Οι Εθνικιστές του Λευκού (του Θεόδωρου Καραμπέτσου)

Πρίν εικοσιπέντε χρόνια, στήν γειτονική Ιτα­λία ζούσε ένας πετυχημένος συγγραφέας - φι­λόσοφος, ό όποιος ήγείτο μιας Εθνικιστικής Κινήσεως, Αγωνιστής, σωστός, τίμιος, σοβα­ρός καί συνεπής στίς θέσεις του. Τόν γνώρι­ζαν όλοι  οί ενεργοποιημένοι εθνικιστές, τόν διάβασαν καί τόν σέβονταν. Πέρα άπό εκεί ό­μως κανένας απόηχος. Παρέμενε στό περιθώ­ριο, πιστός στίς θέσεις του: νά μήν άλωτριωθή, νά μήν μπή στό παιχνίδι τοϋ κατεστη­μένου, νά μήν συντονισθή μέ τίς δημοκρατικές διαδικασίες

Κάποια μέρα όμως διεπίστωσε μιά φοβερή αλήθεια: ή χορεύεις στόν ρυθμό πού τό κα­τεστημένο επιβάλλει καί μέσα άπό έκεΐ αγω­νίζεσαι, πλάθεις συνειδήσεις, (προσηλυτίζεις), ή παραμένεις θαμένος στό κοιμητήρι τών φαντασμάτων καί δέν εξυπηρετείς καμμιά ι­δέα, κανένα όραμα, κανένα σκοπό! Φυσικά εν­τάχθηκε στό συγγενικό μ' εκείνον κόμμα, όπου μέσα στήν μεγάλη Εθνικιστική μάζα βρήκε όμόχνωτους ιδεολογικά, βγήκε τό «ρεύμα» του, βρήκε τήν συνισταμένη του. Έδώ, ό αγώνας είχε μεγαλύτερη άπήχησι στίς μάζες καί οί θέσεις του εύρισκαν φαρδύτερες λεωφόρους διακινήσεως. Γνώριζε πώς είχε τήν δύναμι νά ξεσηκώνη τούς ανθρώπους, νά τούς ξυπνά τά πάθη καί νά τούς κατευθύνη έκεΐ όπου αυτός επιθυμούσε.  

Εκδήλωση μνήμης για τους πεσόντες της «μάχης της σημαίας» στη Λάρισα

Σύντομο ιστορικό

Στα τέλη του Μαΐου του 1917 η Ελλάδα έζησε συγκλονιστικές μέρες. Η κορύφωση του Εθνικού Διχασμού σημαδεύτηκε με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του στρατηλάτη βασιλιά Κωνσταντίνου και την ανάρρηση στον θρόνο του διαδόχου Αλέξανδρου σύμφωνα με τις επιθυμίες της Αντάντ. Την 28η Μαΐου 1917, η Θεσσαλία, ήδη από μήνες αποστρατικοποιημένη ουσιαστικά, σε ένδειξη καλής θελήσεως από το βασιλικό καθεστώς, δέχεται την εισβολή δυνάμεως 20.000 ανδρών του στρατηγού Σαράιγ και «καταλαμβάνεται» από τις δυνάμεις της Αντάντ. Αν και σύμμαχοι πλέον, οι Γάλλοι συμπεριφέρονται σκαιά με τρόπο νικητή προς ηττημένο, θεωρώντας και αντιμετωπίζοντας τον ελληνικό στρατό

Αλληλογραφία αναγνωστών

Ο Κοινός Παρονομαστής θέλοντας να δώσει βήμα στους αναγνώστες του και πολύ περισσότερο στα νέα παιδιά θα δημοσιεύει εφ' όσον αυτοί μας το ζητήσουν και αξιολογηθούν από την συντακτική ομάδα του, το κείμενο, άρθρο ή παρέμβαση που θα εκφράζει τις σκέψεις ή τις ανησυχίες τους. Το πιο κάτω είναι ένα από αυτά. 

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ!!!Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ.

Του Κων/νου Κομνηνού 
Πέρασαν πάνω από εκατό ημέρες αριστερής διακυβέρνησης και η Ελλάδα αργά και σταθερά αιμορραγεί και δυστυχώς ο εθνικοπατριωτικός χώρος βρίσκεται σε λήθαργο. Η πατρίδα μας κοντεύει να γίνει αποικία των λαθρομεταναστών και εμείς ινδιάνοι της Ελλάδας, στον τομέα της οικονομίας βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή, η Ελλάδα αλλά και όλη η Ευρώπη ισλαμοποιούνται αργά και σταθερά(αποκορύφωμα θα είναι η κατασκευή τζαμιού στον Βοτανικό)και γενικότερα κυριαρχεί ένα κλίμα στην κοινωνία αβεβαιότητας

Δεν είναι κρίση, είναι παρακμή.

του Χρήστου Γιανναρά

Ονομάζουμε «οικονομισμό» την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία: Ο πολιτικός προβληματισμός και οι πολιτικές στοχεύσεις δεν αντλούνται από τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν αποβλέπουν σε αυτές. Αφορούν και αποβλέπουν κατά απόλυτη προτεραιότητα (ή αποκλειστικά) στις απαιτήσεις εξισορρόπησης λογιστικών μεγεθών, στην κατασφάλιση των Τραπεζών – όχι στη διακονία της συλλογικότητας και των προβλημάτων της.
Σήμερα οι δανειστές της Ελλάδας επιβάλλουν στην καταχρεωμένη χώρα μας, εκβιαστικά, τον οικονομισμό. Και οι ελλαδικές κυβερνήσεις (τόσο του σοσιαλ-δεξιού αχταρμά της ντροπής, που προηγήθηκε, όσο και της αριστερο-παρδαλής ασυνεννοησίας που ακολούθησε) πειθαρχούν στον εκβιαστικό οικονομισμό άτσαλα, σπασμωδικά, αυτοσχεδιάζοντας. Αποτέλεσμα: Πέντε χρόνια τώρα,

Τα ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ του ΕΝ.Ε.Κ.

Όταν οι περισσότεροι Έλληνες ήταν καθησυχασμένοι στην αγκαλιά της παρακμής και του κόμματος των πολιτικών κομμάτων υπήρχαν οι Εθνικιστές του ΕΝ.Ε.Κ που αγωνιζόντουσαν για τα δίκαια του έθνους και για να μπολιάσουν τις γενιές που ερχόντουσαν με τον σπόρο του Εθνικισμού. Παιδιά πολλοί από μας τότε διαθέσαμε κομμάτι της ζωής ανιδιοτελώς σε αυτό τον αγώνα .Ποτέ δεν μας ένοιαξε αν θα κερδίσουμε ή αν χάσουμε . Υπήρχε ένας όρος, μια λέξη που πολλοί από εμάς την κρατάμε ακόμη και σήμερα ευλαβικά:συναγωνιστής. Αυτή περιελάμβανε όλους τους όρους που έδεναν τον ελληνικό κοινωνικό ιστό αδέρφια, γονείς, φίλους συν τον σύντροφο του αγώνα.