Η τύχη της ΕΟΚ στα χέρια του Εθνικισμού

Το άρθρο που δημοσιεύουμε σήμερα, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα μας τον ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ στις 22 Ιουλίου 1983 και εμπεριέχει αναλύσεις υπό το πρίσμα της κοσμοθεωρίας του Εθνικισμού.

Ή βιωσιμότης κάθε διεθνούς οργανισμού εξαρτάται άπό τόν σεβασμό των Εθνικών χαρακτηριστικών των κρατών - μελών.

Η δήλωσις του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Γκ. Toρν, ότι ή κρίσις άπεσοβήθη άλλά ή Ευρώπη δέν διεσώθη, μέ τά τήν λήξιν τών εργασιών τής Στουτγάρδης μέ την ευκαιρία της αναλήψεως τής προεδρίας τής ΕΟΚ υπό Τής Ελλάδος, έφερε πάλι στήν έπικαιρότητα τά έρωτηματικά γιά τήν σκοπιμότητα τής ΕΟΚ καί όλη τήν άντικοινωτική φιλολογία που άνεπτύχθη κυρίως στα πρώτα στάδια τής δημιουργίας της.

Oι θεωρητικές θεμελιώσεις τής Πολιτικής καί Οικονομικής Ενώσεως τής Ευρώπης σκόνταψαν στήν πρακτική τους έπαλήθευση έπιβεβαιώνωντας τόν ούτοπισμό τών επιχειρήσεων τους.

Τόσο ή Άρνηση τής Νορβηγίας, oι δισταγμοί τής Αγγλίας, όσο καί ol διαρκείς Γερμανογαλλικές διαφωνίες σχεδόν τορπίλλησαν καί τορπιλλίζουν καθημερινά τόν κοινοτικό θεσμό. Κοινός παρονομαστής όλων τό εθνικιστικά στοιχεία πού υπαγορεύουν τήν πολιτική κάθε χώρας καί ενεργούν φυγόκεντρα στην όμογενοποίησι τών εύρωπαϊκών Εθνών.

Τά συμπτώματα αυτά είτε χρόνια είτε σέ οξεία μορφή παρουσιάζονται πάντα σ’ όλους τους διεθνείς οργανισμούς καί ενώσεις Ανατολής καί Δύσεως.

Το βασικό πρόβλημα πού προκύπτει άπό μιά διεθνή συνεργασία είναι τό ποσοστό τής άλλωτριώσεως τής Εθνικής ταυτότητος ενός  κράτους έν σχέσει μέ τά οποιαδήποτε ώφέλη πού θά προκύψουν. Καί άν κρίνη κανείς άπό τά αποτελέσματα πού φτάνουν μέχρι πολέμου πρέπει νά στοιχίζη πολύ ακριβά σέ ένα λαό ή απώλεια αυτής τής ταυτότητος. Τά κράτη αποφεύγουν κάθε είδους συνερ­γασία γιατί φοβούνται ότι στό νέο σκηνικό πού πρόκειται νά στηθή πιθανόν νά παίξουν τόν ρόλο τοϋ κομπάρσου, μιά τέτοια υποψία αύξάνει τήν δυσπιστία καί τά περιχαρακώνει έντονώτερα στην έθνικιστική τους αμυντική διάταξι.

Παρ' όλο ότι υπάρχει ή Πολιτική βούλησις γιά συνεργασία καί στενώτερη έπαφή τών κατεστημένων, στήν Στουτγάρδη διαπιστώ­θηκε ότι ή ΕΟΚ παραπαίει.

Καί αυτή ή διαπίστωσις γίνεται μετά άπό πολλές δεκαετίες υπάρξεως καί προσπαθειών.

Καί παραπαίει, γιατί αρνούνται τά πλουσιώτερα μέλη νά επιχο­ρηγούν τά φτωχότερα σάν μιά μορφή προστατευτισμού, δηλ. διαπιστώνουν έκμετάλλευσι, καί παραπαίει ακόμη γιατί ή έξαρσις σέ φυλετικό καί εθνικό επίπεδο ελαχιστοποιεί τις κοινοτικές άνάγκες καί μεγιστοποιεί τά εθνικά συμφέροντα. Καί όταν ίσως περιοδικά αναφέρονται περιπτώσεις πού συγκλίνουν οί λαοί τότε τά κάνουν γιά νά επιλύσουν τά κοινά τους εθνικά προβλήματα· Όλα οδηγούν λοιπόν ατό συμπέρασμα ότι δέν μπορεί νά ύπάρχει διεθνής συνεργασία άν μιά χώρα δέν ευρίσκεται σέ επίπεδο καλλίτερο άπό πάσης απόψεως πρός τό προηγούμενο καί ή διανομή τής εξουσίας στή νέο διάταξη αλλοιώνει τήν εθνική ταυτότητα του λαού πού εκπροσωπείται.

Μέ απλούστερα λόγια ή κοινή συνεργασία εδραιώνεται μόνον άν ικανοποιούνται τά αμοιβαία εθνικιστικά συμφέροντα γιατί ό ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ είναι ή πεμπτουσία κάθε Πολιτικής Δράσεως.

Κ.Ξ.