ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: Η Ιδεολογία όλων των Ιδεολογιών

Εισηγητής: 

Φώτης Σακελλιάδης, 22 ετών, φοιτητής του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, εκπρόσωπος της ΦΕΑΚ (Σπουδαστικό της Ε.Ν.Ε.Π.)

Ή Ιστορία του κόσμου σήμερα είναι ή Ιστορία της πάλης ανάμεσα στους λαούς και τά "Εθνη. Αυτή ακριβώς ή πάλη είναι ό τρόπος υπάρξεως τής Ιστορικής Εξελίξεως. Με άλλα λόγια ή Ιστο­ρική Εξέλιξη είναι συνυφασμένη άρρηκτα με την πάλη ανάμεσα στά "Εθνη. Χωρίς την μία δεν υπάρχει ή άλλη. Για τους μαρξιστές ή ιστορία είναι ή πάλη ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, ή ταξική πάλη. "Ολόκληρο όμως τό εμπειρικό υλικό τής ιστορίας έρχεται σέ αντίθεση μέ τούτη τήν άποψη. Και υπάρχουν πάμπολλα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Αναφέρουμε τό φαινόμενο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ιδιαιτέρως τήν σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και κομμουνιστικής (διεθνιστικής) Ρωσσίας. Στόν μεγαλύτερο πόλεμο της, ή κομμουνι­στική Ρωσσία πολέμησε στό όνομα τής Ρωσσικής Πατρίδος, τής Αγίας Ρωσσικής γής και όχι οποιασδήποτε τάξεως. Ό Στάλιν επανέφερε τά τσαρικά διάσημα και τις σημαίες γιά νά φανατίσει τόν Ρωσσικό Λαό. Και ήταν φυσικό άλλωστε.

Είναι αδύνατον στόν οποιοδήποτε νά ανακαλύψει μέσα στις γιγαντιαίες συγκρούσεις τών ρωσσικών στεππών έστω και ένα ίχνος άπό αυτήν τήν πάλη τών τά­ξεων. Γιατί ό Ρώσσος στρατιώτης πέθαινε μέ τό όνομα τής Αγίας Ρωσσίας στά χείλη του και όχι μέ τό όνομα οποιασδήποτε τάξεως. Γιατί έδώ επρόκειτο γιά τήν σύγκρουση δυό φυσικο-Ίστορικών όντων, δυό λαών, γιά τό ποιος θα κυριαρχήσει στήν Ευρώπη. Δέν ετέθησαν αντιμέτωποι δυό τάξεις, ούτε ετέθησαν αντιμέτωπα δυό πολιτικά συ-στήματα και ιδεολογίες. Ετέθησαν αντιμέτωπα δυό "Εθνη, δυό φυ­λές, δυό τρόποι ζωής. Τό ϊδιο ισχύει και για τό παράδειγμα Κίνας -Ρωσσίας. Ρώσσοι και Κινέζοι βρέθηκαν αντιμέτωποι στις αχανείς εκτάσεις τής Μαντζουρίας. Είχαν τα ϊδια πολιτικά συστήματα, τήν Ιδια Ιδεολογία, και δεν είχαν πουθενά  «ταξικές» διαφορές. Και όμως συγκρούσθηκαν. Γιατί άνήκαν σέ διαφορετικά εθνη. Τό ϊδιο συνέβη και με τά άλλα παραδείγματα που μας αναφέρουν οί μαρξιστές. (Οί Είλωτες καΐ οί Σπαρτιάτες δεν άνηκαν στήν ϊδια φυλή. Οί δούλοι των Ρωμαίων ήταν αλλοεθνείς, προερχόμενοι άπό πολεμικές νίκες των Ρωμαίων. Το ΐδιο καΐ οί δούλοι των Αθηναίων, κ.λπ.).

Οί νέοι της Ε.Ν.Ε. Π. πιστεύουν  ότι ό αγώνας ανάμεσα στους λαούς παίρνει στήν ιστορική εξέλιξη χίλιες δυό μορφές πού όλες μαζί αποτελούν αυτό πού λέμε πολιτικός πόλεμος. Μέσα στόν πολιτικό πόλεμο συνενώνεται κάθε μορφή πάλης καΐ ανταγωνισμού πού εκτυλίσσεται ανάμεσα στους λαούς στό ιδεολογικό, στό πολιτι­στικό, στό κοινωνικό, στό οικονομικό, οτό διπλωματικό ή στό στρατιωτικό επίπεδο. Αυτή ή τελευταία μορφή πάλης, ή πάλη ατό στρατιωτικό επίπεδο, εΐναι ή φυσική σύγκρουση καΐ έχει τα προγενέ­στερα δικαιώματα πάνω στή διαμόρφωση τού φαινομένου τού πολιτικού πολέμου μ ιας καΐ άποτελεΐ  τήν πιό φυσική, την πιό άμεση, μά καΐ τήν πιό πρωτόγονη έκφραση του.

Ό ιδεολογικός πόλεμος είναι ή πιό νέα, μά ή ανώτερη και πιό αποτελεσματική μορφή τής συγκρούσεως ανάμεσα ατά εθνη. Είναι σύγκρουση ανάμεσα σέ «οργανωμένα συστήματα σκέψεως τά οποία συγκροτούν τις διάφορες ιδεολογίες. Οί ιδεολογίες αυτές μπορούν νά έχουν περιεχόμενο βιοθεωρητικό, θρησκευτικό, πολιτειολογικό, κοινωνιολογικό ή φιλοσοφικό, οπότε έχουμε καΐ  τις αντίστοιχες μορφές τού ιδεολογικού πολέμου.

Εϊδαμε λοιπόν ότι ή ανώτερη καΐ  άποτελεσματικώτερη μορφή συγκρούσεως είναι ό ιδεολογικός πόλεμος. Κεντρικός άξων δε τού ιδεολογικού πολέμου είναι ή ιδεολογία. Άρα ή Ιδεολογία παίζει ση-μαντικώτατο ρόλο στην διαμόρφωση και έκβαση του. Διότι δέν δια­μορφώνει μόνον τήν μορφή τής συγκρούσεως μεταξύ δυό λαών, άλλα διαγράφει, πολλές φορές, τήν επιτυχή ή μή έκβαση τής συγκρούσεως αυτής. Αλλά ό σπουδαιότερος ρόλος τής ιδεολογίας δέν εΐναι αυτός. Τό ούσιαστικώτερο αποτέλεσμα της είναι εσωτερικό και όχι εξωτερικό: Μία ιδεολογία ώς ώργανωμένο σύστημα σκέψεως, αποτελεί ένα διανοητικό λάβαρο πίσω άπό τό όποιο συνασπίζεται ένας λαός γιά νά προχωρήσει σ' ένα ανώτερο σκοπό. Για νά πετύχει όμως τόν σκοπό αυτό, απαιτούνται δυό βασικές προϋποθέσεις:

Ή πολιτική ομάδα και τό μαζικό υπόβαθρο. Και πρέπει νά πληρούνται και οί δυό προϋποθέσεις. Διότι ή πολιτική ομάδα αποτελεί τόν εγκέφαλο, τόν συλλογικό εγκέφαλο, ένώ τό μαζικό υπόβαθρο εΐναι τό σώμα τής όλης προσπάθειας. Μία Ιδεολογία χωρίς πολιτική ομάδα, χωρίς δηλαδή εκφραστή και εγκέφαλο, δέν εΐναι δυνατόν νά βρει ανταπόκριση στις μάζες και μία ιδεολογία χωρίς μαζικό υπόβαθρο δέν ενδιαφέρει τις ιστορικές διαδικασίες. Αποτελεί ϊσως αντικείμενο συζητήσεως τών λογοτεχνικών καφενείων, άλλά δέν είναι αντικείμενο τής ιστορίας.

Οί νέοι της Ε.Ν.Ε.Π. πιστεύουν ότι οποιοσδήποτε λαός, κατά τήν διαδικασία τής εφαρμογής οποιασδήποτε ιδεολογίας στήν επιδίωξη ενός απωτέρου σκοπού, ανεβάζει τήν ποιότητα τής δράσεως του και έτσι βελτιώνει τόν ϊδιο τόν εαυτόν του. Δηλαδή τελικά οποιαδήποτε ιδεολογία καταλήγει νά εξυπηρετήσει τόν λαό πού τήν υιοθετεί. Μέ άλλα λόγια, επιδιώκοντας ένα σύνολο άξιων, ανεβάζει τήν άξια του ιδίου του λαού πού τήν ακολουθεί.

Ό εθνικισμός σέ διάκριση άπό κάθε άλλη ιδεολογία, δέν θέτει ένα σκοπό έξω άπό τόν συλλογικό άνθρωπο, δηλαδή τόν ώργανωμένο λαό άλλά θεωρεί σαν σκοπό τόν ϊδιο τόν λαό στήν ιστορική του πορεία, δηλαδή τό έθνος. "Ετσι ό εθνικισμός δέν καλεί τόν λαό νά αγωνισθεί γιά κάτι έξω και μακριά άπ' αυτόν, άλλά γιά τόν ϊδιο τόν εαυτόν του, τήν βελτίωση του, τήν ανάπτυξη του. Αυτό πού οί άλλες Ιδεολογίες επιδιώκουν έμμεσα, ό εθνικισμός τό προβάλλει άμεσα.

Αυτό πού οί άλλες ιδεολογίες επιδιώκουν ασυνείδητα, ό εθνικισμός εΐναι εκείνη ή ιδεολογία πού δίδει άξια στόν άνθρωπο, όχι διότι επιδιώκει ένα μακρινό σκοπό, άλλά επειδή καταξιώνει τον ϊδιο τόν εαυτόν του. "Ετσι ό εθνικισμός προβάλλει στήν ιστορία ώς ή Ιδεολογία όλων τών ιδεολογιών.

 Διότι τό εθνικιστικό αίσθημα εΐναι ή συνείδηση τών ατόμων, πού ζουν σέ ώρισμένη στιγμή σέ καθωρισμένο χώρο, ότι αποτελούν μέλη αναπόσπαστα τοΰ έθνους και ότι ή εθνική ζωή αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση τής ατομικής. Είναι ή πί­στη τής υπάρξεως τοΰ έθνους, ή πίστη τής ανάγκης τής υπάρξεως του, ή πίστη τής άξιας τοΰ έθνους. Εΐναι ή ένότης σκέψεων και αισθημάτων, πού πρϋποθέτει τήν πίστη στήν κοινή εθνική αποστολή. Είναι ή συναίσθηση ότι τό πρώτο καθήκον τοΰ άνθρωπου εΐναι νά υπερασπισθεί τήν ακεραιότητα τής πατρίδος και νά εργασθεί γιά τήν πρόοδο της. Είναι ή πίστη άλλά και ή θέληση νά εργασθεί μέ όλες του τις δυνάμεις και μέχρι θυσίας τής ζωής του, γιά τήν διατήρηση τής πατρίδος και γιά τήν εκπλήρωση τής Ιστορικής της αποστολής.

Ή συνείδηση αυτή αποτελεί μία συνεκτική ιδέα μέ κεντρομόλο δύναμη, πού έλκει τά άτομα νά συσπειρωθοΰν και νά αποτελέσουν ένα σύνολο μέ άρρηκτη συνοχή, ένα σύνολο συμπαγές και Ισχυρό.

Αυτό δημιουργεί εκείνο πού αποκαλείται αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη πού δέν εΐναι φυσική, ένστικτη, υποσυνείδητη, άλλά πού, μέ τήν εθνικιστική διαπαιδαγώγηση, γίνεται ενσυνείδητη, θεληματική και καθήκον.

Ή εθνικιστική διαπαιδαγώγηση περιέχει δυό μεγάλες διδασκα­λίες στήν Ιστορική εξέλιξη. Ή πρώτη αναφέρεται στή ολοκλήρωση τοΰ άτομου μέσα σ' ένα ευρύτερο φυσικο-Ίστορικό συλλογικό οργανισμό πού τό ξεπερνάει. Ή δεύτερη αναφέρεται στή ολοκλήρωση τής ευθύνης τών ατόμων τοΰ ευρύτερου φυσικο-Ίστορικοΰ συλλογικοΰ οργανισμού μέσα άπό τήν έννοια τής εθνικής ανεξαρτησίας, πού δίδει περιεχόμενο σ' αυτήν τήν ευθύνη.

"Ολοκλήρωση τής ευθύνης μέσα σ' ένα ευρύτερο φυσικο-ίστορικό συλλογικό οργανισμό σημαίνει ξεπέρασμα τών κοινωνικών αθροι­σμάτων και τών ατομικών συμφερόντων, άπό μία ανώτερη συλλογική Οντότητα. Σημαίνει δόμηση ευρύτερων οργανισμών πού ξεπερνούν τό άτομο. Ή "ιστορία δοκίμασε, μέσα άπό ένα συνεχές βασάνισμα τής επιλογής, αυτήν τήν ανώτερη συλλογική οντότητα μέ τήν μορφή τοΰ έθνους. Αυτή ή συλλογική πραγματικότητα εΐναι μοναδική άπό τήν άποψη, ότι μπόρεσε νά έχει μία διαχρονική παρουσία πού ξεπερνοΰσε πολλές γενιές, πολλούς πολιτισμούς, πολλά κοινωνικά συστήματα και κοινωνικές αρθρώσεις. Ήταν και εΐναι μία ανώτερη συλλογική, διαχρονική οντότητα.

"Ολοκλήρωση τής ευθύνης τών ατόμων τοΰ ευρύτερου φυσικο-Ίστορικοΰ συλλογικού όργανισμοΰ μέσα άπό τήν έννοια τής εθνικής ανεξαρτησίας, σημαίνει τήν δύναμη γιά τόν καθορισμό τής μοίρας ενός λαοΰ άπό τόν ϊδιο. Τήν δυνατότητα νά παίρνει ό ίδιος αποφάσεις πού καθορίζουν τό μέλλον του. 

"Ετσι ή ευθύνη τοΰ άτομου ολοκληρώνεται σ' ένα ανώτερο επίπεδο, στήν ευθύνη τής "ιστορίας. Ή ατομική ελευθερία ολοκληρώνεται στήν εθνική ελευθερία πού τήν ξεπερνάει. Ό εθνικισμός εΐναι ή υπέρτατη αγωγή μιάς ανωτέρας ποιοτικώς ελευθερίας και ταυτοχρόνως ή ιδεολογία τοΰ αγώνος γιά τήν πραγματοποίηση της. Ό εθνικισμός στάθηκε παντο­δύναμος γιατί στάθηκε πρωτοπόρος. Άνοιξε οιγά-σιγά μία νέα προοπτική γιά τόν άνθρωπο. Τόν κάθε άνθρωπο. Δέν απομένει παρά αυτή ή προοπτική νά γίνει πραγματικότητα. "Ετσι ό εθνικισμός θά ολοκληρώνει τό μεγάλο του καθήκον απέναντι στόν άνθρωπο. Στόν κάθε άνθρωπο.

Γιά νά επιτύχει ό Λαός μας στόν σκοπό του, γιά νά επιβληθεί ή Πατρίδα μας στις "ιστορικές διαδικασίες, γιά νά γίνει ή "Ελλάς υποκείμενο τής "ιστορίας και όχι αντικείμενο, χρειάζεται μία θεω­ρία, ένας τρόπος ζωής. Και αυτός δέν εΐναι άλλος δέν μπορεί νά εΐναι άλλος άπό τόν ηρωικό τρόπο ζωής πού αποτελεί και τήν θεωρία τής φιλοσοφίας μας.

Αυτή ή βιοθεωρία τοΰ ηρωικού τρόπου ζωής, διακρίνει τόν Εθνικισμό και τούς συνειδητούς εκφραστές του άπό κάθε άλλο σύ­στημα ή κοσμοθεωρία. Ειδικά ό εθνικιστής έχει ένα μεγάλο, ένα σπουδαίο προτέρημα. Βλέπει τόν κόσμο σφαιρικά, άπό όλες τις πλευρές, χωρίς παρωπίδες. Οί άλλοι βλέπουν τόν κόσμο επιφα­νειακά, μονόπλευρα, πίσω άπό τήν γραμμή κάποιας μεθοδολογίας πού τούς επιβάλλει ή κοσμοθεωρία τους. Ή κοσμοθεωρία όλων τών νέων της Ε.Ν.Ε.Π. εΐναι ή επιλεκτική Βουλησιοκρατία και ή μεθο­δολογία της, ή Επιλεκτική Μεθοδολογία. Αυτή εΐναι ή μόνη μεθο­δολογία πού μάς δείχνει ένα δρόμο καθωρισμένο πού πρέπει νά ακολουθήσουμε, ούτε εΐναι ένας αλγόριθμος πού βγάζει τήν λύση τοΰ προβλήματος πάντα κατά τόν ίδιο τρόπο. Ή Επιλεκτική μεθοδολο­γία, και έκεΐ  βρίσκεται ή υπεροχή της, μάς θέτει τόν σκοπό μας και κατόπιν προτείνει τις πιθανές λύσεις και μάς δείχνει τούς δρόμους πού απλώνονται μπροστά μας. Και τό σπουδαιότερο, είμαστε έμεΐς εκείνοι οί όποιοι θά αποφασίσουμε ποιό δρόμο θά επιλέξουμε. Και έφ' όσον έμεΐς θά αποφασίσουμε, θά έχουμε και τήν ευθύνη γι' αυτό πού θά κάνουμε. "Ετσι είμαστε ελεύθεροι είμαστε υπεύθυνα άτομα και συνεπώς συγκροτούμε ένα υπεύθυνο σύνολο. "Ετσι ό εθνικισμός καταξιώνει τις δυό μεγάλες έννοιες, τήν ελευθερία και τήν ευθύνη, μέσα άπό τήν μεθοδολογία του στό επίπεδο τοΰ τρόπου ζωής του. Ενός τρόπου ζωής, πού γι' αυτόν ακριβώς τόν λόγο εΐναι ηρωικός, γιατί διακρίνεται άπό τις δυό αυτές έννοιες: τήν ευθύνη και τήν ελευθερία. Τήν ευθύνη τοΰ άνθρωπου και τήν Ελευθερία τής βου­λήσεως του. Είναι δυό έννοιες πού δέν υπάρχουν —ουσιαστικά— ούτε καταξιώνονται στά άλλα κοσμοθεωρητικά συστήματα.

Τά συστήματα εκείνα, μπλεγμένα μέσα σέ δαιδαλώδεις φιλοσο­φικές θεωρήσεις, ή δελεασμένα άπό τις απατηλές υποσχέσεις ενός συγχρόνου ύλισμοΰ, χάνουν κάθε επαφή μέ τήν φυσική κοινότητα τοΰ άνθρωπου: τό Έθνος. Θεωρούν σάν αυτοσκοπό τόν άνθρωπο μόνο του, ξεκομμένο άπό τις επιδράσεις τής κληρονομικότητος και τοΰ φυσικού του περιβάλλοντος. Εξετάζουν και προσπαθούν νά ερμηνεύσουν τόν άνθρωπο και τις προσπάθειες του, αγνοώντας τις επιδράσεις τής φυλής και τοΰ έθνους του. Δημιουργούν ένα τεχνητό περιβάλλον πού τό ονομάζουν Κοινωνική Τάξη και τό θεωρούν σάν τό φυσικό περιβάλλον τοΰ άνθρωπου. Είναι τόσο κοντόφθαλμη ή ιδεολογία τους, και τόσο μονοκόμματη ή μεθοδολογία τους, ώστε δέν εΐναι σέ θέση νά διακρίνουν ότι άπό τά βάθη τής ιστορίας όλος ό κόσμος ήταν, εΐναι και θά εΐναι χωρισμένος σέ φυσικές κοινότητες πού λέγονται "Εθνη. Μά τό πιό ειρωνικό άπ' όλα εΐναι ότι κάθε ένα σύστημα άπό αυτά, εφαρμόζεται μέσα στά στενά όρια ενός έθνους. Και έτσι άθελα τους, έν άγνοια  τους ασυνείδητα, αυτό βαίνει σέ όφελος τοΰ έθνους, διότι έτσι συνασπίζεται πίσω άπό αυτήν τήν οποιαδήποτε ιδεολογία και αποκτά σκοπούς και ιδανικά. "Ετσι βγαί­νει τό θεμελιώδες συμπέρασμα, ότι επειδή όλες οί ιδεολογίες κατα­λήγουν τελικά νά εξυπηρετούν τόν ϊδιο τόν συλλογικό άνθρωπο, όλες αυτές οί ιδεολογίες δέν εΐναι παρά μέσα γιά τήν εξυπηρέτηση τοΰ λαοΰ στήν Ιστορική του πορεία, δηλαδή τοΰ έθνους. Γι' αυτόν ακριβώς τόν λόγο, ό εθνικισμός πού προβάλλει τό έθνος άμεσα, αποτελεί τήν φυσική ιδεολογία τοΰ άνθρωπου.

Ακόμη και ό διεθνιστικός κομμουνισμός στά χέρια ενός λαοΰ με­τασχηματίζεται σέ μία ιδεολογία εξυπηρετική του Ίδιου τοΰ λαοΰ. Τό πλεονέκτημα τοΰ Στάλιν ήταν, ότι κατάλαβε στήν πιό κρίσιμη στιγμή τοΰ έθνους του τήν αλήθεια αυτή. "Ετσι δέν δίστασε νά διακη­ρύξει ότι ό κομμουνισμός εΐναι εφαρμόσιμος μέσα στά όρια ενός κράτους.

Σήμερα ζοΰμε στήν εποχή τών μεγάλων πολέμων τής ιδεολογίας και τής πολιτικής πού άρχισε τόν 19ον αιώνα και θά διαρκέσει όλον τόν 20αν αιώνα και τόν επόμενο. Σήμερα ζοΰμε στό τέλος τοΰ κό­σμου τοΰ χθες και στήν αρχή τοΰ κόσμου τοΰ αύριο. "Οπως εκείνη ή περίοδος πού μεσολάβησε, ανάμεσα στόν Γρανικό και τό Άκτιο κα-θώρισε τόν άρχαΐο κόσμο και τις διακλαδώσεις του, έτσι κι αύτη έδώ, θά γίνει γιά μία άγνωστη διάρκεια, ή μοίρα τού πλανήτη.

Ζούμε στήν εποχή τών μεγάλων αυτοκρατοριών τής Αμερικής, τής Ρωσίας, τής Κίνας. Ζούμε στήν εποχή τών κρατών τεράτων πού διακατέχονται άπό ακατανίκητη τάση γιά επέκταση και κυριαρχία.

Ζούμε στήν εποχή πού επικρατούν οί τυφλές συσσωρεύσεις τού πληθυσμού, τής τεχνολογίας, τής οικονομίας, τών γνώσεων και τής τέχνης, συσσωρεύσεις τεράστιες, χωρίς κανένα σκοπό, έξω άπό τήν τυφλή επέκταση και κυριαρχία.

Ζούμε στήν εποχή τών τεχνητών ειδώλων, τών σάπιων ιδεών, τών κενών φιλοσοφικών άρχων και τών απατηλών δογμάτων. Ζούμε στήν εποχή τών άπροσανατολίστων μαζών και τών παραπαιόντων όχλων και συνοθυλευμάτων. Ζούμε στήν εποχή τής παρακμιακής ηθικής τών ϊσων ανθρώπων. Ζούμε στήν εποχή τής ανθρώπινης άμμου, όπου όλοι οί άνθρωποι εΐναι πολύ μικροί, πολύ όμοιοι, πολύ στρογγυλοί, πολύ ϊσοι μεταξύ τους. Ζούμε τήν εποχή τής άλλοτριώσεως και τής καταρρακώσεως τής προσωπικότητος.

Σ' αυτή τήν εποχή, ό εθνικισμός εμφανίζεται ώς μία μεγαλόπρε­πη ιστορική φυσιογνωμία, πού στρέφεται εναντίον τού κόσμου τής παρακμής, προβάλλοντας τό πρωταρχικό καθήκον κάθε λαού νά αγωνισθεί γιά τόν εαυτό του και γιά τήν εθνική του ανεξαρτησία. "Ετσι μέσα άπό ένα παρακμάζοντα Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, προβάλλει τό όραμα ενός κόσμου καινούργιου, ενός κόσμου όπου τό άτομο, τό κάθε άτομο θά έχει τήν θέση πού τού ταιριάζει μέσα στήν φυσική του κοινότητα. Στό έθνος. 'Ενός κόσμου πού έμεΐς οί νέοι "Ελληνες εθνικιστές φιλοδοξούμε νά γίνουμε οί φωτοδότες του, ή πρώτη ύλη γιά τήν δημιουργία του, ή σπίθα γιά τό άναμα τής φλόγας του. Και πού γι' αυτό αγωνιζόμαστε, γι' αυτό πολεμάμε, γι' αυτό άν χρειασθεί θά πεθάνουμε. Γιά ένα γαλανόλευκο παγκόσμιο αϋριο.

Ό ιδεολογικός πόλεμος στήν εποχή μας έχει πάψει νά έχει ένα περιεχόμενο πολιτειολογικό ή κοινωνιολογικό, όπως στόν 18ο και στόν 19ο αιώνα. Ό ιδεολογικός πόλεμος είναι πλέον σύγκρουση ανάμεσα σέ φιλοσοφικά συστήματα. Ή σημασία τοΰ Εθνικισμού, τοΰ Ελληνικού Εθνικισμού σ' αυτό τό εΐδος τοΰ ιδεολογικού πολέ­μου θά είναι καθοριστική. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι μέ τεράστιες δυνάμεις και πρέπει νά τις συντρίψουμε έάν θέλουμε νά μη συντρίβουμε. Δέν εΐναι κάτι τό ακατόρθωτο. Αυτά τά τεράστια κράτη-τέρατα τής εποχής αυτής εΐναι γεννήματα ενός παρακμάζοντος κόσμου, ενός καταρρέοντος Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ή αλλαγή τοΰ ήθικοΰ κλίματος τής εποχής μας, πού όσο πάει γίνεται και πιό έντονη, τά ώθεΐ συνεχώς πρός τήν καταστροφή.

Ποιο θά είναι τό νέο πρόσωπο πού θά σηκωθεί μέσα άπό τά ερείπια τοΰ παρακμάζοντος Εύρωπαϊκοΰ πολιτισμοΰ; Θά υπάρξει άραγε τέτοιο πρόσωπο; Οί νέοι της Ε.Ν.Ε.Π. άπαντοΰν ανεπιφύλακτα: -Ναι». Θά γίνουμε έμεΐς οί νεκροθάφτες αύτοΰ τοΰ κόσμου τής παρακμής και οί θεμελιωτές μιάς νέας εποχής. Γιατί κρατάμε στά χέρια μας τις δυό μεγάλες παρακαταθήκες τής ιστορίας μας: τήν θέληση γιά εθνική ανεξαρτησία και τήν θέληση γιά αξιοκρατική οργάνωση τής κοινωνίας. Αυτά τά δυό αποτελούν τά θεμέλια τοΰ κόσμου πού έρχεται.

Είναι τώρα ένας χρόνος πού στήν Πατρίδα μας συντελείται κάτι τό κοσμοϊστορικό. Στήν Ελλάδα, άπό τόν Όκτώβριο τοΰ 1977 υπάρ­χει μία δυαδικότης τής εξουσίας, Από τό ένα μέρος, υπάρχει τό κόμ­μα όλων τών πολιτικών κομμάτων, τό κόμμα τών λιποτακτών.

Από τό άλλο μέρος αναπτύσσεται θυελλωδώς ένα διαφορετικό πλέον κόμμα, ή Παράταξη τών Ελλήνων Εθνικιστών πού βάση της και εκφραστής της είμαστε έμεΐς οί νέοι της ΕΝΕΠ. Πρόκειται γιά ένα Κίνημα πού όχι μόνο δέν φθάνει στό τέρμα του άλλά αντιθέτως μόλις αρχίζει μέ σκοπό νά επιλύσει τά μεγάλα προβλήματα τής εποχής μας. Αυτά δέν άφοροΰν μόνο τήν Ελλάδα, άλλά όλη τήν Ανατολική Λεκάνη τής Μεσογείου και άπό έκεΐ  όλο τόν κόσμο. Δέν είναι προβλήματα μερικών ετών άλλα ενός ολοκλήρου αιώνα. Ό Λαός τών Ελλήνων βρίσκεται στό μεταίχμιο δυό κόσμων και αποτελεί τόν πιό ασθενή κρίκο στήν παγκόσμια αλυσίδα πού σφυρη­λατήθηκε στη Γιάλτα. Ά ν έμεΐς δέν σπάσουμε τήν αλυσίδα εδώ, τότε αύτη δέν πρόκειται νά σπάσει πουθενά.

Έμεΐς όμως έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας. Θα είμαστε εκείνοι πού θά σπάσουν αυτή τήν αλυσίδα, θά είμαστε έμεΐς εκείνοι πού θά σπάσουμε τά δεσμά τής Πατρίδος μας και θά είμαστε έμεΐς εκείνοι πού θά τής δώσουμε τήν θέση πού τής αξίζει μέσα στό παγκόσμιο πολιτικό προσκήνιο.

Είμαστε οί μόνοι δυνατοί γιά νά τό πετύχουμε. Και θά τό πετύ­χουμε.

ΥΓ
Για όσους δεν διάβασαν τον πρόλογο πριν μπούμε στα ιδεολογικά θέματα της περιόδου Ε.Ν.Ε.Π. μπορούν να πατήσουν εδώ για να ενημερωθούν