ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΡΜΟΣΜΕΝΗ ΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΗ

Βιοπολιτική ονομάζεται εκείνη ή έφηρμοσμένη έπιστήμη, πού βα­σίζεται πάνω ατούς βιολογικούς νόμους και ρυθμίζει τίς σχέσεις ανάμεσα στό Λαό και στο κράτος. Ή βιοπολιτική δέν αποτελεί τί­ποτε άλλο παρά τήν πρακτική εφαρμογή της φυλολογίας. Με άλλα λόγια ή βιοπολιτική προτείνει τί πρέπει νά γίνει στό φυλετικό υπό­στρωμα ενός Λαού, ενώ ή φυλολογία υποδεικνύει απλώς τήν σύνθεση του, τήν ιδιοσυστασία του. Ή πρώτη είναι επιστήμη δεοντολογική, ενώ ή δεύτερη είναι επιστήμη οντολογική.

Ή Βιοπολιτική ώς δεοντολογική επιστήμη εξυπηρετεί μία τρυΐλή σκοπιμότητα: τήν διατήρηση, τήν ισχυροποίηση και τήν ανάπτυξη όλων τών δυναμικών φυλετικών χαρακτηριστικών. Αυτή ακριβώς ή εξυπηρέτηση της τριπλής σκοπιμότητος οδηγεί στόν διαχωρισμό της βιοπολιτικης σε διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους.

Οί βασικοί αυτοί επιστημονικοί κλάδοι, πού συνθέτουν τήν επι­στήμη της βιοπολιτικής είναι τέσσερις: ή Καθαρογονία, ή Ευγονία, ή Γενετική Υγιεινή και ή Πολυγονία.

Τό κύριο, τό ουσιαστικό χαρακτηριστικό όλων τών κλάδων της Βιοπολιτικής εΐναι ή απουσία κάθε προσωπικού συναισθήματος και οποιασδήποτε, από τά πριν, ατομιστικής ηθικής αρχής με ταυτόχρο­νη παραδοχή ενός και μόνον ηθικού αιτήματος: της αντικειμενικής ωφελείας του Συνόλου.  

"Η Καθαρογονία αποτελεί εκείνον τόν επιστημονικό κλάδο της βιοπολιτικής, πού εχει εναν συγκεκριμένο σκοπό: νά διαφυλάξει τήν ύπαρξη της φυλής. Γιά τήν επιτυχία αυτού του συγκεκριμένου σκο­πού στηρίζεται σέ μία συγκεκριμένη προϋπόθεση: νά διατηρήσει τά φυλετικά χαρακτηριστικά ανέγγιχτα από τήν μείξη τους με αλλόφυλα στοιχεία. Αλλόφυλα στοιχεία εΐναι όλα τά άτομα μιάς ξένης φυλετι­κής συναρτήσεως.

Έδω πρέπει νά τονισθή, ότι δεν μπορεί ποτέ νά θεωρηθούν σαν 

ξένα στοιχεία εκείνα ενός διαφορετικού "Εθνους, πού έχει όμως την ΐδια φυλετική βάση. Τό Εθνικό επίστρωμα αφήνει εντελώς αδιάφορη τήν Βιοπολιτική, πού εχει ώς στόχο της μόνο τό φυλετικό περιεχόμε­νο του Λαοΰ. "Ετσι στοιχεία άς πούμε, πού εΐναι Εθνικά Βουλγαρικά άλλά φυλετικά Ελληνικά ενδιαφέρουν τήν Βιοπολιτική μόνο άπ' αυτή τήν τελευταία άποψη.

Ώς ξένα άτομα θεωρούνται όλα εκείνα, πού έχουν ξένο αΐμα πε­ρισσότερο άπό 25%, δηλαδή, πού ό ενας από τούς προγόνους τους (παππούς) εΐναι αλλόφυλος. "Ετσι, γιά παράδειγμα, άν ενας "Ελλη­νας μειχθη μ' ενα ξένο, πού θά εχει 100% ξένο αΐμα, τότε τό παιδί τους θά εχει 50% ξένο αΐμα. Αν τώρα τό παιδί μειχθη με "Ελληνα τό­τε ό καινούργιος απόγονος θά εχει 25% ξένο αΐμα.

Τέσσερα εΐναι τά βασικά μέτρα, πού εισάγει ό κλάδος της Καθαρογονίας στή Γενετική Βιοπολιτική:

Πρώτον γιά άλλοεθνικά στοιχεία, άλλά ομόφυλα, δέχεται τήν δυ­νατότητα συνάψεως γάμου χωρίς κανένα περιορισμό. Τό άν αυτή ή δυνατότης θά πραγματοποιηθη δέν είναι πιά θέμα της βιοπολιτικής άλλά υπάγεται στά γενικώτερα πολιτικά προβλήματα, πού αντιμε­τωπίζει τό Κράτος.

Δεύτερον γιά αλλόφυλα στοιχεία, πού κατοικούν εκτός τού κρά­τους, προβάλλει τήν νομική υποχρέωση γιά μία πλήρη και οριστική απαγόρευση γάμων των γηγενών στοιχείων μέ αυτά. Σε περίπτωση ανυπακοής τό γηγενές στοιχείο θά πρέπει νά χάσει τον τίτλο τού πο­λίτου.

Τρίτον γιά ξένα στοιχεία μέ ποσοστό μικρότερο τού 25% ξένου αίματος, πού κατοικούν εντός τού κράτους, δέχεται τήν βαθμιαία αφομοίωση τους μέσα στό φυλετικό οργανισμό.

Τέταρτον γιά αλλόφυλα στοιχεία, πού κατοικούν μέσα στό Κρά­τος ώς μειονότητα, άν μεν πρόκειται γιά αμελητέα ποσοτικά ομάδα δέχεται τήν οριστική της αφομοίωση μέσα στό φυλετικό σώμα, αν δμως πρόκειται γιά αρκετά μεγάλη μειονότητα της αρνείται τό δικαίωμα σχέσεων γάμου μέ γηγενή στοιχεία και τήν απομονώνει άπό τό φυλετικό οργανισμό, διαχωρίζοντας την εδαφικά, επαγγελματικά και νομικά.

Ή Γενετική Υγιεινή αποτελεί εκείνον τόν επιστημονικό κλάδο της Βιοπολιτικής, πού έχει εναν συγκεκριμένο σκοπό: νά ισχυρο­ποιήσει τά φυλετικά χαρακτηριστικά.

Γιά τήν επιτυχία αυτού τοϋ συγκεκριμένου σκοπού στηρίζεται σε μία συγκεκριμένη προϋπόθεση: νά ξεκαθαρίσει τά φυλετικά χαρα­κτηριστικά άπό τις βλαβερές κληρονομικές καταβολές, αναστέλ­λοντας τήν δυνατότητα τους νά μεταβιβασθούν στήν επόμενη γενεά. Μέ δυο λόγια ή Γενετική Υγιεινή επεμβαίνει αρνητικά πάνω στό κλη­ρονομικό υπόστρωμα γιά νά απομονώσει βαρείες κληρονομικές ασθένειες.

Τέτοιες κληρονομικές ασθένειες εΐναι:

Συγγενής ήλιθιότης (μικρόνοια).

Σχιζοφρένεια.

Κυκλική φρενΐτις (μανιοκαταθλιπτική ψύχωση).

Κληρονομική επιληψία.

Κληρονομική χορεία τοϋ Χάντιγκτον.

Κληρονομική τύφλωση.

Κληρονομική κωφότης.

Βαρείες σωματικές κληρονομικές παραμορφώσεις.

Βαρύς αλκοολισμός.

Αιμοφιλία.

Διάφοροι αιμολυτικές νόσοι κ.ά.

Στις περιπτώσεις αυτές ή Γενετική Υγιεινή διαθέτει τό μέσον τής στειρώσεως, πού γιά νά έχει σίγουρα κοινωνικά αποτελέσματα προ­ϋποθέτει υποχρεωτική νομική κατοχύρωση και υψηλή συνειδητοποί­ηση, άπό μέρους τοϋ Λαοϋ. Ή στείρωση δεν άφαιρεΐ άπό τό άτομο τήν γενετήσιο ορμή, άλλά μόνο τήν ικανότητα γιά τεκνοποιήσει και αποτελεί τό μοναδικό μέσον γιά υπευθυνότητα απέναντι στ ις μελλον­τικές γενιές.

Η Γενετική Υγιεινή δέν επεμβαίνει μόνο στό κληρονομικό υπό­στρωμα, άλλά και στό αποτέλεσμα τής συλλήψεως. "Ετσι άν τό παιδί υπάγεται στήν κατηγορία τών τεράτων ή παρουσιάζει απουσία ψυχικών λειτουργιών, έ'τσι, πού νά εΐναι δυνατή μόνο μία ύπαρξη, που θά φυτοζωεΐ, ή Γενετική Υγιεινή χρησιμοποιεί τό μέσον της Ευ­θανασίας. Ιΐρόκειται βέβαια γιά περιπτώσεις, πού ξεφεύγουν άπό τό χώρο των κληρονομικών ασθενειών και οφείλονται σε άλλους λό­γους.

Τέλος, υπάρχει και ενας τρίτος τομέας, δπου προτείνεται ή επέμ­βαση της Γενετικής Υγιεινής: οι βαρείες περιπτώσεις έγκληματικότητος και μάλιστα σεξουαλικής. Στή περίπτωση αυτή πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν τό μέσον τού ευνουχισμού, δηλαδή τήν αφαίρεση άπό τον εγκληματία όχι μόνο της ικανότητος γιά τεκνο­ποίηση άλλά και αυτής της ιδίας της γενετησίου ορμής. Γι* αυτούς ό ευνουχισμός τέτοιων εγκληματιών δέν εχει ώς επιδίωξη σκοπούς εύγονικούς, παρ’ όλο, πού μέ τό μέτρο αυτό εμποδίζεται ή μεταβί­βαση της έγκληματικότητος, άλλά έχει ώς κύριο σκοπό να προφυλά­ξει τό Λαϊκό σύνολο άπό νέα σεξουαλικά εγκλήματα τού δράστη.

Ή Ευγονία αποτελεί εκείνον τον επιστημονικό κλάδο της Βιοπολιτικής, πού έχει έναν συγκεκριμένο σκοπό: νά καλλιεργήσει και αναπτύξει όλα τά δυναμικά φυλετικά χαρακτηριστικά. Γιά τήν επι­τυχία αυτού τού συγκεκριμένου σκοπού στηρίζεται σέ μία συγκεκρι­μένη προϋπόθεση: τήν διαμόρφωση τού περιβάλλοντος μέ τήν δημι­ουργία εξωτερικών συνθηκών, πού θά εΐναι κατάλληλες γιά τήν απρόσκοπτη ανάπτυξη όλων τών χρησίμων φυλετικών ιδιοτήτων.

Ή Ευγονία δέν επεμβαίνει στό κληρονομικό υπόστρωμα όπως ή Γενετική Υγιεινή, άλλά διαμορφώνει τό εξωτερικό περιβάλλον. "Η υιοθέτηση της Ευγονίας ώς μέσου της γενικής Κρατικής Πολιτικής οδηγεί στην ολοκληρωτική κρατικοποίηση της Υγείας, και οί ιατροί εΐναι υπεύθυνοι άμεσα απέναντι στό Κράτος γιά τήν εκπλήρωση της αποστολής τους.

Ό ρόλος τής Ευγονίας αρχίζει άπό τήν προεμβρυακή ήδη ηλικία και πριν άπό τήν τέλεση τού γάμου. "Ετσι επιβάλλεται τό υποχρεω­τικό προγαμιαίο πιστοποιητικό υγείας γιά νά προληφθή ή περίπτωση νά μεταβιβασθούν κληρονομικές ασθένειες καθώς και αθεράπευτα αφροδίσια νοσήματα, φυματίωση, λέπρα, αντίθετο «ρέζους» στό αΐμα κ.λπ., ασθένειες δηλαδή, πού δέν προσβάλλουν τό κληρονομικό υπόστρωμα, άλλά μεταβιβάζονται στους απογόνους μέ τήν εξωτερική επαφή κατά τόν τοκετό. Στην περίπτωση των κληρονομικών ασθε­νειών απαγορεύεται ό γάμος, εκτός άν γίνουν δεκτές οί μέθοδοι τής Γενετικής Υγιεινής. Στή περίπτωση όμως των ασθενειών, πού δέν είναι κληρονομικές, αίρεται ή απαγόρευση, όταν διαπιστωθή ότι έχουν ίαθει εντελώς. Τό ιατρικό απόρρητο τού προγαμιαίου πιστο­ποιητικού υγείας δέν έχει καμμία ίσχύ απέναντι στό Κράτος, και δημιουργείται ειδικό ποινικό δίκαιο γιά τις περιπτώσεις παραβάσεως του.

Κατά τό δεύτερο στάδιο, τής εγκυμοσύνης, ή Ευγονία παίρνει δρακόντια προφυλακτικά μέτρα γιά τις εγκυμονούσες γυναίκες. "Ετσι ή Ιατρική τους παρακολούθηση εΐναι υποχρεωτική και διενεργείται και πάλι μέ δαπάνες τού Κράτους. Ή εγκυμονούσα γυναίκα απαγο­ρεύεται νά εργάζεται. Ή νέα μητέρα δικαιούται νά εργάζεται μόνο σέ ελαφρές εργασίες. Τέλος δημιουργείται ειδικό ποινικό δίκαιο γιά τις περιπτώσεις, πού τυχόν θά παραβιασθούν αυτές οί αρχές.

Κατά τό τρίτο στάδιο, τής παιδοποιΐας, ή Ευγονία παίρνει μία σειρά άπό προφυλακτικά μέτρα γιά τό παιδί. Κατά τήν παιδική ηλικία απαγορεύει νομικά τήν εργασία κάτω άπό οποιαδήποτε μορ­φή. Επιβάλλει ώς μόνη δυνατή ασχολία μέχρι τά 14 χρόνια τήν μορ­φωτική εκπαίδευση. Ή υγεία τών παιδιών παρακολουθείται άπό ειδικούς ιατρούς μέ δαπάνες τού κράτους σύμφωνα μέ ειδική και συγκεκριμένη νομοθεσία. Ή φυσικοπνευματική ανάπτυξη τού παι­διού, μέ τήν εισαγωγή τής βιοπολιτικής, φεύγει άπό τά χέρια τής οικογενείας και περιέρχεται στην αποκλειστική ευθύνη τού κράτους.

Τό μεγάλο όμως έργο τής Ευγονίας αρχίζει άπ' αυτό τό στάδιο και μετά. Από τήν εφηβική ηλικία, ήδη, ή ευγονική μέθοδος επιβάλλει μία συγκεκριμένη και σταδιακή επιλεκτική διαδικασία, κατά τήν οποία γίνεται επιλογή και ταξινόμηση τών ατόμων σύμφωνα μέ τις ικανότητες και τις κλίσεις, πού διαθέτουν. Επακολουθεί ανάλογος προσανατολισμός τους, τόσο στή μορφωτική, όσο και στην επαγγελ­ματική εκπαίδευση, πού παίρνει τό όνομα τού επαγγελματικού προσανατολισμού.

"Η διαφορά αυτού τού εύγονικοΰ επαγγελματικού προσανατο­λισμοϋ άπό ιόν επαγγελματικό προσανατολισμό, πού καθορίζεται αποκλειστικά άπό τούς νόμους προσφοράς και ζητήσεως βρίσκεται στό γεγονός, ότι κατά τήν χρονική διάρκεια, πού αναπτύσσεται, λαμ­βάνονται συγκεκριμένα μέιρα γιά ιήν ανάπτυξη συγκεκριμένων συλλογικών ιδιοτήτων. Μ' αυτό τόν τρόπο δ,τι καλλίτερο υπάρχει μέσα στόν Λαό καλλιεργείται και αναπτύσσεται αδιάκοπα και ετσι προωθείται αξιοκρατικά προς τά πάνω.

Τέλος ή Πολυγονία εΐναι ό επιστημονικός εκείνος κλάδος τής Βιοπολιτικής, πού εξυπηρετεί δλους τούς προηγουμένους, δίνοντας τό απαραίτητο υλικό υπόστρωμα τής εφαρμογής τους και ταυτοχρό­νως συνδέει τήν επιστήμη τής Βιοπολιτικής με τήν επιστήμη τής Γεω­πολιτικής.

"Η Πολυγονία επιδιώκει τήν αύξηση τοϋ πληθυσμού, πρωταρχικώς με τήν υψηλή γεννητικότητα και δευτερευόντως με τήν χαμηλή θνησιμότητα. Με αυτό τόν τρόπο επιδιώκεται, πρώτον ι) αύξηση τών πιθανοτήτων γιά μία εύρεΐα και επιτυχημένη επιλεκτική διαδικασία και δεύτερον ή μείωση τών πιθανοτήτων δημογραφικής εξαφανίσεως άπό απρόβλεπτα ιστορικά γεγονότα, όπως εΐναι ό πόλεμος.

Βέβαια ή Πολυγονία εΐναι ό πιό δύσκολος κλάδος, στήν εφαρ­μογή, τής Βιοπολιτικής, γιατί απαιτεί συνθέτους Βιοπολιτικούς, Γεω­πολιτικούς και Ψυχολογικούς υπολογισμούς. Είναι άμεση συνάρτη­ση τοϋ ορίου κορεσμού, ενός Γεωγραφικού χώρου, συμφώνως πρός τις υπάρχουσες γεωοικονομικές δυνατότητες και ταυτοχρόνως τών ίστορικοπολιτικών δυνατοτήτων τού Λαού, μέ δεδομένες τίς γεωοικονομικές του δυνατότητες, νά αυξήσει τόν γεωγραφικό του χώρο.

Μέ πιό άπλα λόγια όταν ενας λαός βρίσκεται σε ιστορική κατά­πτωση, ταυτοχρόνως υφίσταται και μία πληθυσμιακή κατάρρερυση. Αντιθέτως, όταν βρίσκεται σε ιστορική άνοδο, δημιουργεί εκείνες τίς Ίστορικοπολιτικές δυνάμεις, πού τού επιτρέπουν τόσο μία πληθυ­σμιακή αύξηση, όσο και μία αύξηση των γεωοικονομικών του δυνα­τοτήτων μέσα άπό χίλιους δρόμους. Από πλευράς όμως καθαρά Βιοπολιτικής δεν τίθεται ποτέ κανένα απολύτως δριο στήν πληθυ­σμιακή αύξηση ενός Λαού.

Τά κυριώτερα μέσα, πού χρησιμοποιεί ή Πολυγονία είναι:

Ή υποβοήθηση τών γάμων σε νεαρά ηλικία μέ οικονομικά κί­νητρα.

Ή φορολογία τών άγαμων άπό μία ηλικία και πέρα.

Ή φορολογία τών άτεκνων ζευγαριών, πού είναι ικανά πρός τε­κνοποίηση.

Ή φορολογία τών ζευγαριών εκείνων, πού κάνουν ενα ή δύο μόνο παιδιά αντικαθιστώντας έτσι διαχρονικά μέσα στό Λαϊκό σύ­νολο, μόνο τούς εαυτούς τους. Ή φορολογία γίνεται τόσο αυστηρό­τερη όσο εύπορώτερη είναι ή οικογένεια, παραμεριζομένου τού μέ­τρου της αναλογικής εισφοράς.

Ή απαγόρευση τών εκτρώσεων γιά τις έγγαμες γυναίκες, μέ ποινικά μέτρα αυστηρά.

Ή αυστηρή απαγόρευση τής Μεταναστεύσεως σέ ανθρώπινο δυναμικό, πού είναι και υγιές και χρήσιμο.

Οί σοβαρές χρηματικές επιδοτήσεις άπό τό τρίτο παιδί και με­τά.

Ή φορολογία όλων τών εύπορωτέρων εκείνον ζευγαριών, πού παραμένουν άτεκνοι δικαιολογημένα, ένεκα ιατρικών λόγων, άλλά καί δέν υιοθετούν παιδιά έκθετα, ορφανά ή άπορα.

Τήν υπαγωγή τού ενός άπό τούς συζύγους, σέ περίπτωση δια­ζυγίου, στό επίπεδο τού νομικά άτέκνου, όταν τά τέκνα κατοχυρω­θούν στον άλλο.

Στό σύνολο τους όλοι οί κλάδοι τής Βιοπολιτικής συνθέτουν τήν μέθοδο εκείνη, πού εξυπηρετεί τήν ΐδια τήν Φυλή. Μέ τήν εισαγωγή της ή Βιοπολιτική, γίνεται ένα όπλο στά χέρια τού κράτους, ενα όπλο προασπίσεως τού Λαού, άλλά καί τού Ανθρώπου. "Οταν μία Φυλή δέν θέλει ή εΐναι ανίκανη νά διατηρήσει παραπέρα τήν ακεραιότητα τής κληρονομικής της υποστάσεως, πού διεφύλαξεγιά σειρά γενεών, τότε αυτή καταστρέφεται, καί μαζί μέ αυτή εξαλείφεται σύγχρονα καί μία δυνατότητα εξελίξεως.

------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Αυτό είναι το 6ο  από την σειρά των ιδεολογικών θεμάτων που αναρτά  ο ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ  και αποτελεί μέρος από τα μαθήματα της έδρας της Ιδεολογίας της Σχολής Στελεχών (Σ.Σ.) του Κινήματος