Πρέσπες και Δημοκρατία

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποκάλυψε τους κυβερνώντες σε όλη τους την αθλιότητα: την αυταρχική τους νοοτροπία, την εθνοφοβική τους συμπλεγματικότητα, και πρωτίστως την χατζηαβάτικη ξενοδουλεία τους. Το σύνολο «μακεδονικό» θέμα ούτως ή άλλως αναδείχθηκε σε κόλαφο του ολιγαρχικού – κοτζαμπασικού μας συστήματος, αλλά σε αυτή την τελευταία φάση σκόρπισε και τα τελευταία προσχήματα.

Επί δεκαετίες ολόκληρες το θέμα έμενε κρυμμένο στα πλαίσια της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας και έπρεπε να έρθει η διάλυση της τελευταίας για να σκάσει πάλι μπροστά μας.

Από τότε και μέχρι την προδοσία του περασμένου Ιουνίου, για 27 ολόκληρα χρόνια δεν πετύχαμε ως χώρα σχεδόν τίποτε, πέρα από κάποια προσχήματα και μια παράταση χρόνου. Ούτε διπλωματικά ούτε οικονομικά ούτε (φυσικά) στρατιωτικά μπορέσαμε να λυγίσουμε τον αλυτρωτικό μακεδονισμό των γειτόνων. Γιατί; Σύμφωνα με τους ας πούμε δικούς μας, οι ξένοι υποστηρίζουν τα Σκόπια: κάποια παρασκήνια, ο Σόρος, ο Σώρρας, δεν ξέρω. Κι από τότε που ανακάλυψαν την πρεμούρα των Αμερικανών να συμπεριλάβουν τους Ψευτομακεδόνες στο ΝΑΤΟ, βρήκαν νέο άλλοθι για την αχρηστία τους. Τι συνέβη όμως στην πραγματικότητα; 

Το αναμενόμενο: η κυβερνώσα πολιτική ψώρα, που δεν διαθέτει ίχνος εθνικής συνείδησης και προσωπικής αξιοπρέπειας, δεν εκπόνησε κανένα σχέδιο, δεν υιοθέτησε καμμία γραμμή άμυνας, δεν ασχολήθηκε στην πραγματικότητα σοβαρά ΠΟΤΕ με το θέμα. Η μόνη διάστασή του που τους απασχόλησε ήταν το ενδεχόμενο να κλονίσει την καρέκλα τους, τίποτε άλλο. Η Ενδιάμεση Συμφωνία ήταν ένας καλός μπερντές για να κρύβονται πίσω του τα προβλήματα και βόλευε τόσο που δεν ασχοληθήκαμε ως Ελλάς ούτε καν για να την καταγγείλουμε, όπως οφείλαμε αλλά και όπως θα μας εξυπηρετούσε πριν το Βουκουρέστι. Δεν το πράξαμε και καταδικαστήκαμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο! Τι κάναμε μονάχα; Επενδύσεις! «Είμαστε οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου» λέγαν αυτοί, «αγοράζουμε την πετρελαϊκή σας εταιρεία» απαντούσαμε εμείς. «Θέλουμε τη Χαλκιδική και τη Θάσο» λέγαν αυτοί, «ανοίγουμε Βερόπουλο» απαντούσαμε εμείς. « – Γειά σου Γιάνν΄!» « – Κουκιά σπέρνω!», ήταν η εκσυγχρονιστική τάση στις διεθνείς μας σχέσεις, άλλη μια μεγάλη εφεύρεση της Νέας Τάξης Πραγμάτων που δεν άφησε στον νεοελληνικό εγκέφαλο τίποτε όρθιο.

Όταν το 2008 ο κόμπος έφτασε για πρώτη φορά στο χτένι, ο Κώστας Καραμανλής κατάφερε να το χειριστεί αξιοπρεπώς, όμως κόμπος και χτένι μείνανε εκεί, στην ίδια θέση. Για να φτάσουμε στην αποφράδα ώρα του Σύριζα και του Κοτζιά και να λυθεί ο κόμπος με τον γόρδιο τρόπο, μόνο που τώρα στη θέση του Αλέξανδρου ήταν ο Ζάεφ. Πάρτε και όνομα και εθνικότητα και γλώσσα, δώστε μόνο ένα φύλλο βόρειας συκής και τα ρέστα – επιχειρηματικό, διεθνή σήματα, συνεργασίες κτλ – δικά σας. Όλα αυτά βέβαια δεν γίνανε επειδή οι άνθρωποι είναι προδότες της πατρίδας, ασυνείδητα τομάρια, λούστροι των ξένων, όοοοοχι! Γίνανε επειδή δεν είναι εθνικιστές οι δικοί μας. Κι επειδή είναι υπέρ της ειρήνης, ναι. Θα μου πείτε «και πού τον είδαμε τον πόλεμο;» Δεν έχει σημασία, τώρα ίσως τον δούμε, κι αν δεν δούμε πόλεμο σίγουρα θα δούμε μια «μακεδονική» μειονότητα να διεκδικεί την πραγματική Μακεδονία. Πάντως ο ερίτιμος ΥΠΕΞ μάς πληροφόρησε πως μας απάλλαξε από αυτό το άλυτο πρόβλημα που μας βασάνιζε καθημερινά επί 3 δεκαετίες!

Εδώ βέβαια υπάρχει ένα ζήτημα. Εξελέγη ο Σύριζα με υπόσχεση να λύσει το Μακεδονικό; (Καλά, για τον Κοτζιά δεν συζητάμε, αυτός δεν εξελέγη καν, διορίστηκε μόνιμος υπουργός Εξωτερικών πριν ακόμη και τις εκλογές του 2015, άγνωστο από ποιον). Αναιρέθηκε η δέσμευση των πολιτικών αρχηγών του 1992 με εξίσου έγκυρο τρόπο και δεν το μάθαμε; Δόθηκε το προαιώνιο ελληνικό όνομα στους Σλάβους χωρίς να ρωτηθεί καν η Κυβέρνηση ή η Βουλή; Κι αν ακόμη οι νυν άρχοντες συμφωνούν, δικαιούνται να προχωρήσουν σε τέτοιαν απόφαση χωρίς καν να ρωτήσουν τον ελληνικό λαό; Εδώ πρέπει να θυμίσουμε ότι τα πολιτικά σούργελα που αμφισβητούν το δικαίωμα του ελληνικού λαού να αποφασίζει για το μέλλον του είναι αυτά που διοργάνωσαν δημοψήφισμα το 2015 – και μάλιστα για δημοσιονομικό ζήτημα που απαγορεύεται ρητώς από το Σύνταγμα – για να το αναποδογυρίσουν την επόμενη μέρα! Πώς λοιπόν να μας ξαναδώσουν τον λόγο τώρα που διαπίστωσαν ότι δεν αστειευόμαστε και που φοβούνται μια δεύτερη κοροϊδία στα μούτρα μας μέσα;

Στο σημείο αυτό θέλω να δώσω δύο απαντήσεις στις ενστάσεις για το θέμα του δημοψηφίσματος. Η μία αφορά το αν μπορούμε να βάλουμε ως ερώτημα ένα αδιαπραγμάτευτο εθνικό μας δίκαιο και η άλλη αν έχει κάποιο νόημα η έκφραση της λαϊκής βούλησης, με δεδομένα τα όπλα του καθεστώτος που μπορούν να το ακυρώσουν. Στην πρώτη ένσταση θα ανταπαντήσω πως δικαίωμα που δεν μπορείς να το υπερασπιστείς απλώς δεν υπάρχει. Εθνικό μας δίκαιο ήταν και η Σμύρνη και η Πόλη και η Χιμάρα και η Κερύνεια. Κι αν δεν γινόταν το δημοψήφισμα του 2004 στη Μεγαλόνησο, τώρα ο προηγούμενος κατάλογος θα ήταν μακρύτερος. Η πολιτική δεν γίνεται με όρους μεταφυσικούς, με επικλήσεις των νεκρών και των αγέννητων, γίνεται με βάση την ισχύ των εθνών και ένας λαός αποφασισμένος είναι μέγιστη ισχύς. Η δεύτερη ένσταση είναι πιο ρεαλιστική και εδράζεται στην τρέχουσα πραγματικότητα. Σε έναν βαθμό θα την δεχόμουν αλλά η απολυτοποίησή της οδηγεί στην μοιρολατρεία και στην παθητική αποδοχή των τετελεσμένων, άρα σε έναν φαύλο κύκλο. Φυσικά και δεν αγνοούμε ότι το δημοψήφισμα αγνοήθηκε προχθές στα Σκόπια, γελοιοποιήθηκε στην Ελλάδα το 2015, επαναλήφθηκε στη Δανία για την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1993 και στην Ιρλανδία για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας το 2009, υπονομεύεται στην Αγγλία για το BREXIT, ακόμα και στο Κυπριακό παράδειγμα δεν κεφαλαιοποιήθηκε το κέρδος από την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν και φτάσαμε να συζητάμε σήμερα παρόμοιες «λύσεις». Όμως αφενός πάντα κάτι κέρδιζε το έθνος που αντιστεκόταν στην άνωθεν επιβολή και αφετέρου άλλο όπλο δεν έχουμε και πρέπει όχι μόνο να το διεκδικούμε αλλά μετέπειτα να περιφρουρούμε και το αποτέλεσμά του.

Θα κλείσω με μιαν αναφορά στην πολυπόθητη διέξοδο που αναζητά όλος ο ελληνικός λαός ή τουλάχιστον το κομμάτι του εκείνο που δεν έχει δυσανεξία με την πραγματικότητα και με την εθνοθρησκευτική του ρίζα. Το Μακεδονικό στη φάση που βρίσκεται φαντάζει πράγματι ως ανεπανάληπτη ευκαιρία ανάταξης του πολιτικού σκηνικού και αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Τα κατεστημένα κόμματα, που μας οδήγησαν στην συνολική καταστροφή που βιώνουμε 9 χρόνια τώρα, αποδείχθηκαν ελεεινά και βεβαίως πλήρως αναξιόπιστα αλλά το σύστημα που κυβερνάει παραμένει ισχυρό. Η πολιτική ως επάγγελμα, το χρήμα ως κυρίαρχο πολιτικό πλεονέκτημα, ο Τύπος ως φίλτρο της εξουσίας, το παρασκήνιο με της πάσης φύσεως Στοές είναι πάντα εδώ. Μπορεί ένας αυθόρμητος βολονταρισμός από τα κάτω να αντιπαλέψει όλο αυτό το σύστημα; Στην ελληνική κοινωνία, που συνεχίζει την παρακμιακή της πτώση, δεν μπορώ να πω ότι βλέπω κάτι τέτοιο εφικτό και μακάρι να κάνω λάθος. Εν πάση περιπτώσει, ας πράξουμε όλοι αυτό που μας αναλογεί, χωρίς ψευδαισθήσεις και μεμψιμοιρίες, και ας ελπίσουμε ο Θεός της Ελλάδος να μην την έχει ακόμη ξεγράψει από τον μελλοντικό χάρτη των εθνών.

αντιφωνητής