Ο Γιώργος, ο Μανώλης και ο Αλέξανδρος. Μιλάνε γι’ αυτούς …με λάθος τρόπο.

γράφει ο Πολύδωρος  Δάκογλου 

Ποιος τους γνώριζε μέχρι χθες; Οι συγγενείς, οι φίλοι και κάποιοι συναγωνιστές τους από την Τοπική.

Σήμερα, δυστυχώς, μιλάνε γι’ αυτούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μιλάνε γι’ αυτούς αλλά, …με λάθος τρόπο.
Μιλάνε με λύπη. Γιατί τα νιάτα τους χάθηκαν, πριν να προλάβουν ν’ αφήσουν διαδόχους και να δημιουργήσουν κάτι στη ζωή τους.
Μιλάνε με υποκρισία. Γιατί στην κοινωνία των «δήθεν», όσοι μιλάνε, πρέπει να παριστάνουν τους ευπρεπείς και τους πολιτισμένους.
Μιλάνε με μίσος. Γιατί στο βάθος της μαύρης ψυχής τους πιστεύουν ότι, «ο μόνος καλός εθνικιστής είναι ο νεκρός εθνικιστής».
Μιλάνε γι’ αυτούς αλλά, με λάθος τρόπο.

Δεν χάθηκαν τα νιάτα τους άσκοπα. Και αν οι βιολογικοί διάδοχοί τους δεν πρόλαβαν να γεννηθούν, οι ιδεολογικοί τους διάδοχοι, αναπαράγονται ήδη καταιγιστικά, από το DNA του αίματός τους που πλημμύρισε το πεζοδρόμιο.
Και αν δεν έφτιαξαν οικογένεια ή επιχειρήσεις με την επωνυμία τους, είναι βέβαιο πως, πολύ γρήγορα θα φτιαχτούν πυρήνες εκπαιδευτικοί που θα φέρουν το όνομά τους. Έτσι θα γίνουν Αθάνατοι.

Δεν τους ταιριάζει η υποκριτική αναφορά γιατί, ήταν όλοι τους «ατόφιοι». Δεν ήταν «δήθεν» σαν τους σχολιαστές της τηλεόρασης και τους αγωνιστές του καναπέ. Ήταν από εκείνους που αναζήτησαν να αναστήσουν την Ελλάδα των ονείρων μας. Αποφασισμένοι για θυσία. Θυσία χρόνου, θυσία κόπου, θυσία προσωπικής ζωής, θυσία ακόμη και του μέλλοντός τους. Θυσία καθημερινή και κόντρα στους εξουσιαστές του Λαού μας. Θυσία που έφτασε στην υπέρτατη στιγμή: «την ζωή μου για την πίστη μου».

Δεν τους ταιριάζει το μίσος. Γιατί ο πυρήνας των ιδεών και του τρόπου ζωής τους ήταν η ανιδιοτελής προσφορά υπέρ των άλλων. Ένοιωθαν και λειτουργούσαν σαν ξεχωριστές μονάδες που είχαν τάξει τον εαυτό τους στην υπηρεσία της Κοινωνίας, του Λαού και του Έθνους. Ακόμα και η χαροκαμένη μάνα τους, δεν ζήτησε εκδίκηση. «Να σταματήσει εδώ ο κύκλος του αίματος» είπε …η Ελληνίδα. «Ας μην σκοτωθούν άλλοι Έλληνες»!

Πρέπει να επιμείνουμε και να πετύχουμε, να μιλάνε γι’ αυτούς με τρόπο θετικό. Να μιλάνε με θαυμασμό! Να μιλάνε με σεβασμό! Να μιλάνε με εκτίμηση.

Με θαυμασμό γιατί, «το αίμα τους, μπορεί να θεμελιώσει μια άλλη Ελλάδα»!
Με σεβασμό γιατί, «αντιμετώπισαν την αδικία του συστήματος άοπλοι και αποφασισμένοι να διαφυλάξουν αρχές και σύμβολα, έναντι οιουδήποτε τιμήματος».

Με εκτίμηση γιατί, στις μάχες των ιδεών, αυτοί που τελικά κερδίζουν το χαμόγελο της Νίκης είναι οι Ηρωικοί άνθρωποι.

Ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης ήταν οι πρώτοι νεκροί του αγώνα.

Ο Αλέξανδρος Γέροντας κέρδισε μια ευκαιρία να νικήσει το θάνατο ….και τον παλεύει ακόμα!

Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου