H σημασία του να ΜΗΝ είσαι δεξιός

του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου

Το κείμενο του συμπαθούς Φαήλου Κρανιδιώτη “Η σημασία του να είσαι δεξιός” στην Κυριακάτικη “Δημοκρατία” στάθηκε άλλη μία αφορμή κατανόησης της σημασίας του να πιστεύεις στην έννοια του Έθνους αλλά να ΜΗΝ είσαι δεξιός. Παίρνοντας ως μπούσουλα τους ορισμούς του Φαήλου θα άξιζε να αναφερθούμε σε κάποια σημεία αυτής της διάκρισης.

1) Το να μην είσαι δεξιός, σημαίνει οτι κατανοείς πως οι έννοιες κοινοβουλευτισμός και Δημοκρατία δεν μπορούν να πηγαίνουν μαζί διότι είναι άκρως αντίθετες. Κοινοβουλευτισμός είναι εκείνο το πολίτευμα στο οποίο κάποιες κομματικές ολιγαρχίες λαμβάνουν ανά τέσσερα χρόνια λευκή επιταγή από τον λαό, προκειμένου να αποφασίζουν ό,τι αυτές θέλουν σε σχέση με τα προβλήματα, τα προτάγματα και τους συλλογικούς στόχους των υπηκόων του κράτους.
Δημοκρατία είναι εκείνο το πολίτευμα όπου οι Πολίτες αποφασίζουν ΑΜΕΣΑ για τα προβλήματα, τα προτάγματα και τους συλλογικούς τους στόχους οι δε αντιπρόσωποί τους αναλαμβάνουν βραχυχρόνιες εκτελεστικές υπηρεσίες για συγκεκριμένα θέματα, λογοδοτώντας στο τέλος της υπηρεσίας τους για την έκβαση της αποστολής τους, υπό το βάρος της πιθανής βαρύτατης τιμωρίας σε περίπτωση αποτυχίας ή εξαπάτησης.

2) Το να μην είσαι δεξιός σημαίνει οτι αντιλαμβάνεσαι πως τα σώματα ασφαλείας δεν είναι η “φρουρά της Δημοκρατίας” , διότι σε τέτοια περίπτωση θα είχαν ήδη συλλάβει τις κομματικές ολιγαρχίες που μας εξουσιάζουν. Τα σώματα ασφαλείας έχουν αποστολή να φρουρούν το καθεστώς της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας μαζί με τους οικονομικούς χορηγούς του. Μπορείς δε να διακρίνεις οτι ο ζήλος κάποιων μελών αυτών των σωμάτων, στο κοινωνικό έργο που μπορούν να επιτελέσουν, δεν πρέπει να συγχέεται με την πραγματική αποστολή τους , την οποία γνωρίζουν καλά οι ηγεσίες τους που εκδίδουν και τις εκάστοτε διαταγές, όποτε χρειαστεί να διαφυλαχθεί η εξουσία από την οργή του λαού. 

3) Το να μην είσαι δεξιός σημαίνει οτι δεν “προέρχεσαι από τους Λαϊκούς ή τους Φιλελεύθερους και τις μετεξελίξεις τους, την ΕΡΕ και την Ένωση Κέντρου”. Ακόμα όμως και αν προέρχεσαι από τα προαναφερθέντα απολιθώματα, σημαίνει οτι κατανοείς πως ο χωρισμός του Έθνους σε κομματικές παρατάξεις ουδέποτε το ωφέλησε, αντιθέτως αποτέλεσε την αιτία των μεγαλύτερων καταστροφών των τελευταίων δύο αιώνων.

4) Το να μην είσαι δεξιός σημαίνει οτι δεν έχεις καμία πίστη, αλλά αντιθέτως βαθιά αντιπάθεια στο αστικό καθεστώς.  Οτι θεωρείς το αστικό καθεστώς και το κράτος που αυτό εγκαθίδρυσε επί των Ελλήνων, ένα ξένο κατασκεύασμα, που μόνο στόχο έχει την διαρκή επικύρωση της κυριαρχίας ξένων παραγόντων, τις περισσότερες φορές με την βάναυση καταπάτηση της Εθνικής και λαϊκής βούλησης.

5) Το να μην είσαι δεξιός, σημαίνει οτι βλέπεις πως ο αστισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Εθνικού σου αλλά και όλων των πολιτισμών. Μεγαλύτερος και από την λαθρομετανάστευση ή το Ισλάμ.  Σημαίνει πως κατανοείς οτι η κυριαρχία των αστικών ιδεολογιών, από τον Διαφωτισμό και μετά, αποδόμησε τις Εθνικές παραδώσεις της Ευρώπης, φτάνοντας στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης και της μετανεοτερικότητας, να έχει αποδομήσει και την ίδια την προσωπικότητα του ανθρώπου, ο οποίος έχει καταστεί πλέον ανταλλάξιμο εργαλείο αυτονομημένων χρησιμοθηρικών συστημάτων.

6) Η σημασία του να μην είσαι δεξιός, έγκειται επίσης στην κατανόηση οτι το κράτος της ανομίας δεν μπορεί να παράγει νομιμότητα. Η νομιμότητα παράγεται από την συλλογική συνείδηση και από την ηθική ανωτερότητα. Όταν δε ο νομοθέτης διαθέτει ηθική ανωτερότητα που αναγνωρίζεται από την συλλογική συνείδηση, τότε δημιουργείται πραγματική και σεβαστή έννομος τάξις. Στην σημερινή περίπτωση δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο. Ούτε νόμοι βασισμένοι στην συλλογική συνείδηση ούτε νομοθέτες με ηθική ανωτερότητα.

7) Το να μην είσαι δεξιός σημαίνει οτι έχεις διακρίνει τις βαθιά αφύσικες και στρεβλές δομές της σημερινής κοινωνικής πυραμίδας. Ως εκ τούτου, κατανοείς οτι οι Άριστοι του Έθνους δεν είναι όσοι καταφέρνουν και ανελκύονται στα σκαλοπάτια της “κοινωνικής καταξίωσης”, χρησιμοποιώντας ή αναγνωριζόμενοι από αυτές τις δομές. Αυτοί στην καλύτερη περίπτωση είναι οι προσαρμόσιμοι.
Οι Άριστοι είναι απροσάρμοστοι προς συστήματα αφύσικων μεγεθών, ηθικής απαξίας και πνευματικής ανελευθερίας. Χωρίς αυτό να το χρησιμοποιούν ως δικαιολογία φυγής από την κοινωνική πραγματικότητα.
Ζουν μέσα στο Έθνος τους, σκέφτονται ως άνθρωποι της δράσης, δρουν ως άνθρωποι της σκέψης και μετατρέπουν το όποιο φιλελεύθερο ή μη “τέλος της ιστορίας” σε μια νέα αρχή της...

Αδελφοί Λούμπεν