Παλληκαρίσιες λύσεις

                                                                                             
Του Συνεργάτη μας Φοίβου Ιωσήφ

Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται παλληκάρια και κάποιοι άλλοι κότες. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με παλληκάρια σαν το Ανδρούτσο, σαν τον Καραϊσκάκη για να μην πώ και σαν τον Λεωνίδα

Και φανεί υπερβολικό. Βρέ αυτοί δεν λογαριάζουν τίποτα, ούτε κόστος, ούτε κοστολόγια, ούτε τις καταθέσεις των Ελλήνων στις Τράπεζες. Αυτοί πολεμάνε με νύχια, δόντια και ψυχή κι όπου μας βγάλει η άκρη.

Ακόμη και στον γκρεμό, σαν τις Σουλιώτισες. Αρκεί να πέσουν οι άλλοι, όχι εμείς, εμείς έχουμε υψοφοβία. Άσχημο πράγμα βρέ παιδί μου αυτός ο γκρεμός, πέφτοντας μπορεί να πάθεις κανένα έμφραγμα.Α πα πα πα πα!

Μιλάμε για τον Τιτάνιο αγώνα πού δίνουν οι Κύκλωπες και οι Λαιστρυγόνες για
να κρατηθεί ζωντανή η κερδοφόρος το πάλαι ποτέ και αείποτε βιομηχανία της Λάρκο. Είναι Εθνικό καθήκον όλων μας να συνδράμουμε όχι μόνον στην διατήρηση  αλλά και στην εξέλιξη αυτής της βιομηχανίας για να μπορέσει αύριο, άντε μεθαύριο, όχι αργότερα, να προσλάβει κι άλλους εργάτες και να διευρύνη,ακόμη και να διπλασιάση τον αριθμό των αγωνιστών συνδικαλιστών με όλα όσα προβλέπει ο νόμος για άνετες συνδικαλιστικές άδειες,επιδόματα,εκδρομές,κοινωνικό τουρισμό και άλλα ευχάριστα τινά. Εμπρός λοιπόν στον τίμιο αγώνα. Δεν έχει καμιά σημασία πού το κοστολόγιο παραγωγής είναι υψηλότερο από το τιμολόγιο πώλησης, οι αριθμοί δεν μπορούν να προηγούνται από τον ανθρώπινο παράγοντα. Αγόρασέ το τριάντα και πούλατο δέκα πέντε,ζούμε σε μεταμοντέρνους καιρούς. Νέα μυαλά, νέοι ορίζοντες, νέα αντίληψη της οικονομίας. Τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής εμείς θα τις κάνουμε πέντε, θα προσθέσουμε και αυτή της διαίρεσης των ελλειμμάτων διά της πρόσθεσης των πιθανών πολλαπλασιαστών των φόρων. Μοναδική σκέψη, και να φαντασθήτε πώς το σκέφτηκα μόνος μου. Μεγαλειώδες για ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας! Ελπίζω να μας ακολουθήσουν κι άλλα κράτη.

Κάποιοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει λύση, και όμως υπάρχει όπως συνήθως αποκαλύπτουν τά προοδευτικά κόμματα της αριστεράς. Εχεις από την μια πλευρά την Λάρκο με τά ελλείματά της και από την άλλοι τους αφελείς φορολογούμενους. Παίρνεις από τους φορολογούμενους και δίνεις στη Λάρκο. Πρόβλημα τέλος, πρόβλημα ανύπαρκτον, πρόβλημα λελυθέν. Είδατε πώς χρειάζεται καμμιά φορά και ο παρακείμενος ;έχει κι αυτός την αξία

του. Υπάρχουν οι πονηροί πού θέλουν να την ιδιωτικοποιήσουν, να την ξεπουλήσουν, να βάλουν σκληρό ωράριο και στους πατριώτες συνδικαλιστές. Αίσχος, ντροπή, όνειδος, ευτελισμός, χλεύη, απάνω που συνηθίσαμε από τον θάνατο του επονείδιστου Μποδοσάκη σε μία καλλίτερη ζωή, σε μία ζωή χαλαρή και light να έρχεται ο κάθε τυχάρπαστος επενδυτής να βάλει γκέμια στον κάθε ατίθασο αγωνιστή Βουκεφάλα προστάτη των πτωχών εργατών.

Δεν θα το δεχτούμε, θα αγωνιστούμε υπέρ αχνισμένων βωμών με άπειρες μπριζόλες νωπού ντόπιου κρέατος χωρίς ορμόνες. Ένα κακό μόνον μας φοβίζει, μήπως και δεν υπάρξει αγοραστής για την Λάρκο και μείνουμε χωρίς εχθρό. Καήκαμε πατόκορφα με αγνό λάδι δικής μας παραγωγής μηδέν οξύτητος. ΄Αμα ξεμείνουμε από εχθρούς ίσως τότε, ο μη γένοιτο, αναγκασθούμε να πάμε για δουλειά. Ωιμέ η δύσμοιρη, κεραυνοί στα κεφάλια αυτών πού ξεστομίζουν τέτοιες κατάρες. Αυτοί να πάνε για δουλειά και όχι εμείς οι επαγγελματίες ήρωες. Εμάς επάγγελμά μας είναι ο ηρωισμός. Αφού να φαντασθήτε πώς στις εφορίες όπου νάναι θα μπορείς να αναγράφης ως επάγγελμα την λέξη ‘’ήρωας’’.

Τά πράγματα ίσως θα ήταν ακόμη δυσκολότερα για τους μισθωτούς της Λάρκο αν δεν παρανέβαινε και ο ακάματος Περιφεριάρχης μας, ο Κλέαρχος ο Μεγαλοιδεάτης. Πρότεινε και αυτός, αγώνες, αγώνες, αγώνες. Μάλλον

έτσι θα  πάρουμε τους Ολυμπιακούς για πάντα στην Ελλάδα. Κάτι γνωρίζει αυτός και ο Βουλευτής της αντιπολίτευσης προτείνοντας αγώνες συνεχούς  και όχι εναλασσομένης τάσεως. Ξέρουν καλά ως άνθρωποι

της εξουσίας πόσο απλό είναι να βάλεις ένα χαρατσάκι, μικρό, όχι μεγάλο, ας πούμε των είκοσι ευρώ υπέρ Λάρκο και να διατηρήσεις τις θέσεις εργασίας, αεργίας, συνδιακαλιστικής αδείας, επιδοματικής πολιτικής και εν γένει

φιλολαικής πολιτικής. Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες αλλά έξυπνες φράσεις εθνικού και σοσιαλιστικού περιεχομένου. Χρησιμοποιείς ας πούμε τις φράσεις ‘’λαϊκή περιουσία’’, ‘’εταιρεία εθνικών συμφερόντων’’ ‘’ξεπούλημα’’, πολύ πιάνει αυτό το τελευταίο, ‘’εταιρεία στρατηγικών στόχων’’. Αμα πείς πολλές τέτοιες παρλαπίπες τόφαγε ο άλλος το κεράσι αμάσητο μαζί με το κουκούτσι. Γιατί μέχρι τώρα τέτοια δεν λεγόντουσαν και βρέθηνε η εταιρεία  να πλέει προ πολλού στην Αχέρουσία λίμνη; Το πράγμα για να τσουλήση θέλει μεγαλοστομίες με φράσεις  εθνικού αλλά και σοσιαλιστικού παρλαπιπισμού, ένα είδος δηλαδή εθνικοσοσιαλισμού.

Δεν ήταν δά και τόσο βλάκας ο Αδόλφος πού χρησιμοποίησε μια παρόμοια μέθοδο,μην τρελαθούμε τώρα, άντε μπράβο. Adolf=αδελφός. Κουράγιο,όλοι αδέρφια είμαστε παιδιά.

Το μεγάλο πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν υπάρχει ούτε αγοραστής για το ερείπιο της Λάρκο και οι πολιτικοί παράγοντες σπρώχνουν τους φορολογούμενους να αγοράσουν τά αποκαϊδια της διεθνούς αγοράς , τα ερείπια του εγκέλαδου των διεκδικήσεων, αλλά, μαζί, και τά υψηλόφρονα συνδικαλιστικά ανδραγαθήματα της Λάρκο. Τελικά, κάτι ξέρει ο Κλέαρχος και επιμένει να μασήσει η κατσίκα ταραμά. Η ιστορία ημών των Νεοελλήνων δείχνει πώς τρώμε και πίνουμε εν μέσω κραιπάλης των δανικών όλα τά όζοντα κρέατα της κεντρικής αγοράς, ακόμη και το αποσυντεθέν κουφάρι της Λάρκο. Κάτι ξέρουν αυτοί πού προτείνουν να διατηρηθεί η Λάρκο υπό κρατική ιδιοκτησία. Εμείς θα τρώμε το σάπιο κουφάρι της εταιρείας κι εκείνοι τους φρεσκότατους ξεροψημένους με αμύγδαλα φόρους μας. Οσο το σκέπτομαι μου τρέχουν τά σάλια για φαγοπότι λαχταριστών ξεκούραστων ολόφρεσκων φόρων.

Φαντάζεστε ένα μαγαζί στο κέντρο της πόλης να μπαίνει συνεχώς επί δεκαετίες μέσα και οι υπάλληλοί του μαζί με τον Περιφεριάρχη να ζητάνε να το χρηματοδοτούν οι πολίτες με μόνο το σκεπτικό ότι δεν πρέπει

να μείνουν οι υπάλληλοί του άνεργοι; Τέτοιες ωραίες σκέψεις κάνανε και στην Βουλγαρία μέχρι πού χρειάστηκε να πάνε οι Μανάδες με τις κόρες για εργασία από την μέση και κάτω. Ξεκούραστη δουλειά, γι αυτό ίσως

και την προτείνουν  οι παράγοντες της πολιτείας. Είναι  ρέκτες. Πρώτ' απ όλα η οριζοντιομένη ανάπαυση του εργαζομένου. Οποια εργασία κι αν κάνει!