Τιμή μας η Πίστις στο Έθνος

Το εξώφυλλο από το 450 σελίδων
 ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΕΝΕΚ
που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις
εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ

Η σειρά των ιδεολογικών θεμάτων που αναρτά από σήμερα ο ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ είναι τα μαθήματα της έδρας της Ιδεολογίας της Σχολής Στελεχών (Σ.Σ.) του Κινήματος 
Εγράφησαν κατά την περίοδο 1974-1975 τότε που συντονιστής Ιδεολογίας ήταν ο συναγωνιστής Αθανάσιος Κράνης και με αυτά γαλουχήθηκαν όλες οι σειρές των μαθητών της Σχολής Στελεχών του Εθνικιστικού Κινήματος. Σαράντα χρόνια μετά τα δίνουμε στο φώς της δημοσιότητας χωρίς περικοπές ή σκόπιμες παραποιήσεις. 

 ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΟΚΙΜΙΑ  

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ

Ή Κοινωνιολογία είναι εκείνη ή πνευματική θεωρητική επιστήμη, πού ώς αντικείμενο της μελέτης της έχει τήν κοινωνική πραγματικό­τητα.

Απ' αυτό και μόνο τό γεγονός καταλήγουμε στό συμπέρασμα, ότι

ή σχέση ανάμεσα στην κοινωνιολογία και στην φιλοσοφία είναι πολύ στενή.

Οι αρχές της φιλοσοφίας βρίσκουν εφαρμογή μέσα στη κοινωνιο­λογία και τά συμπεράσματα της κοινωνιολογίας αντιστρόφως χρη­σιμεύουν στό κτίσιμο του φιλοσοφικού οικοδομήματος.

Τί είναι όμως κοινωνική πραγματικότης, ποιό είναι τό περιεχόμε­νο αυτής της έννοιας;

Μέ τόν όρο κοινωνική πραγματικότητα δέν εννοούμε τίποτε άλλο παρά τό σύνολο των οργανωτικών δομών, πού παρουσιάζει ένας λαός στην ιστορική του εξέλιξη.

Αποστολή της κοινωνιολογίας εΐναι νά δώσει απάντηση ατά ερω­τήματα τού ποιες εΐναι αυτές οί οργανωτικές δομές, πώς δημιουργή­θηκαν, πότε δημιουργήθηκαν, γιατί και πότε εξελίχθηκαν ή κατα­στράφηκαν.

"Οταν λέμε οργανωτική δομή εννοούμε τό σύνολο τών σχέσεων, πού υπάρχει τόσο ανάμεσα ατούς ανθρώπους, δσο κι ανάμεσα ατούς ανθρώπους άφ' ενός και τά υλικά και πνευματικά τους δημιουργή­ματα άφ' ετέρου. Οί σχέσεις αυτές μπορεί νά εΐναι οικονομικές, ιδεο­λογικές, ηθικές εθιμικές, νομικές, πολιτικές, ψυχολογικές, βιολογικές κ.λπ. Τό σύνολο αυτών τών σχέσεων ονομάζονται κοινωνικές σχέ­σεις. Άρα ή κοινωνιολογία έχει ώς σκοπό νά μελετά και νά ερμηνεύει τό είδος και τήν εξέλιξη τών κοινωνικών σχέσεων (ή δομών).

Στήν ανάλυση της έννοιας της οργανωτικής δομής δείξαμε, ότι ή κοινωνιολογία μελετά και τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και ατά υλικά και πνευματικά δημιουργήματα.

Τό σύνολο, όμως, τών υλικών και πνευματικών δημιουργημάτων ενός Λαού αποτελεί τόν πολιτισμό του. Τον πολιτισμό τον ΐδιο ώς ξεχωριστό φαινόμενο, στη γένεση, στήν ανάπτυξη, στη πτώση και στήν καταστροφή του τόν μελετά μία άλλη θεωρητική επιστήμη, ή φι­λοσοφία του Πολιτισμού. Ή Κοινωνιολογία μαζί μέ τήν Φιλοσοφία του Πολιτισμοί) αποτελούν τά θεωρητικά βάθρα πάνω στά όποια υψώνεται ό κόσμος της Φιλοσοφίας της Ιστορίας.

Δείξαμε προηγουμένως, ότι η Κοινωνιολογία μελετά και ερμηνεύει, τό εΐδος και τήν εξέλιξη τών κοινωνικών σχέσεων. Οί κοινωνικές δμως σχέσεις έ'χουν δύο κύρια χαρακτηριστικά: Πρώτον εΐναι ιστορικά αναγκαστικές και όχι νομικά, δηλαδή επιβάλλονται από τις ιστορικές συνθήκες και όχι από τό νόμο και δεύτερον γνωρίζουν μία συνεχή εξέλιξη.

Έδώ ακριβώς προβάλλουν τά δύο θεμελιώδη προβλήματα της κοινωνιολογίας. Τό πρώτο εΐναι ή ανεύρεση τής βασικής κοινωνικής σχέσεως πάνω στήν οποία στηρίζονται όλες οί άλλες κοινωνικές σχέ­σεις και πού ή δική της μεταβολή έχει ώς αποτέλεσμα τήν μεταβολή όλων τών άλλων. Τό δεύτερο είναι ή αιτιολόγηση τής μεταβολής τής βασικής σχέσεως.

Η εκλογή ανάμεσα άπό τις μορφές κοινωνικών σχέσεων δπως οικονομικές, ιδεολογικές, ηθικές, εθιμικές, νομικές, πολιτικές, ψυχο­λογικές, βιολογικές κ.λπ. εξαρτάται άπό τήν γενικώτερη φιλοσοφική τοποθέτηση μιας θεωρίας. Επίσης ο τρόπος ερμηνείας εξαρτάται και αυτός άπό τήν φιλοσοφική μέθοδο, πού ακολουθεί αυτή ή θεωρία.

Τρεις είναι οί βασικές απαντήσεις, πού έχουν δοθεί στά κοινω­νιολογικά προβλήματα και σχηματίζουν αντιστοίχως τρία μεγάλα κοινωνιολογικά συστήματα.

Τό πρώτο εΐναι ή ιδεαλιστική κοινωνιολογική θεωρία, τό δεύτερο ή μαρξιστική κοινωνιολογική Θεωρία, καί τό τρίτο ή επιλεκτική κοινωνιολογική θεωρία.

Η ιδεαλιστική κοινωνιολογική θεωρία ώς ιδρυτή της έχει τόν Γερμανό φιλόσοφο Γεώργιο Χέγκελ.

Γιά τήν θεωρία αυτή οί βασικές κοινωνικές σχέσεις είναι οί πνευ­ματικές σχέσεις και ειδικότερα οί ιδεολογικές. Πάνω σ' αυτές στηρί­ζονται όλες οί άλλες κοινωνικές σχέσεις, ή δική τους δέ μεταβολή εχει ώς αποτέλεσμα την μεταβολή όλων των άλλων.

Ή παραδοχή αυτή εχει τήν καταγωγή της στην κοσμοθεωρητική βάση αυτής της ιδεολογίας, πού εχει χαρακτήρα ιδεαλιστικό. Ό άν­θρωπος για τήν θεωρία αυτή είναι όν πνευματικό και τό πνεύμα εΐναι ό κύριος, ό καθοριστικός παράγων των ανθρωπίνων σχέσεων. Ή μεταβολή της πνευματικής δομής μιας κοινωνίας επιφέρει τήν ολοκληρωτική μεταβολή όλων των κοινωνικών δομών.

Τό φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται μέ τήν μέθοδο της Διαλεκτικής. Τό συλλογικό ανθρώπινο πνεύμα αποτελεί μία κοινωνική δύναμη, πού στο πέρασμα του χρόνου πλουτίζεται συνεχώς με καινούργιες γνώ­σεις. *Η ποσοτική αυτή αύξηση των γνώσεων μεταβάλλει τό πνεύμα και οδηγεί κάποτε στό ποιοτικό άλμα της δημιουργίας καινούργιων πνευματικών σχέσεων. Ή αλλαγή αυτή εχει ώς αποτέλεσμα τήν μετα­βολή όλων τών σχέσεων της κοινωνικής ζωής μαζί και τών οικονο­μικών.

Η μαρξιστική η υλιστική κοινωνιολογική θεωρία ώς ιδρυτή της έχει τον εβραίο φιλόσοφο Κάρλ Μάρξ.

Για τήν θεωρία αυτή οί βασικές κοινωνικές σχέσεις είναι οί υλικές σχέσεις και είδικώτερα οί οικονομικές. ΙΙάνω σ' αυτές στηρίζονται όλες οί άλλες κοινωνικές σχέσεις, ή δική τους δέ μεταβολή εχει ώς αποτέλεσμα τήν μεταβολή όλων τών άλλων.

Ή παραδοχή αυτή εχει τήν καταγωγή της στήν κοσμοθεωρητική βάση αυτής της Ιδεολογίας, πού εχει χαρακτήρα υλιστικό.

Ό άνθρωπος γιά τήν θεωρία αυτή εΐναι όν οικονομικό και ή οικονομία εΐναι ό κύριος, ό καθοριστικός παράγων τών ανθρωπίνων σχέσεων. Ή μεταβολή της οικονομικής δομής μιας κοινωνίας επι­φέρει τήν ολοκληρωτική μεταβολή δλων τών κοινωνικών της δομών.

Τό φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται και πάλι μέ τήν μέθοδο της Δια­λεκτικής. Η συλλογική ανθρώπινη εργασία αποτελεί μία κοινωνική δύναμη, πού στό πέρασμα του χρόνου πλουτίζεται συνεχώς μέ και­νούργια εργαλεία και καινούργια ειδικευμένα εργατικά χέρια. Ή ποσοτική αυτή αύξηση εργαλείων και εργατικών χεριών μεταβάλλει τήν συλλογική ανθρώπινη εργασία και οδηγεί κάποτε στό ποιοτικό άλμα της δημιουργίας καινούργιων οικονομικών σχέσεων. Ή αλλαγή αυτή εχει ώς αποτέλεσμα τήν μεταβολή όλων τών σχέσεων της κοινω­νικής ζωής μαζί και τών πνευματικών.

Μία σύγκριση τών δύο αυτών κοινωνιολογικών θεωριών μας δεί­χνει ότι ή μία εΐναι τό αντίστροφο της άλλης, άφοϋ ή μεθοδολογία τους εΐναι ή ΐδια.

Σε διαμετρικά αντίθετη θέση από αυτές τίς δύο θεωρίες στέκεται ή επιλεκτική ή φυλετική κοινωνιολογική θεωρία, πού ώς Ιδρυτής της μπορεί νά θεωρηθή ό Γερμανός φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε, αλλά, πού οί πνευματικές της ρίζες ανάγονται μέχρι τόν Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη άπ' ευθείας.

Φυλή, ή βάση καΐ τό εποικοδόμημα της κοινωνικής ζωής

Δέν υπάρχει πιό βαθύ αλλά και πιό πλατύ κοινωνιολογικό ρεύμα άπ' αυτό και στοιχεία του συναντούμε σ' δλες τίς άλλες κοινωνιο­λογικές θεωρίες άπό τήν μηχανιστική βιολογική κοινωνιολογία του Σπένσερ μέχρι τήν Δαρβινική βιολογική κοινωνιολογία του Γ. Γκούμπλοβιτς.

Ή θεωρία αυτή διδάσκει, ότι οί βασικές κοινωνικές σχέσεις εΐναι οί βιολογικές σχέσεις και είδικώτερα οί φυλετικές. Γύρω άπ' αυτές διαρθρώνονται όλες οί άλλες κοινωνικές σχέσεις, ή δική τους δέ μεταβολή εχει ώς αποτέλεσμα τήν μεταβολή όλων τών άλλων.

Ή διδασκαλία αυτή έχει τήν καταγωγή της στήν ίδια τήν κοσμο­θεωρητική της βάση, πού έ'χει χαρακτήρα βουλησιοκρατικό. Ό άν­θρωπος γιά τήν θεωρία αυτή δέν εΐναι ούτε πνευματικό ούτε οικο­νομικό όν άλλά βιολογικός τύπος. Τόσο ό πνευματικός όσο και ό οικονομικός του χαρακτήρας εΐναι αποτελέσματα μιας ανώτερης βιολογικής συγκροτήσεως. Είναι εκφάνσεις μιας τελειότερα (οργα­νωμένης νευροψυχικής λειτουργίας.

Τό σύνολο τών ατόμων μέ νευροψυχικές δομές του ιδίου είδους αποτελούν συγκεκριμένη κοινωνική συνάρτηση, πού ονομάζεται Φυ­λή. Όμοιες νευροψυχικές δομές έχουν όμοιες νευροψυχικές λει­τουργίες, πού εμφανίζονται σέ μία κοινή ψυχολογική έκφραση. Τό βιολογικό σύνολο τών ομοίων νευροψυχικών δομών και λειτουργιών αποτελείτο βιολογικό υπόστρωμα της κοινωνίας, πού αυτές σχημα­τίζουν.

Ή κοινή ψυχολογική έκφραση αποτελεί τήν φανερή κοινωνική σχέση, πού πίσω της κρύβεται τό κοινό βιολογικό υπόστρωμα της κοινωνίας.

Ό χαρακτήρας αυτής της κοινής ψυχολογικής εκφράσεως εΐναι δυναμικός και εμφανίζει ενα όμοιο δυναμικό πλέγμα ψυχολογικών σχέσεων, μέσα σέ μία συγκεκριμένη κοινωνία, σ' όλους τούς τομείς: στήν πολιτική, στήν ιδεολογία, στα ήθη, στα έθιμα, στήν πολιτεία, στήν επιστήμη κ.λπ. Μεταβολή αυτού του δυναμικού πλέγματος ψυχολογικών σχέσεων έχει ώς αποτέλεσμα τήν μεταβολή όλων τών υπολοίπων κοινωνικών σχέσεων.

Άρα ό κύριος, ό καθοριστικός παράγων τών κοινωνικών σχέσεων εΐναι ή ΐδια ή βιολογική τους βάση δπως αυτή εμφανίζεται σέ ενα δυναμικό πλέγμα ψυχολογικών σχέσεων. "Αν παραστήσουμε τις έννοιες αυτές μέ όρους δανεισμένους άπό τήν επιστήμη της Αρχι­τεκτονικής, τότε στό κοινωνιολογικό οικοδόμημα, τό δυναμικό πλέγ­μα τών ψυχολογικών σχέσεων αποτελεί τήν βάση ενώ οί υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις αποτελούντο εποικοδόμημα.

Μία προσεκτική ανάλυση τής υφής αυτού του δυναμικού πλέγ­ματος τών ψυχολογικών σχέσεων μας οδηγεί στό συμπέρασμα ότι αποτελείται άπό μία σειρά ψυχολογικών μορφών, πού χαρακτηρί­ζουν τήν ιδιοσυστασία του άνθρωπου. Οί ψυχολογικές αυτές μορφές μπορεί νά εΐναι συνειδητές ή ασυνείδητες, διανοητικές, συναισθη­ματικές ή βουλητικές. Ή μελέτη τους ξεφεύγει άπό τά δρια τής κοι­νωνιολογίας και υπάγεται στήν Επιστημονική Ψυχολογία τών Μα­ζών, όπως θά δούμε παρακάτω.

Μ' αυτόν τόν τρόπο, λοιπόν, ή ερμηνεία τής δομής τών κοινω­νικών σχέσεων τοποθετεί τήν αφετηρία της μέσα σ' αυτόν τόν ίδιο τόν συλλογικό άνθρωπο και όχι έ'ξω άπ' αυτόν σ' ενα αφηρημένο κοινωνικό πνεύμα ή σέ μία κάποια κοινωνική υλική παραγωγή. Γιά τήν επιλεκτική κοινωνιολογική θεωρία, τόσο τό κοινωνικό πνεύμα, boo και ή υλική παραγωγή είναι αποτελέσματα τής ανώτερης νεύρο-ψυχικής δομής του άνθρωπου και εξαρτώνται άπ  αυτήν.

ΙΙώς όμως μελετάται και ερμηνεύεται ή εξέλιξη τών κοινωνικών σχέσεων και ή μεταβολή τους μέσα στήν ιστορική πορεία; Εδώ ή βιολογική κοινωνιολογική θεωρία καινοτομεί μία και άφού μελετά τά κοινωνικά φαινόμενα όχι στατικά ή κινητικά, άλλά δυναμικά με τήν βοήθεια τής Επιλεκτικής μεθόδου.

Είπαμε παρά πάνω ότι οί όμοιες νευροψυχικές δομές και λει­τουργίες εμφανίζονται σέ μία κοινή ψυχολογική έκφραση.

Αυτή ή κοινή ψυχολογική έκφραση εΐναι αποτέλεσμα επιλογής μέ­σα σέ μία σειρά ψυχολογικών εκφράσεων, πού σχηματίζουν καθορι­σμένα ψυχολογικά συστήματα.

Αυτά τά καθωρισμένα ψυχολογικά συστήματα εμφανίζουν δύο πράγματα: πρώτον μία εξέλιξη στή διάρθρωση τους, πού εΐναι αποτέλεσμα τής τάσεως γιά προσαρμογή σέ δεδομένες συνθήκες και δεύτερον μία τάση κυριαρχίας και επιβολής άπό τό ένα πάνω στό άλλο. Τελικά επιλέγεται εκείνο πού υπερέχει, άφού προσαρμόζεται καλλίτερα άπό κάθε άλλο σύστημα στις δεδομένες συνθήκες.

Στήν ιστορική όμως εξέλιξη εμφανίζεται ένα δεύτερο ψυχολογικό σύστημα, πού προσαρμόζεται καλλίτερα στις δεδομένες συνθήκες και υποκαθιστά τό πρώτο. Αυτό συμβαίνει διότι κάθε ψυχολογικό σύστημα είναι αποτέλεσμα μιας προκλήσεως τού περιβάλλοντος πάνω στό βιολογικό υπόστρωμα.

"Ετσι τό συγκεκριμένο ψυχολογικό σύστημα προσαρμόζεται στις συνθήκες μιας συγκεκριμένης προκλήσεως τού περιβάλλοντος. Αλλαγή τής προκλήσεως δημιουργεί καινούργιες συνθήκες οπότε αναγκαστικά τό παλιό ψυχολογικό σύστημα άποπροσαρμόζεται άπ' αυτές και υποκαθίσταται.

Έκεινο, πού πρέπει νά τονισθή εδώ εΐναι ότι μία πρόκληση τού περιβάλλοντος πάνω στό βιολογικό υπόστρωμα έχει σάν απάντηση, όχι ένα άλλά περισσότερα, καινούργια ψυχολογικά συστήματα. Ό νόμος τής επιλογής λειτουργεί μόνο ανάμεσα σ' αυτά τά καινούργια και όχι ανάμεσα στά καινούργια και στό παλιό. Τό παλιό απλώς παραχωρεί τήν θέση του και υποκαθίσταται. Μεταφορικά θά μπο­ρούσαμε νά χρησιμοποιήσουμε τήν έκφραση ότι «πεθαίνει··, άφού ό θάνατος δέν εΐναι παρά άποπροσαρμογή και αποσύνθεση.

"Ετσι ή επιλεκτική μέθοδος γίνεται τό καθοδηγητικό νήμα μελέτης ιών κοινωνικών φαινομένων kuî κριτικής όλων ιών άλλων κοινω­νιολογικών θεωριών.

Βέβαια, εκτός άπό τήν Επιλεκτική κοινωνιολογική θεωρία υπάρ­χουν και άλλες τυπικά βιολογικές θεωρίες. Κ,αμμία όμως άπ' αυτές δέν χρησιμοποιεί σωστά ούτε τήν επιλεκτική μέθοδο ούτε τις αρχές τής βουλησιοκρατικής κοσμοθεωρίας.

Ό Άγγλος κοινωνιολόγος Σπένσερ παραδείγματος χάριν βλέπει βέβαια τήν κοινωνία σάν ένα οργανικό σύνολο, πού τά μέρη της συν­δέονται, όπως τά τμήματα ενός ζωντανού βιολογικού όντος, άλλά τοποθετεί τήν αιτία αυτής τής συνδέσεως έξω άπό τό βιολογικό υπό­στρωμα αυτής τής κοινωνίας, σέ κάποια ιστορική ή πνευματική αναγκαιότητα, ενώ ή αιτία συνδέσεως πρέπει ν’ άναζητηθή μέσα σ' αυτήν τήν ϊδια τήν βιολογική συγκρότηση τής κοινωνίας. Οι κοινω­νικές δομές λειτουργούν στό σύστημα του όπως οι βιολογικές δομές χωρίς νά υπάρχει μία ουσιαστική σύνδεση ανάμεσα τους. Ό τρόπος αυτός σκέψεως είναι τυπικά βιολογικός και όχι ουσιαστικά.

Αντιθέτως, ό Πολωνογερμανός κοινωνιολόγος Γκούμπλοβιτς χρησιμοποιεί τήν επιλεκτική μέθοδο, άλλά μ' ενα τέλεια εσφαλμένο τρόπο. Ή επιλεκτική μέθοδος χρησιμοποιείται άπ’ αυτόν μονό Ιστορικά και όχι κοινωνιολογικά. "Ετσι ή εξέλιξη τών κοινωνικών δομών έχει τήν αιτία της στήν πάλη ανάμεσα στις ανθρώπινες φυλές και στήν επικράτηση μιας εξ αυτών, ενώ παραγνωρίζεται εντελώς ή επιλεκτική διαδικασία μέσα σέ μία συγκεκριμένη ανθρώπινη φυλή. Μπερδεύοντας έτσι τήν ιστορική επιλογή μέ τήν κοινωνική επιλογή καταλήγει, όπως είναι φυσικό, σέ μία σειρά άπό λανθασμένα συμπε­ράσματα.

Πολλοί παλαιότεροι κοινωνιολόγοι, αγνοώντας τις κατακτήσεις τής νεώτερης επιστήμης ή αιχμαλωτισμένοι κάτω άπό ένα ώρισμένο σύστημα σκέψεως αντέδρασαν στήν έννοια τής κοινωνικής συναρτή­σεως, πού αποτελεί τήν Φυλή. Παραγνώρισαν εντελώς τις διαδικα­σίες τής βιολογικής αφομοιώσεως και τής γενετικής συνθέσεως νέ­ων φυλετικών τύπων. Μπέρδεψαν, έτσι, ηθελημένα τήν έννοια τής καθαρότητος τής Φυλής μέ τήν έννοια αυτής τής ίδιας τής Φυλής.

Θέλοντας ΐσως νά πρωτοτυπήσουν παρασύρθηκαν σ' έναν τρό­πο μελέτης τής κοινωνικής πραγματικότητος, πού μέ τήν μεγαλύτερη έπιείκια θα μπορούσε νά χαρακτηρισθή ώς ανόητος. Χωρίς νά εΐναι κανείς ιδιαίτερα εκδικητικός δέν έχει παρά νά παρουσιάσει ενα ώρισμένο παράδειγμα διαμαρτυρίας τους απέναντι στήν επιλεκτική κοινωνιολογική θεωρία.

"Ετσι στήν περίπτωση του Αμερικανικού Λαού παραδείγματος χάριν έχουμε περισσότερο άπό ένα βιολογικά υποστρώματα. Τό γεγονός αυτό υποχρεώνει νά άποριφθή ή επιλεκτική μέθοδος τής βιολογικής κοινωνιολογικής θεωρίας. Κάτι τέτοιο φυσικά εΐναι τό λιγώτερο επιπόλαιο. Είναι ευνόητο, δτι ή επιλεκτική μέθοδος εφαρ­μόζεται θαυμάσια στίς αντίστοιχες κοινωνικές δομές αυτών τών βιολογικών υποστρωμάτων.

"Ετσι έχουμε τήν μελέτη μιας «μαύρης» θά λέγαμε κοινωνικής δομής και μιας «λευκής» ή για νά είμαστε περισσότερο συγκεκριμέ­νοι μιας σειράς «λευκών» κοινωνικών δομών.

Μέ τήν βοήθεια τής επιλεκτικής μεθόδου μελετάμε ξεχωριστά κά­θε μία άπ' αυτές τίς κοινωνικές δομές. Στό ανώτερο δμως επίπεδο τής συνθέσεως αυτών τών κοινωνικών δομών έχουμε νά κάνουμε μ' ένα ιστορικό και όχι κοινωνικό φαινόμενο οπότε και ή επιλεκτική μέ­θοδος μέ τήν σειρά της χρησιμοποιείται ιστορικά και όχι κοινωνιο­λογικά. Τό ΐδιο πρόβλημα τής Αμερικής θά λυθή μέσα στήν ιστορική εξέλιξη είτε μέ τήν πλήρη αφομοίωση τών βιολογικών υποστρωμάτων της είτε μέ τήν τελική διάσπαση τους σέ ξεχωριστά συστήματα.

Στά χέρια του Κινήματος ή Επιλεκτική κοινωνιολογική θεωρία μετασχηματίζεται σέ πολιτικό όπλο. Τό ΚΙΝΗΜΑ θεωρεί τήν κοινω­νική επιλογή πρωταρχικής σημασίας γιά τήν ανάπτυξη ενός λαού χωρίς Όμως νά παραβλέπει ποτέ τήν επιλεκτική διαδικασία στό ιστορικό επίπεδο. Τό ίδιο τό όνομα του Φυλετικού κοινωνισμού ώς βιοθεωρίας του κινήματος προέρχεται άπό τήν κοινωνιολογία του και υποδηλώνει τόσο τήν μέθοδο όσο και τήν ιδανική μορφή κοινω­νίας, πού επιδιώκει νά δημιουργήσει μέ αυτή.