γράφει ο Νίκος Τζιόπας
Ήμουν δυόμιση χρονών παιδάκι όταν η μάνα μου κάθισε και μου το έμαθε απ΄έξω. Έτσι είχε μεγαλώσει. Με αγάπη για την πατρίδα, με θρήνους για την ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ του έθνους.
Με την προσμονή ότι "πάλι δικά μας θα ΄ναι".
Και φούσκωνα από περηφάνια και το έλεγα μονοκοπανιά.
Έτσι προσπάθησα να μεγαλώσω κι εγώ τα παιδιά μου. Σεβόμενος το γάλα της μάνας μου που ήπια και τον ιδρώτα των γονιών μου για να με μεγαλώσουν. Μα σεβόμενος και την κληρονομιά του έθνους μου. Τους αγώνες του παππού μου και της γιαγιάς μου. Όλων των προγόνων μου που γεννιόταν και πέθαιναν με την ίδια προσμονή:
"πάλι δικά μας θα ΄ναι".
Όλων των αδερφών μου Ελλήνων που ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες.