Έλληνες, Χριστούγεννα και Σινάτρα.

Μέσα στις γιορτές μπορείς να καταλάβεις σε όλη της την έκταση τη συντριπτική ήττα που έχει υποστεί η έννοια της ελληνικότητας ως ζώσα πραγματικότητα. Ειδικά στους κατοίκους του εξαρτώμενου από τις δάνειες δυνάμεις κρατιδίου τούτο το βίωμα ξεθωριάζει πιο γρήγορα από τις προεκλογικές υποσχέσεις των μαριονετών με τα πτυχία της αλλοδαπής, τα αδούλευτα χέρια και τα πολλά ακίνητα.
Στην άκρη του βαράθρου της απώλειας της ταυτότητας -άρα του νοήματος της ύπαρξής μας- προσπαθούμε να πιαστούμε από ένα μελομακάρονο, έναν κουραμπιέ και τον ευτραφή «άγιο» της Coca-Cola με την κόκκινη φορεσιά. Αναπόφευκτα, γλιστράμε στον γκρεμό. Στο σαλόνι της γιορτής ανοιχτή η τηλεόραση να πρακτορεύει τα συμφέροντα των γενοκτόνων μας με τους γρυλισμούς του κάθε Σουλεϊμάν και τα αστεία, πανύψηλα φέσια των υποτακτικών του.


Οι δήμαρχοι των ελληνόφωνων πόλεων, κωμικές φιγούρες οι περισσότεροι, με βασιλιά του τοπικού Καρνάβαλου τον απερίγραπτο Καμίνη, κάθε έτος φωτογραφίζουν το χάσκον κενό του εσωτερικού πολιτισμού τους και το εκθέτουν στις τερατώδεις κατασκευές των «γιορτών». Μνημεία κακογουστιάς. Ατσάλινες κιβωτοί της οίησης, της ηλιθιότητας, της ξενομανίας, στολισμένες με γιρλάντες και λαμπιόνια made in China.

Νέα Υόρκη

Σε κάτι τέτοια έχει συνοψιστεί το μήνυμα των Χριστουγέννων στον γκριζαρισμένο πληθυσμό της χώρας. Μια παραφουσκωμένη γαλοπούλα, αλκοόλ, επιβληθέν ξεφάντωμα, καρέ του άσου, τηλεόραση ανοιχτή, πεταχτά φιλιά με γεύση ψητού, ποτού και ζάχαρης άχνης, και Σινάτρα. Πολύς, ατέλειωτος, επαναλαμβανόμενος Φρανκ Σινάτρα.

Στις κεντρικές πλατείες η Νέα Τάξη επιβάλλει τον ρυθμό με προπαγανδιστικά μεγάφωνα που παραπέμπουν σε Οργουελ. Από τα ηχεία, χωρίς παύση, δυνατά και με κακορυθμισμένα ποτενσιόμετρα, οι Ελληνες ακούν Φρανκ Σινάτρα. Λες και γιορτάζουμε τη γέννηση του «Φράνκι» στις 25 Δεκεμβρίου και όχι του Θεανθρώπου.

Παντού κυριαρχεί ο Σινάτρα - και άλλοι εξίσου Αμερικανοί ομότεχνοί του. Κάθε γωνιά του ρημαγμένου τόπου μετατρέπεται σε τσαλακωμένη φωτοτυπία της Νέας Υόρκης. Μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε. Μέχρι τη φωτοτυπία. Στη χώρα όπου υπούργευσε στα της... Παιδείας η ανελλήνιστη Διαμαντοπούλου της Μπίλντερμπεργκ, η φωτοτυπία βασιλεύει.

Βιαστικές μητέρες τραβολογούν με πείσμα τα παιδιά τους, που είναι σοφά. Τα παιδιά θέλουν να πάνε παντού και να σταθούν παντού και να τα δουν όλα! Μπορούν να χαρούν με το τίποτα. Μόνο τα παιδιά μπορούν να χαρούν στην Ελλάδα του τίποτα. Μεθυσμένοι Αλβανοί Αϊ-Βασίληδες στην πλατεία Συντάγματος πουλάνε την αναμνηστική φωτογραφία τους (μαζί με ταλαιπωρημένο γαϊδουράκι) για να υπάρξει ντοκουμέντο ότι κάποτε υπήρξαν Χριστούγεννα - έστω και δίπλα σε μεθυσμένο «άγιο» από τα Τίρανα και το Φίερι.

Η Δύση, στα Χριστούγεννά της, είναι ειλικρινής και ενθουσιώδης. Γιορτάζουν όσο τίποτα τη γέννηση του Χριστού διότι πιστεύουν ότι έγινε. Το Πάσχα εκεί, στην Εσπερία, περνάει στο ντούκου διότι κατά βάθος δεν μπορούν να το δεχτούν ότι αναστήθηκε ο Κύριος. Δεν το χωράει ο νους τους το εξωλογικό, το μη μετρήσιμο, το άπειρο.

Μαύρη ήπειρος

Η σπουδαιότερη, διδακτικότερη εικόνα της «Αθήνας που βάζει τα καλά της» είναι οι επιθετικοί Σουδανοί, Σομαλοί και άλλοι Αφρικανοί που έχουν απλωμένη την πραμάτεια τους στη λεωφόρο Αμαλίας έξω από τη Βουλή! Μπροστά στα μούτρα εκείνων που καμώνονται ότι «νοιάζονται» για την Ελλάδα και θα «ελέγξουν» την εγκληματικότητα. Κάθε εκλεγμένος αρλεκίνος περνάει μπροστά από τις λινάτσες του παρεμπορίου προτού μπει μέσα στον ναό του Τσοχατζόπουλου και ομιλήσει για τη «σωτηρία του έθνους» και την... αυτοθυσία του να μπαίνει στον κόπο και τα... έξοδα «να προσπαθεί και να εργάζεται για το καλό μας». Αν στοχαζόμασταν ορθά, αντικρίζοντας την τριτοκοσμική εικόνα έξω από τη Βουλή, θα είχαμε φέρει μόνοι μας, αβοήθητοι, αποφασισμένοι και πανίσχυροι, τη χρειαζούμενη μεταβολή στα πολιτικά μας.

Μοναξιά

Εκείνοι που παθαίνουν κατάθλιψη την περίοδο των γιορτών αισθάνονται παράταιροι με το απαστράπτον σκηνικό. Κι όμως, δεν είναι. Οι ρηχές φωταψίες και η επίδειξη πλούτου είναι αταίριαστες με το μήνυμα της φτωχικής φάτνης. Οσοι θλιμμένοι κοιτούν τις στολισμένες βιτρίνες, είτε είναι πλούσιοι είτε άποροι, δεν είναι μύγες μέσα στο γάλα της πλαστής χαράς. Υποσυνείδητα αντιλαμβάνονται ότι προδόθηκε το μήνυμα που στέλνει ο Χριστός στην ανθρωπότητα. Αισθάνονται την αλήθεια να πνίγεται σε ωκεανούς σαμπάνιας, οίνου και άλλων ουσιών και να ασφυκτιά κάτω από τη βαρεία ύλη. Γι' αυτό ανυπομονούν και θέλουν να περάσουν γρήγορα οι γιορτές. Επειδή δεν είναι οι γιορτές τους. Ο Χριστός στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται πουθενά να γελάει. Σίγουρα γνώριζε πώς θα διαχειριζόμασταν εμείς το σύμβολο της ταπεινής Γέννησής Του.
Καλά Χριστούγεννα!


Παναγιώτης Λιάκος
εφ. Δημοκρατία