Ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του έγινε το πρότυπό μας

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Ήταν μια 5ετία, οι συνέπειες της οποίας καταγράφηκαν στο υποσυνείδητό μας, χωρίς όμως αυτό να μας κάνει πιο σοφούς.

Πρώτα την πλήρωσαν αυτοί που είδαν τον μισθό τους να περικόπτεται. Μετά ήρθε η σειρά των μικρομάγαζων που έκλειναν, λόγω μείωσης του τζίρου. Ακολούθησαν αυτοί που έμειναν άνεργοι λόγω απόλυσης, από τα μικρά εμπορικά. Πήραν σειρά οι μικρές εισαγωγικές επιχειρήσεις και οι βιοτεχνίες. Οι κατασκευαστικές, τα λατομεία και τα μεσιτικά, συρρικνώθηκαν από έλλειψη πελατείας. Έπεσε θανατικό στις επιχειρήσεις εμπορίας αυτοκινήτων. Τα συνεργεία, τα φορτηγά, τα ταξί και τα έπιπλα. Ακόμη και τα βενζινάδικα και τα περίπτερα, μας είπαν αντίο κατά εκατοντάδες. Έκλεισαν τέλος, εφημερίδες, περιοδικά και τηλεοπτικοί σταθμοί. Συνολικά, 250.000 μικρές επιχειρήσεις.  Ήταν όλες επιχειρήσεις Ελλήνων.

Η επιδημία θανατικού που σκότωνε τον εμποράκο, αντιμετωπίσθηκε με μικροεπιδοτήσεις των 10.000 ευρώ για να ανοίγουν (προσωρινά), πρατήρια αρτοσκευασμάτων, café και τσιπουράδικα.

Τώρα, για την τριετία που ακολουθεί, ήρθε η σειρά των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων που τροφοδοτούσαν τον έλληνα καταναλωτή, από τον οποίο και αντλούσαν στήριξη. Οι μεγάλες ελληνικές αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων (Ρούχα, Εξοπλισμοί, Ηλεκτρικά, Τρόφιμα), Κλείνουν η μία μετά την άλλη, στέλνοντας στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και μεταφέροντας μερίδια αγοράς στις θυγατρικές των Ευρωπαϊκών που τις στηρίζουν οι συμφωνίες που υπογράφουν οι κυβερνώντες. Οι Ασφαλιστικές και οι τράπεζες, αφού πρώτα απαξιώθηκαν, μετά εξαγοράστηκαν έναντι πινακίου φακής από τους ξένους. Συγχωνεύθηκαν, κλείνουν εκατοντάδες υποκαταστήματα και απολύουν δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους.  Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, φτάσαμε να υποφέρουν ακόμα και οι Δικαστικοί Επιμελητές.

Μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα το μόνο που ακούμε, από τους ανθρώπους που εκφράζουν το σύστημα εξουσίας, είναι «πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις (διάβαζε φόροι και ανεργία) για να έρθουνξένοι επενδυτές (διάβαζε ξεπούλημα), ώστε σε 30 χρόνια να έχουμε φτάσει το επίπεδο ζωής του 2009 (διάβαζε 40 χρόνια πίσω από τους άλλους)».

Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Εθιστήκαμε να βλέπουμε ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια ή να περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό. Μάθαμε να φοράμε αποφόρια αντί για ρούχα. Εγκαταλείψαμε ακόμη και τους κανόνες υγιεινής. Αποφεύγουμε να σκεπτόμαστε το μέλλον. Προσαρμοζόμαστε, και συνηθίζουμε να περπατάμε με το κεφάλι κάτω.

Αυτοί που διοικούν το «κόμμα των πολιτικών κομμάτων», βλέπουν ότι τα ανεχόμαστε όλα. Καταγράφουν ότι αντιδρούμε περιοριζόμενοι να λέμε«και τι να κάνουμε». Συμπεραίνουν ότι  υπακούουμε αδιαμαρτύρητα στις αποφάσεις των καταστροφέων μας. Ασκώντας συνεχή εκφοβισμό, μας ενθαρρύνουν να σκεφτόμαστε υποτακτικά και να αρκούμαστε στο «μη χείρον».

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι μας ξέρουν καλά και μας διαχειρίζονται πανέξυπνα. Και εμείς, πως αντιδρούμε;

Αποδεχόμαστε να μας υποβαθμίζουν και από ελεύθεροι Πολίτες, να γινόμαστε οπαδοί και ψηφοφόροι αθλίων κομμάτων.

Ανεχόμαστε να μας μειώνουν και, από δικαιωματικά εργαζόμενοι, να μεταβαλλόμαστε σε παρακλητικά απασχολήσιμοι.

Συμφωνούμε να μας αποβλακώνουν και, από σκεπτόμενες προσωπικότητες, να μετατρεπόμαστε σε χειροκροτητές κάθε πολιτικής σαβούρας.

Ποιο είναι το τέρμα της δοκιμασίας; Και πρέπει  να φτάσουμε μέχρις εκεί; Πρέπει να επαληθευτεί ο Φλωράκης που έλεγε «η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος»; Πρέπει να πιούμε «το ποτήριον τούτο» μέχρι το τέλος;

Δεν υπάρχει πιθανότητα να σταματήσουμε να λειτουργούμε σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του;

Δεν υπάρχει τρόπος να θυμηθούμε πως είμαστε άνθρωποι και ότι άνθρωπος σημαίνει άνω θρώσκω δηλαδή …κοιτάζω ψηλά;

Δεν υπάρχει ελπίδα, να έρθει η ώρα που, ο καθένας να κάνει την επανάστασή του;

(Δημοσιεύθηκε στις 8 Ιουλίου στην έντυπη έκδοση της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ)

ενημέρωση Πελοποννήσου