Και όμως οι Εθνικιστές έχουν θέσεις για την Ευρώπη...χρόνια τώρα !

Στον «Ελεύθερο Κόσμο» Φεβρουάριος 2013 δημοσιεύθηκε ένα πολύ τεκμηριωμένο άρθρο στην σελίδα 12 με τίτλο « Η Ελλάς και το πολυεθνικό συνονθύλευμα της Ε.Ε.( Α΄μέρος)

Αρθρογράφος ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ στο νομό Σερρών Ηλίας Πολατίδης, τον οποίο προσωπικά εκτιμώ ιδιαίτερα για την ακεραιότητά του και το ήθος , πολύ περισσότερο για την εθνικιστική του παιδεία, άλλωστε για αρκετά χρόνια συμπορευθήκαμε αγωνιστικά στις γραμμές του ΛΑΟΣ και είχα την ευκαιρία να γνωρίζω τις ιδεολογικές του ανησυχίες .

Παίρνοντας λοιπόν αφορμή από την τελευταία παράγραφο του δημοσιεύματος την οποία και σας παρουσιάζουμε, θεώρησα σκόπιμο να αναρτήσουμε εδώ τις θέσεις του ΕΝΕΚ για την Ευρώπη, την Ευρωπαική Ένωση, τον ρόλο που θα έπρεπε να έχουν οι Έλληνες Ευρωβουλευτές κ.ο.κ. έτσι όπως διατυπώθηκαν τόσο στην πρώτη συμμετοχή του ΕΝΕΚ σε ευρωεκλογές το 1984, όσο και στις δεύτερες ευρωεκλογές το 1989 όπως δια στόματος του τότε αρχηγού του Κινήματος παρουσιάσθηκαν  στο 4^ο Συνέδριο του ΕΝΕΚ τον Μάιο του 1989.

Επίσης, αυτό που πρέπει με ξεχωριστή προσοχή να αναγνωρισθεί είναι η εισήγηση του συναγωνιστή και κορυφαίου στελέχους της ηγεσίας του ΕΝΕΚ (συναγωνιστής και από τα ιδρυτικά στελέχη μαζί με τον εκλιπόντα Σπύρο Σταθόπουλο του Ε.ΣΕ.Σ.Ι.) Θεόδωρου Καραμπέτσου στο 4^ο  αυτό Συνέδριο του ΕΝΕΚ η οποία αν και διατυπωμένη πριν 24 χρόνια ( ! ) αποτελεί μια απίστευτη πολιτική ανάλυση-πρόβλεψη που αγγίζει τα όρια της προφητείας !

Βεβαίως είναι λογικό ο συν. Πολατίδης να μην είχε πιθανολογώ υπ’ όψιν του τις θέσεις των Εθνικιστών του ΕΝΕΚ τόσο για την Ευρώπη, την ΕΟΚ και την ΕΕ στην συνέχεια, για αυτό όπως και προανέφερα η συγκεκριμένη παράγραφος του άρθρου του μου έδωσε την αφορμή να ανεβάσουμε αυτές τις θέσεις ώστε να τα γνωρίζουν οι νεώτεροι και να ..θυμηθούν οι παλαιότεροι .

Για τον Κοινό Παρονομαστή

Σπύρος Παπαδόπουλος

Ακολουθεί το απόσπασμα από το άρθρο του Ηλία Πολατίδη

 

Ο Εθνικιστικός και πατριωτικός χώρος σε αυτές τις εξελίξεις δεν είχε σαφή θέση. Ενώ θα ανέμενε κάποιος να υπάρχει σαφής αντίδραση στην προοπτική απώλειας της  εθνικής ανεξαρτησίας, επικεντρώθηκε η συζήτηση σε δευτερεύοντα ζητήματα. Η ΕΟΚ θεωρήθηκε ένας αντικομμουνιστικός συνασπισμός και έτσι κέρδισε την συμπάθεια του χώρου .Το ουσιαστικό ιδεολογικό ζήτημα μπήκε στο περιθώριο .Αντιθέτως άλλα θέματα όπως η αποφυλάκιση των πρωτεργατών της 21^ης Απριλίου, θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη εξέλιξη αν δινόταν η προσπάθεια σε ευρωπαϊκό επίπεδο .Η πραγματικότητα βέβαια διέψευσε αυτές τις προσδοκίες . Η κατάρρευση του κομμουνισμού, το τέλος του ψυχρού πολέμου και η επανένωση των Γερμανιών, άλλαξε τα δεδομένα στην ΕΟΚ, που πλέον δεν είχε λόγο ύπαρξης .    

Δημοσιεύουμε τήν ομιλία του μέλους τής Δ.Ε. Θεόδωρου Καραμπέτσου πρός τό 4ο Συνέδριο κατά τήν πρώτη ήμερα των εργασιών του όπου αναλύει τά προβλήμα­τα καί τήν καθοδική πορεία τής Γηραιάς Η­πείρου.

Ή βασική αιτία πού μας οδήγησε σ' αυ­τό τό Συνέδριο, πέρα φυσικά άπ' τά κα­θιερωμένα χρονικά περιθώρια, καθορί­στηκε θά έλεγα άπ' τήν βαθειά πεποίθη­ση όλων μας, πώς αυτή ή στιγμή επιβάλ­λει στό Κίνημα τήν ανάγκη ν' άνασκουμπωθούμε, νά συσπειρωθούμε γύρω άπ' τά βασικά σημεία τής ιδεολογικής μας δομής. Ή ανάγκη έν πρώτοις, νά εντοπί­σουμε ποιά είναι τά πραγματικά σημεία αναφοράς, τίς θέσεις άπ' τίς όποιες πη­γάζει ή σημερινή πολιτική μας παρουσία, νά ξεκαθαρίσουμε έν τέλει τήν κατεύ­θυνση καί τήν στρατηγική μας έν όψει τών Ευρωεκλογών. Παράλληλα, επείγει νά αρθρώσουμε σ' ένα ευέλικτο σχηματι­σμό χωρίς συμπλέγματα καί προκαταλή­ψεις, τίς τάσεις τού Κινήματος, τόν δια­καή μας πόθο γιά αγώνα. Βρισκόμαστε σέ μιά καμπή όπου τά ενδεχόμενα λάθη στό παρελθόν καί τά αίτια πού τά προκά­λεσαν διασταυρώνονται μέ τήν υπο­χρέωση μας νά ριζώσουμε βαθειά στήν πολιτική σκηνή τού τόπου, μέ τίς ξεκάθα­ρα δικές μας ρίζες.

Εννοώ τά στελέχη μας, πού δίνονται στόν πολιτικοϊδεολογικό αγώνα χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς εν­δοιασμούς καί αμφίβολες προθέσεις, χω­ρίς άλλοθι μικροαστικής προελεύσεως, άλλά συνεπείς στίς βασικές αρχές τού Κινήματος. Είπα πρίν, ν' άνασκουμπωθούμε έν όψει αγώνων, ώστε νά δώσουμε τήν πραγματική διάσταση τού ιδεολογι­κού μας αγώνος. Τώρα λέω: νά σφίξουμε τά δόντια, ώστε ή εκλογική αυτή μάχη νά φέρει τό Κίνημα σέ βαθμό ετοιμότητας τέτοιο ώστε να μπορεί νά προωθήσει τά στελέχη του σέ θέση βολής, έν όψει μελ­λοντικής εξουσίας. Σίγουρα, τόσο σέ γε­νικότητες, όσο καί σέ λεπτομέρειες μά­χης, ό Αρχηγός τού κινήματος κυρίως καί άλλοι εισηγητές θά καλύψουν όλο τό φάσμα. Άπό μέρους μου θά επιθυμούσα νά περάσω στά στελέχη μας κάποιες βα­σικές θέσεις καί προοπτικής τής αυρια­νής Ευρώπης, αρνητικά καί θετικά ση­μεία αυτού τού οράματος χωρίς νά

έπεισέλθω σέ λεπτομέρεεις, γιατί δέν είναι τού παρόντος. 

Γιά ποιά λοιπόν Ευρώπη μιλάμε έμεΐς οί Εθνικιστές; Πάρα πολ­λοί φορείς οραματίζονται κάποια Ευρώ­πη. Ρίξτε μιά ματιά στίς υποψήφιες λί­στες γιά τό Ευρωκοινοβούλιο έν όψει τών εκλογών τής 18ης Ιουνίου. Υπάρ­χουν πολλά ευρωπαϊκά μοντέλλα, πού σίγουρα ανταποκρίνονται στίς προθέ­σεις τών τόσων κομμάτων πού διεκδι­κούν τήν ψήφο τού Ελληνικού λαού γιά τήν Ευρώπη. Νά αναφερθούμε σέ μερι­κά;

' Εχουμε τήν άμερικανοποιημένη καί σο­βιετοποιημένη Ευρώπη πού εισάγει ι­δέες άπ' τίς υπερδυνάμεις τίς όποιες καί εξυπηρετεί, ένώ συγχρόνως ώθεί τούς ευρωπαϊκούς λαούς σέ μιά πλήρη δια­νοητική κατάπτωση. Τό ΕΝΕΚ σίγουρα δέν έχει καμιά σχέση μ' αυτό τό Ευρω­παϊκό πρότυπο.

"Εχουμε τήν ίλλουμινιστική καί κληρικο-κρατούμενη Ευρώπη τών

Χριστιανοδη­μοκρατών πού δέν θά δεχθούμε ποτέ σάν μοντέλο. Λέμε, ακόμη, όχι στήν δημοκρατοϊακωβινική Ευρώπη, γιατί οί αρ­χές μας δέν έχουν κανένα κοινό σημείο μέ ανάλογες θέσεις. Σαφώς, ή πλουτοκρατική Ευρώπη τής μπίζνας καί τής προ­μήθειας δέν ταιριάζει στά μέτρα μας. Μέ τήν εβραϊκή ή έβραιοκρατούμενη Εύρώπη, όπως είπα καί άλλοτε στό παρελθόν, έχουμε μόνο ανοιχτούς λογαριασμούς νά επιλύσουμε.

Ολοι οί άλλοι, λοιπόν, τρέχουν πίσω άπ' αυτά τά Ευρωπαϊκά πρότυπα, άλλαλάζοντες μερικά συνθήματα, δίνοντας καί κάνοντας τό πάν προκειμένου νά εξα­σφαλίσουν μιά θέση μέσα στόν πύργο τής ιδεολογικής βαβέλ πού λέγεται Ευ­ρώπη. Σοσιαλιστές, Ίακωβινικοί, Φιλε­λεύθεροι, Μασώνοι, Ίλλουμινστές, Σιωνιστές, Συντηρητικοί, Μαρξιστές συνυ­πάρχουν - λένε - έκεί μέσα προκειμέ­νου νά χαράξουν τό μέλλον τής Ευρώ­πης. Όλοι σήκωσαν κάποια Εύρωσημαία, αδιαφορούντες άν αυτή ή Ευρώπη, δέν ήταν δυνατόν ν' αντιπροσωπεύσει κά­ποιο ομοιογενές καί λογικά σωστό νόη­μα. Μιλούν γιά ενοποίηση της Ευρώπης μέ υπερβολική άνεση.

'Ετσι είναι δέσμιοι μιάς απίστευτης αν­τίθεσης: οί Ευρωπαίοι υπάρχουν άλλά ή πολυπόθητη γιά εκείνους ενοποιημένη Ευρώπη παραμένει χίμμαιρα.

Εμείς οί εθνικιστές δέν είμαστε άντιευρωπαϊστές, τουναντίον. Όμως, πρίν πέ­σουμε στόν ίλιγγο τών άεροβατούντων πού τούς άρκεί μιά σκέψη τού Σουμάν ή τού Ντέ Γκάσπερι, γιά νά φτιάξουν τήν Ευρώπη, προβληματιζόμοστε πάνω στό έξης σκεπτικό. Πώς ή Εύρώπη τών 12 καί ίσως αύριο τών 14 ή 15, θά κατορθώσει νά λειτουργήσει διαφορετικά άπό μιά μι­κρογραφία τού σημερινού ΟΗΕ, μέ άλλα λόγια ένα δαπανηρό τέμενος τών διε­θνών συντευξιαζομένων; Είναι εύκολο καί σέ μάς νά πούμε καί ενίοτε τό λέμε, πώς οραματιζόμαστε τήν Ευρώπη τών Ε­θνών άπ' τήν δυτική Ουαλία μέχρι τά Ου­ράλια.

Έτσι, θά προσθέταμε κι έμείς μιά πινε­λιά στό πολύχρωμο καί κακόγουστο ευ­ρωπαϊκό κάδρο. Όμως, θά ήταν ανευθυ­νότητα πρώτου μεγέθους. Δέν είμεθα οί ειδήμονες καί οί άλλοι άσχετοι. Είμεθα οί ρεαλιστές καί οί άλλοι προχειρολόγοι. Πάρτε μιά γεύση άπό ένα άπλό παράδειγ­μα: Ή Ευρώπη είναι δημογραφικά υστε­ρούσα σέ σχέση μέ τόν υπόλοιπο κόσμο.

Ή Ευρώπη τού 1800 αντιπροσώπευε τό 20% τού συνολικού πληθυσμού τής Γης. Τό 1900 τό 15%, τό 1950 τό 13% καί τόν 21ο αιώνα αντιπροσωπεύει μόλις τό 5%. Πρόκειται γιά επίσημα στοιχεία τής ΕΟΚ πού δέν αμφισβητούνται. Έχουμε άπ' τήν άλλη μεριά τήν ακάθεκτη δημογρα­φική αύξηση τού Τρίτου Κόσμου πού ε|/ ναι ό πιό οικείος καί μόνιμος εφιάλτης τού Γηραιού Κόσμου.

Θά κατορθώσουμε άραγε ν' αντιμετωπί­σουμε τήν αφρικανική μετανάστευση; Σήμερα, οί Μεσογειακές Ευρωπαϊκές χώρες δπως Ιταλία - Γαλλία - Ισπανία -"Ελλάς αριθμούν περίπου 150 εκατομμύ­ρια κατοίκους. Είμαστε λιγότεροι άπ' τόν πληθυσμό τών μουσουλμανικών χωρών στό νότιο τμήμα τής Μεσογείου. Κάπου στό 2020 ό νότος τής Μεσογείου θά φτά­σει τά 380 εκατομμύρια κατοίκους έναντι 150 εκατομμυρίων πού θά είναι τό σύνο­λο τών Ευρωπαϊκών Μεσογειακών χω­ρών. Ή Μεσόγειος αποτελεί ένα φράγμα πού δέν θά αντέξει. Ή μεταναστατευτική πλημμυρίδα είναι συνάρτηση τής δια­φοράς πλούτου ανάμεσα σέ μιά Ευρώπη, ολοένα μικρότερη καί χωρών μέ καλπάζουσες δημογραφικές τάσεις καί αυξα­νόμενη φτώχεια. Ό πρόεδρος Μπουμεντιέν τό είχε εξαγγείλει καθαρά άλλά οί Ευρωπαίοι έκαναν πώς δέν άκουσαν άπό φόβο μήπως κατηγορηθούν σάν ρατσι­στές.

Είπε: «Μιά μέρα, εκατομμύρια άν­θρωποι θά εγκαταλείψουν τίς φτωχές νότιες περιοχές του κόσμου, γιά νά ει­σβάλουν στίς σχετικά προσιτές περιοχές τοϋ Β. Ημισφαιρίου». Καί οί προσιτές πε­ριοχές είναι ή Ευρώπη. Υπάρχει λοιπόν δημογραφικό πρόβλημα στήν εύρώπη όπως υπάρχει ή σιγουριά μεταναστευτι­κής πλημυρίδας άπ' τήν Αφρική. Στίς διαφοράς επιτροπές τής ΕΟΚ προσπα­θούν ν' αντιμετωπίσουν τό δημογραφικό πρόβλημα μέ κάποια γιατροσόφια, όμως παράλληλα, ό νεοδημοκράτης Ευρωβου­λευτής Εύρυγένης καί άλλοι Ευρωπαίοι Εύρυγένηδες ξεσηκώθηκαν εναντίον τών Ευρωπαίων εκείνων πού προσπα­θούν νά απωθήσουν τούς Αφρικανούς γιά τήν ευρωπαϊκή επιβίωση, αφορίζον­τας τους σάν ρατσιστές. Οί Εύρυγένη­δες, λοιπόν, ανοίγουν τίς πόρτες άπό τώρα χωρίς νά καρτερούν τό 2015. Φαίνε­ται σάν λεπτομέρεια τό δημογραφικό ευρωπαϊκό πρόβλημα, όμως είναι τό

μεί­ζον θέμα πού άπτεται τής ευρωπαϊκής ε­πιβιώσεως. Αγωνίζονται γιά τελωνειακή ένωση, για ΜΟΠ, γιά περιβάλλον καί α­διαφορούν στήν προοπτική αλώσεως τής Ευρώπης.

Μιλάνε όλοι γιά οικονομική Εύρώπη ό­ταν αυτή δέν προοδεύει στό ρυθμό

του­λάχιστον τών ανταγωνιστών της. Κάπου τά λόγια ξεπερνούν τήν πραγματικότητα.

Δέν είμαι οικονομολόγος άλλά οί ε­παΐοντες λένε πώς ή δημοσιοποίηση τής ευρωπαϊκής οικονομίας φθάνει σέ άγνω­στα γιά τίς ΗΠ Α καί Ιαπωνία επίπεδα. Πώς μειονεκτούμε στό απαγορευτικό κόστος εργασίας, μέ αποτέλεσμα τήν ανεργία. Πώς, αρνούμενη τήν βίαιη προσαρμογή ή Εύρώπη καταδικάζεται σέ βαθμιαία κα­τάπτωση.

Τί άλλο νά προσθέσουμε τώρα άπ' τήν υ­περβολική κοινωνικοποίηση, τό

απαγο­ρευτικό κόστος παραγωγής καί τήν δίνη τής ύφεσης;

Αυτά γιά τίς μεγάλες χώρες. Καί άν προσθέσουμε τόν κίνδυνο εμπορικών ελλειμμάτων καί τίς απρόβλεπτες τάσεις πληθωρισμού γιά τίς μικρές καί φτωχές τού νότου, τό πρόβλημα γιά τό μέλλον τής κοινότητας είναι δυσχερέστατο. Θά μπορούσαν νά επιλυθούν πολλά προ­βλήματα, άν ή οικονομία παραχωρούσε τό προβάδισμα στήν πολιτική ή στρατηγι­κή, κινητήριες δυνάμεις ενδεχομένης ε­νοποίησης. Δυστυχώς οί μεγάλες, ώς έπί τό πλείστον, χώρες δέν διαθέτουν τήν ευελιξία πού απαιτείται γιά μιά τέτοια προσέγγιση ένώ ό δρόμος τής Γερμα­νίας, όπως έχω αναφερθεί καί παλαιότε­ρα, είναι διαφορετικός. Άλλά, είτε τό θέλουμε είτε όχι, τό ευρωπαϊκό πρόβλη­μα συνταυτίζεται μέ τό γερμανικό. Ό φόβος τών λοιπών Ευρωπαίων, μήπως ενδώσουν στή γερμανοφοβία, τούς απα­γορεύει νά τό ομολογήσουν. Έμεΐς δέν θά αρκεσθούμε σέ φιλολογία, άλλά θά ε­ρωτήσουμε: Ποιά θά είναι ή εξέλιξη τής Ευρώπης όταν ή Γερμανία θ' αγωνίζεται σθεναρός γιά νά βρει καί πάλι τήν χαμένη της ταυτότητα στό κέντρο τής Ευρώπης; Ήδη άρχισαν τά πρώτα κονταροχτυπήματα καί μέ τούς Αμερικανούς καί τούς Βρεττανούς. Πιστεύουμε, πώς τήν ιστο­ρικής σημασίας φράση: «ή Γερμανία υπε­ράνω όλων» υποκαθιστά ή επιθυμία «ή Γερμανία πρίν άπ' όλα».

Κάπου έδώ παίζει βασικό ρόλο καί ή Μό­σχα, πού αρχίζει τήν πίεση, παρά τά δόγ­ματα Γκορμπατσώφ.

Λέμε επομένως: σοβιετική πίεση πρός δυσμάς, αμερικανική απομάκρυνση άπ' τήν Γηραιά Ήπειρο, επανάκτηση Γερμα­νικής ταυτότητος. Είναι τρία σημαντικά φαινόμενα πού καθορίζουν, συνολικά τή στρατηγική μοίρα τής Ευρώπης καθώς αυτή θά χειροτερεύει μέ τήν οικονομική παρακμή καί τήν δημογραφική καθίζηση. Αυτή τήν πραγματικότητα, θάχουν ν' αν­τιμετωπίσουν οί Ευρωπαίοι, τά επόμενα 20 χρόνια. Σ' αυτό τό σενάριο, οί Έλλη­νες εθνικιστές πρέπει να απαντήσουν, νά συμβάλλουν, νά προασπίσουν, νά πά­ρουν θέση μέσα στό Ευρωκοινοβούλιο μέ εκπροσώπους τους.

Αν αρκεσθούμε σ' ευχολόγια, σέ πομπώδεις-έορταστικές εκδηλώσεις καί

γυρολογίστικο αλισβερίσι, όπως οί άλλοι, τό τί θά συμβεί, μπορούμε νά τό

προβλέ­ψουμε άπό τώρα.

'Από τό πιθανότερο έως τό τυχαίο, τρία σενάρια διαγράφονται.

Όλα τά σενάρια θεωρούν αποφασιστική τήν εξέλιξη της Γερμανίας. Ή δυναμική της καί οί αντι­δράσεις της στά ενδεχόμενα εξωτερικά γεγονότα, ίδιαίτερα στήν "Ανατολή, ρυθ­μίζουν καί στίς τρεις περιπτώσεις, το πε­πρωμένο τής Ευρώπης. Τό πρώτο ίσως τό πιθανότερο, είναι ή Εύρώπη Χονγκ-Κόνγκ. Αυτό προεκτείνει, χωρίς υπερβο­λές, τίς τάσεις καί τήν διαιώνιση τής κίνη­σης τής Γερμανίας πρός τήν αναζήτηση τού εαυτού της. Τό δεύτερο απαιτεί γε­γονότα καί συγκεκριμένα στίς ανατολι­κές χώρες. Οί ανακατατάξεις καί οί με­ταρρυθμίσεις, στό άλλοτε σιδηρούν πα­ραπέτασμα, θά ανατρέψουν τήν πολιτι­στική κοινωνιολογική καί στρατηγική ε­ξέλιξη τής Δύσης, έστω καί άν δέν επη­ρεάσει τήν οικονομική καί δημογραφική της μοίρα. Τό τρίτο, φαίνεται, παράδοξα ακόμη πιό τυχαίο, άπ' δτι τό δεύτερο. Τό έν αγρυπνία όνειρο μίας Ευρώπης, μοιά­ζει ακόμα πιό απομακρυσμένο, γιά τίς προσεχείς δεκαετίες, άπό τήν κατάρρευ­ση τών Λαϊκών Δημοκρατιών τών κομ­μουνιστικών χωρών. Έάν ή Εύρώπη εξε­λιχθεί μακροχρόνια σ' ένα άκμάζον σχε­τικά, άλλά κουρασμένο Χονγκ Κόνγκ, μιάς σχετικής σοβιετικής αυτοκρατο­ρίας, δέν πρέπει νά μέμφεται κανέναν άλλον παρά τόν εαυτόν της. Θά είμαστε οί μοναδικοί ένοχοι τής περιθωριοποίη­σης μας. Οι λύσεις, ή τακτική, ή προάσπι­σης δέν είναι θέμα κάποιων είσηγήσεων. Είναι αγώνας μακροχρόνιος, προγραμ­ματισμένος, συντονισμένος μέ όλους τούς Ευρωπαίους πού σκέπτονται ρεαλι­στικά καί δχι στίς στιγμιαίες εξάρσεις καί φανφάρες. Ό δρόμος είναι μακρύς, ό α­γώνας θάναι πολυμέτωπος καί δύσκο­λος, όχι όμως άσκοπος. Καί άς μήν ξε­χνάμε, σέ ώρισμένα χρονικά περιθώρια, καλό θάναι νά εναρμονιζόμαστε μέ τήν σκέψη τού Σαλαζάρ:

ότι δηλαδή, ένα πα­νάρχαιο έθνος έχει καί κάποιες ανάγκες μοναξιάς του. Ένα πανάρχαιο έθνος, έ­λεγε μοιάζει μέ τήν ζωή ενός άνθρωπου. Τό έθνος μπορεί νά ενωθεί μέ άλλα καί νά συμπορευθεί πρός τά ευρωπαϊκά ο­ράματα, όμως ή ψυχή καί τό σώμα του πα­ραμένουν εσαεί άθικτα. "Οπως ό άνθρω­πος, μέσα στό πέρασμα τού χρόνου, αι­σθάνεται τήν ανάγκη τής μοναξιάς, τήν πρωτοτυπία στή δράση καί στόν στοχα­σμό, τό ίδιο συμβαίνει στό έθνος μέ πα­νάρχαιες ιστορικές καταβολές. Ή

Μονα­ξιά συναγωνιστές μου καί φίλοι, πού ανα­φέρεται ό Σαλαζάρ δέν σημαίνει αντιευ­ρωπαϊσμό, άλλά προσεκτική ψηλάφηση του αντικειμένου. Σημαίνει άργά καί στα­θερά βήματα πρός τόν επίμαχο χώρο, ση­μαίνει στιγμές μοναχικού αγώνα, στιγμές συλλογικής πάλης μέ τούς λοιπούς Ευ­ρωπαίους, σημαίνει τέλος, πώς δέν είναι χρυσός ότι λάμπει στόν ήλιο. Λέμε ναι στήν Εύρώπη τών Εθνών, άλλά μεγαλύτερο ναι, λέμε στόν μοναχικό α­γώνα του έθνους. Λέμε ναι στή συλλογι­κή δράση τών Ευρωπαίων άλλά λέμε με­γαλύτερο καί στήν επιβολή τοϋ ήρωϊκοϋ τρόπου ζωής τοϋ αρχαιοτάτου ελληνι­σμού.

 Νέα αντίληψη γιά τήν αποστολή του Έλληνα Ευρωβουλευτή

Νά πώς ό αρχηγός τοϋ ΕΝΕΚ Πολύδωρος Δάκογλου καθόρισε τήν άποψη τού Κινήματος γιά τήν αποστολή τοϋ Έλληνα Ευρωβουλευτή σέ σχετική συνέντευξη τύπου:

«Εμείς πιστεύουμε ότι οί Ευρωβουλευτές μας θά έπρεπε νά είναι ένα είδος κοσμοκαλόγερου. Όπως ήταν ό Κοσμάς ό Αιτωλός πού έπαιρνε τό δισάκι σέ μία εποχή Τουρκοκρατίας καί γύρναγε χωριό χωριό αφυπνίζοντας τήν εθνική συνείδησι διδάσκοντας τούς "Ελληνες. Νομίζουμε ότι έτσι έπρεπε νάναι οί Ευρωβουλευτές. Νά βγουν μέσα άπ' τήν αίθουσα τοϋ κοινοβουλίου, καί νά κάνουν μία πορεία, προς τούς λαούς τής Ευρώπης. Όχι προς τίς κυβερνήσεις της Ευρώπης. Νά τούς σκαλίσουν λίγο καί νά ξαναβγάλουν αυτόν τόν θαμμένο φυσικό Φιλελληνισμό, πού όλοι οί Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν μέσα τους. Καί νά ασκήσουν πιέσεις πρός τίς κυβερνήσεις τους υπέρ των Ελληνικών αίτημάτων».

Αλληλοσεβασμός της ίδιαιτερότητος των Εθνών πού αποτελούν τήν Ευρώπη. Νά διαλέγη κάθε λαός τό πολίτευμα πού τού ταιριάζει.

«Απαιτείται ή διατήρηση καί Ιστορική συνέχιση των εθνοτήτων της Ευρώπης.

»Τό ΕΝΕΚ πιστεύει, ότι ή ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, είναι σε θέση νά δημιουργήση ένα νέο πολιτισμό στηριγμένο πάνω στις Ελληνικές παρακαταθήκες καί νά συμβολή αποφασιστικά στην εδραίωση της Ειρήνης καί στην ανάπτυξη καί των άλλων λαών της γής »Τό ΕΝΕΚ πιστεύει ότι τά Έθνη της Ευρώπης μπορούν νά ενωθούν μέ πρωτο­βουλία τών δυτικών λεγομένων κρατών τά όποια στή συνέχεια έχουν υποχρέωση νά αγωνισθούν γιά τήν απελευθέρωση τών ύπό μαρξιστική κατοχή "ανατολικών" ευρωπαϊ­κών εθνών...»

 

                           ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ή Ευρώπη λοιπόν είναι το πρώτο πεδίον αγώνος. Καί εμείς έχουμε θέσεις, σκέψεις καί αρχές γιά τό πώς θά κάνουμε αυτόν τόν αγώνα.Θά σας πώ μόνο κάτι, συναγωνιστές, πού ονειρεύομαι καιρό καί πού απορώ γιατί κανείς μέχρι τώρα δέν τό έχει κάνει. Κάτι πού δέν κοστίζει, κάτι πού δέν πονάει, κάτι πού δέν θά φέρει ζημιά σέ κανέναν. Απαιτεί μονάχα πί­στη. Οί ελληνικές κυβερνήσεις καί δλα τά κόμματα τού πο­λιτικού κατεστημένου λένε δτι ή διεθνοποίηση τού προ­βλήματος θά δώσει τήν λύση στό Κυπριακό. Καί περιορί­ζονται κάθε τόσο νά κάνουν μιά ομιλία στόν ΟΗΕ... Εγώ θά σάς κάνω μιά ερώτηση: Σκεφθήκατε ποτέ έναν ευρω­βουλευτή μέ τήν δύναμη τού αξιώματος του νά κάνει έ­νοπλη απόβαση στήν Κύπρο επικεφαλής μιάς ομάδος; Τί θά συμβεί; Σίγουρα δέν πρόκειται νά ελευθερώσει τήν Κύπρο. Όχι. Αλλά σίγουρα θά προκαλέσει τήν προσοχή τής παγκόσμιας κοινότητας γύρω άπό τό πρόβλημα. Καί σίγουρα δέν θά τού κάνουν τίποτα γιατί θά είναι εύρωβουλευτής καί θά τόν σεβαστούν. .."Αντε τό πολύ δύο μέρες σέ κάποιο κρατητήριο μέ ευγένεια καί καλή συμ­περιφορά.

Γιατί οί άνθρωποι, λοιπόν, πού τόσον καιρό εκλέγονται άπό τά μαρξιστικά καί μή κόμματα τής Ελλάδος δέν επι­θυμούν καί δέν επιδιώκουν νά διεθνοποιήσουν μ' αυτόν τόν τρόπο τό πρόβλημα; Γιατί δέν τό πιστεύουν! Γιατί δέν τόχουν μέσ' στήν ψυχή τους, γιατί δέν τό νιώθουν. Αφού δέν τό κατανοούν πώς θά τό κάνουν; "Αλλη γλώσ­σα μιλάμε εμείς, συναγωνιστές, γι' αυτά τά προβλήματα, άλλη γλώσσα μιλάνε αυτοί οί άνθρωποι. Γι' αυτό χρειάζε­ται νά πολεμήσουμε γι' αυτήν τήν υπόθεση.

Τό πεδίο τής Ευρώπης προσφέρεται γιά μιά νίκη. Τό σύστημα μάς δείχνει πλευρό. Τά μεγάλα κόμματα θά μά­χονται γιά τήν νομή τής εξουσίας, γιά τήν άσκηση τής 

ε­ξουσίας στήν Ελλάδα. Γιά νά διορίσουν τούς ανθρώπους τους, γιά νά κλέψουν τόν προϋπολογισμό μας, γιά νά ε­ξαργυρώσουν τις υποσχέσεις στ' αφεντικά τους. Εμείς μπορούμε νά «κλέψουμε» τις ψήφους τών ανθρώπων πού είναι εγκλωβισμένοι στις δυνάμεις τους. Εμείς μπο­ρούμε νά διαλάβουμε τής προσοχής τού συστήματος, μπορούμε νά περάσουμε, μπορούμε νά φτιάξουμε τόν δικό μας θήλακα στό χώρο πού αυτοί κατέχουν αποκλει­στικά. Καί μετά, άφού κάνουμε τήν απόβαση μας, μπο­ρούμε νά διευρύνουμε αυτή τήν κατάσταση, αγωνιζόμε­νοι στά επόμενα πεδία αγώνος, τά οποία πρέπει νά μάς βρουν πρωταγωνιστές αυτήν τήν τριετία. Καί τέτοια εί­ναι: τό πεδίο τής τοπικής αυτοδιοικήσεως, τού συνδικα­λισμού, τού συνεταιριστικού κινήματος, τής πολιτιστικής κυριαρχίας.