Ψηφίδες για τον Εθνομελλοντισμό - γράφει ο Γιώργος Σαγιάς

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το άρθρο του Γ. Σαγιά το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «PATRIA»  με θεματολογία «ΤΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ» , Τεύχος 33, Ιούλιος – Αύγουστος 2012.

Ψηφίδες του παγκοσμίου πλαισίου

Το παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον σήμερα κινείται σε κατεύθυνση πολυπολιτισμική, πανθρησκειακή, ομογενοποιημένη πολιτισμικά και γλωσσικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι είναι η πραγματικότητα, αλλά ότι προς τα εκεί ωθείται συστηματικά. Η σκέψη τείνει να γίνεται όλο και περισσότερο οικονομοκεντρική και ατομοκεντρική.
Η προοπτική να γίνει ο πλανήτης ένα μεγάλο χωνευτήρι εθνών, λαών, φυλών είναι ορατή. Η τάση να βρεθούν σημεία συνάντησης των θρησκειών ώστε να επικρατήσει μια παγκοσμίως αποδεκτή ενιαία θεώρηση του Θείου οδηγεί σε σημαντικότατες εκπτώσεις των θρησκευτικών πιστεύω. 

Το αμερικανικό παραγόμενο πολιτιστικό προϊόν (προσοχή, όχι αγαθό) διευρύνει συνεχώς την επιρροή του ενάντια σε παραδόσεις, ήθη και έθιμα εθνών και λαών. Η αγγλική γλώσσα συμπληρώνει την εικόνα της «ενιαίας εικόνας» του πλανήτη, ως μία -δυνητικώς- παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας.

Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και επικοινωνίας οδηγεί στην επιτάχυνση των ανωτέρω. Διά της τεχνολογίας αλλάζουν τα -σχετικά πάντως- όρια του χώρου και του χρόνου και επιδιώκεται η υπέρβαση της έννοιας του εθνικού κράτους (ο πλανήτης δηλαδή αντιμετωπίζεται ως «παγκόσμια αγορά»).

Το «εγώ» προτάσσεται του «εμείς» και οι ανθρώπινες αξίες αντικαθίστανται από χρηματιστηριακές. Ο συνεκτικός κρίκος (εάν και όπου κρίνεται ως απαραίτητος) ευρίσκεται όλο και περισσότερο σε υπερεθνικές ομαδώσεις (lobbies). Η δυναμική των κυρίαρχων ομαδώσεων συχνά προπαρασκευάζει «πραγματικότητες» τις οποίες προωθεί και επιβάλλει ταχύτατα διά της εικόνας και με εργαλείο τον απανταχού «μαζάνθρωπο». Προκατασκευασμένες «ανάγκες» πλασάρονται με ήδη προκατασκευασμένες απαντήσεις. Η «δημιουργία» ενός νέου είδους παγκοσμίου ανθρώπου βρίσκεται σε σταδιακή ανάπτυξη: άπιστος, ανορθολογικός, αντεθνικιστής, φιλοτομαριστής, εγωπαθής, καταθλιπτικός, κοντόθωρος.

Η τέχνη ελέγχεται άμα τη γενέσει της ως προς το δίκτυο παραγωγής (ή μη παραγωγής εξωσυστημικών μορφών) και διανομής (ή μη διανομής ή μη προώθησης στο ευρύ κοινό όσων μορφών τέχνης ξέφυγαν κάποιου είδους -ας μου επιτραπεί η φράση- «νέας λογοκρισίας» από μικρές ομόγνωμες ελίτ). Τα μεγάλα πανεπιστήμια, καθόλου τυχαίως, ελέγχονται από ανθρώπους -συχνά ομόφυλους- οι οποίοι δεδηλωμένα υπηρετούν τους προαναφερόμενους άξονες της «νέας εποχής». Το ίδιο συμβαίνει, καθόλου παραδόξως, και στα μεγάλα μέσα ενημερώσεως.

Επιπλέον, στην οικονομία, το παγκόσμιο τοκογλυφικό σύστημα που εξουθενώνει και εξουσιάζει (έως υποδουλώνει) κράτη και λαούς καθώς και οι «οίκοι αξιολόγησης» επιτείνουν τις προσπάθειές τους για παγκόσμιο έλεγχο.

Όσα προαναφέρθηκαν δεν πρέπει όμως να ερμηνεύονται μονοσήμαντα. Η Ρωσία φροντίζει να ξαναδομήσει το «αντίπαλον δέος» (φυσικά υπέρ του έθνους της αν και όχι σίγουρα «αντίπαλον» δέος). Η Κίνα (του 1.700.000.000!) κατοίκων φαίνεται να είναι ανερχόμενη δύναμη με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και συγκεκριμένη επεκτατική πολιτική υλοποίησης των στόχων της. Δεν θα πρέπει επίσης να μην ληφθεί υπ’ όψιν η δυναμική της Ινδίας του 1.000.000.000! κατοίκων (η οποία επενδύει πολιτικά ακόμη και στο διάστημα). Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στην ταχεία και συχνά επιθετική εξάπλωση του Ισλαμισμού (ο οποίος στηριζόμενος και σε αναφορές του Κορανίου οι οποίες επικροτούν τη βία), δύναται να λειτουργήσει σαν ωρολογιακή βόμβα, ενθυλακωνόμενος στις δυτικές κοινωνίες. Και μέσα σε αυτές τις ψηφίδες του παγκόσμιου ψηφιδωτού, προστίθενται οι εθνικές φωνές, απόψεις και δράσεις, οι οποίες και κινούνται σε σαφώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν της παγκοσμιοποιήσεως της «νέας τάξης».

Ψηφίδες της Ελλάδας του σήμερα

Καθίσταται ευκόλως κατανοητό ότι τα δεδομένα αυτού του παγκόσμιου πλαισίου δεν αφήνουν πολλά περιθώρια (ελλείψει εθνικής σκέψεως και βουλήσεως) για διαφορετικό εθνικό πλαίσιο. Αντιθέτως, τα δεδομένα στην Ελλάδα σήμερα είναι χείριστα, απότοκος μη υπάρξεως εθνικού σχεδιασμού, ελλείψεως συγκεκριμένης πολιτικής για ανάπτυξη και υποδομές με προσδιορισμένα χρονοδιαγράμματα και μεγάλους μεν εφικτούς δε στόχους. Όλα αυτά με ευθύνη ανίκανων, ενδοτικών, διεφθαρμένων αλλά και προδοτικών πολιτικών.

Σήμερα, το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων έχει υποθηκευτεί. Τα χρέη είναι δυσθεώρητα. Η ανεργία (ειδικά των νέων, επιστημόνων και γυναικών) είναι αλματωδώς διογκουμένη. Οι νέοι Έλληνες οδηγούνται στη μετανάστευση, ενώ εκατομμύρια βιαίως εισελθόντων μεταναστών επιδιώκεται να νομιμοποιηθούν στην Ελλάδα. Η αύξηση των ναρκομανών και των αλκοολικών είναι αποτέλεσμα και της κρίσεως (όχι μόνο της οικονομικής αλλά και της πνευματικής και ηθικής). Ο τρομερός ρυθμός αυξήσεως των αυτοκτονιών δείχνει το μέγεθος της εθνικής καταστροφής. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου (απόρροια μιας υδροκεφαλικής πολιτικής) οδηγεί στη μείωση της παραγωγής και στην ερήμωση των χωριών και κοινοτήτων. Κυρίως όμως το δημογραφικό πρόβλημα είναι αυτό που σηματοδοτεί την φθίνουσα πορεία του έθνους των Ελλήνων, γιατί οδηγεί όχι μόνο σε μείωση της ασφάλειας και της παραγωγής, αλλά σε εξαφάνιση του ελληνικού έθνους.

Επιπροσθέτως, τα δημόσια έσοδα εμφανίζουν σημεία κατάρρευσης και τίθεται εν αμφιβόλω η καταβολή μισθών και συντάξεων.

Η οικοδομική δραστηριότητα (γύρω από την οποία κινούνται πολλά επαγγέλματα και δι’ αυτής δίνεται εργασία σε πάρα πολλούς εργαζόμενους) σημειώνει μεγίστη υποχώρηση. Η ΔΕΗ βρίσκεται λίγο πριν από το «μπλακ άουτ». Τα σχολεία υποχρηματοδοτούνται, ενώ στο θέμα της υγείας υπάρχει η εκτίμηση ότι το επόμενο έτος ενδέχεται να κλείσει το 20% των δημόσιων νοσοκομείων. Πλήθος ασθενών δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα φάρμακά τους, με συνέπεια να κινδυνεύει ακόμη κι η ίδια τους η ζωή. Παρατηρείται δραματική αύξηση των αυτοκτονιών. Τα άτομα με αναπηρία οδηγούνται σε δυσχερέστατη θέση λόγω περικοπής αναγκαίων επιδομάτων, ενώ οι πολύτεκνοι και οι τρίτεκνοι οδηγούνται σε αδιέξοδα περιθωριοποιούμενοι οικονομικώς λόγω της συνάρτησης αύξησης τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών και μείωσης των εσόδων τους. Οι βασικότατοι πυλώνες του τουρισμού και της ναυτιλίας δοκιμάζονται σκληρά και πολλοί επενδυτές και εργαζόμενοι σ’ αυτούς τους τομείς εξωθούνται σε επιλογές εκτός Ελλάδας. Το εμπόριο στραγγαλίζεται από συνεχώς αυξανόμενους και ολοένα και περισσότερους φόρους με ορατή τη λαιμητόμο του «λουκέτου» για πολλές επιχειρήσεις. Για τα εθνικά θέματα ο προβληματισμός είναι μεγάλος; Η τουρκική επεκτατικότητα και προκλητικότητα εντείνονται σε Αιγαίο και Κύπρο, ενώ το θέμα της καθυστέρησης ανακήρυξης ΑΟΖ από την Ελλάδα ενδέχεται να οδηγήσει σε επιθετικές ενέργειες από την Τουρκία με την ανοχή ή και σύμπραξη μεγάλων δυνάμεων. Διπλωματική επιθετικότητα αλλά και προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων εις βάρος της Ελλάδας επιδιώκεται και στη Δυτική Θράκη. Την ίδια στιγμή, η σκοπιανή αλαζονεία και ο διπλωματικός ιμπεριαλισμός των Σκοπίων εντείνονται και μεγεθύνονται. Η αλβανική πολιτική γίνεται προκλητική με την έντονη ανακίνηση θέματος «Τσαμουριάς», ενώ βουλγαρικοί πολιτικοί και πολιτιστικοί θύλακοι ξεδιπλώνουν σταδιακά τα παλαιά ανθελληνικά σχέδιά τους.

Μέσα σε όλα αυτά, η Διοικούσα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος παραμένει πιστή στον σωτηριώδη αυτοσκοπό της, εντείνοντας παράλληλα το φιλανθρωπικό σκέλος του εξ αντικειμένου πολύπλευρου έργου της.

Δείχνει, ωστόσο, να μην λαμβάνει επαρκώς υπ’ όψιν της ότι η συντριπτική πλειονοψηφία των αλλοδαπών για την οποία μεριμνά αδιακρίτως απαρτίζεται από σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές (κάποιοι δε εξ αυτών είναι ακραίοι φονταμενταλιστές) καθώς και το ότι οι γεννήσεις των μουσουλμάνων στην Ελλάδα είναι της τάξεως των πέντε παιδιών ανά γυναίκα, σε αντίθεση με το -λιγότερο από- ένα παιδί των Ελληνίδων, δηλαδή θα μπορούσε να ειπωθεί πως ακουσίως υποθάλπεται αυτός καθ’ αυτός ο ισλαμισμός ενάντια στην Ορθοδοξία και στον Ελληνισμό, γεγονός το οποίο φαίνεται να προβληματίζει κάποιους άξιους Ιεράρχες. Δηλαδή στην Ελλάδα διανύουμε ημέρες προ της Αλώσεως...

Ψηφίδες περιγραφής της εθνικιστικής εικόνας

Ο ελληνικός εθνικισμός, ως η κατ’ εξοχήν ιδεολογία και πράξη με πατριωτικά και φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, βρίσκεται αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις. Όμως έχουν επικοινωνηθεί επαρκώς η κοσμοθεωρία του, η ιδεολογία του, οι πολιτικές του θέσεις και πρακτικές; Υπάρχουν οι νέοι θεωρητικοί που θα μπορέσουν να επεκτείνουν, να εξελίξουν, να προσαρμόσουν τα ανωτέρω σε ένα ταχέως εξελισσόμενο περιβάλλον; Όσοι ισχυρίζονται ότι μιλούν και γράφουν για εθνικισμό είναι στ’ αλήθεια πραγματικοί εκπρόσωποί του; Οι διαφορές και οι εναλλακτικές προσεγγίσεις που γίνονται στ’ όνομά του έχουν κοινή ρίζα, κοινό τόπο και κοινή προοπτική; Εν τέλει, δίνουν όλοι όσοι χρησιμοποιούν τον όρο «εθνικισμός» το ίδιο περιεχόμενο στην έννοια; Εννοούν το ίδιο;

Στην εποχή μας φαίνεται ότι μειώνεται ο ρόλος του πολιτικοθρησκευτικού «μεσσιανισμού», ενώ αντιθέτως αυξάνεται ο οικονομικός και τεχνολογικός «μεσσιανισμός» (και μάλιστα με τη μορφή πανάκειας). Ποιες οι συγκεκριμένες θέσεις του εθνικισμού και οι πολιτικές προβολές του έναντι αυτών; Ζητούμενο είναι πάντως πώς οι ιδέες και οι θέσεις του θα επικοινωνηθούν στο ευρύ κοινό. Η κατάλληλη γλώσσα (απ’ τον πλούτο της ελληνικής), η νέα παρουσίαση συμβόλων (ως συμπύκνωση της κοσμοθέασης) και η χρήση σύγχρονων κωδίκων (για αιώνιες ιδέες και αρχές) θεωρούνται κατάλληλα «εργαλεία» αντιμετώπισης του νέου περιβάλλοντος των υπερεθνικών μηχανισμών. Είναι όμως κατάλληλα «εργαλεία» αλλά όχι αρκετά.  Διότι πρωτεύοντα ρόλο παίζει το «ποιος χρησιμοποιεί αυτά τα εργαλεία», με ποια τακτική και ποια στοχοθεσία και σκοποθετική.

Με άλλες λέξεις: Ποιο κίνημα, συλλογικότητα, ινστιτούτο, ίδρυμα, κόμμα ή άλλη δομή, μέσω ποιων διαδικασιών, βάσει ποιων προϋποθέσεων και τακτικών και για ποιο σκοπό δύναται να εκφράσει επαρκώς τον ελληνικό εθνικισμό ώστε να γίνει κεντρική επιλογή των Ελλήνων, αλλά και κινητήριος μοχλός της παγκόσμιας διάχυσης του ελληνικού πνεύματος, ώστε να δοθεί πολιτική διέξοδος σε λαούς και έθνη;

Στηριζόμενοι στα προαναφερθέντα για το υπάρχον πλαίσιο παγκοσμίως και πανελληνίως αλλά και για τις παγκόσμιες τάσεις και κατευθύνσεις, εξάγουμε ως συμπέρασμα ότι επιδιώκεται να δίνεται από τους παγκοσμιοποιητές αρνητικό πρόσημο στη λέξη και έννοια «εθνικισμός», ακριβώς διότι εκτιμάται ότι είναι ισχυρό ανάχωμα στα σχέδια για παγκόσμια κυβέρνηση και ομογενοποίηση εθνών, λαών, γλωσσών, θρησκειών, παραδόσεων. Ακριβώς όμως τουλάχιστον για τους ίδιους λόγους πρέπει να υποστηρίζεται και να προωθείται από όσους έχουν εθνική θεώρηση.

Η υποστήριξη, διάδοση, ανάπτυξη και επέκταση των εθνικών ιδεωδών και θέσεων για ύπαρξη εθνών ως κιβωτών προστασίας της διαφορετικότητας αλλά και για επικράτηση εθνικών κομμάτων ως οχημάτων προώθησης πατριωτικών και κοινωνικών πολιτικών είναι επιβεβλημένη. Υπάρχει όμως ζήτημα ερμηνείας του εθνικισμού το οποίο οδηγεί σε διαστάσεις και διασπάσεις. Σ’ αυτό συντελεί και η ύπαρξη ισχυρών εγωισμών αλλά και η απουσία διαλόγου (χωρίς αποκλεισμούς και αφορισμούς αλλά με συγκεκριμένα κριτήρια και προϋποθέσεις). Έτσι, ίσως να ερχόταν στην επιφάνεια η συνεκτική ιδέα (θα μπορούσε να είναι ο -ευρυτέρως αποδεκτός- πατριωτισμός) και άρα να επιταχυνθούν οι διαδικασίες απάντησης των ερωτημάτων που προαναφέρθηκαν ώστε να δημιουργηθεί μια πιο στέρεα βάση για την εμβάθυνση και επέκταση των πολιτικών θέσεων του εθνικισμού και τη μετατροπή τους σε απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο. Τα θέματα που ανέκυψαν από την πρόοδο της επιστήμης δεν πρέπει να φοβίζουν τους εθνικιστές αλλά -αντιθέτως- πρέπει να επιδιωχθεί να γίνουν προνομιακό πεδίο ενασχόλησής τους. Θέματα βιοηθικής, κλωνοποιήσεων, διαστημικής, αστροφυσικής, νέων τεχνολογιών, ρομποτικής, νανοτεχνολογίας και πλείστα όσα είναι αναγκαίο και απαραίτητο ν’ απασχολήσουν τους εθνικιστές (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα απομακρυνθούν από τα επείγοντα ζητήματα καθημερινότητας όπως η φτώχεια, η ανεργία, η βελτίωσης της υγείας και της παιδείας, η εθνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική). [Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό να επιχειρήσω την εισαγωγή ενός νέου όρου, του όρου «ΕΘΝΟΜΕΛΛΟΝΤΙΣΜΟΣ», στον οποίο δύναται να συμπυκνωθεί η προβολή του εθνικισμού στο μέλλον, τον οποίο και θα επιδιώξω να εξηγήσω σε επόμενο κείμενο].

Για να γίνουν όμως αυτά, για να διαμορφωθεί το σήμερα και το αύριο, χρειάζεται δυνατό πατριωτικό, εθνικό κόμμα με κυρίαρχες της εθνικιστικές ιδέες και απόψεις, οι οποίες θα διαχέουν το σύνολο της δομής ασχέτως του τρόπου παρουσίασης ή προβολής τους στο ευρύ κοινό και ασχέτως της τακτικής που θα επιλέγεται (ή και θα επιβάλλεται, ενδεχομένως, απ’ τις κρατούσες συνθήκες) για το σκοπό αυτόν.

Ψηφίδες σχηματοποίησης του ελληνικού εθνικισμού

Οι επιλογές που υπάρχουν σήμερα για τον Έλληνα πολίτη ο οποίος θα ήθελε να συμμετάσχει ή και να συνδιαμορφώσει μια εθνική -κατά το μάλλον ή ήττον- προσπάθεια (και με εθνικιστικά χαρακτηριστικά) συνίσταται στα εξής: 1) Συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα-κόμματος με δύο βασικές υποκατηγορίες: α) Κόμμα της Ελευθερίας, ανοιχτό σε όλο το λαό, χωρίς τους προσδιορισμούς «δεξιό» ή «αριστερό» (ή συνδυασμούς αυτών), β) Πατριωτικό Εθνικό Κόμμα, από το λεγόμενο «κέντρο» έως τη λεγόμενη «άκρα δεξιά», αλλά ανοιχτό και στη λεγόμενη «πατριωτική αριστερά». 2) Ένταξη σε υπάρχοντα σχήματα που αυτοπροσδιορίζονται εθνικιστικά, σε τρεις βασικές υποκατηγορίες: α) με τάσεις εθνικιστικές, β) με τάσεις εθνικοσοσιαλιστικές, γ) με τάσεις που κινούνται στα όρια του λεγόμενου «εθνικομπολσεβικισμού» και της ριζοσπαστικοποίησης. 3) «Εισοδισμός» σε άλλο όμορο κόμμα, δηλαδή ένταξη και ενεργοποίηση στελεχών σε κόμμα -ή κόμματα- τα οποία εκφέρουν μεν πατριωτικό λόγο αλλά αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα τη εθνικιστική άποψη (για την οποία πρέπει να δοθούν ιδεολογικές και πολιτικές μάχες για να μπορέσει να επιβληθεί) και τελεί υπό τη συνεχή κρίση μέρους των στελεχών του κόμματος υποδοχής, τα οποία δεν διάκεινται θετικά υπέρ της, λειτουργώντας με δυσπιστία, ενώ συγχρόνως είναι ορατή η πιθανότητα διάρρηξης του ενιαίου της εκφράσεώς της και η πιθανότητα διασπάσεων. Επιπροσθέτως, οι «εισοδιστές» αυτομάτως θα «χρεωθούν» λάθη, παραλείψεις και διαφοροποιήσεις του φορέα υποδοχής τους και του όποιου εκφραστή του, τα οποία και θα πρέπει να δικαιολογήσουν.  4) Δημιουργία ενός Ιδρύματος ή Ινστιτούτου το οποίο θα λειτουργεί ως «Δεξαμενή Σκέψης», κυρίως στελεχών, και το οποίο θα έχει ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό, οικονομικό και κοινωνικό βραχίονα, με κυρίως σκοπό να ωθήσει την παραγωγή εξειδικευμένων θέσεων για όλα τα ζητήματα., προωθώντας τον εθνομελλοντισμό και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες διαλόγου ώστε να καταστεί δυνατή η σύζευξη των πατριωτικών και εθνικιστικών δυνάμεων με απώτερο σκοπό να γίνει κυρίαρχη τάση της κοινωνίας και να μετεξελιχθεί σταδιακά σε κυβερνώσα δύναμη, ενώ παράλληλα θα παραστέκεται στον βαλλόμενο πολίτη, στην καθημερινότητά του, με τον κοινωνικό βραχίονα. Θα μπορούσε κάποιος να επεκτείνει τον ανωτέρω προβληματισμό κατανοώντας ότι υπάρχει υπαινιγμός ακόμη και για σταδιακή συγκρότηση «σκιώδους κυβερνήσεως». 5) Επέκταση της δημιουργίας πατριωτικών και πολιτιστικών συλλόγων σε όλη την επικράτεια, ώστε να λειτουργήσουν ως πόλος συσπείρωσης αλλά και ως κατά τόπους εξακτινωμένοι κοινωνικοί βραχίονες υποστήριξης των συνελλήνων. Ένταξη όλων όσοι θέλουν και μπορούν να προσφέρουν σε παντοειδείς υπάρχοντες συλλόγους (αθλητικούς, φιλανθρωπικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς, οικολογικούς κ.λ.π.), χωρίς αυτό να σημαίνει εξάντληση του δυναμικού αλλά -αντιθέτως- αξιοποίηση του δυναμικού για τον ευρύτερο εθνικό σκοπό. Οργάνωση συλλογικοτήτων σε επίπεδο χωριών, κοινοτήτων, συνοικιών, επαγγελματικών ομαδώσεων, ώστε να προωθείται η εθνική ζύμωση και να υπάρχει άμεση συμπαράσταση σε όσους συνέλληνες χρήζουν υποστηρίξεως.

Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να σημειωθεί ότι η πρόταξη μιας επιλογής δεν σημαίνει και όχι επιλογή και κάποιας άλλης. Αντιθέτως, η πολλαπλή επιλογή ίσως και να είναι ζητούμενο και να πολλαπλασιάζει τη δυναμική.

Για να δημιουργηθεί όμως το αύριο, για να υλοποιηθεί ένα σχέδιο συγκρότησης ενιαίου πολιτικού φορέα έκφρασης των πατριωτικών ιδεών, πρέπει να νικηθούν εγωισμοί και συμφέροντα (χαρακτηριστικά που πρέπει να απάδουν εθνικών προσπαθειών). Ο εθνικιστής πρέπει και να «είναι», και να «φαίνεται», πρέπει και να δίνει, και να μην παίρνει, πρέπει και να νικά, και να μοιράζεται, πρέπει και να αγωνίζεται, και να ονειρεύεται, πρέπει να καταγγέλλει την απληστία, την αλαζονεία και τη διαφθορά και να υπερβαίνει τα όποια πάθη του, εμπνεόμενος από έναν ηρωικό τρόπο ζωής και λειτουργώντας με αγάπη: Γιατί αγάπη για την Ελλάδα και τον Έλληνα είναι αγάπη για όλον τον κόσμο. Γιατί, όπως είπε και ο Περικλής Γιαννόπουλος, «προορισμός του Έλληνος, χθες, σήμερα και κάθε εποχή, είναι ο εξανθρωπισμός της οικουμένης». Ο Έλληνας άνθρωπος, όπως πάντα συνέβη στους αιώνες, λειτουργώντας για το καλό του Έθνους του και των Ελλήνων, λειτούργησε για το καλό του πνεύματος και του πολιτισμού, προσφέροντας τα μέγιστα στην ανθρωπότητα. Η ιδέα της «αιωνίου Ελλάδος» θα μπορούσε να είναι βάση της συζητήσεως και η ψυχή η οποία εγγυάται την καθολικότητα στην προσπάθεια, η οποία πρέπει το συντομότερο να μετασχηματισθεί σε εθνική πραγματικότητα και να μετεξελιχθεί σε εθνική προοπτική. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να εντοπιστούν και να αναδειχθούν και τα στοιχεία που δίνουν νόημα, βάθος, πνευματικότητα, όραμα και αξίες στο σύγχρονο κόσμο, ώστε να επιτευχθεί μια ρεαλιστική σύζευξη με προοπτική.

Ψηφίδες για τον εθνικισμό του μέλλοντος: Εθνομελλοντισμός

Εν κατακλείδι: Μέσα σ’ ένα ζοφερό παγκόσμιο και εξαιρετικά δυσοίωνο ελληνικό περιβάλλον, οι συγκρούσεις έχουν μετατοπιστεί από το ταξικό πεδίο στο εθνικό, φυλετικό, αλλά και θρησκευτικό πεδίο. Η μετατόπιση αυτή είναι πολυπαραγοντική και δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί είτε ως αντίδραση στην επέλαση της παγκοσμιοποιήσεως είτε ως μεταβατικό στάδιο προς αυτή. Για τους εθνικώς σκεπτόμενους, η πρώτη εξήγηση είναι πιο κοντά στις απόψεις τους γιατί -εν τέλει- διέρχεται διά της συγκρούσεως εθνών και συλλογικοτήτων και πάντως με φιλολαϊκή εθνική προοπτική και όχι ατόμων-υπηρετών των μεγάλων παγκοσμίων ομαδώσεων (lobbies) με αντιλαϊκή διεθνική προοπτική μιας κάστας χρηματανθρώπων «μετανθρώπων».

Στην Ελλάδα, η ύπαρξη εθνικιστικού φορέα σήμερα φαίνεται να συγκινεί ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων, κυρίως χάρη στη συνεχή και συνεπή παρουσία. Δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε εάν η αύξηση της ποσότητας θα αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά. Υπάρχουν, όμως, ενστάσεις από δυναμικούς θυλάκους εθνικιστών για τον τρόπο και το περιεχόμενο εκφοράς του εθνικιστικού λόγου, εκτιμάται δε πως αυτό δημιουργεί μια πολιτική ποσοτική «οροφή» η οποία δύσκολα ξεπερνιέται ώστε να γίνει ο εθνικισμός επιλογή της πλειονοψηφίας των Ελλήνων. Ως εναλλακτική προτείνεται υπό τινών η πολιτική του «εισοδισμού», δηλαδή της ένταξής τους σε κόμμα με -κατά την άποψή τους- δυνατότητες μεγαλύτερης εξάπλωσης (γεγονός που επί του παρόντος δεν τεκμαίρεται ποσοτικώς), εξασφαλίζοντας μέσα, υπάρχουσες δομές και ποσοτική βάση, αλλά υπάρχει αμφίβολος δρόμος συνύπαρξης μεταξύ μελών και ηγεσίας αλλά και πεδίου πολιτικών «ζυμώσεων», στο πλαίσιο αυτής της τακτικής ενέργειας με αμφίβολη, όμως, πολιτική αναδίπλωση.

Κατά πολλούς, η σύγχρονη απάντηση στα τεκταινόμενα μπορεί να δοθεί με την ίδρυση και λειτουργία ενός νέου κόμματος, ενός κόμματος της Ελευθερίας, το οποίο θα ασχολείται με το παρόν και το μέλλον, εμπνεόμενο απ’ το παρελθόν της ελληνικής φυλής. Δεν θα αυτοπροσδιορίζεται απαραίτητα ως «αριστερό» ή «δεξιό», αλλά θα το προσδιορίζουν οι θέσεις του. Θέσεις όπως «χημικός ευνουχισμός στους βιαστές και στους παιδόφιλους» ή «η μεγίστη των ποινών στους αποδεδειγμένα και τελεσιδίκως καταδικασθέντες μεγαλεμπόρους ναρκωτικών» ή «τα Σκόπια ελληνική επαρχία» ή «απέλαση των λαθρομεταναστών με άμεση προτεραιότητα στους ισλαμιστές φονταμενταλιστές» ή «ειδικό ταμείο ενίσχυσης των Ελλήνων πολυτέκνων και τριτέκνων με χρήματα από τον κωδικό των δημοσίων σχέσεων και της ενίσχυσης των Μ.Κ.Ο.» ή «ειδικά προνόμια στους Έλληνες αρίστους που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα με σκοπό την ενός Ελλάδος ανάπτυξη» ή «δήμευση των περιουσιών όσων έκλεψαν τον ελληνικό λαό», τέτοιες θέσεις, λοιπόν, θα προσδιορίζουν ένα τέτοιο κόμμα ως κόμμα της λογικής και του αυτονόητου. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός θα μπορούσε να στηρίξει μια αντίστοιχη προσπάθεια με βάση τον πατριωτισμό και προοπτική τον εθνομελλοντισμό. Όμως η πορεία σύνταξης ενός τέτοιου οράματος προϋποθέτει ηγεσία, δομή, διαδικασίες, χρήματα και, κυρίως, βούληση και ικανότητες από τα πρόσωπα που θα το στελεχώσουν. 

Η δημιουργία ενός Ιδρύματος ή Ινστιτούτου, ενός Κέντρου Πολιτικών Μελετών ως «Δεξαμενής Σκέψης» ή/και «Τράπεζας Ενεργειών» θα μπορούσε να εντάσσεται στις προηγούμενες πρακτικές αλλά και να λειτουργεί αυτόνομα οδηγώντας προς τον όποιο περαιτέρω σχηματισμό. Ο πολλαπλασιασμός της χρήσης των ιστολογίων και του διαδικτύου, η οργάνωση δηλαδή αυτού του εργαλείου ως εργαλείου περαιτέρω διάχυσης ιδεών και πολιτικών θέσεων αλλά και ανάσχεσης επιθέσεων είναι άμεσο ζητούμενο. Η -εντελώς αναγκαία- κατάρτιση στελεχών πανελληνίως (αλλά και στη διασπορά) πρέπει να είναι επίσης στόχος άμεσος διά της οργανώσεως Σχολών Εθνικής Μορφώσεως, πράγμα ευκταίο και υλοποιήσιμο διά της ενεργοποιήσεως των στελεχών του εθνικού χώρου αλλά και αντιφρονούντων οι οποίοι έχουν να προσφέρουν γνώσεις κι εμπειρίες, μέσα σε πνεύμα ελευθερίας, κάτι που πρέπει να διακρίνει τους εθνικιστές. Τέλος, χρήσιμο θα ήταν να καταγραφούν και να επιδιωχθεί να αναλυθούν οι όποιες αντιφάσεις στην κατανόηση, εκφορά και παρουσίαση του εθνικιστικού λόγου, με την ελπίδα ότι ο ελληνικός εθνικισμός θα γίνει η επόμενη πολιτική επιλογή της πλειονοψηφίας των Ελλήνων. Γιατί, όπως έγραψε κι ο μεγάλος και διαχρονικός Παλαμάς, «χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, έφυγαν, θα ’ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί».

Γιατί το μέλλον δεν θα ’ρθει. Εμείς θα το φέρουμε, με πίστη κι αγώνα!