ΟΙ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΙ - Ιδεολογικό κείμενο

Ό σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα τής μακράς εξε­λικτικής διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκοί. Απο­τελεί τήν φυσική προέκτασι τής δημιουργικής προσπαθείας των Λαών τής Ευρώπης, ατή χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί από τον 9ον μέχρι τον 20ον αιώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας ολόκληρης εποχής βρίσκει τήν τελική του κατάληξι ατό κο­σμοϊστορικό φαινόμενο τής ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκει­ται για τίς σπάνιες εκείνες στιγμές τής ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας, καί κά­νουν τήν Ιστορία να παρουσιάζεται σαν ένα γιγαντιαίο φαινόμε­νο πού ξεπερνά τήν περιορισμένη ζωή ενός άτομου ή μιας γενεάς. Στέκεται αδύνατη ή κατανόηση ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς τήν μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται Ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν τήν ποιότη­τα κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι των Φυλών συντελεί­ται μέσα από τίς συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους, τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες πάντα σέ κάποια Ιδεο­λογία.

 ΟΙ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΙ

Κατεβαίνοντας ακόμη ένα σκαλί, στην παγκόσμια κλίματα του Ιμπερια­λισμού, βρισκόμαστε στό επίπεδο αυ­τών πού ονομάζονται αδέσμευτες χώρες ή τρίτος κόσμος. Παντοϋ σε όλες τίς χώρες, σηκώνονται φωνές, απ' όλες τίς Ιδεολογικές θέσεις πού προβάλλουν, σάν κοσμοσωτήριο Ισχυρισμό, τήν δυ­νατότητα τών αδεσμεύτων νά παίξουν τόν πιο αποφασιστικό ρόλο στίς παγκό­σμιες Ιστορικές εξελίξεις. Σέ όλους αυ­τούς, οί αδέσμευτοι παρουσιάζονται σάν ή μόνη διέξοδος στήν παγκόσμια άλλοτρίωσι τής εθνικής ανεξαρτησίας.

Είναι περίεργο καί πολλές φορές εκ­πληκτικό ότι τίς περισσότερες φορές πρόκεται γιά διανοητές πού χρησιμο­ποιούν τήν μαρξιστική μέθοδο αναλύσε­ως. Τοποθετώντας σάν κρίσιμη λύσι τήν αυτόνομη καί πολιτιστική πορεία του κάθε λαού, αναιρούν τήν πρωταρχικώτερη άπό τίς πρωταρχικές θέσεις του Μαρξισμού, πού θέλει τίς παγκόσμιες σχέσεις ν' αφορούν ολοκληρωτικά καί χωρίς έξαίρεσι κάθε εθνική διαφοροποί­ηση μέσα στό ενιαίο πλέγμα κάποιας παγκόσμιας κοινωνίας. Χρειάζονται μεγάλες συλλογικές ακροβασίες γιά νά μετασχηματισθή ό Μαρξισμός άπό ένα όπλο τοΰ Διεθνισμού, σ' ένα όπλο τής ε­θνικής κοινωνίας. Μονάχα, πού ξεκι­νώντας άπό μία τέτοια αφετηρία, αναγ­καστικά, συγχέουν τίς διαδικασίες τής Ιστορικής εξελίξεως μ' εκείνες τής κοι­νωνικής, φτωχαίνοντας έτσι τό περιεχό­μενο καί παραμορφώνοντας τίς σχέσεις τής δυναμικής διασυνδέσεως τών λαών. Ό αγώνας γιά τίς πολιτικές αποφάσεις υποβιβάζεται έτσι στό επίπεδο του αγώ­να γιά τίς οίκονομικές, τίς πολιτιστι­κές, τίς τεχνικές αποφάσεις.

Οι αδέσμευτοι προβάλλονται σάν πο­λιτικοκοινωνικές δυνάμεις λίγο-πολύ α­νεξάρτητες άπό τήν θέλησι τών γιγάν­των. Θεωρούνται σάν αυτόνομες μονά­δες τών παγκοσμίων πλεγμάτων, πού κατορθώνουν νά διατηρούν πρωτοβου­λίες καί μία ανεξαρτησία στήν λήψι α­ποφάσεων αξιοπρόσεκτη, αν ληφθή ύπ' όψιν μιά σύμφυτη μέ τήν υπαρξίν τους οικονομικοτεχνική ανεπάρκεια. Πολ­λές φορές τά πολιτικά τους διαβήματα στίς διακρατικές σχέσεις κατορθώνουν νά βρουν ένα δρόμο ανάμεσα άπό τά ε­κτεταμένα συμφέροντα τών μεγάλων. Υπάρχουν περιπτώσεις μάλιστα όπου ή θέλησις των ξεπερνά τίς αποφάσεις τών γιγάντων, κατορθώνοντας νά τις μετασχηματίση καί σέ μερικές περιπτώσεις νά τίς άλλάξη εντελώς. Ετσι σχηματί­ζεται ή μυθολογική άντίληψις, ότι άν τό κεντρικό πρόβλημα τής εποχής είναι νά καμφθή ή θέλησις τών μεγάλων, τότε οί αδέσμευτοι είναι αυτοί πού έχουν ανα­λάβει αυτόν τόν ιστορικόν ρόλον. Μά τό παγκόσμιο πρόβλημα δέν είναι αυτό, καί οί αδέσμευτοι είναι οί λιγώτερο προ­ετοιμασμένοι γιά νά τό αντιμετωπίσουν.

Ό χαρακτηρισμός του αδεσμεύτου καλύπτει οποιονδήποτε δέν ανήκει α­νοικτά σ' ένα άπό τά δύο μεγάλα στρα­τόπεδα του ιμπεριαλισμού. Αγνοώντας τό γεγονός ότι ολόκληρος ό πλανήτης καί.ή ανθρώπινη ζωή, έχουν γίνει ένα καί μόνο στρατόπεδο μέσα στό όποιο ό ιμπεριαλισμός αναπτύσσει τήν υπαρξίν του, θά ήταν ανόητο νά δώσουμε στήν ε­ποχή μιά τέτοια σχηματική παράστασι. Στό στρατόπεδο τοϋ Ιμπεριαλισμού οί Αντίπαλοι δέν είναι δύο, είναι όλοι. Δέν έχει καμμία σημασία άν ένα κράτος υ­παγάγει ή δέν υπαγάγει τίς ένοπλες δυ­νάμεις του σ' ένα στρατιωτικό σύμπλεγ­μα, καί τήν εσωτερική πολιτική δομή του σέ Ισχυρούς εξωτερικούς καθορι­σμούς. 

Τό πνεύμα του Ιμπεριαλισμού α­πλώνεται πάνω σ' όλους τούς λαούς καί κανείς δέν μπορεί νά ξεφύγη άπό τό σφι­χταγκάλιασμα του. Δέν έχει καμμία σημασία Αν ό «τρίτος κόσμος» μπορεί νά προχώρηση μέ τόν δικό του τρόπο καί τίς δικές του μεθόδους στήν χρησιμοποίησι τών μέσων πού τοϋ παρέχει ή εποχή. Τό πνεύμα του, ή ζωή του, οί σκοποί του, οί κατευθύνσεις του είναι αλλοτριωμένες στόν κόσμο τοΰ Ιμπε­ριαλισμού.

Τό κυριώτερο πρόβλημα γιά τό ξεπέ­ρασμα τής Κρίσεως δέν είναι ό ανταγω­νισμός ή ή συνεργασία πανω στίς μεθό­δους καί τά μέσα πού δίνει ή εποχή, άλ­λα ή χρησιμοποίησίς τους στόν καθορι­σμό διαφορετικών στόχων καί καινούρ­γιων σκοπών. Ή μεγαλύτερη αρετή πού πρέπει νά καλλιεργηθή δέν είναι ή δύνα­μη τής λογικής, άλλά ή δύναμη τής θε­λήσεως. Δέν πρόκειται γιά τήν επιλογή μέσων, άλλά γιά τήν επιλογή σκοπών. Ή άντίληψι σύμφωνα μέ τήν όποια οί σκοποί μπορούν νά θεωρούνται δεδομέ­νοι άπό κάποια Ιδεολογία καί ή χρησιμοποίησι τών δυνάμεων τής εποχής μας έχει μοναδικό της στόχο τήν έξεύρεσι τών καλυτέρων μέσων γιά τήν πραγματοποίησί τους, πρέπει νά έξοντωθή. Ό «τρίτος κόσμος» αποτελεί τήν πιό με­γάλη καί τήν πιό υψηλή έκφρασι αυτής τής αντιλήψεως.

Δέν είναι διέξοδος άπό τήν εποχή τής Κρίσεως. Αποτελεί μονάχα τήν διέξοδο πού χρησιμοποιεί ή ί­δια Κρίσι μέ σκοπό νά διαιωνήση, τόν ε­αυτό της.

Ή ελάχιστη πείρα καί μία έστω επι­πόλαιη παρατήρησι θά αρκούσε νά δώση τό αληθινό περιεχόμενο αύτού τοϋ φαινομένου οί αδέσμευτοι δέν αποτε­λούν αυτοδύναμες καί αυθύπαρκτες πο­λιτικοκοινωνικές οντότητες, πού ανα­πτύσσονται ανεξάρτητα καί μακρυά ά­πό τούς δυναμικούς καθορισμούς τής ε­ποχής. Τό αντίθετο. Αποτελούν μονά­χα τά σημεία έξισορροπήσεως τών με­γάλων αντιτιθεμένων συμφερόντων. Ή νεκρή ζώνη τών επιχειρήσεων πού βρί­σκεται στήν διασταύρωσι τών αντιπά­λων πυρών. Ή δυναμική έξέλιξις όμως τών παγκοσμίων αναμετρήσεων άλλάσσει γοργά καί τά στοιχεία τους, καί τότε ή νεκρή ζώνη μεταβάλλεται σέ χαρα­κτηριστικό πεδίο μάχης τής Ιμπεριαλι­στικής εποχής. Είναι κοινοτυπία άπό τήν άποψι αυτή τό παράδειγμα τής Αι­γύπτου. "Οσο καιρό ή σύγκρουσις συμ­φερόντων έξισορροπεϊτο στήν περιοχή της κατόρθωνε να έπιδεικνύη μιά αξιο­ζήλευτη αδέσμευτη πολιτική, "Οταν ό­μως ή Ισορροπία ανετράπη αναγκάσθη­κε νά μπή στό χορό τών συνασπισμών.

Ας μή γελιόμαστε. Οί αδέσμευτοι δέν αντιπροσωπεύουν τίποτε τό και­νούργιο, κανένα νέο ηθικό κλίμα. Είναι συστατικά στοιχεία τής εποχής πού τούς έδημιούργησε καί τούς δημιουργεί. Μία αρνητική προσπάθεια άποτραβήγματος άπό τίς γοργά εναλλασσόμενες ι­στορικές εξελίξεις, ένας εκούσιος πα­ραμερισμός στό περιθώριο τών Ιστορι­κών διαδικασιών. Μά ή μοίρα πού τούς έρριξε στήν μέση αυτών τών καιρών τούς αρπάζει άπό τόν λαιμό καί κάνει αυτό πού θά έπρεπε νά γίνη είτε τό θέ­λουν είτε όχι.Σ' αυτή τήν εποχή κανείς δέν μπορεί νά μείνη άπ' έξω. Είναι υποχρεωμένος ή νά πολεμήση ή νά ύποκύψη. Οί αδέ­σμευτοι είναι μονάχα ό εφησυχασμός τής αγωνίας είναι τό όραμα μιας λύσε­ως σέ μιά εποχή γεμάτη Γόρδιους Δε­σμούς.

Μά οί Γόρδιοι Δεσμοί δέν λύνον­ται. Κόβονται.

το ιδεολογικό άρθρο δημοσιεύθηκε στο επίσημο όργανο του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος - ΕΝΕΚ στην εφημερίδα ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ αρ. φύλλου 8 στις 15 Σεπτεμβρίου του 1979