Όσο πιο σκληρά… τόσο πιο καλά!

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Η αγανάκτηση των Ελλήνων για την άθλια συμπεριφορά των συστημικών κομμάτων εις βάρος της κοινωνίας και του έθνους, δεν μπόρεσε να βρει διέξοδο θετικής πολιτικής έκφρασης. Έτσι, οι Έλληνες, οδηγήθηκαν στην άρνηση και στην υποσυνείδητη απόφαση συστημικής τιμωρίας των –κατά τη γνώμη τους- υπαιτίων.

Οι Ευρωεκλογές, ήταν η πρώτη προσπάθεια κατακρήμνισης των κομμάτων που έφεραν τον ζόφο στην Ελλάδα. Οι ψηφοφόροι, τραυμάτισαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης αλλά το σύστημα διεσώθη και συνέχισε να κυβερνά, με τσακισμένα όμως τα φτερά.

Οι εκλογές του Ιανουαρίου, «γκρέμισαν τα τείχη» και, απομάκρυναν τα κλασσικά συστημικά κόμματα από την εξουσία, διαγράφοντας από τον κατάλογο μισθοδοσίας της Βουλής πολλούς εκ των πρωταγωνιστών τους.

Οι Έλληνες, μη έχοντας δυνατότητα άλλης θετικής πολιτικής επιλογής, επωμίσθηκαν -δια της ψήφου τους-, το υψηλό κόστος παράδοσης της διακυβέρνησης της χώρας στο συνασπισμό των κομμάτων με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Συγχρόνως, όμως, επέβαλαν ως κυβερνητικό εταίρο, εν είδη βαλβίδας ασφαλείας, την παρουσία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Ελπίζοντας, προφανώς, ότι δεν θα υπάρξει εκτροχιασμός στα θέματα λαθρομετανάστευσης και αλλοίωσης της εθνοτικής σύνθεσης του Λαού των Ελλήνων. Μια ελπίδα που διεψεύσθη λόγω της υποστήριξης που έδωσε στην μεταναστευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Φώφης Γεννηματά, αλλά και της αδιαφορίας της Νέας Δημοκρατίας λόγω απασχόλησης με τα εσωτερικά της.

Στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, η επανεμφάνιση των συστημικών κομμάτων, που με τον μανδύα των Ευρωπαϊστών αποπειράθηκαν να επανέλθουν, έθεσε τους ψηφοφόρους σε νέο δίλημμα. Όπως αποδεικνύεται από την ψήφο τους, οι Έλληνες επωμίσθηκαν και το νέο κόστος, αγνώστου ύψους και λοιπών επιπτώσεων, προκειμένου να απαλλαγούν δια παντός από τους αμετανόητους εκπροσώπους – υπερασπιστές μιας γραφειοκρατικής Ευρώπης.

Το τίμημα της απομάκρυνσης των παρηκμασμένων κομμάτων και πολιτικών, που διοίκησαν την Ελλάδα από την παράδοση της εξουσίας σε αυτούς (το 1974) μέχρι και σήμερα, θα είναι ευθέως ανάλογο της αδιαφορίας των βολεμένων οπαδών τους για τα όσα επί 40 χρόνια συνέβαιναν. Και όσο πιο βαθειά φτάσει το μαχαίρι του πόνου, τόσο περισσότερες ελπίδες έχουμε να απαλλαγούμε από τα τζάκια, τους κεφαλαιοκράτες και τους υπηρέτες τους, (έστω και μέχρι να εμφανισθούν τα διάδοχα σχήματά τους).

Παραμένει όμως το ερώτημα:

«Ο σπόρος της επανάστασης και η πίστη στον Έλληνα και στην αποστολή του, πότε θα βλαστήσουν; Και με ποια μορφή»;

Υ.Γ. Τέτοιες ώρες, θυμάμαι τον αείμνηστο Αντώνη Τρίτση να μου λέει (κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης που μου είχε παραχωρήσει). «Το ελληνικό κράτος είναι εχθρός του ελληνικού έθνους. Η ΕΟΚ, θα εκμηδενίσει το ελληνικό κράτος. Και τότε θα ανθίσει και πάλι το ελληνικό έθνος».

ενημέρωση Πελοποννήσου