γράφει ο Δημήτρης Γκίκας
Είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν ότι χρειαζόμαστε διανοούμενους
με πολιτική σκέψη και αντίστοιχη διάθεση για παρεμβάσεις. Ως Πλατωνιστής,
εξάλλου, πιστεύω ακράδαντα στη σημασία της άσκησης πολιτικής από ανθρώπους
καλλιεργημένους και πεπαιδευμένους, με την ευρεία, αλλά και τη στενή, σημασία
της έννοιας.
Δεν έχω, όμως ψευδαισθήσεις. Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι
σοβαροί καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων συνήθως αρνούνται να ευτελίσουν
το λόγο τους και την παρουσία τους μέσα σε μια αηδή πολιτική σκηνή. Αντιθέτως,
οι ψευτο-διανοούμενοι του συρμού επιδιώκουν την ενασχόληση με τα πολιτικά
ζητήματα – άλλοι για να προκαλέσουν και να παραμείνουν στην επικαιρότητα όσο
μπορούν περισσότερο, άλλοι διότι η καλλιτεχνική τους δραστηριότητα, ούσα κάτω
του μετρίου, δεν δύναται πλέον να τους αποφέρει τα αναμενόμενα οικονομικά κέρδη
και τις κοινωνικές απολαβές που επιθυμούν – οπότε αυτοδιορίζονται αργυρώνητα
«σκυλάκια» του πολιτικού ή ιδεολογικού καθεστώτος για να εξασφαλίσουν,
ενδεχομένως, κάποιο αντίστοιχο «κοκαλάκι» – άλλοι απλώς επειδή δεν είναι τίποτε
περισσότερο παρά «ψωνισμένοι», «καβαλημένοι» άνοες που αυτοανακηρύχθηκαν
πολιτικοί «φωστήρες».