Η Ρεπούμπλικα (του Φοίβου Ιωσήφ)

        Του Συνεργάτη μας Φοίβου Ιωσήφ

                                         

Σαν καπέλο μου άρεσε γιατί πρώτα απ όλα τη φορούσε ο Πατέρας μου, και ό,τι ανήκει στον Πατέρα είναι θαυμαστό από το παιδί. Ήταν θυμάμαι μία ρεπούμπλικα όμορφη, ένα μοντέλο με κολλημένες ασπρόμαυρες τρίχες απάνω της φερμένη από τη Γερμανία. Πήγαινε τόσο πολύ στο πρόσωπο και την κορμοστασιά του προγόνου μου που τελικά ανακάλυψα πως τότε τη ζήλευα και σήμερα την επιθυμούσα. Έψαξα λοιπόν στα καλλίτερα καταστήματα της επαρχιακής μας πόλης αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Σε όλα τα σημεία πώλησης καπέλων μου πρότειναν κάποια άλλα είδη και κυρίως μου έδειχναν έναν μεγάλο αριθμό μοντέλων από τραγιάσκες. Μονόχρωμες, δίχρωμες, καρρώ, τραγιάσκες κυνηγών,

αγροτών, Αγγλικού στυλ, Γαλλικού στυλ, αλλά κανένας δεν διέθετε έστω και ένα

μοντέλο ρεπούμπλικας. Τά χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν, οι συνήθειες μεταβλήθηκαν, οι απόψεις για την ενδυμασία συμπορεύθηκαν με τις πολιτικές ιδέες και τις αντιλήψεις πού επέβαλαν οι δυνατοί της εποχής και η προπαγάνδα τους. Και είναι αλήθεια πως νίκησαν, νίκησαν νίκη Πύρρεια. Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε!

Δεν είχα άλλη επιλογή, και αφού η ρεπούμπλικα μου άρεσε τόσο, αναγκάσθηκα να κάνω ένα ταξίδι λίγων ωρών στην πρωτεύουσα. Στην οδό Καρόρη με την πρώτη ματιά βρήκα αμέσως το καπέλο πού γύρευα. Τι χαρά το έκανα! ΄Ομορφο, στητό, περήφανο και με άριστο μάλλινο ύφασμα στάθηκε με ικανοποίησή μου στο ευμεγέθες κεφάλι μου. Επιτέλους, μετά σαράντα ένα χρόνια από τον θάνατο του Πατέρα μου μπορούσα να τον μιμηθώ και να τον αντιγράψω. Επειδή στα χαρακτηριστικά του έμοιαζα κι όλας, τώρα, με την ρεπούμπλικα στο κεφάλι φάνταζα μέσα στο μυαλό μου σαν ίδιος με κείνον, καταλαβαίνετε λοιπόν καμάρι που το είχα. Δεν άφησα τον υπάλληλο να μου την τυλίξει και συνεπικουρούντος του Δεκεμβριάτικου κρύου την φόρεσα αμέσως.

Περπατώντας από την οδό Αθηνάς μέχρι τον σταθμό Λαρίσσης παρατήρησα πως ήμουν ο μόνος πού φορούσα ρεπούμπλικα, το σύνολον των υπολοίπων καπελοφόρων  φορούσε στο σύνολό του τραγιάσκες. Εφθασα στην πόλη μας και την επομένη άρχισα μετά μεγάλης πίστης και πατρικής ανάμνησης να φοράω την ρεπούμπλικα.  Εμένα, μου ζέσταινε το κεφάλι και μου αύξανε το ύψος. Σε πολλούς όμως δημιουργούσε ένα είδος έκπληξης, σε κάποιους άλλους αισθήματα δυσπιστίας ενώ σε άλλους ένα αίσθημα ευθυμίας. Κάποιος φίλος με πλησίασε και

μού είπε εμπιστευτικά ‘’βγάλτην, δεν βλέπεις πως κανείς άλλος δεν φοράει ρεπούμπλικα; Παρά λίγο να την βγάλω, έτοιμος ήμουν, αισθανόμουνα μόνος και απροστάτευτος.

Σκέφτηκα  μήπως έκανα λάθος, μήπως έπρεπε να εξομοιωθώ με την πολιτική της ισότητας-ισοπέδωσης, να αγοράσω διά μιάς μία εργατική τραγιάσκα και να αφομοιωθώ με το πλήθος? Παρά λίγο να κάνω την κίνηση, τόσο δα έλειψε μέχρι να συνειδητοποιήσω πώς οφείλουμε να εξομοιωνόμαστε προς την άνοδο και όχι προς την κάθοδο.

Διαπιστώνω πως ταγοί της πολιτικής ζωής, αυριανοί Πρωθυπουργοί και Υπουργοί αποφεύγουν με επιμέλεια τον λαιμοδέτη και γυρίζουν με ανοιχτά στο λαιμό πουκάμισα για να δείξουν την πίστη τους στην εργατική τάξη με το μικρό αντίτιμο της ψήφου, του θώκου, της μαύρης Mercedes και του κρατικού οδηγού. Ψιλοπράγματα. Καλά, δεν φοβούνται μήπως κρυώσουν, άσε πού σέρνεται τελευταία και μια γρίπη γεμάτη βήχα και πυρετό. Πνευμονία κινδυνεύουν να πάθουν. Βέβαια είναι και ένα μήνυμα κατεύθυνσης πού δίνουν στον λαό, όλοι εργάτες ρέ, όλοι δουλειά στο λιμάνι στο χωράφι και στο ορυχείο. Πάνε έκείνα πού ξέρατε ψευτοέλληνες με τά τεράστια σπίτια των επιχειρηματιών στη Βάρνα, στην Οδυσσό και την Τεργέστη.

Πέστε όλοι κάτω, όλοι εργάτες ρέ, μην πάρω το βούρδουλα και σας χαρακώσω τις πλάτες. Αει στο διάολο πού θέλετε και ρεπούμπλικες. Ολοι ακίνητοι. Εκινήθεις, γιατί εκινήθεις; Έτσι μπράβο, κανένα κεφάλι σηκωμένο, όποιος θέλει να το σηκώσει θα φορέσει τραγιάσκα. Ωραία πράγματα, ωραιότερα δεν γίνεται,

τραγιάσκα και  εργατιά καθ άπασαν την επικράτεια, αν θέλουμε αφεντικά θα φωνάξουμε τους Τούρκους. Δίπλα μας είναι με τη μίζα πατημένη και το φερμουάρ κατεβασμένο. ΄Αντε μπράβο, γιατί πολύ αέρα πήραν τά μυαλά σας και φουσκώσαν τά κρανία σας, θα χρειαστείτε μεγαλύτερα μεγέθη τραγιάσκας και δεν είμαστε για έξοδα τέτοια εποχή.

Ο Ελληνισμός έχει υποστεί βαθύτατη πλύση εγκεφάλου τά τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια. Αλλοι λένε η αλοίωση άρχισε με το τέλος του Πελοπονησιακού πολέμου στα 404π.Χ, άλλοι ισχυρίζονται πώς ξεκίνησε με τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πάντως γεγονός είναι πως ένας λαός ανυπότακτος και φωτοδότης σαν τον Ελληνικό σήμερα πνέει τά λοίσθια κρυμμένος κάτω από τραγιάσκες και γρατσουνισμένες φωνές  οριζοντίου επιπέδου ύφους Φον Καρρά και Σερ Πετρέλη. Δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού και βεβαιότητας, δεν περισσεύει χρόνος ανασύνταξης  για την επανεμφάνιση κάποιου Μποδοσάκη ή κάποιας Μαρίας Κάλλας. Τα γυφτοτράγουσα της καψούρας και της μανούρας  σε συνδιασμό με την επικράτηση του Ρουμανικού καπέλου τραγιάσκα μας κατατάσσουν στα υπό εξαφάνιση κράτη. 

Η ιστορία δεν συγχωρεί ούτε συγκινείται, μόνον τους αφελείς εκδικείται. Αψευδής μάρτυρας οι δηλώσεις Ερντογάν πώς όταν λέμε Θράκη εννοούμε μέχρι την Θεσσαλονίκη. Εμείς με τη σειρά μας θα αντιτάξουμε τη φτώχεια μας, τη μιζέρια μας και τις τραγιάσκες μας. ΄Αντε, καλή ψυχή και βαθύ τάφο.