Εις μνήμη Θεοδώρου Καραμπέτσου ( Ο …Αντιδραστικός )

Πάνε αρκετές μέρες που ο συναγωνιστής Γιάννης Σχοινάς μου ζήτησε να του δώσω το αρχείο μου από την σειρά της εβδομαδιαίας εφημερίδας ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ετών 1989-1991 (!!) όταν στις σελίδες τοης φιλοξενούσε ένα τρισέλιδο με την αγωνιστική δράση του ΕΝ.Ε.Κ., τις ιδεολογικές και πολιτικές του θέσεις κ.α. προκειμένου, μέσα από την κοπιαστική αλλά επιβεβλημένη προσπάθεια που κάνουμε να καταγράψουμε την ιστορία μας σαν ΚΙΝΗΜΑ , να το επεξεργαστεί σε ηλεκτρονική μορφή ώστε να το παρουσιάσουμε αναρτώντας το στον Κοινό Παρονομαστή και να διατηρηθεί έτσι στο ηλεκτρονικό ιστορικό αρχείο μας σαν παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές. Στα 53 συνολικά τεύχη, που έχω στο αρχείο μου υπάρχει πραγματικά ένας

πλούτος θεμάτων και αγωνιστικών δραστηριοτήτων που αποτελούν όχι μόνο την πρόσφατη ζωντανή ιστορία του κινήματος μας αλλά και τις αγωνιστικές πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις και διδαχές που προκύπτουν μέσα από αυτά. Επειδή αφορμή για την ανάδειξη αυτού του αρχείου για τον συν. Σχοινά υπήρξε η συνεπέστατη στήλη σ’ αυτό το τρισέλιδο, του μεταστάντος Θεόδωρου Καραμπέτσου με τίτλο «ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΑ…»  διάβασα, δοθείσης ευκαιρίας, αρκετά από αυτά.

Επέλεξα τρία (3) από αυτά να τα αναρτήσουμε στον Κοινό Παρονομαστή διότι θεωρώ ότι έχουν την ξεχωριστή τους σημασία, το καθένα για ξεχωριστούς λόγους και για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που διανύουμε σαν εθνικιστικό κίνημα. Τα περεταίρω τα αφήνω στην επεξεργασία του συν. Σχοινά, στον οποίο θα παραδώσω το αρχείο των 53 τευχών και είμαι σίγουρος ότι θα το αξιοποιήσει ανάλογα ώστε να φθάσει ολοκληρωμένο στην διαδικτυακή ροή. Τα τρία θέματα της στήλης «Αντιδραστικά» τιτλοφορούνται ως εξής: «Κομμουνιστικός εφιάλτης» «Εμείς οι τραγικές φιγούρες»  και  «Τι καρτερούμε;» Ξεκινώντας από σήμερα τα επόμενα τα επόμενα δυο θα τα αναρτήσουμε τις επόμενες εβδομάδες και ημέρα Παρασκευή, ημέρα που κυκλοφορούσαν οι ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ..

Για τον Κοινό Παρονομαστή Σπύρος Παπαδόπουλος    

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ 

γράφει ο Θόδωρος Καραμπέτσος  

  Στά όνειρά μου ξαναγυρίζω στον άντικομμουνισμό, όπως ό παρανοϊκός ξαναγυρίζει στίς έμμονες ιδέες του.

Εκεί πού όλοι οί νέοι στην Ευρώπη, άπό τήν παιδική τους ηλικία, θυμούνται έναν ωραίο κή­πο, κάποιο εκπληκτικό παιχνίδι, διακοπές στήν ακροθαλασσιά ή στά χιόνια, όπως άκρι βώς ζουν σήμερα καί τά παιδιά μας, έμεΐς, ή γενιά μου, θυμόμαστε μέ τέτοια ζωντάνια, λές κι είναι χαραγμένα μέ όξύ στήν μνήμη μας, τούς σκυθρωπούς γονείς μας, τόν φοβισμέ­νο κόσμο, τ' οπλοπολυβόλο νά κροταλίζη μέσ' τήν χειμωνιάτικη νύχτα, τ' ακρωτηριασμένα κορμιά κάποιων χωροφυλάκων, τά πρησμένα άπ' τό ξύλο μέλη των πατεράδων μας, τούς βουνίσιους άνταρτόπληκτους νά πλημμυρί­ζουν ταλαιπωρημένοι καί πεινασμένοι τ' αστι­κά κέντρα, τήν δυστυχία, τό κλάμα της γυναίκας ποΰφευγε ό καλός της γιά τήν πρώ­τη γραμμή, τήν δυστυχία... Κι έρχονται σήμερα οί φιλελεύθεροι της Ν.Δν οί σοσιαλιστές τού ΠΑΣΟΚ καί οί κομμουνι­στές όλων των τάσεων, γιά νά μας επιβάλ­λουν τόν βρώμικο εκείνο πόλεμο σάν Εμφύλιο...

Κι έρχονται σήμερα οί βασικοί  υπαίτιοι εκεί­νης της δοκιμασίας, νά ύποδύωνται τόν ρό­λο τού καλού, του ρυθμιστοϋ της δημόσιας ζωής μας. Κι έρχονται οί Φιλελεύθεροι νά ση­κώνουν στά χέρια τόν κομμουνιστή Κύρκο καί νά «σφυρίζουν» τόν Κωστή Στεφανόπουλο στήν Μητρόπολι μετά τήν δολοφονία τού Μπακογιάννη. Κι έρχονται απόστρατοι αξιω­ματικοί μας ν' αποκαλούν λεβέντη τόν Φλω­ράκη καί τόν Κύρκο έν ονόματι της Εθνικής συμφιλιώσεως. Κι έρχονται οί Πασοκατζήδες καί μάς «υπενθυμίζουν» κάθε λίγο καί λιγάκι γιά ευρύτερη προοδευτική διακυβέρνησι των ανανεωτικών δυνάμεων. Απομένουμε έμεΐς οί «παθιασμένοι», οί «φα­νατικοί», οί «αντιδραστικοί». Περνάμε ανεπαίσθητα άπό μιά παληά σκηνή βίας, άπό μιά ηλικία, άπό μιά ζωή στήν άλλη. Ξαφνικά, αντιλαμβανόμαστε πώς τά χρόνια έ­χουν πετάξει καί πώς όλα αυτά πέρασαν γιά πάντα καί μονάχα σάν άνάμνησι πλέον θά υ­πάρχουν. 

Τότε, όταν οί άλλοι «συμφιλιώνον­ται», ή μνήμη στρέφει προς τά μέσα, μέ μιά παράξενη διαύγεια κι αρχίζουμε νά ξαναζού­με εκείνες τις παλιές σκηνές, κι εκείνα τά ε­πεισόδια πάλι καί καθώς ακούμε τόν άλφα πολιτικάντη, καθώς διαβάζουμε μιά εφημερί­δα της μόδας, καθώς μας προκαλούν, καθώς μας κοροϊδεύουν ... έτσι αιφνίδια, άλλά πάν­τα μέ τρομερή επιμονή καί τρομερή ακρίβεια, εισβάλουν αυτές οί αναμνήσεις, ορθώνονται μπροστά μας σάν φαντάσματα καί διαπερνούν τήν κάθε ϊνα της υπάρξεως μας. Άπό έκεΐ καί πέρα, όλα κινούνται σ' εναλλασσόμενα επίπε­δα: οί στοχασμοί, τά όνειρα, οί πράξεις, ολό­κληρη ή ζωή μας. Πάμε ενάντια σ' ένα ενοποιημένο κατεστημένο, επιβεβαιώνοντας τήν ξεχωριστή ύπόστασί μας. Κι όσο θά υπάρ­χουμε κι όσο θάχουμε τήν δύναμι ν' αντιστε­κόμαστε στόν πειρασμό τοϋ κατεστημένου κι όσο θάχουμε τήν υπομονή νά υποφέρουμε καί τήν σταθερότητα νά επιμένουμε: τά φαντά­σματα δέν θά ξανάλθουν, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑ­ΣΟΥΝ ! Τό πρωτόπλασμα των ονείρων είναι ό πόνος πού νοιώσαμε μικρά παιδιά. Τό όνειρο, καλό ή κακό, συνεχίζει νά ζή, ακόμα κι όταν τό κορμί πεθάνει. Πόσοι καί πόσοι πέθαναν άλλά τό εφιαλτικό όνειρο πάντα ζή. Είμαστε οπλισμένοι μέ χιλιάδες κεραίες θάλεγε κα­νείς, πού συλλαμβάνουν ακόμη καί τό πλέον ανεπαίσθητο σήμα ή άνάμνησι τοϋ παρελθόν­τος. Απλώνουμε συνεχώς τά κλωνάρια μας μέ λαχτάρα καί πίνουμε μέσα άπ' τήν νύχτα καί τούς ωκεανούς, τό αίμα πού έπνιξε τόν ύ­πνο της νιότης μας. Τότε πού χάσαμε τήν νιό­τη μας έξ αίτιας τους. Ποτέ πιά δέν θά ξανανειώσουμε ολόκληροι, γιατί πέρασαν ε­κείνοι μέ τις γενειάδες τους. Αυτός είναι άντικομμουνισμός; Ναί, άλλά πάνω άπ' όλα: Εφιάλτης...

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 1990