Ο Νίκος Συρίγος
είδε αυτή τη φωτό, ζήλεψε κι απογοητεύτηκε για μια ακόμη φορά...
Με την Ιταλία μας
χωρίζει μια λωρίδα θάλασσας. Θεωρητικά μοιάζουμε. Είμαστε και οι δυο
λαοί νότιοι και αλέγκροι. Δεν χαμογελάμε αναγκαστικά. Μας βγαίνει από την ψυχή
μας χωρίς ιδιαίτερο ζόρι. Ξέρουμε και οι δυο λαοί ότι η ευτυχία μπορεί να είναι
μια τομάτα κομμένη στα τέσσερα, δυο ελιές, μια φρατζόλα ψωμί κι ένα ραδιοφωνάκι
πλάι στο κύμα…
Διαφέρουμε όμως σε κάτι. Στον σεβασμό στην έννοια πατρίδα.
Οι Ιταλοί είχαν πάντα ψηλά την πατρίδα, τη σημαία, τον Εθνικό Ύμνο.
Θεωρούσαν, θεωρούν και θα θεωρούν όχι απλά υποχρέωση αλλά ιερό καθήκον να τραγουδήσουν (και το κάνουν με την ψυχή τους) τον Ύμνο της πατρίδας τους από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο. Δεν το θεώρησαν ποτέ γραφικό, ντεμοντέ και (πολύ περισσότερο) φασιστικό να τραγουδούν περήφανα ότι υμνεί την Ιταλία… Δεν φοβήθηκαν μήπως κάποιος τους πει φασίστες…
Θεωρούσαν, θεωρούν και θα θεωρούν όχι απλά υποχρέωση αλλά ιερό καθήκον να τραγουδήσουν (και το κάνουν με την ψυχή τους) τον Ύμνο της πατρίδας τους από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο. Δεν το θεώρησαν ποτέ γραφικό, ντεμοντέ και (πολύ περισσότερο) φασιστικό να τραγουδούν περήφανα ότι υμνεί την Ιταλία… Δεν φοβήθηκαν μήπως κάποιος τους πει φασίστες…