του Νικηφόρου Λυκίδη
Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά.
Άνοιξη 2017. Η Σερβία αρνείται να μπει στο
ΝΑΤΟ.
Φθινόπωρο 2017. Ο Τσίπρας μεταβαίνει στις
Ηνωμένες Πολιτείες όπου συναντάται και συνομιλεί με τον Τραμπ και άλλους
παράγοντες. Ένα μήνα μετά την επιστροφή του Τσίπρα, η Ελλάδα αναλαμβάνει
πρωτοβουλία για την επίλυση του Σκοπιανού. Τις διαπραγματεύσεις αναλαμβάνει και
φέρει εις πέρας, με εντυπωσιακή ταχύτητα και με εντυπωσιακές παραχωρήσεις, ο
Νίκος Κοτζιάς.
Όλοι οι συστημικοί παράγοντες (Εκκλησία,
Κόμματα, ΜΜΕ), με λίγες εξαιρέσεις, αρχικά υποστηρίζουν την παραχώρηση του
ονόματος και τάσσονται κατά των συλλαλητηρίων ή παραμένουν αδρανείς και
ουδέτεροι. Η πίεση των αυτόνομων Πατριωτικών και Εθνικιστικών προσπαθειών που
συναποτελούν ένα άτυπο Δίκτυο, ανά την Ελλάδα, και η αυθόρμητη συμμετοχή
εκατομμυρίων Ελλήνων σε περισσότερα από 100 συλλαλητήρια (κορυφαία αυτά της
Θεσσαλονίκης και των Αθηνών), ανατρέπει τα δεδομένα και καταγράφοντας την
πλειοψηφική και μαχητική αντίθεση των Ελλήνων στις συμφωνίες της διεφθαρμένης
αριστεράς και των συνενόχων της.