Δράσις

Καθόταν σε ένα μικρό cafe, κάπου στην πλατεία Κυψέλης. Έβραζε από θυμό και οργή. Αν τον έπιανες από την μύτη θα σκαγε, όχι ότι θα προλάβαινες κιόλας. Μπορεί να είχε πατήσει στα 40, είχε την ηλικία της Μεταπολίτευσης συνήθιζε να λέει, μα ήταν απο 10 χρονών στα γυμναστήρια και στα 15 βγήκε στο μεροκάματο, δε μάσαγε εύκολα. Παραδόξως για απλός απόφοιτος Γενικού Λυκείου του άρεσε πολύ το διάβασμα, κάτι που δυστυχώς δεν οφειλόταν στη σχολική του θητεία αλλά σε έναν φίλο εκδότη που τον προμήθευε μικρό αφειδώς βιβλία, και δωρεάν.! Μα ήταν να σκάσει...

ΠΩΣ ΞΕΠΛΕΝΕΤΑΙ Η ΣΑΛΑΜΟΥΡΑ

Μέχρι να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό μέτωπο, ο κάθε Ερντογάν θα μιλάει για «παστώματα» και θα καγχάζει σε βάρος μας

Ελληνόφωνοι σαλιάρηδες, βουτηγμένοι στο μέλι του κρατικού κορβανά μαζί με το πύον της διαφθοράς τους είχαν γεμίσει σάλια τον Ερντογάν. Τον επισκέπτονταν, τον καλόπιαναν, του γλυκομιλούσαν, του εύχονταν να βγει σύντομα από τη φυλακή, φωτογραφίζονταν μαζί του λες και ήταν ο Ελβις. Τον διαφήμιζαν κιόλας στους λαχανοκέφαλους που τους ψήφιζαν: «Καλός ο Ερντογάν, μετριοπαθής ισλαμιστής (σαν να λέμε κεντροδεξιός θαυμαστής του Χίμλερ). Δεν είναι σαν τους κεμαλικούς. Συμφέρει την Ελλάδα ο Ερντογάν». Γλίτσα, γελοιότητα και γραικυλισμός του χειρίστου είδους. Οι λίγοι που έλεγαν τα αυτονόητα αντίθετα (παράδειγμα ο αξέχαστος Νεοκλής Σαρρής) καθυβρίζονταν από τους τιποτένιους. 

Ως πότε το Παραμύθι του Πολυτεχνείου; (του Χρήστου Πασαλάρη)

Με αφορμή τον θάνατο του Χρήστου Πασαλάρη ο Κοινός Παρονομαστής εις μνήμη, αναδημοσιεύει ένα άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην εθνικιστική εφημερίδα 21ος Αιών τον Δεκέμβριο του 1994 βάζοντας και ένα απόσπασμα από το βιογραφικό του για να θυμίσουμε ότι ξεκίνησε ως αριστερός και εργαζόμενος στον Ριζοσπάστη.  Ο Χρήστος Πασαλάρης σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα και η μητέρα του, γεννημένη στο Μοναστήρι, ήταν κόρη του Μακεδονομάχου Ναούμ Κωνσταντινίδη, οπλαρχηγού του Παύλου Μελά.