύσουν να προχωρούν, η πλάστιγς δεν σταθεροποιείται αλλά θα κλίνει υπέρ της καθυστερημένης κοινωνίας, η οποία κατά τεκμήριον, διακρίνεται από σφρίγος.

Εδώ σήμερα καθιστάμεθα μάρτυρες μιας περί­που ομοίας αντιπαραβολής κοινωνικών οντοτήτων. Η Ελλάς, η κάποτε πηγή του πνευματικού φωτός, σήμερα δείχνει κατάκοπος και παρητημένη. Ακόμη και από την στοιχειώδη μέριμνα της αυτασφαλίσεως. Δεν φαίνεται να γνωρίζει τον τρόπο να αμυνθεί. Απλά ελπίζει, σε δη­μιουργία συνθηκών ανασυντάξεως για μια πολιτικοκοι­νωνική επιστροφή. Μία επιστροφή με διεκδικήσεις. Η -επί των ημερών μας- στάση της πολιτικής ηγεσίας, όταν διατείνεται, ότι η Ελλάς ουδέν διεκδικεί δεν στοιχειοθε­τεί ένα διπλωματικό ή διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Αντιθέτως αποκαλύπτει αδυναμίες του συστήματος της ελληνικής σκέψεως. Είναι ο αντικατοπτρισμός φοβικών συνδρόμων. Είναι η ανισχυρία δομών. Είναι η ηγεσιακή ισχνότης. Είναι το διπλωματικόν ευένδοτον. Είναι η εκτελεστική ανικανότης. Είναι η άτοπος δικαιολογία των όσων αρμοδίων, που αποποιούνται υπευθυνότητα. Είναι η μοιρολατρική υποταγή ενός ολόκληρου λαού.

Σε ένα τέτοιο παρηκμασμένο μόρφωμα με κατεσταλμένη την πολεμική αρετή και εμφανή την αδυναμία της αυτοβοήθειας και αμύνης, φυσικόν επόμενον είναι να υπάρχουν διεκδικήσεις από τους όμορους εις βάρος της αλλογενούς προς αυτούς Ελλάδος. Και αυτές τις διεκδικήσεις οι γύρω μας τις προβάλλουν ανενδοίαστα.

• Οι Αλβανοί ανεπίσημα μεν ουσιαστικά δε, διεκ­δικούν ολόκληρη την'Ηπειρο και μέρος της Δυτικής Μα­κεδονίας.
• Οι Σκοπιανοί επίσημα και δεδηλωμένα διεκδι­κούν τον ελληνικό χώρο μέχρι τον Όλυμπο.
• Οι Βούλγαροι έχουν στον νού τους και όταν οι συγκυρίες αρμονιστούν, να υλοποιήσουν την πάλαι ποτέ Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Ας θυμηθούμε και πρό­σφατο δεδομένο σε χάρτη μελετωμένης ασκήσεως.
• Ως προς τους Τούρκους, τι θα μπορούσαμε να πούμε; Γνωστές σε όλους οι προθέσεις των Τούρκων, ως προς την Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο.

Κι ας έχουμε στο νού μας και κάποια ενδεχό­μενα.

Αν το αύριον της Ελληνο-Τουρκικής αντιπαρα­θέσεως καταλήξει σε μία σύγκρουση -ας πούμε- χαμη­λής εντάσεως, τότε η στρατηγική με την παραδοσιακή της σημασία θα παύσει να έχει εφαρμογή. Θα αποτελεί απλώς ένα ηλεκτρονικοποιημένο παίγνιο του Γενικού Επιτελείου. Κάτι σαν άσκηση αυταπάτης. Και τούτο, διότι, μόλις ξεκινήσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις κλασ­σικής μορφής θα ανοίξει ταυτόχρονα και η αυλαία ενός θεάτρου προσθέτων επιχειρήσεων οπουδήποτε εντός Ελ­λάδος. Ανορθόδοξες ενέργειες, πάσης φύσεως τρομο­κρατικά κτυπήματα και αριθμός ασύμμετρων εχθρικών προσβολών.

Και οι εχθρικώς ενεργούσες ομάδες θα ενεργούν κάτω από εχθρικές κατευθύνσεις, θα δεχθούμε προκη­ρύξεις, διακηρύξεις και ίσως ανακηρύξεις.

 Ας φαντα­στούμε τη δράση ενός οργανωμένου UCC. Ας μην αγνοήσουμε ενδεχόμενη διείσδυση Γκρίζων Λύκων συ­νεργαζομένων με εξοπλισμένες ομάδες της μειονότητος της Θράκης. Θα υποστούμε προσβολές από ένοπλα απο­σπάσματα βορείων ομόρων διεκδικητών καθώς και άλλων ξένων ποινικού ενδιαφέροντος συμμοριών. Θα γευτούμε τις φρικαλεότητες πεινασμένων λαθρομετανα­στών. Και ας μη παραλείψουμε τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές. Ακόμη-ακόμη απειλή πρέπει να λογισθεί και η εκδήλωση ασύμβατων προς το δέον ενεργειών των βορειοελλαδιτών προσφύγων, που θα κατευθυνθούν στο νότο προς εύρεση τροφής και στέγης και εξασφάλιση της ταλαιπωρημένης υπάρξεως των.

Ας σκεφθούμε εν τέλει και τους υπόλοιπους εμάς Έλληνες και τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας θα αντιδράσει στα πλαίσια μιας αυτοάμυνας.

Και ας μη μου πει κάποιος: «μα τι λέτε κύριε. Δεν γίνονται πόλεμοι σήμερα».

Και ο κάθε σκεπτόμενος και σπουδαγμένος και υποψιασμένος και αυτός που έχει επάρκεια και μπορεί και «βλέπει» το τι συμβαίνει στον κόσμο και αυτός που αντυλαμβάνεται πράγματα, που δεν αντιλαμβάνονται οι πολλοί, θα σας πει, ότι «όσο υπάρχουν άνθρωποι επί Γης, η ειρήνη θα σηματοδοτεί τα διαστήματα μεταξύ των πολέμων».

Και για να μην επιχειρηματολογούμε χρονοτρι­βώντας για να πεισθούμε για πράγματα ευαπόδεικτα, ας καλέσουμε τους ανωτάτους υπευθύνους πολίτες αυτής της χώρας να μας διαβεβαιώσουν, να μας εγγυηθούν, να μας υπογράψουν, ότι δεν γίνεται πόλεμος και συνεπώς δεν χρειαζόμαστε τις ένοπλες δυνάμεις.

Η ευθύνη μιας τέτοιας δηλώσεως, ως φαίνεται καταλήγει σε πιθανή παραπομπή σε στρατηγικούς ανα­λυτές. Αλλά -ώ, του παραδόξου- τις απόψεις των οποίων είναι πλέον ή βέβαιον, ότι ολίγιστα υιοθετούν.

Οι αναλυτές θα πουν, ότι σήμερα η κίνηση των κεφαλαίων είναι ένα όπλο πανίσχυρο, που δεν γνωρίζει σύνορα κρατών και δεν ελέγχεται. Οτι τα ΔΣ των πολυε­θνικών εταιρειών διαθέτουν μεγαλύτερη δυναμική και αποφασιστικότητα από τα πλείστα των υπουργικών συμ­βουλίων κρατικών οντοτήτων. Θα πουν, ότι όταν συν­τρέξουν συμφέροντα των κρισίμων, των ανενδοίαστων και αποφασιστικών δυνάμεων, τότε θα βρεθούμε εκόντες άκοντες στο μέσον ενός πολέμου.

Και πόλεμοι είναι πολλών ειδών. Είναι οι πολι­τισμικοί. Είναι οι θρησκευτικοί, οι δημογραφικοί. Είναι οι των μεταναστευτικών κυμάτων. Είναι οι οφειλόμενοι στην πείνα. Είναι οι πόλεμοι για το πετρέλαιο, για το νερό, το περιβάλλον, τα ναρκωτικά. Είναι για τον έλεγχο της πληροφορίας. Είναι οι ΡΒΧ. Είναι οι πυρηνικοί, οι διαστημικοί. Είναι κι αυτοί εντός των άστεων. Είναι οι αποσχιστικοί, οι ποδοσφαιρικοί, οι τουριστικοί. Είναι οι ασύμμετροι. Είναι πόλεμοι, που ο νους μας αδυνατεί να προσδιορίσει.

Και τι λένε οι αναλυτές. Οτι για όλα τα ενδεχό­μενα απαιτείται ύπαρξη Εθνικής Στρατηγικής. Πρέπει να υπάρχει Εθνική Στρατηγική, όπως μας λέει ο ναύαρ­χος Γρηγόριος Δεμέστιχας στο ομώνυμο -και χρήσιμο για τους κυβερνήτες- βιβλίο του, ώστε να ασκηθεί σωστή εξωτερική, οικονομοκοινωνική και αμυντική πο­λιτική.

Για να επιτευχθεί τούτο πρέπει να προσδιορι­στούν τα εθνικά συμφέροντα. Να διερευνηθεί το διεθνές περιβάλλον και οι σχέσεις μας με αυτό. Να αποτιμηθεί η γεωστρατηγική θέση της χώρας. Να γίνει ρεαλιστική εκτίμηση απειλών και δυνατοτήτων ασφαλείας. Να συν­δράμουν άπαντες οι εμπλεκόμενοι φορείς στο έργο της κραταιώσεως της εθνικής ισχύος. Να πραγματοποιηθούν με τον ύψιστο βαθμό διορατικότητος συμπήξεις συμμα­χιών. Να καλύπτονται άπαντες οι εθνικοί σκοποί μετά από εκμετάλλευση καλών ιδεών ελιγμού για την αντιμε­τώπιση κρίσεων, κυρίως σήμερα, όπου το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης έχει λάβει την μέγιστη δυναμική του, επειδή στους θαλασσίους περί την χερσαία Ελλάδα χώ­ρους υπάρχουν προσοδοφόρες πηγές ενεργείας.

Και αυτές τις πηγές, τις δικές μας πηγές, τις καλοβλέπει ο Τούρκος. Ερμηνεύοντας τον υπουργό εξωτε­ρικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου αντιλαμβανόμεθα, ότι η Τουρκία ασκεί γεωπολιτική με σκοπό, την επιλεκτική ιεράρχηση σχέσεων με τους γείτονες καθώς και την συμπιεστικά μονομερή αναβάθμιση του ρόλου της σε επίπεδο περιφερειακό. Ως προς αυτό έχει και την στήριξη των ΗΠΑ, που η Τουρκία για αυτούς είναι κομ­βική χώρα στην συνδετική περιφέρεια Ευρώπης και Μέσης Ανατολής.

Μια πιο προσεκτική ματιά μας οδηγεί σε αμφι­σβητήσεις, ως προς τις διακηρυσσόμενες καλές προθέ­σεις της Τουρκίας στον συγκεκριμένο αυτό χώρο συναντήσεως των τριών από τις πέντε ηπείρους. Η Τουρ­κία εκμεταλλεύεται περισσότερο την Πολιτική Γεωγρα­φία, η οποία στην περίπτωση της παραμετράται με τον υποβιβασμό της βούλησης των γειτνιαζουσών με αυτήν χωρών και με τον ταυτόχρονο περιορισμό των διαθεσί­μων επιλογών των κυβερνήσεων των γύρω χωρών.

Η Τουρκική πολιτική επί του προκειμένου είναι μία γεωπολιτική ψευδαίσθηση, μία Νταβουτόγλεια υπο­κρισία, μία στρατιωτική αιτιολογία και μία πολιτισμική βαρβαρότητα.

Αφού λοιπόν τα πράγματα είναι έτσι, ας ξεκινή­σουμε κάνοντας αρχή από την πολιτικο-στρατιωτική με­λέτη της ουσίας της «αποτροπής» μέχρις ότου φθάσουμε στο επίπεδο του ευαποδέκτως «διεκδικείν» 

Υποστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος

σημ. κ.π. 

Το ανωτέρω κείμενο έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Προβληματισμοί τεύχος 72

και αποτελεί εισήγηση του υποστρατήγου Κ.Αργυρόπουλου στην ημερίδα της 24ης Μαίου 2013 στην ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ με θέμα:

"Η άμυνα και ασφάλεια της χώρας μας υπό το πρίσμα των εσωτερικών και εξωτερικών εξελίξεων"