Της μοναξιάς τις ώρες της νυχτιάς,
τα μάτια σαν ο ύπνος δεν τα πιάνει,
οι μνήμες στο μυαλό φτεροκοπούν
και την καρδιά δονούν οι συγκινήσεις,
σαν έρχονται στο νου
μέρες παλιές αγώνα δύσκολου,σκληρού,
όμορφες μέρες όπου οι σύντροφοι οι παλιοί,
παλιά φρουρά, κτίζαμε
τ' όνειρο του αύριο στην πράξη ....
Κι αν μερικοί πίσω απόμειναν,
το βήμα τους σκοντάφτοντας σ' εμπόδια,
της πίστης η φωτιά δεν αδυνάτισε,
δεν καταλάγιασε σ' εμπόδια,
της πίστης η φωτιά δεν αδυνάτισε,
δεν καταλάγιασε η θέληση, το πείσμα,
κι είναι η απόφαση η ίδια, απαράλλαχτη,
να πέσουμε στο δρόμο για τη νίκη,
νοιώθοντας βάρος πρόσθετο σ εκείνο του καθήκοντος το βάρος των παλιών αγώνων.
Τραβάμε εμπρός λοιπόν, με ένα σύνθημα, που ηχεί στα χείλη μας παιάνας ...
Η Παλαιά Φρουρά πίπτει αλλά δεν παραδίνεται
Ποιος έγραψε αυτό το πολύ όμορφο ποίημα;
ΑπάντησηΔιαγραφήένας παλιός και καλός συναγωνιστής, από τους νεώτερους και επιστήθιος φίλος του Κώστα, μου το έστειλε με μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο την ημέρα του θανάτου του, με την παράκληση της ανωνυμίας αντί αυτού να γραφτεί στο τέλος Η Παλαιά Φρουρά πίπτει αλλά δεν παραδίνεται.
Διαγραφή