Ένας επτάχρονος Μεγάλος Έλληνας

Μπορεί πολλοί προσπάθησαν να γονατίσουν τον Ελληνισμό αλλά δεν τα κατάφεραν. Αυτή η φυλή δεν υποτάχθηκε ποτέ. Κι αν νομίζουν ότι την έχουν σκλάβα, με τον σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στον σβέρκο, εκείνη νάτη πετιέται από εξ'αρχής  και φέρνει τα πάνω κάτω. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το '56 όταν στην Κύπρο μας ο δυνάστης Άγγλος έστηνε αγχόνες σε όλο το νησί για να γονατίσει τον Έλληνα που αγωνιζόταν για τα δίκαια του και για την ένωση με την μάνα Ελλάδα και κλιμάκωνε τις διώξεις των μελών της ΕΟΚΑ. Οι Έλληνες αντιδρούν. Μπροστάρης η νεολαία. Με σημαίες ξεχύνονται στους δρόμους στους δρόμους μαθητές από τα σχολεία από κάθε τάξη. Μικρά και μεγάλα. 

Στη Λάρνακα τα παιδιά μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Βαρούνε τις καμπάνες και βάζουν εμπόδια για να ανακόψουν τους πάνοπλους στρατιώτες. Αντίσταση και αγώνας παντού. "Άφρονες" όπως τους χαρακτήριζαν οι κιοτήδες  και οι
καλοβολεμένοι.  Ανεγείρουν πρόχειρα οδοφράγματα. Κάπου εκεί εμφανίζονται τα καμιόνια των κίναιδων Άγγλων. Αρχίζουν να κυνηγούν τα παιδιά. Ένας από δαύτους σηκώνει το ντουφέκι και ματιάζει έναν αντιστασιακό που πετούσε πέτρες και φώναζε Ένωση. Τον Δημητράκη Δημητριάδη. Και η σφαίρα τον βρίσκει πάνω από το μάτι κόβοντας το νήμα της ζωής του πολύ σύντομα αφού ο αντιστασιακός ήταν μόνο 7 ετών.   

14 Μαρτίου έγραφε το ημερολόγιο και ο μικρός σε ηλικία αλλά μεγάλος Έλληνας, πότιζε με το αίμα του το δέντρο της λευτεριάς. Η θυσία του μήνυμα σε όλους εμάς σήμερα που "δεν ξέραμε" "ξεχαστήκαμε" "παρακμάσαμε" "βολευτήκαμε" δειλιάσαμε" Πως η λευτεριά θέλει αγώνες και θυσίες. 

ΥΓ

Αυτή είναι η ιστορία μας που θέλουν να ξεχάσουμε, να την σβήσουν από την μνήμη μας οι ανα-ν-στασιάδηδες και οι συνοδοιπόροι του.   

Αετίων