Ελλάς και Ευρωπαϊκή Ένωση

Ή φαντασιακή θέσμιση τής Εύρώπης-Σωτήρα βρίσκεται μόνο στους ευσεβείς πόθους τής φιλελεύ­θερης ουτοπίας. Μόνο πού μέ ουτοπίες τα έθνη δεν σώζο­νται. Μόνο ναρκώνονται και πεθαίνουν. Μήπως αυτό στο­χεύουν oi ντόπιοι εκφραστές τοϋ "Ευρωπαϊσμού";

Το άρθρο δημοσιεύθηκε πριν 19 χρόνια στην Εθνικιστική εφημερίδα 21ος ΑΙΩΝ τεύχος 26 τον Μάιο του 1996. Ο χρόνος και η πραγματικότητα δικαιώνουν τις αναλύσεις των Εθνικιστών 

Γράφει ο Χρήστος Χαρίτος

Τά τελευταία χρόνια γινό­μαστε μάρτυρες μιας εκτετα­μένης φιλολογίας και παραφι­λολογίας για τήν αξία της "Ε­νωμένης Ευρώπης", για τά κριτήρια σύγκλισης τοϋ Μάαστριχτ και της αναγκαιότη­τας, τοϋ νά γίνουμε Ευρω­παίοι.

Τήν ϊδια ώρα και σε παράλ­ληλη διάταξη, θεσμοί και έν­νοιες, όπως 'έθνος-κράτος", εθνική κυριαρχία", "εθνική πολιτική", "έλληνοκεντρισμός", "εθνικά θέματα", εξο­βελίζονται άπό τό κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνιολογικό λεξιλόγιο ώς "αναχρονιστι­κοί" και αντιτιθέμενοι στήν κυ­ρίαρχη αξία της Ευρώπης".

Στήν Ελλάδα δέ, αυτή ή πρακτική τείνει νά λάβει τήν μορφή μιας νέας ιδεολογι­κής τρομοκρατίας". Ή πα­λαιά, ήταν ή μόδα τοΰ μαρξι­σμού και τοΰ "ιστορικού προτσέζ τής σοσιαλιστικής επα­νάστασης"!! Και οί δύο είχαν και έχουν ώς στόχο νά δοθεί μιά διεθνιστική απάντηση σέ υπαρκτά εθνικά διλήμματα και προβλήματα!

Ό Κων/νος Καραμανλής και ό διεθνικιστικός φιλελευ­θερισμός πού εγκαθίδρυσε μεταπολιτευτικά είχαν ώς α­ντικειμενικό σκοπό τήν χειρα­γώγηση οποιασδήποτε εθνι­κής δυναμικής πού θά ξέφευ­γε άπό τον έλεγχο των ξένων. Έξαλλου, τό Σύνταγμα τοϋ 1974 είναι αρκετά διαφωτιστι­κό. Ή εξουσία και ή κυριαρχία δεν πηγάζουν πλέον άπό τό "έθνος", άλλά άπό τόν "λαό". Ή διαφορά δεν εΐναι λεκτική άλλά ουσιαστική.

Λάβαρο τοϋ Καραμανλισμοϋ είναι ή "Ευρώπη", μία Ευρώπη κοινοβουλευτική και συνταγματική, μέ μακραίωνο "κράτος δικαίου", μέ διάκριση των εξουσιών και ανεπτυγμέ­νους οικονομικούς θεσμούς, όπως ή οικονομία τής αγο­ράς, οί μεγάλες επιχειρήσεις, ό σεβασμός τοΰ ιδιώτη επιχει­ρηματία, πού παράγει τόν κοι­νωνικό πλούτο και προσφέρει απασχόληση.

Σέ αυτήν τήν Ευρώπη ό­φειλε νά μοιάσει ή Ελλάς, χώ­ρα μέ διαταραγμένο πολιτικό βίο, συνταγματικές εκτροπές, αδιαφάνεια στήν λήψη απο­φάσεων και οικονομία πού αρχίζει νά δείχνει σημάδια κόπωσης και ανταγωνιστικής υστέρησης.

Κατά αυτό τόν τρόπο, ή Ελληνική Δημοκρατία έγινε μιά Δημοκρατία ύπό Ευρωπαϊ­κή Επιτήρηση και έλεγχο θε­σμών και πολιτικής. Γιά νά μπορέσει αυτό νά γίνει απο­δεκτό έπρεπε νά νομιμοποιη­θεί ώς κάτι τό απολύτως ανα­γκαίο γιά τήν αποδοχή μας άπό τήν μεγάλη "ευρωπαϊκή οικογένεια" και τήν οικονομι­κή ευημερία πού αυτή προ­σφέρει.

Ή Αριστερά, ενώ αντιτά­χθηκε στήν είσοδο τής Ελλά­δος στήν ΕΟΚ, ουδέποτε αμ­φισβήτησε τήν εισαγωγή τοΰ "δυτικού πολιτικού μοντέλου" στήν Ελλάδα. Και αυτό διότι πάντα φοβόταν τήν επιστρο­φή τής παραδοσιακής δεξιάς μέσω τοΰ Στράτου ή τοΰ Βα­σιλιά.

Σήμερα μέ τήν εμπειρία 15 ετών άπό τότε πού γίναμε Ευρώπη", τό ελάχιστο πού θά μπορούσε νά πούμε εϊναι ότι τά πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ή Ελλάς μέσω τών Ευρωπαϊκών Θεσμών, Εύρωκοινοβούλιο-Συμβούλιο τής Ευρώπης, μέλος τής Ε.Ε., Comission,  Δυτικοευρωπαϊκή "Ενωση, δέν κατόρθωσε νά λύσει δύο βασικά της προ­βλήματα. Τό αμυντικό και τό οικονομικό.

Ή εθνική μας άμυνα εξα­κολουθεί νά στηρίζεται στις δικές μας δυνάμεις και αντι­στάσεις. Ούτε ή Κοινή εξωτε­ρική πολιτική και πολιτική Α­σφάλειας (ΚΕΠΠΑ), οΰτε ή ΔΕΕ μπορεί νά προσφέρει αυτό πού δέν κατόρθωσε 40 χρόνια τό NATO. Νά ασφαλί­σει τά Ανατολικά σύνορα τής Ελλάδος. Όταν δέ, ακούμε α­ναφορές ό,τι "τά σύνορα τής Ελλάδος είναι σύνορα τής Ευρώπης" πρέπει νά γνωρί­ζουμε ότι αυτό γίνεται αντιλη­πτό άπό τούς Ευρωπαίους μέ τήν οικονομική σημασία του όρου "σύνορα".

Γιά τούς Ευρωπαίους τά Ελληνικά σύνορα σχετίζονται μέ τίς' διασυνοριακές οικονο­μικές συναλλαγές και τό εξω­τερικό κοινοτικό εμπόριο, τό  κοινό εξωτερικό δασμολόγιο και τόν έλεγχο τών τελωνειακών εισόδων. Δέν έχουν νά κάνουν μέ θέματα αμυντικής συνεργασίας ή πολύ περισσό­τερο με την αμυντική-στρατιωτική ασφάλεια τών Ελληνι­κών συνόρων.

Ή δέ συμμετοχή μας στήν ΔΕΕ έγινε, άφοΰ ουδετεροποι­ήθηκαν τά άρθρα 5 και 10 τής Ενώσεως γιά άμεση στρατιω­τική συνεισφορά της σ' ένα κράτος-μέλος άπαξ και δεχτεί επίθεση άπό τρίτους. Καΐ όλα αυτά γιά νά μη δυσαρε­στηθεί ή Τουρκία που είναι συνδεδεμένο μέλος τής ΔΕΕ!

Στον οικονομικό τομέα τώ­ρα, οί μεταβιβαστικές πληρω­μές τής Κοινότητος μέσω τών ΜΟΠ, τών διορθωτικών τα­μείων, τής ΚΑΠ και τοΰ Κοι­νού Πλαισίου Στήριξης (ΚΠΣ) ανέρχονται σέ δις ECU και τρις δραχμές άλλά οί ωφέ­λειες τής Ελληνικής κοινω­νίας και οικονομία είναι δυσ­διάκριτες. Βεβαίως τήν μέγιστη ευθύνη φέρει τό ανίκανο Ελλαδικό πολιτικό κατεστη­μένο πού χρησιμοποίησε ό­λους αυτούς τούς πόρους γιά νά στηρίξει τό μεταπολι­τευτικό κομματικό κράτος ε­ξαγοράζοντας ψήφους.

Άλλά και οί προθέσεις τών Ευρωπαίων δέν ήσαν αγαθές.

α) Τό μεγαλύτερο ποσο­στό τών πόρων αυτών σχεδιά­στηκε νά δοθεί σέ τηλεπικοι­νωνιακά, ενεργειακά, οδικά έργα υποδομής, ώστε νά διευκολυνθεί ή παρουσία τοΰ πολυεθνικού κεφαλαίου στήν Ελλάδα.

β) Αυξήθηκε ή αγοραστική δύναμη τοΰ πληθυσμού ού­τως ώστε ό Έλλην καταναλω­τής νά συνδεθεί μέ τις αγο­ρές τής Βιομηχανικής Δύσης. Δέν είναι τυχαίο ότι ή Εισαγω­γική Διείσδυση στήν Ελληνική αγορά, αυξήθηκε άπό τό 20% στο 40% τά τελευταία 20 χρό­νια.

γ) Δημιουργήθηκε ένα υ­ποδειγματικό μεταπρατικό Ελλαδικό κράτος, πλήρως

υ­ποταγμένο στις εντολές τών ξένων και ανίκανο γιά οποια­δήποτε εθνική πολιτική, αντί­βαρο στά σχέδια - συμφέρο­ντα τών ξένων στήν Χερσόνη­σο τοϋ Αϊμου - Μ. Ανατολή - Κέντρ. Ασία.

Και σέ τελική ανάλυση ποιά είναι ή σημερινή οικονο­μική Ελληνική πραγματικότη­τα; Όλόκληροι νομοί τής Ελ­λάδος χάνουν τήν παραδοσια­κή τους παραγωγική υποδομή (βλέπε Αχαία, Μαγνησία, Βοιωτία), ενώ περιοχές όπως ή Δυτική Θράκη, Ανατολική Μακεδονία και Άν. Αιγαίο, α­ποτελούν υπόδειγμα οικονο­μικής υστέρησης και ύπό-άνάπτυξης!

Το κατά κεφαλήν εισόδημα σέ σχέση μέ τό Ευρωπαϊκό μειώθηκε άπό τό 65% στο 55%, τό δημόσιο χρέος (εσω­τερικό και εξωτερικό) είναι 33 τρις (160% τοΰ ΑΕΠ), τά τοκο-χρεολύσια άποζυμοϋν τό 80-90% τών δημοσίων εσόδων, ή ανεργία ξεπέρασε τό φράγ­μα τοΰ 10% τοΰ ενεργού πα­ραγωγικού πληθυσμού. Τό σύστημα εκπαίδευσης, υ­γείας, κατοικίας νοσεί βαρύ­τατα μέ μεγάλες κοινωνικές δυσλειτουργίες. Τήν Ίδια ώρα οί Ελληνικές εξαγωγές μειώνονται, οί εισαγωγές αυξά­νουν, τό εμπορικό ισοζύγιο έ­χει νόμιμο παθητικό δις δολά­ρια, τό αγροτικό εμπορικό ι­σοζύγιο είναι επίσης παθητι­κό τά τελευταία 10 χρόνια, πρωτάκουστο γιά μιά αγροτι­κή χώρα, οί Ελληνικές επιχει­ρήσεις περνούν μαζικά στον έλεγχο ξένων κεφαλαίων (Motor oil, Avian, Αθηναϊκή Ζυ­θοποιία, ΑΓΕΤ-Ήρακλής, κ.α).

Πού είναι λοιπόν ή οικονο­μική ευημερία πού θά μάς έ­φερνε ή Ευρώπη; Και όλα αυ­τά χωρίς τήν υλοποίηση τής Συνθήκης τοΰ Μάαστριχτ, μέ τό όποιο θά ασχοληθούμε σέ προσεχές άρθρο. Ποιά τά οι­κονομικά οφέλη τής Ελληνι­κής οικονομίας και παραγωγι­κής ικανότητας;

Εις απάντηση μας ή "συ­νωμοσία τής σιωπής" τοΰ πο­λιτικού κατεστημένου.

Βλέπουμε λοιπόν, ό,τι ή Ελλάς εντασσόμενη στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς δέν ε­πέλυσε ούτε τό αμυντικό, ού­τε τό οικονομικό της πρόβλη­μα. Καμιά ύπερ-έθνική οντό­τητα (Ε.Ε., Ο.Η.Ε., NATO) δεν μπορεί νά επωμιστεί τά δικά μας εθνικά θέματα Ή φαντασιακή θέσμιση τής Εύρώπης-Σωτήρα βρίσκεται μόνο στους ευσεβείς πόθους τής φιλελεύ­θερης ουτοπίας. Μόνο πού μέ ουτοπίες τα έθνη δεν σώζο­νται. Μόνο ναρκώνονται και πεθαίνουν. Μήπως αυτό στο­χεύουν oi ντόπιοι εκφραστές τοϋ "Ευρωπαϊσμού";