Από τήν Αναγέννησι καί μετά όταν ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός
άρχισε νά ανδρώνεται μι μεγάλη σειρά
φιλοσόφων εμφανίστηκε στο πολιτιστικό προσκήνιο. Η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία είχε
γεννηθή μέσα στή σύνθεση τής Αρχαίας Ελληνικής διανοήσεως καί εκείνου του
ηθικού κλίματος πού ήταν ή κληρονομιά τοΰ Χριστιανισμού.
Ό Καρτέσιος (RENE DECΚART) καί ό Φραγκίσκος Βάκων, ό ένας
στήν Γαλλία καί ο άλλος οτήν Αγγλία είναι oι θεμελιωτές του Ευρωπαϊκού
φιλοσοφικού πνεύματος στόν 16ον και17ον κυρίως αιώνα. Αυτούς τούς ακολούθησαν ό
Όλλανδός Βενέδικτος Σπινόζα, ο Γερμανός Λαίμπνιτς, τόν 18ο αιώνα ol Γάλλοι
εγκυκλοπαιδιστές καί ο Εμμανουήλ Κάντ, ο κορυφαίος των Γερμανών ιδεαλιστών
Γεώργιος-Φρειδερϊκος Χέγγελ, oι άναθεωρητές τής ιδεαλιστικής φιλοσοφίας τοΰ Χέγγελ
Κάρολος Μαρξ καί Φριδερίκος ENGELS πού δημιούργησαν τό Ιδεαλιστικό ύλισμό οτύν
19ο αΙώνα. Καί τέλος στόν 20ο αΙώνα ό Κικερκαντ, ο Κάρλ Γιάσπερς, ο Χαιντέγκερ
δημιουργοί της φιλοσοφίας του ύπαρξισμού και ο Χουρσέλ τής φιλοσοφίας της
Φαινομενολογίας.
"Ολα αυτά τά ρεύματα, είτε ιδεαλιστικά, είτε υλιστικά,
είτε σύνθετα (σάν θεωρίες δηλαδή του δυϊσμού ή τής ταυτότητος) έχουν τρεις
κοινές βάσεις: