Έλλην Ευρωβουλευτής με νοοτροπία Κοσμά Αιτωλού

 

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Η εκκλησία μας εορτάζει σήμερα τον Κοσμά Αιτωλό. Έναν πραγματικό Άγιο του Ελληνισμού.

Σκέφτηκα να θυμίσω ότι, όταν (πριν από 40χρόνια) οι Εθνικιστές του ΕΝΕΚ συμμετείχαν στις ευρωεκλογές, ζητούσαν από του ψηφοφόρους να στείλουν έναν Εθνικιστή Ευρωβουλευτή στην Ευρώπη. Έναν Εθνικιστή Ευρωβουλευτή που θα χρησιμοποιούσε τον τίτλο και το κύρος του, όχι για να είναι μια ακόμα ψήφος (μεταξύ των εκατοντάδων) αλλά για να λειτουργήσει όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός.

Με συνεχείς περιοδείες από πόλη σε πόλη όλων των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με Ομιλίες, με παρουσίες σε δρώμενα, με άρθρα σε εφημερίδες, με συνεντεύξεις ή συζητήσεις στην τηλεόραση και με μοναδικό σκοπό την αφύπνιση των Λαών της Ευρώπης και την προώθηση των θέσεων της Ελλάδος σε κρίσιμα ζητήματα όπως το Κυπριακό, το Αιγαίο, το Μεταναστευτικό, η Ταυτότητα των Λαών κ.α.

Ήταν μια προσέγγιση που αντιπροσώπευε την πίστη στην δυνατότητα να έχουμε δίπλα μας τους Λαούς της Ευρώπης και όχι τις κυβερνήσεις τους, να διδάξουμε το πώς αισθάνεται ένας Έλλην Εθνικιστής τον ρόλο του (ως επαναστάτης και ιεραπόστολος) και να προσδώσουμε πολιτική χροιά στο καταξιωμένο –αγωνιστικά-, Εθνικιστικό Κίνημα.

Δυστυχώς, η ματαιοδοξία κάποιων συνεργατών και μελών της οικογένειας του έγκλειστου Παπαδόπουλου απέτρεψε την καρποφορία των αγώνων που με επιτυχία είχαμε δώσει.

Ο κόσμος δεν πείσθηκε ότι οι έφηβοι μαχητές, που θαύμαζε και ακολουθούσε αγωνιστικά, ήταν κατάλληλοι ως πολιτικοί καθοδηγητές του. Το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα δεν μπόρεσε να στείλει έναν Κοσμά Αιτωλό στην Ευρώπη. Και ακόμα χειρότερα, τα κόμματα που εξέλεξαν ευρωβουλευτές πείθοντας τους Έλληνες Πατριώτες και Ταυτοτιστές να τους εκπροσωπήσουν, άφησαν ακαθοδήγητους τους Ευρωβουλευτές τους.

Τους Μάντρωσαν στις διαδικασίες του Στρασβούργου και τους μετέτρεψαν σε νούμερα χωρίς αξία. Ότι και αν έλεγαν μέσα εκεί χανόταν … σκεπαζόταν από την πλημμυρίδα των εκατοντάδων ΜΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ.

Χαμένη ευκαιρία… Χαμένα χρόνια… Χαμένη προοπτική για τον Ελληνισμό, για τον Εθνικισμό και για την Ελλάδα.

Μόνη παρηγοριά ο στοίχος του γνωστού εμβατηρίου «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Με την επιφύλαξη ότι η Ελλάδα μεν, ποτέ δεν πεθαίνει, οι Έλληνες όμως πεθαίνουν. Και στη θέση τους φυτεύονται συστηματικά από τους Μητσοτάκηδες και Σια που κυβερνούν, άλλοι λαοί. Λαοί που φέρουν το όνομα Έλληνας στην Ψηφιακή ταυτότητά τους και όχι στο DNA τους.

Παραθέτω τον σύνδεσμο ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος άρθρου του Συναγωνιστή Σπύρου Παπαδόπουλου μέσα από το οποίο μπορείτε να διαβάσετε μια εκπληκτική τοποθέτηση του συναγωνιστή Θόδωρου Καραμπέτσου ΕΔΩ και την ομιλία μου περί Ευρωβουλευτού σε ρόλο Κοσμά Αιτωλού που ο υποφαινόμενος είχα αναπτύξει.

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗ

Νέα αντίληψη γιά τήν αποστολή του Έλληνα Ευρωβουλευτή

Νά πώς ό αρχηγός τοϋ ΕΝΕΚ Πολύδωρος Δάκογλου καθόρισε τήν άποψη τού Κινήματος γιά τήν αποστολή τοϋ Έλληνα Ευρωβουλευτή σέ σχετική συνέντευξη τύπου:

«Εμείς πιστεύουμε ότι οί Ευρωβουλευτές μας θά έπρεπε νά είναι ένα είδος κοσμοκαλόγερου. Όπως ήταν ό Κοσμάς ό Αιτωλός πού έπαιρνε τό δισάκι σέ μία εποχή Τουρκοκρατίας καί γύρναγε χωριό χωριό αφυπνίζοντας τήν εθνική συνείδησι διδάσκοντας τούς "Ελληνες. Νομίζουμε ότι έτσι έπρεπε νάναι οί Ευρωβουλευτές. Νά βγουν μέσα άπ' τήν αίθουσα τοϋ κοινοβουλίου, καί νά κάνουν μία πορεία, προς τούς λαούς τής Ευρώπης. Όχι προς τίς κυβερνήσεις της Ευρώπης. Νά τούς σκαλίσουν λίγο καί νά ξαναβγάλουν αυτόν τόν θαμμένο φυσικό Φιλελληνισμό, πού όλοι οί Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν μέσα τους. Καί νά ασκήσουν πιέσεις πρός τίς κυβερνήσεις τους υπέρ των Ελληνικών αίτημάτων».

Αλληλοσεβασμός της ίδιαιτερότητος των Εθνών πού αποτελούν τήν Ευρώπη. Νά διαλέγη κάθε λαός τό πολίτευμα πού τού ταιριάζει.

«Απαιτείται ή διατήρηση καί Ιστορική συνέχιση των εθνοτήτων της Ευρώπης.

»Τό ΕΝΕΚ πιστεύει, ότι ή ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, είναι σε θέση νά δημιουργήση ένα νέο πολιτισμό στηριγμένο πάνω στις Ελληνικές παρακαταθήκες καί νά συμβάλη αποφασιστικά στην εδραίωση της Ειρήνης καί στην ανάπτυξη καί των άλλων λαών της γής

»Τό ΕΝΕΚ πιστεύει ότι τά Έθνη της Ευρώπης μπορούν νά ενωθούν μέ πρωτοβουλία τών δυτικών λεγομένων κρατών τά όποια στή συνέχεια έχουν υποχρέωση νά αγωνισθούν γιά τήν απελευθέρωση τών ύπό μαρξιστική κατοχή "ανατολικών" ευρωπαϊ­κών εθνών...»

ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ή Ευρώπη λοιπόν είναι το πρώτο πεδίον αγώνος. Καί εμείς έχουμε θέσεις, σκέψεις καί αρχές γιά τό πώς θά κάνουμε αυτόν τόν αγώνα. Θά σας πώ μόνο κάτι, συναγωνιστές, πού ονειρεύομαι καιρό καί πού απορώ γιατί κανείς μέχρι τώρα δέν τό έχει κάνει. Κάτι πού δέν κοστίζει, κάτι πού δέν πονάει, κάτι πού δέν θά φέρει ζημιά σέ κανέναν. Απαιτεί μονάχα πίστη. Οί ελληνικές κυβερνήσεις καί όλα τά κόμματα τού πο­λιτικού κατεστημένου λένε δτι ή διεθνοποίηση τού προβλήματος θά δώσει τήν λύση στό Κυπριακό. Καί περιορίζονται κάθε τόσο νά κάνουν μιά ομιλία στόν ΟΗΕ... Εγώ θά σάς κάνω μιά ερώτηση: Σκεφθήκατε ποτέ έναν ευρωβουλευτή μέ τήν δύναμη τού αξιώματος του νά κάνει έ­νοπλη απόβαση στήν Κύπρο επικεφαλής μιάς ομάδος; Τί θά συμβεί; Σίγουρα δέν πρόκειται νά ελευθερώσει τήν Κύπρο. Όχι. Αλλά σίγουρα θά προκαλέσει τήν προσοχή τής παγκόσμιας κοινότητας γύρω άπό τό πρόβλημα. Καί σίγουρα δέν θά τού κάνουν τίποτα γιατί θά είναι εύρωβουλευτής καί θά τόν σεβαστούν. .."Αντε τό πολύ δύο μέρες σέ κάποιο κρατητήριο μέ ευγένεια καί καλή συμπεριφορά.

Γιατί οί άνθρωποι, λοιπόν, πού τόσον καιρό εκλέγονται άπό τά μαρξιστικά καί μή κόμματα τής Ελλάδος δέν επιθυμούν καί δέν επιδιώκουν νά διεθνοποιήσουν μ' αυτόν τόν τρόπο τό πρόβλημα; Γιατί δέν τό πιστεύουν! Γιατί δέν τόχουν μέσ' στήν ψυχή τους, γιατί δέν τό νιώθουν. Αφού δέν τό κατανοούν πώς θά τό κάνουν; "Αλλη γλώσσα μιλάμε εμείς, συναγωνιστές, γι' αυτά τά προβλήματα, άλλη γλώσσα μιλάνε αυτοί οί άνθρωποι. Γι' αυτό χρειάζεται νά πολεμήσουμε γι' αυτήν τήν υπόθεση.

Τό πεδίο τής Ευρώπης προσφέρεται γιά μιά νίκη. Τό σύστημα μάς δείχνει πλευρό. Τά μεγάλα κόμματα θά μά­χονται γιά τήν νομή τής εξουσίας, γιά τήν άσκηση τής εξουσίας στήν Ελλάδα. Γιά νά διορίσουν τούς ανθρώπους τους, γιά νά κλέψουν τόν προϋπολογισμό μας, γιά νά εξαργυρώσουν τις υποσχέσεις στ' αφεντικά τους. Εμείς μπορούμε νά «κλέψουμε» τις ψήφους τών ανθρώπων πού είναι εγκλωβισμένοι στις δυνάμεις τους. Εμείς μπορούμε νά διαλάθουμε τής προσοχής τού συστήματος, μπορούμε νά περάσουμε, μπορούμε νά φτιάξουμε τόν δικό μας θήλακα στό χώρο πού αυτοί κατέχουν αποκλειστικά. Καί μετά, άφού κάνουμε τήν απόβαση μας, μπορούμε νά διευρύνουμε αυτή τήν κατάσταση, αγωνιζόμενοι στά επόμενα πεδία αγώνος, τά οποία πρέπει νά μάς βρουν πρωταγωνιστές αυτήν τήν τριετία. Καί τέτοια είναι: τό πεδίο τής τοπικής αυτοδιοικήσεως, τού συνδικαλισμού, τού συνεταιριστικού κινήματος, τής πολιτιστικής κυριαρχίας.