Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

'Ο σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα της μακράς

εξε­λικτικής διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκού. Απο­τελεί την φυσική προέκτασι τής δημιουργικής προσπάθειας των Λαών τής Ευρώπης, στή χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί από τόν 9ον μέχρι τόν 20ον αιώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας ολόκληρης εποχής βρίσκει την τελική του κατάληξι στό κο­σμοϊστορικό φαινόμενο τής ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκει­ται γιά τίς σπάνιες εκείνες στιγμές τής ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας, καί κά­νουν την ιστορία νά παρουσιάζεται σάν ενα γιγαντιαίο φαινόμε­νο πού ξεπερνά την περιορισμένη ζωή ενός άτόμου ή μιας γενεάς. Στέκεται αδύνατη ή κατανόησι ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς την μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν τήν ποιότη­τα κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι τών Φυλών συντελεί­ται μέσα άπό τίς συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους, τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες πάντα σέ κάποια Ιδεολογία.

Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ   

Ό δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος υ­πήρξε ό γρανίτινος βράχος τής Ιστο­ρίας, πού πάνω του συνετρίβησαν, σέ μιά μεγαλειώδη σύγκρουσι, όλα τα α­ναιμικά Ιδεολογικά κατασκευάσματα του Ευρωπαϊκού κόσμου. "Ολες οί θεω­ρίες, πού μέχρι τότε καλούσαν τούς λα­ούς κάτω άπό τήν προστατευτική σκιά ενός μακρινού σκοπού, είτε επρόκειτο γιά τήν οικονομική ευδαιμονία τών 

μο­νοπωλίων τού καπιταλισμού είτε επρό­κειτο γιά την αταξική κοινωνία τού κομ­μουνισμού, τελείωσαν. "Ολοι αυτοί οί σκοποί έτάφησαν κάτω άπό τά Ιδεολο­γικά ερείπια μιας καταστροφής πού είχε προκαλέσει ή βοή τού αιώνα. Είχαν άποδειχθή αυταπάτες ενός κόσμου, πού αναζητούσε στήν άναγώνια κατάρρευσί του ένα στήριγμα έξω, μακριά καί πέρα άπό τόν απελπισμένο εαυτό του.

Μετά τόν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δέν υπάρχουν πλέον Ιδανικά. Εκείνοι πού θά ισχυριζόντουσαν ότι ή οίκονομική ευδαιμονία τών μονοπωλιακών συ­στημάτων ή ή αταξική κοινωνία εξακο­λουθούν νά υπάρχουν σάν προοπτικές καί σήμερα, δέν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται γιά κενές λέξεις χωρίς περιε­χόμενο, ψυχολογικά απομεινάρια στό ρεύμα καινούργιων δυνάμεων καί αντι­λήψεων. Ή εποχή πού ήλθε δέν έχει σκοπούς.

Ποιος καπιταλιστής πιστεύει σήμερα ότι μέσω τού διεθνούς μονοπωλιακού πλέγματος οί άνθρωποι θά γνωρίσουν τήν ευτυχία τής παγκοσμίου χρηματι­στηριακής ειρήνης; "Η ποιος κομμουνι­στής εξακολουθεί νά πιστεύη στήν νοτελειακή δημιουργία κάποιας αταξικής κοινωνίας; Ένα ισχνό καί αναιμικό κα­τασκεύασμα πού στέκεται τρομαγμένο τώρα, μπροστά στά γιγαντιαία προβλή­ματα τών καιρών καί πού ανέβαλε τήν αύτοπραγματοποίησί του γιά ένα μακρυνό Ποτέ; "Ολες οί αμφισβητήσεις τής εποχής μας, όλες οί αναθεωρήσεις, όλες οί μανιασμένες διαφοροποιήσεις καί τά σχίσματα, μέσα, έξω καί ανάμε­σα στίς παρατάξεις δέν εκφράζουν πα­ρά τήν συνειδητοποίησι αυτής τής τρα­γικής αλήθειας: τής καταρρεύσεως τών προοπτικών. "Ολες οί διανοουμενίστικες προσπάθειες, όλη ή θάλασσα τών συλλογισμών όλη αυτή ή ατελείωτη λογοδιάρροια δέν είναι παρά ή απελπισμέ­νη προσπάθεια τών διανοουμένων νά ξαναδώσουν αίμα, νά νεκραναστήσουν θεωρίες πού έχουν πεθάνει γιά πάντα. Είναι ό φόβος μπροστά στό άγνωστο πού δίνει τήν δύναμι γιά νά γραφτή κάποια «μεγάλη καμπή τού σοσιαλισμού», πού προσπαθεί νά ανα­ζωογόνηση τό όνειρο τής αταξικής κοινωνίας, ντυμένο τώρα μέ τά παρδαλά ρούχα τών τεχνολογικών εξελίξεων. Μά τά όνειρα πέρασαν γιατί οί άνθρωποι ξύπνησαν.

"Οχι, ό κόσμος πού ζούμε είναι καθα­ρά καί απόλυτα ό κόσμος τού Ίμπεριαλισμού καί τώρα μία ιδεολογία κυριαρ­χεί παντού: ή δική του.

Ό Ιμπεριαλισμός είναι ή ιδεολογία πού δέν έχει σκοπούς, είναι ή ανυπαρ­ξία μιας κεντρικής κατευθύνσεως σέ κάθε συλλογική ανθρώπινη προσπά­θεια. Είναι ή άπογοήτευσις μπροστά σ' όλους τούς σκοπούς, πού στή θέσι τους τώρα υπάρχει τό κενό. Είναι τό απογυ­μνωμένο φαινόμενο τής τυφλής συσσω­ρεύσεως, τής κάθε συσσωρεύσεως: τής οικονομικής, τής πληθυσμιακής, τής τεχνολογικής, τής επιστημονικής, τής ι­δεολογικής. Μία συσσώρευσις πού δη­μιουργείται έτσι χωρίς προοπτική καί χωρίς έρμα.

Θάταν ανόητο νά ίσχυρισθή κανείς ό­τι τούτη ή Ιδεολογία είναι παγκόσμια, υ­πάρχει μέσα σέ κάθε λαό, κυριαρχεί στήν νοοτροπία τού κάθε άνθρώπου. Τά μεγάλα κράτη αποτελούν τόν ανώτερο τρόπο υπάρξεως αυτού τού φαινομένου, πραγματοποιούν στήν πιό καθαρή του μορφή τό γεγονός τής τυφλής συσσω­ρεύσεως και μέσα άπό μία ακατανίκητη τάσι ωθούνται σέ μία όμοια τυφλή έπέκτασι καί κυριαρχία. Ή έπέκτασι καί ή κυριαρχία, δέν αποτελούν τό περιεχό­μενο τού Ιμπεριαλισμού, είναι μονάχα ή φυσική προέκτασις, ή συνέπεια του. Ή έπέκτασι γιά έπέκτασι είναι τό μέσον τής πραγματοποιήσεως τού Ιμπεριαλι­σμού, είναι ό τρόπος μέ τόν όποιον οί μεγάλες δυνάμεις γίνονται οί σημαιοφό­ροι του. "Οσοι όμως θέλησαν νά περιορήσουν μονάχα σ' αυτές τό πνευματικό κύμα τής εποχής, απλώς δέν έχουν κα­ταλάβει περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Γιατί ό Ιμπεριαλισμός βρίσκεται παν­τού.

Έκεί πού πραγματοποιείται οποιαδή­ποτε συσσώρευσις χωρίς σκοπό, μονά­χα γιά τόν ίδιο τόν εαυτό τους, έκεί πού πραγματοποιείται οποιοδήποτε άνοιγμα καί οποιαδήποτε έστω καί ένας αστός έτοιμος νά ξεπουλήση τά πάντα στό βω­μό τής γελοίας ευδαιμονίας του. Έκεί πού υπάρχει έστω καί ένας κομμουνι­στής έτοιμος νά φυλακίση καί νά πνίξη κάθε μορφή τής ζωής καί κάθε φυλετική ζωντάνια στό όνομα μιας ιδέας πού έχει πάψει άπό καιρό νά τήν θεωρή σοβαρή. Έκεί πού υπάρχει έστω καί ένας σοσια­λιστής διανοούμενος έτοιμος νά ξεχύση τούς λυρικούς συλλογισμούς του, πού δέν σημαίνουν τίποτε γιατί τούς λείπει ό στόχος. Έκεί πού υπάρχουν οί κάθε λο­γής κριτικοί της κοινωνικής πραγματικότητος, πού κάτω άπό τό κουρελόπανο τής κοινωνιολογίας λιβανίζουν τίς «υψηλές θεωρίες τού Μαρξ καί τού Έγκελς» κλαθμηρίζοντας σάν ψωρόγριες γιά τήν κατάντια τού σοσιαλισμού. 

Έ­κεί πού υπάρχουν κάθε λογής πνευματι­κοί κηφήνες, πού είναι αδύνατον νά σκεφθούν πραγματικά καί σοβαρά καί θυμώνουν όταν συναντούν ανθρώπους που έχουν τήν ίκανότητα γιά κάτι τέ­τοιο. Έκεί βρίσκεται ό Ιμπεριαλισμός, ή θεωρία του, τό πνεύμα του, ή αφετηρία του. Γιά όλα αυτά μας μιλάει τό δράμα Ευρωπαίων ανθρώπων τού ύψους τού Κάρλ Γιούγκ, τού "Οσβαλτ Σπένγκλερ, τού "Εζρα Παουντ στήν άντρίκια σιωπή τους πού συνδιάζει τήν πιό υψηλή αλή­θεια τής ζωής, τήν αλήθεια τής ίστορίας καί τήν αλήθεια τής τέχνης.

Σήμερα δέν υπάρχει πιά πολιτισμός μέ τήν έννοια ενός πειθαρχημένου συ­στήματος Ιδεών καί ενεργειών, άλλά μία παρακμιακή καί κούφια πνευματι­κά αναρχία. Εκείνοι πού θέλησαν νά δώσουν στόν Ιμπεριαλισμό ένα περιε­χόμενο οίκονομικό έχουν χάσει τήν ε­παφή τους μέ τήν ίστορική πραγματικό­τητα. Γιατί ή οίκονομία αποτελεί μονά­χα μία συνέπεια, μία μορφή τού Ιμπε­ριαλισμού, καί εκείνοι πού κατηγόρη­σαν τίς συνέπειες αυτού τού πνεύματος, οί μαρξισταί, στάθηκαν οί πρωτομάρτυ­ρες τής ίδιας τής δημιουργίας του. Ό Ιμπεριαλισμός δέν είναι ούτε οίκονομικός, ούτε πολιτικός, ούτε πολιτιστικός, ούτε Ιδεολογικός. Αυτές είναι απλώς οί μορφές. Ό ίδιος παραμένει απλώς ένα γιγαντιαίο κοσμοϊστορικό φαινόμενο. Πρόκειται γιά ένα μεσοδιάστημα επο­χών πού εμφανίσθηκε σάν μιά πρότασι συλλογισμού τών μελλοντικών γεγονό­των πού θά ξεσπάσουν μέ μιά τρομερή φρενίτιδα.

"Ολοι οί σκοποί έχουν γελοιοποιηθή. Ό Ιμπεριαλισμός άναπτύσει έναν κό­σμο χωρίς σκοπούς. Οί Λαοί έχουν πά­ψει πιά νά λατρεύουν ό,τιδήποτε βρί­σκεται έξω, μακριά, πέρα άπ' αυτούς. "Ομως ό άνθρωπος δέν μπορεί νά μήν θέλη τίποτα. Σέ περιόδους όπου καταρ­ρέουν τά πάντα, προτιμά ή νά τοποθετή σάν σκοπό του τό ίδιο τό τίποτα, τόν ε­κμηδενισμό, τήν καταστροφή ή νά ύψώνη σέ σκοπό τήν μόνη αλήθεια πού τού έχει απομείνει: τόν ίδιο τόν εαυτό του.
'Από τήν στιγμή πού ένας Λαός υψώνει τόν ίδιο τόν εαυτό του στήν θέσι τού πιό μεγάλου σκοπού, ό Εθνικισμός ανα­τέλλει στήν Ιστορία.


Το επόμενο ιδεολογικό μας άρθρο θα έχει τίτλο: Η Κρίσις της Εποχής