Μανωλάδα: Ένα «αντιρατσιστικό» έγκλημα

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Προχθές στην Μανωλάδα εκτυλίχθηκε ένα πραγματικό δράμα. Όπως ανακοίνωσε επίσημα η αστυνομία, στις 6 προχθές το απόγευμα, περίπου 200 αλλοδαποί, υπήκοοι Μπανγκλαντές, οι οποίοι εργάζονται σε γεωργική επιχείρηση καλλιέργειας φράουλας, συνεπλάκησαν με τρεις Έλληνες, οι οποίοι είναι εκπρόσωποι του εργοδότη τους, απαιτώντας δεδουλευμένα περίπου 6 μηνών. Στην συνέχεια, σύμφωνα πάντα με την αστυνομία, ένας εκ των τριών Ελλήνων πυροβόλησε με κυνηγετικό όπλο εναντίον των αλλοδαπών εργατών, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 28 άτομα.

Μετά τους πυροβολισμούς οι τρεις Έλληνες έσπευσαν να εξαφανιστούν, ενώ οι τραυματίες άρχισαν να μεταφέρονται στα κέντρα υγείας της περιοχής. Ακολούθησε κινητοποίηση της αστυνομίας και έπειτα από λίγη ώρα συνελήφθη ο εργοδότης που απασχολούσε τους αλλοδαπούς. Επίσης σε εξέλιξη βρίσκονταν μέχρι αργά χθες το βράδυ οι έρευνες της αστυνομίας, για τον εντοπισμό των τριών Ελλήνων (39, 27 και 21 ετών). Πληροφορίες αναφέρουν πως η αστυνομία γνωρίζει τα στοιχεία τους και οι έρευνες γίνονταν σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. 

Σύμφωνα με μαρτυρίες αλλοδαπών, εργάτες είχαν προγραμματίσει συνάντηση χθες το απόγευμα με τον ιδιοκτήτη των καλλιεργειών φράουλας για να του ζητήσουν τα δεδουλευμένα. Τότε, εκπρόσωποι του ιδιοκτήτη τους είπαν ότι δεν πρόκειται να πληρωθούν και τους ζήτησαν να επιστρέψουν στην εργασία τους. Οι εργάτες αντέδρασαν και αμέσως μετά άρχισαν να δέχονται πυροβολισμούς. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνονται επεισόδια στην περιοχή, με αφορμή τις αμοιβές των εκατοντάδων αλλοδαπών που ζουν και εργάζονται τα τελευταία χρόνια στις καλλιέργειες φράουλας. 

Το σύνολο των κομμάτων, έσπευσε να καταδικάσει τα όσα έγιναν. Και πολύ καλά έκαναν τα κόμματα, καθώς επρόκειτο για μία βαρβαρότητα. Το σύνολο των κομμάτων όμως, έσπευσε να χαρακτηρίσει ως «ρατσιστικό» το έγκλημα. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως είναι ακριβώς το αντίθετο; Πρόκειται δηλαδή για ένα έγκλημα «αντιρατσιστών»;

Η Μανωλάδα έχει επανειλημμένα γίνει τόπος επεισοδίων. Και στο πρόσφατο παρελθόν, αλλοδαποί εργάτες είχαν διαμαρτυρηθεί για τα μικρά μεροκάματα που έπαιρναν για την εργασία τους. Χαρακτηριστικά είναι όσα συνέβησαν τον Απρίλιο του 2008, όταν αλλοδαποί προχώρησαν σε απεργία ζητώντας να αυξηθούν τα μεροκάματά τους, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν σοβαρές συμπλοκές, έπειτα από επιθέσεις Ελλήνων, όπως είχε καταγγελθεί, κατά των εργατών. Παρόμοιο σκηνικό έντασης μεταξύ αλλοδαπών και Ελλήνων είχε σημειωθεί και τον Μάιο του 2012 στην πλατεία της Νέας Μανωλάδας. 

Πρόκειται λοιπόν για «ρατσιστές»; Όσοι κατηγορούνται ως «ρατσιστές» από τα κόμματα της Αριστεράς, είναι αυτοί οι οποίοι ζητούν να «απομακρυνθούν» οι αλλοδαποί από την χώρα μας. Να απελαθούν, να επιστρέψουν πίσω στις χώρες τους. Αντιθέτως, αυτοί οι οποίοι θέλουν να παραμένουν στην χώρα οι λαθρομετανάστες είναι οι «αντιρατσιστές». Ασχέτως εάν η επιθυμία τους αυτή προκύπτει από ιδεολογικές θέσεις ή λόγους συμφέροντος. 

Στην πρώτη κατηγορία, αυτή των ιδεολογικά «αντιρατσιστών» ανήκουν οι διάφοροι «κολλημένοι» της Αριστεράς και αυτοί που έχουν επηρεαστεί από το «φιλελεύθερο» πνεύμα, περί κατάργησης πεπαλαιωμένων πραγμάτων όπως τα έθνη και τα σύνορα. Αυτοί που αντιμετωπίζουν τα πάντα ατομοκεντρικά. Στην δεύτερη ανήκει ένα μεγάλο μέρος της κεφαλαιοκρατικής τάξης στην χώρα αυτή, συμπεριλαμβανομένων και των «μεγαλοτσιφλικάδων» αγροτών. Για τους οποίους η ύπαρξη των λαθρομεταναστών σημαίνει άμεσα κέρδη, καθώς αποτελούν φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Και αυτοί, μαζί με τους αριστερούς «αντιρατσιστές» στηρίζουν την παρουσία των λαθρομεταναστών στην χώρα. 

Και οι «προύχοντες» της Μανωλάδας, που αναπτύσσει την οικονομική της δραστηριότητα πάνω στην εργασία - πόση από αυτή άραγε ανασφάλιστη - των αλλοδαπών που βρίσκονται στον τόπο αυτό για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, αποτελούν κομμάτι αυτού του «αντιρατσιστικού» τόξου. Γιατί οι κύριοι αυτοί ωφελούνται από την παρουσία των λαθρομεταναστών. Μπορεί να είναι βάναυσοι, παρανοϊκοί και στην συγκεκριμένη περίπτωση δολοφόνοι. Αυτά όμως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μίας προσωπικότητας δεν κάνουν κάποιον «ρατσιστή». Και όπως αποδεικνύεται εδώ ανήκουν σε «επί την πράξη» «αντιρατσιστές», οι οποίοι βολεύονται και βγάζουν λεφτά από το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. 

Και μπορεί αυτή την στιγμή οι Έλληνες ανάμεσα στους πολλούς άλλους διαχωρισμούς που έχουν να έχουν προσθέσει και αυτόν μεταξύ «ρατσιστών» και «αντιρατσιστών». Πρακτικά όμως σε λίγα χρόνια πολύ λίγη σημασία θα έχει αυτός ο διαχωρισμός. Εδώ και χρόνια, όσοι γράφουμε και φωνάζουμε κατά της μετατροπής της Ελλάδος σε πολυπολιτισμική χώρα, γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι τέτοια περιστατικά τυφλής βίας είναι ακριβώς το σημείο προς το οποίο βαδίζουμε.

Σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία, δεν θα υπάρχει πλέον το «κοινό συμφέρον», διότι δεν θα υπάρχει «κοινός τόπος» μεταξύ των συμμετεχόντων σε αυτή. Δεν θα υπάρχει ούτε καν το «ατομικό συμφέρον» που κάποιοι φιλελεύθεροι φαντάζονται ότι θα επικρατήσει τελείως και θα μετατρέψει σε μία «ειρηνική αγορά ανταγωνισμού» την κοινωνία. Αντιθέτως θα υπάρχουν πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα, εναλλασσόμενα «εθνικά συμφέροντα» με βάση την εθνική καταγωγή των διαφόρων ομάδων. 

Αυτό είδαμε και χθες. Μπορεί η πρώτη «ανάλυση» να χωρίζει σε «εργοδότες» και «εργαζομένους» τους θύτες και τα θύματα. Η αλήθεια όμως είναι ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο επιφανειακό. Και στην πράξη - εάν στα αγροκτήματα αυτά υπήρχαν Έλληνες εργαζόμενοι - θα επέλεγαν κάποιον διαφορετικό τρόπο ή θα έκαναν την δική τους ομάδα για να ζητήσουν τα χρήματά τους. Αυτό είναι απλά η ανθρώπινη φύση. Την οποία η Αριστερά διαχρονικά περιφρονεί γιατί αδυνατεί να την προσαρμόσει στο ιδεολόγημά της. 

Και για να το πούμε με απλά λόγια. Οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες που ονειρεύονται είναι χιλιάδες μικρές «Μανωλάδες» στριμωγμένες σε όλη την ελληνική επικράτεια. Όπου για κάποιο καιρό κάποιοι «Έλληνες προύχοντες» θα εκμεταλλεύονται τις στρατιές των εξαθλιωμένων μεταναστών. Μέχρι αυτό κάποια στιγμή να σταματήσει καθώς η οργάνωση και η αριθμητική υπεροχή των μεταναστών θα τους κάνει να διεκδικούν ό,τι θεωρούν δικαίωμά τους. Και σαφώς θα υπάρχουν συγκρούσεις. 

Αυτό είναι το μέλλον στο οποίο μας οδηγούν οι υπέρμαχοι του πολυπολιτισμού. Ένα μέλλον γεμάτο αίμα, νεκρούς, εγκληματίες, θύτες και θύματα. Γιατί όλο αυτό που γνωρίζουμε ως κοινωνία και αντιλαμβανόμαστε ως δεσμούς που την κρατούν συγκολλημένη, πρέπει να διαρρηχθεί προκειμένου να δημιουργηθούν οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Και γιατί; Είτε γιατί κάποιοι - αριστεροί - θέλουν να επιβάλλουν την θεωρία τους στην πραγματικότητα, είτε γιατί κάποιοι θέλουν να βγάλουν περισσότερα χρήματα, πατώντας (κυριολεκτικά κάποιες φορές) επί θυμάτων.