Οι φιλήκοοι των ξένων

Ο βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός συχνά ασχημονεί. Αυτό δεν είναι νέο. Νέο είναι ότι εκδήλωσε ανοιχτά την ξενοδουλία του, επιτιθέμενος στο άγιο και τιμημένο 1821, δοξολογώντας τους ξένους και βάζοντας στο απύλωτο στόμα του το όνομα του Ιωάννη Καποδίστρια.

Είπε ο κ. Ψαριανός στη Βουλή: «Η Επανάσταση του '21 που λένε για την εθνική ανεξαρτησία και ταράζομαι είναι ένα παραμύθι που λέμε στον κόσμο. Μια άλλη τρόικα έφτιαξε στο παρελθόν αυτό το κράτος. [...] Βρήκε τον καλύτερο κυβερνήτη Eλληνα και τον έφερε να κυβερνήσει: τον Καποδίστρια. Κι εμείς τον καθαρίσαμε σε ενάμιση χρόνο».

Ο Ψαριανός αναμφίβολα ανήκει στην παράταξη των ανοιχτά ξενομανών ή των «σκεπτικιστών» της Εθνεγερσίας τύπου Ρεπούση, Λιάκου και λοιπών ιστοριολογούντων. Δεν είναι λίγοι οι της δήθεν «ελίτ» που θεωρούν ότι οι Eλληνες είναι «καθυστερημένοι» και «άχρηστοι», που οφείλουν τα πάντα στους ξένους.

Και ενώ υπάρχει αυτή η παράταξη, εκείνη που σε ολόκληρο τον Ελληνισμό βρίσκει μόνο ήττες και λόγους για να υπακούει τυφλά τους ξένους, υπάρχουν και οι αληθινοί Eλληνες.

Υπάρχουν οι άνθρωποι με αρετές, προσφορά και έργο που δεν ξεθωριάζει στο πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν πολιτικάντηδες ξενόδουλοι και υποτακτικοί, υπήρξε κι ο Καποδίστριας, που τον μνημόνευσε ο ολιγόνους Ψαριανός, ο οποίος σε διάλογο με τον μετέπειτα δολοφόνο του Γεώργιο Μαυρομιχάλη είπε για εκείνους που είναι «φιλήκοοι» των ξένων: «Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύη την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος μόνο το αίσθημα το ελληνικό∙ ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». (ΕΔΩ)

Oποιος θέλει να καταλάβει τι σημαίνει ελληνική ηγεσία αξίζει να διαβάσει όσα είπε ο Καποδίστριας στον Μαυρομιχάλη. Μπορεί να τα διαβάσει στον Γ' Τόμο του έργου του Γ. Βαλέτα «Τερτσέτη Απαντα - Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα» στην ενότητα «Απόλογα για τον Καποδίστρια», σελ. 241-2 .

δημοκρατία