Η αυτοκατάργηση του κράτους και της ελληνικής αστικής τάξης

Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλου

Η ελληνική αστική τάξη κατάργησε το κράτος και αυτοκαταργήθηκε. Παγκόσμια ιστορική πρωτοτυπία. Η Ν.Δ. μετά από 42 χρόνια δεν έχει ούτε ιδεολογία ούτε κομματικά μέλη. Πρόκειται για τον πλήρη εκφυλισμό της πολιτικής ζωής αφού το κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα και σημάδεψε για δεκαετίες την πορεία της αποδεικνύεται αδιασείστως ότι στερείται και ιδεολογίας και το θεμελιώδες πολιτικό στοιχείο το οποίο συνιστά την έννοια του κόμματος: Τα εγγεγραμμένα μέλη.

Τα μέλη τα οποία δίνουν τη συνδρομή τους, μετέχουν ενεργά στις προβλεπόμενες καταστατικές οργανώσεις και στα επί μέρους συλλογικά όργανα πολιτικής δράσης, εκλέγουν και εκλέγονται στα διάφορα πολιτικά επίπεδα έως το επίπεδο, το κυρίαρχο πολιτικό και κομματικό Συνέδριο, το οποίο

Καλά, δε ντράπηκε;

Η αποδόμηση εξ οικείων....

του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη

Καταλαβαίνω πολύ καλά την επιθυμία του πρωθυπουργού να πάει στην κηδεία του Κάστρο στην Κούβα. Ήταν στην παιδική και εφηβική του φαντασία ένας επαναστάτης ίνδαλμα. Ένα πρότυπο. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι ένα: Δε ντράπηκε;

Εγώ θα ντρεπόμουν να πάω να σταθώ μπροστά στα λείψανα του ανθρώπου που θαύμαζα, που ορκιζόμουν ότι θα μοιάσω, που μ’ εμπιστεύτηκε με τα μηνύματά του και που εγώ στην πράξη τον πρόδωσα στα πάντα. Σημασία δεν έχει αν ο Φιντέλ είχε δίκιο ή άδικο σε όσα έκανε. Σημασία έχει η συνέπεια, τι έλεγε και τι είναι ο ένας και ο άλλος.

Εκείνος, ήταν ένας πολύ καλός μαθητής και φοιτητής, ένας δικηγόρος των φτωχών. Εγώ ένας κακός μαθητής, ηγέτης μιας μαθητείας για λιγότερη μόρφωση και ένας κακός φοιτητής, χωρίς έργο στην επιστήμη μου.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ: Στο Μέτωπο του Αιώνος

Ή Ελληνική ιδεολογικοπολιτική Κρίσις, πού άρχισε εδώ και πενήντα χρόνια, δεν τελείωσε ακόμη. θα διαρκέσει πέρα από το τέλος αυτής, ίσως μάλιστα πέρα από τα μέσα της επομένης δεκαετηρίδας. Προχωρεί ακάθεκτη προς τα τελικά αποφασιστικά της γεγονότα, με την αδιαλλαξία μιας μεγάλης ιστορικής μοίρας, απ' την οποίαν δεν μπόρεσε να ξεφύγει καμία γενεά του παρελθόντος και πού καθορίζει απόλυτα όλες τις γενεές του παρόντος.

Αυτός πού κηρύσσει το τέλος της, η πού νομίζει ότι την νίκησε, αυτός δεν την καταλαβαίνει.

Κάθε προσωπικότητα πού εμφανίζεται στο προσκήνιο την εποχή αυτή, ό Βενιζέλος, ό Μεταξάς, ό Πλαστήρας, ό Πάγκαλος, ό Ζαχαριάδης ό Παπάγος, ό Καραμανλής, ό Παπανδρέου, ό Παπαδόπουλος, κάθε μεγάλο γεγονός, ή Μικρασιατική καταστροφή, ό δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ή κατοχή, τα Δεκεμβριανά, ό συμμοριτοπόλεμος, ή 21η Απριλίου, η το Κυπριακό δράμα, όλα αυτά δεν είναι παρά μορφές κάτω από τις όποιες πραγματοποιείται αυτή ή πανεθνική κρίσις, δηλαδή ή κρίσις της οργανικής δομής των ιδεολογικοπολιτικών συστημάτων πού μέχρι σήμερα κυριαρχούσαν πάνω στον Λαό των Ελλήνων. Πρόκειται για πρόσωπα και για φαινόμενα μιας εποχής παρακμής και καταρρεύσεως.

Δεν πέθαναν οι επαναστάτες!

γράφει η Σοφία Παπά

Ο φιλοσοφικός στοχασμός των Ελλήνων τείνει να εκλείψει...Σήμερα ο νέος τύπος ανθρώπου έχει πλήρως απορροφηθεί απ την κατανάλωση, την ηδονή της στιγμής...Έγινε κυνικός, φιλοτομαριστής κι αδιάφορος ως προς τα κοινά...Πώς είναι λοιπόν δυνατόν με τέτοιους πολίτες να λειτουργήσει αυτή η περίφημη Δημοκρατία ή να επιβιώσει; Κάποιοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα...Αλλά τι να πούν; Για τα κάποτε φιλοσοφημένα επαναστατικά χρόνια ; Για τη στάση ζωής των περισσοτέρων που έγινε απύθμενο βαρέλι ; Η για την ελευθερία που άκουγε στο όνομα Ελλάδα ;Τι;

Λορέντζος Μαβίλης: Ο Έλληνας Εθνικιστής, ποιητής και πολεμιστής

γράφει ο Παναγιώτης Καρακαϊδός

«Για λευτεριά, τιμή επάλαιψα και πίστη
Ρομφαία στα χέρια μου ανεμίσθη» 

Πριν 104 χρόνια στις 28 Νοεμβρίου 1912, όταν ο Ελληνικός Στρατός, οι απόγονοι των Μαραθωνομάχων, Μακεδόνων,  Κολοκοτρωνέων και τόσων άλλων εθνικών αγωνιστών, εμάχετο για την ολοκληρωτική αποτίναξη του τουρκικού ζυγού στο Μπιζάνι, τότε ακριβώς η ελληνική ιστορία ελάμπρυνε τις σελίδες της με ένα νέο Κυναίγυρο, ένα νέο Λεωνίδα. Τον Λορέντζο Μαβίλη.

Ο Ελληνικός Στρατός μάχεται απεγνωσμένα αντιμετωπίζοντας τις τουρκικές ορδές που μάχονται με σθένος. Ο Λορέντζος Μαβίλης ο Ιθακήσιος Ποιητής , δημοσιογράφος και εκπρόσωπος της Κέρκυρας στην Ελληνική βουλή, του Ελ.Βενιζέλου έφεδρος Λοχαγός μαζί με τον φιλέλληνα Γαριβάλδη και τον Ζακυνθινό ευπατρίδη Αλέξανδρο Ρώμα και πολλούς εθελοντές εδημιούργησαν σώμα στρατιωτικών, τους «ερυθροχίτωνες» και ήρθαν σε βοήθεια προς τον Ελληνικό Στρατό κάνοντας ανταρτοπόλεμο. Μια αντάρτικη ομάδα με ηγέτες τους Μαβίλη Ρώμα και Γαριβάλδη

Εθνικισμός και εργατική τάξη.

«..Οι σημερινές κοινωνικές αντιθέσεις προκαλούν, όπως είναι φυσικό, δυσαρέσκεια, και πίκρα στην εργατική τάξη.   η συναίσθηση ότι το Κράτος αντιπροσωπεύεται από τις πλουτοκρατικές τάξεις και δεν προστατεύει τούς εργάτες, επί πλέον οι κοινοί όροι τής ζωής των εργατών,όλων των χωρών και τα κοινά συμφέροντα τούς έκαναν να συνδεθούν μεταξύ τους και να πλάσουν διεθνιστικά ιδανικά. 

Αυτά όμως δεν στρέφονται εναντίον τής ιδέας τής πατρίδος, ούτε αποτελούν άρνηση τού εθνικισμού, αλλά εντελώς αντίθετα αποβλέπουν στην πρακτική αναγνώρισή του. 

Οργανική Κοινωνία και οι Πολιτικές Θέσεις των Εθνικιστών του ΕΝΕΚ

Παραθέτουμε τις Πολιτικές Αρχές για την Οργανική Κοινωνία έτσι όπως διατυπώθηκαν από στέλεχος του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος – ΕΝΕΚ στις διαδικασίες του 4^ου Συνεδρίου και παράλληλα παραθέτουμε την ανάπτυξη του θέματος από το βιβλίο μανιφέστο του Ανδρέα Δενδρινού «Ελληνική Πρόκλησις» που αναφέρεται στην Οργανική Κοινωνία

ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (Πολιτικές Αρχές ΕΝΕΚ)

1. Το ΚΙΝΗΜΑ πιστεύει στην επαγγελματική κατανομή της ψήφου σε αντικατάσταση της γεωγραφικής ή οποία δημιουργεί πελατειακή σχέση ανάμεσα στον πολίτη καί τον τοπάρχη τού κόμματος.

2.Τό ΚΙΝΗΜΑ πιστεύει πώς οί παραγωγικές δυνάμεις του λαού μας πρέπει να αποφασίζουν για το «σήμερα» του τόπου καί γι' αυτό πρέπει να τούς παραχωρηθεί ποσότητα εξουσίας. Στην Οργανική Κοινωνία για τα εσωτερικά θέματα της χώρας αποφασίζει το σώμα της «Βουλής των παραγωγικών δυνάμεων του λαού».